Ο διατροφικός εφιάλτης των Ευρωπαίων συνεχίζεται και προσλαμβάνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Μετά τις «τρελές αγελάδες», τα διοξινούχα κοτόπουλα και τα μολυσμένα ψάρια, ήρθε και ο αφθώδης πυρετός που χτυπάει τους χοίρους, τα βοοειδή και τα αιγοπρόβατα. Τα ερωτήματα των ανθρώπων για το τι πρέπει να τρώνε και τι πρέπει να αποφεύγουν πολλαπλασιάζονται και αποκτούν δραματικό χαρακτήρα, αφού πολλά βασικά είδη διατροφής είτε απαγορεύονται, είτε θεωρούνται ύποπτα.

Από την άλλη, οι αρμόδιοι, οι κυβερνήσεις και η Ευρωπαϊκή Ενωση απαντούν με μισόλογα και με ημίμετρα, τα οποία στη συνέχεια αποδεικνύονται εντελώς ανεπαρκή. Βεβαίως, αυτό που επείγει σήμερα είναι να βρεθούν τρόποι για την αποτελεσματική και με όποιο κόστος αντιμετώπιση της κατάστασης. Ομως, εξίσου μεγάλης σημασίας είναι να αναζητηθούν και να βρεθούν οι πραγματικές αιτίες για την κατάσταση αυτή.

Μια από τις αιτίες είναι σίγουρα η ίδια η Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η πλήρης και χωρίς όρους απελευθέρωση των αγορών, η κατάργηση των μηχανισμών ελέγχων στα διακινούμενα προϊόντα, η ανάπτυξη του ανταγωνισμού προκάλεσαν πολλά από τα φαινόμενα που ζούμε σήμερα. Η συνεχής πίεση για τη μείωση του κόστους παραγωγής έχει οδηγήσει μικρούς και μεγάλους παραγωγούς σε χρήση ακατάλληλων τροφών και μεθόδων στην κτηνοτροφία για γρηγορότερη αύξηση του βάρους των ζώων. Σ' αυτή την «κούρσα» κερδίζουν φυσικά οι μεγάλες επιχειρήσεις, αφού αυτές έχουν τη δυνατότητα να εφαρμόζουν αυτές τις μεθόδους σε μαζική κλίμακα και να αξιοποιούν καλύτερα την τεχνολογία.

Οπως σημειώνεται σε προχτεσινό άρθρο της βρετανικής εφημερίδας «Γκάρντιαν», ένας από τους βασικούς ενόχους είναι οι μεγάλες αλυσίδες παρασκευής και εμπορίας τροφίμων. Ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται ότι «τα μεγάλα πολυκαταστήματα τροφίμων προσπάθησαν να κατακτήσουν τη διανομή των τροφίμων και, φυσικά, όπως και κάθε άλλη φορά, η κυβέρνηση προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει. Τα μικρά σφαγεία έκλεισαν σχεδόν στο σύνολό τους επειδή το υπουργείο Γεωργίας έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του να τα σβήσει από το χάρτη». Και το άρθρο καταλήγει: «Τα χιλιάδες ζώα που εστάλησαν χτες στην πυρά, θυσιάστηκαν στο βωμό του κέρδους των πολυκαταστημάτων». Θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε ότι στον ίδιο βωμό, οι κυβερνήσεις και η Ευρωπαϊκή Ενωση δε διστάζουν να θυσιάσουν την υγεία και τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία, η μικρή μείωση οφείλεται στη μείωση της τιμής των καυσίμων και στη μείωση των δαπανών κατοικίας (προφανώς λόγω πτώσης της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης).

Οπως προκύπτει και από τον πίνακα που δημοσιεύουμε, ο υψηλότερος πληθωρισμός παρουσιάζεται στην Ολλανδία (4,5%), στην Πορτογαλία (4,4%) και στην Ιρλανδία (3,9%). Αντιστοίχως ο χαμηλότερος πληθωρισμός παρουσιάζεται στη Βρετανία (0,9%), στη Γαλλία (1,4%) και στη Σουηδία (1,6%). Η Ελλάδα (3,2%) συνεχίζει να έχει από τα υψηλότερα ποσοστά.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι παρά τη μικρή μείωση, το οικονομικό επιτελείο της ΕΕ συνεχίζει να ανησυχεί για την πορεία του πληθωρισμού. Πηγή της ανησυχίας είναι η μικρή επίπτωση από τη μείωση της τιμής του πετρελαίου, η οποία ήταν πολύ μεγάλη στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. «Κανονικά» η πτώση του πετρελαίου θα έπρεπε να οδηγήσει σε μεγαλύτερη μείωση του πληθωρισμού. Ομως, φαίνεται ότι οι επιχειρήσεις που αξιοποίησαν τις συνεχείς αυξήσεις του πετρελαίου για να αυξήσουν τις τιμές των προϊόντων του, κράτησαν ψηλά τις τιμές παρά τη μείωση του πετρελαίου.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η επιβλητική «πρώτη» επαφή του στρατηγού Κόλιν Πάουελ, ως νέου υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, με την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και τους ΝΑΤΟικούς «συμμάχους» προκάλεσε αμηχανία στις Βρυξέλλες και όπως δήλωσε ο Γ. Παπανδρέου άφησε «ερωτηματικά» για τις πραγματικές προθέσεις της νέας αμερικανικής ηγεσίας. Ο στρατηγός - διπλωμάτης των ΗΠΑ επιβεβαίωσε την «ανησυχία» που εξέφρασαν οι ευρωπαϊκές «μεγάλες δυνάμεις», με την ανάληψη της ηγεσίας Μπους, για τον τρόπο άσκησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα σε «ευαίσθητα» θέματα, όπως το Γιουγκοσλαβικό, η Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΕΠΑΑ) και, ιδιαίτερα, το νέο αντι-πυραυλικό πρόγραμμα των ΗΠΑ (NMD).

Μετά το «διήμερο Πάουελ» έγινε φανερό ότι, με εξαίρεση το Γιουγκοσλαβικό, όπου επικρατεί μια ηθελημένη σύγχυση, για τα άλλα θέματα ο «Αμερικανός φίλος» απαίτησε πλήρη σύνταξη με τις επιταγές της Ουάσιγκτον, που έκανε αρκετούς να κάνουν λόγο για «επιστροφή στην πολιτική του ψυχρού πολέμου». Η Βρετανία του Τ. Μπλερ (...) πρόλαβε και έδωσε τα διαπιστευτήριά της όσον αφορά τον αμερικανικό έλεγχο επί της ΚΕΠΑΑ και την ευρωπαϊκή «προστασία» από το NMD, η Γερμανία των παραδοσιακά «φιλο-ατλαντιστών» σοσιαλδημοκρατών - πράσινων γκρίνιαξε στην αρχή για τα μάτια του κόσμου, αλλά μετά έδωσε «γην και (...) διευκολύνσεις» στα αμερικανικά σχέδια και μόνο το Παρίσι συνέχισε να αντιδρά, έστω και φραστικά, στη νέα αμερικανική «αλαζονεία».

Μόνο για το Γιουγκοσλαβικό επικρατεί μια φαινομενική σύμπνοια, αποτέλεσμα, ίσως, συσσωρευμένων βαρβαροτήτων της «Δύσης», αλλά και σκοπιμοτήτων της τρέχουσας συγκυρίας, που αφορούν, βασικά, στη σύλληψη και παραπομπή του Σλ. Μιλόσεβιτς.

Ο ερχόμενος μήνας είναι ο τελευταίος του τελεσιγράφου προς το Βελιγράδι να παραδώσει τον πρώην Πρόεδρο της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, κάτι που θα αποτελέσει τεράστια προπαγανδιστική επιτυχία της νέας ηγεσίας Μπους, που θα κατισχύσει «διπλωματικά» εκεί που δεν απέδωσε ο «βρώμικος πόλεμος» της απελθούσας ηγεσίας Κλίντον. Η «ενδιάμεση περιοχή» από τον Δούναβη μέχρι τον Ευφράτη πρέπει να «παγώσει» υπό αμερικανική ομηρία, ώστε η νέα ηγεσία Μπους να (...) ξεδιπλώσει τα διαφαινόμενα σχέδιά της προς μία επέκταση των απαιτήσεων των ΗΠΑ προς την Ασία, με βασικό «εχθρό» την Κίνα και «εστίες αποσταθεροποίησης» όπου δει στην «κίτρινη» ήπειρο.

Η απογοήτευση του Γ. Παπανδρέου ήταν αποκαλυπτική της δυσχέρειας που θα αντιμετωπίσουν αμερικανικοί «δορυφόροι», όπως η Ελλάδα, ενόψει της «παγκοσμιοποίησης» των αμερικανικών επιδιώξεων, που «ξαναμοιράζουν την τράπουλα» των νέων «ζωτικών συμφερόντων». Το «πάγωμα» της Αν. Μεσογείου στη βάση του «νέου» δόγματος «διαχείριση και όχι επίλυση κρίσεων» δυσχεραίνει την Αθήνα και ευνοεί αντικειμενικά την Αγκυρα, αφού πρόκειται για διπλωματία ισχύος και όχι, βέβαια «αρχών». Πρόκειται για δίλημμα που απασχολεί και άλλους, ισχυρότερους «συμμάχους» των ΗΠΑ, που αντιλαμβάνονται ότι τα ιερατεία που επέβαλλαν τη νέα ηγεσία Μπους πρόκειται να αλλάξουν το στάτους κβο, χωρίς να είναι διατεθειμένοι να συνεργήσουν φανερά και με «διαφάνεια», εκμεταλλευόμενοι την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική υπεροπλία των ΗΠΑ.

Στις Βρυξέλλες και πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δυσανασχετούν με το «νέο κλίμα», που μπορεί να φαίνεται ως «επιταγή» της Ουάσιγκτον, αλλά είναι τόσο (...) αόριστο που, αυτόματα, εγείρει κάθε είδους υποψίες και κακοπιστίες. Το γεγονός ότι ο Μπους προσπάθησε να δημιουργήσει αμέσως ένα μακρινό, από την Ευρώπη, «εχθρό», την Κίνα, ήταν υπερβολικά φτιαχτό για να 'ναι καθησυχαστικό. Η πρεμούρα της Βρετανίας, και, ιδιαίτερα της Γερμανίας να σπεύσουν να δηλώσουν υποταγή υποβάλλει στη σκέψη ότι αυτοί «κάτι» ξέρουν και προσπαθούν να πλασαριστούν εκ των προτέρων σε προστατευμένα «χαρακώματα» στην παγκόσμια σκακιέρα. Η επίθεση στο Ιράκ, η «απειλή» προς την Κίνα και, ιδιαίτερα, η αναμενόμενη παραπομπή Μιλόσεβιτς αποτελούν «τροχιοδεικτικές βολές» μιας «διαφορετικής προσέγγισης», όπως είπε ο Γ. Παπανδρέου, που δείχνουν εκτράχυνση των αμερικανικών «μεθόδων» παρόλο που οι «στρατηγικοί στόχοι» δεν πρόκειται να αλλάξουν. Το νέο δόγμα του «στρατηγικού ελέγχου» δεν προμηνύει τίποτε το καλό για τους λαούς της «παγκοσμιοποίησης».