Από γεννησιμιού του (1918) το ΚΚΕ, στους επικούς αγώνες του για εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα, κοινωνική δικαιοσύνη, ανακούφιση και προκοπή του λαού, έχει προσφέρει τα καλύτερα παιδιά του. Που έμειναν για πάντα στο Πάνθεον των εθνικών ηρώων - παράδειγμα αφοσίωσης και πίστης στα ιδανικά του κομμουνισμού και της αλληλεγγύης, μέχρις αυτοθυσίας προς την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους - σκλάβους του κεφαλαίου. Και ήταν τα πιο νέα στην ηλικία παλικάρια του, άνδρες και γυναίκες, από τον Λιγδόπουλο ως τον Μπελογιάννη.

Και να, πάλι το ΚΚΕ, το μοναδικό κόμμα της χώρας, αφουγκράστηκε πιο βαθιά τις ιδιαίτερα επιτακτικές ανάγκες όλης της νεολαίας που χρειάζεται πολύ περισσότερη φροντίδα, μέριμνα, προσοχή, βοήθεια. Για να προλάβει μην παρασύρει ο θανατηφόρος ιμπεριαλισμός, με τους κατά χώρες κυβερνητικούς υπηρέτες του, την πλειοψηφία της και την προσανατολίσει προς την κατεύθυνση της αδιαφορίας για την τύχη της, της άνοιας και του αυτοαφοπλισμού, της ταπείνωσης και της δουλόφρονης υπακοής για να γίνεται εύκολα κρέας στους πολέμους, χωρίς τους οποίους η πλουτοκρατία που τους προκαλεί δεν μπορεί να υπάρχει.

Θα το πω όμως με κάποια κριτική απορία πως η νέα σελίδα που ανοίγεται προς μελέτη, ανάλυση, διάγνωση, ακτινογράφηση των προβλημάτων της νέας γενιάς χρειαζόταν να γίνει τουλάχιστο στα μέσα της περιόδου από το 16ο προς το 17ο Συνέδριο του Κόμματος. Για τις σωρευτικές αδυναμίες του οποίου, όπως παρουσιάστηκαν στο τελευταίο, δε δόθηκε καθαρά η εξήγηση ποιες ήταν οι αιτίες τους. Γιατί, με τα όσα λίγα ειπώθηκαν σχετικά, δεν κατανοείται το φαινόμενο πώς, ύστερα από την ανασύνταξη, σταθεροποίηση, ανάπτυξη, παρουσιάστηκαν τόσες αδυναμίες. Η αργοπορία φαίνεται αδικαιολόγητη, καθότι τα σημάδια της επείγουσας ανάγκης και των κινδύνων για τη νέα γενιά είχαν φανεί πολύ νωρίτερα. Οταν οι δίδυμες εναλλασσόμενες, πρασινογάλαζες κυβερνήσεις μας άρχισαν να στέλνουν εύκολα τους φαντάρους μας σε ξένες χώρες όπου απαιτούσαν οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για τις ανάγκες των εκεί πολεμικών επεμβάσεών τους.

Αποδείχνεται και πάλι ότι η αυτοκριτική είναι δυσανάλογα πολύ πιο δύσκολη από την κριτική. Αλλά, χωρίς αυτήν είναι πολύ πιο δύσκολο ν' ανεβούμε την ανηφόρα. Κι έτσι, αυτή η άργητα μας έφερε μπροστά στο φαινόμενο της σημερινής νεολαίας, μετά τα κοσμοϊστορικά γεγονότα της τελευταίας δεκαπενταετίας. Η μελέτη του οποίου από άποψη ταξικής καταγωγής, ψυχοσύνθεσης, ιδιοσυγκρασίας, ιδιοσυστασίας, πολιτικής τοποθέτησης, μόρφωσης, επαγγελματικής απασχόλησης, συμπεριφοράς της νεολαίας μας παρουσίασε την πολυπλοκότητα ως προς το πώς θα συμβάλουμε σαν Κόμμα, και ατομικά σαν μέλη του, στο να μη δηλητηριαστεί ή ναρκωθεί από τον ιμπεριαλισμό και τους κατά χώρες αυτόχθονες τοποτηρητές του. Γι' αυτό και απορήσαμε, όταν συναντήσαμε απροσδόκητα μπερδέματα σε ορισμένα σημεία της ανάλυσής του και στην κορυφή του Κόμματός μας. Που θα αποφεύγονταν αν προηγούνταν συζητήσεις με ειδικούς επιστήμονες, κοινωνιολόγους, παιδαγωγούς, ψυχολόγους, έμπειρα εργατικά στελέχη, γυναίκες, νέους, έμπειρους γονείς. Και μείναμε εμβρόντητοι στην αποκάλυψη της σ. Αλέκας ότι «στα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος κυριαρχεί η αντίληψη πως την κύρια ευθύνη για το κίνημα της νεολαίας έχει η ΚΝΕ»! Μα αυτό δεν είναι αντίληψη, αλλά τρομερά, επιζήμια σύγχυση.

«Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ώστε ευρύτατες μάζες της νεολαίας να απαλλαγούν ή να μην επηρεαστούν βαθιά από τα ιμπεριαλιστικά δόγματα», διαβάσαμε στο εκτενές άρθρο της σ. Αλέκας στον «Ριζοσπάστη» (28.8.05). Αυτό θυμίζει τη ρήση του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τον οποίο αν είναι να εθιστούν οι νέοι στα ναρκωτικά, να προτιμήσουν τα μαλακά από τα σκληρά. Η απαίτηση όμως και ο σκοπός μας είναι: η οριστική και για πάντα απαλλαγή της νεολαίας από κάθε ιμπεριαλιστική επίδραση. Οσο κι αν είναι δύσκολη η επίτευξή του. Οσο για τη φροντίδα προς τις νέες ηλικίες, σε σχέση με την ανατροφή των παιδιών από τη μέρα που θα γεννηθούν, η πρακτική και παράδοση που κρατά από τον διδάξαντα αυτήν Αριστοτέλη και όπως έμπρακτα και παρά τις απερίγραπτες ελλείψεις επιδείχτηκε από το ΕΑΜ, με την καθοριστική βοήθεια του ΕΛΑΣ, ήταν η φροντίδα να προσφέρεται στη μητέρα αμέσως μόλις διαπιστωθεί η έναρξη της κύησης του νεογνού. Στις «Θέσεις», αναφέρει η σ. Αλέκα, υπάρχουν δυο ειδικότεροι προβληματισμοί, από τους οποίους ο ένας αφορά στις ηλικίες από 10 έως 14-15 ετών και εξηγεί γιατί χρειάζεται να δοθεί σ' αυτές ιδιαίτερη και ειδική προσοχή. Πολύ σωστά. Αλλά και πάλι η αθάνατη εποποιία και της πνευματικής αναδημιουργίας με το ΕΑΜ στις απελευθερωμένες περιοχές από τον ΕΛΑΣ, μας θυμίζει, η προσοχή μας να μην καθυστερήσει και στις ακόμα μικρότερες ηλικίες, με το θαυμάσιο και θαυματουργό έργο της εμπνευσμένης, ακούραστης και πολύπλευρα πολύγνωρης πλειάδας των κομμουνιστών και ΕΑΜιτών εκπαιδευτικών μας που με τη βοήθεια του ΚΚΕ, έκαναν τα «Αετόπουλα» το ωραιότερο φωτοστέφανο της Εθνικής Αντίστασης που σκορπούσε τη χαρά, την αγαλλίαση και ενέπνεε ΕΛΑΣίτες, νέους και νέες, γέρους, γριές.

«Οι σύγχρονες εξελίξεις, συνεχίζει το άρθρο, κατά κάποιο τρόπο, μετακινούν το όριο που οι νέοι και νέες αποκτούν δική τους οικογένεια και αναλαμβάνουν δικές τους ευθύνες». Μα ο τρόπος δεν είναι κάποιος, αλλά πολύ γνωστός όπως και ο δημιουργός του: ο καπιταλισμός. Πώς, λοιπόν, ενώ το ανθρωποφάγο καθεστώς, που εμποδίζει τους νέους να νιώσουν τη χαρά της ζωής και τον έρωτα της δημιουργίας και τους απομακρύνει άγρια και διαχρονικά από τη φυσιολογική εκπλήρωση αναγκών και σκοπών από τις αρχές της ωρίμανσής τους, εμείς υποδείχνουμε την επέκταση του ορίου, για δημιουργία οικογένειας, έως την ηλικία των 35 ετών;! Κάτι ανάλογο δεν κάνει ο καπιταλισμός με την επιμήκυνση του ορίου συνταξιοδότησης; Συνεπώς, δεν πρόκειται για «περίοδο που σημειώνονται απώλειες από την οργανωμένη κομματική ζωή και κυρίως από την οργανωμένη πάλη». Αλλά για περίοδο που έντεχνα, σχεδιασμένα, στοχοπροσηλωμένα ο καπιταλισμός διαμορφώνει και την αξιοποιεί.

Το μπέρδεμα περιπλέκεται με απολυτότητες στο δεύτερο μέρος του άρθρου (4.9.05) όπου διαβάζουμε: «Οι νέοι άνθρωποι ...έχουν το ένστικτο της αναζήτησης του νοήματος της ζωής, ψάχνουν για αιτίες, έχουν οράματα, που δεν εγκαταλείπουν εύκολα και αμαχητί». Και αμέσως στη συνέχεια αναιρεί τα παραπάνω με τη διαπίστωση. «Οι νέοι άνθρωποι είναι ευμετάβλητοι, είναι ακαταστάλακτοι»! Και, ξαφνικά, διαβάζουμε: «Οι νέοι έχουν την αίσθηση ότι όλα τα μπορούν, όλα μπορούν να τα πετύχουν». Εμείς όμως που συζητούμε με νέους και νέες, διαπιστώνουμε εντελώς το αντίθετο. Γιατί η πλουτοκρατία με όλους τους μηχανισμούς της και την Εκκλησία, μια τέτοια αίσθηση που σημάδευε κάποτε μεγάλη μερίδα της νεολαίας μας, την αποψίλωσε και σε εντυπωσιακή έκταση κατάφερε να τη μουδιάσει ή και να την εξαφανίσει. Το λογικό είναι ότι αν είχαν αυτή την αίσθηση και αν, όπως γράφει το άρθρο, δεν εγκαταλείπουν εύκολα και αμαχητί τις αξίες και τα οράματά τους, θα είχαμε προ πολλού τελείως άλλη κατάσταση στη νεολαία και μια ΚΝΕ μαζική και ισχυρή.

Το θέμα της νεολαίας είναι τόσο μεγάλο που οι 1.200 λέξεις του κειμένου δεν επιτρέπουν περισσότερα. Για την ανάλυση - εκλαΐκευση των «Θέσεων», ωστόσο, που γίνεται στο άρθρο της σ. Αλέκας, σημειώνουμε: Πολύ σωστές οι διαπιστώσεις ως προς τις προθέσεις, τους σκοπούς, σχεδιασμούς και τα μέσα που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη. Λείπει όμως η κριτική και στη σκοταδιστική δράση της Εκκλησίας. Και πλατειάζει πολύ σε κάμποσα μέρη, επαναλαμβάνοντας τις τόσο γνωστές επισημάνσεις που οι νέες και νέοι σε συναντήσεις μάς αναφέρουν πολύ περισσότερες.

Εκείνο όμως που θα θέλαμε να αναλυθεί στο άρθρο είναι οι έννοιες, γνώση, παράδειγμα, οπορτουνισμός. Και επειδή οι κίνδυνοι για την ανθρωπότητα, εκ μέρους του εξαγριωμένου από την αγωνία του ιμπεριαλισμού είναι άμεσοι, ορατοί και πραγματοποιούμενοι, υπέρτατη απαίτηση της στιγμής είναι να μην ξεχνάμε να καλλιεργούμε το εθνικό, πατριωτικό, ταξικό, διεθνιστικό φιλότιμο όλου του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας που άκουσε απ' τους παππούδες πως του Ελληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει. Και να θυμόμαστε τον προπάππο μας Καρλ Μαρξ που, τονίζοντας την ανάγκη ύπαρξης της περηφάνιας του προλεταριάτου, δίδασκε πως την έχει ανάγκη πιο πολύ κι απ' το ψωμί του!

Παρίσης Αγγελίδης

ΚΟ Καλαμαριάς