Μια ολόκληρη βδομάδα πέρασε από το περασμένο Σάββατο και ο απόηχος του μεγάλου Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου του ΠΑΜΕ δε λέει να κοπάσει. Η λαϊκή κινητοποίηση αντίστασης στην κυρίαρχη πολιτική και διεκδίκησης των αιτημάτων του ΠΑΜΕ, πέτυχε το στόχο της από κάθε άποψη: Δεκάδες χιλιάδες εργάτες, υπάλληλοι, αγρότες, μικροί ΕΒΕ, νεολαίοι και γυναίκες κατέβηκαν στο δρόμο, διαδήλωσαν με πείσμα την αντίθεσή τους στη βάρβαρη επέλαση που η κυβέρνηση της ΝΔ κλιμακώνει στα δικαιώματά τους, συνεχίζοντας την πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Εδειξαν τα δόντια τους στους βιομήχανους και την ΕΕ, στα κόμματα που προπαγανδίζουν τον ευρωμονόδρομο σαν την αποκλειστική στενωπό που μπορεί να βαδίσει η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Εστειλαν βροντερό μήνυμα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες πως η ικανοποίηση των σύγχρονων και πραγματικών αναγκών τους δε χωράει στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου», δεν καταχτιέται με λοβιτούρες στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, αλλά με την ένταση των ταξικών αγώνων, σε ευθεία σύγκρουση με τα μονοπώλια και τους πολιτικούς εκφραστές τους.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα σχεδιάζει ήδη τα επόμενα βήματά του, με νέες δυνάμεις, με καινούρια ορμή και αποφασιστικότητα. Επόμενος σταθμός, η πανελλαδική απεργία στις 14 Δεκέμβρη και το μπόλιασμά της με τα αιτήματα και τους στόχους πάλης του ΠΑΜΕ.

Το πανελλαδικό αγωνιστικό αντάμωμα του περασμένου Σαββάτου άφησε πολύτιμη παρακαταθήκη στους εργατικούς συνδικαλιστικούς αγώνες και τις μάχες που έρχονται. Στο χέρι κάθε εργάτη, κάθε συνδικαλιστή είναι να αξιοποιήσει στο έπακρο τη δυναμική που δημιούργησε η μεγαλειώδης συγκέντρωση, να βάλει στη ζωή τα μηνύματά της, να προωθήσει ένα βήμα παραπέρα την υπόθεση της συσπείρωσης δυνάμεων, με βάση το πλαίσιο διεκδικήσεων του ΠΑΜΕ, με στόχο να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις της λαϊκής αντεπίθεσης.

Είναι 6 το πρωί, όταν τα πλοία με τους διαδηλωτές, απ' την Κρήτη, τη Ρόδο, την Ικαρία, τη Λέσβο κι αλλού, αρχίζουν να καταφτάνουν στο λιμάνι του Πειραιά. Από την Πελοπόννησο, την Κεντρική και τη Δυτική Ελλάδα, οι αγωνιστές έχουν αναχωρήσει απ' τη βάση τους χαράματα ακόμα. Απ' τη Μακεδονία και τη Θράκη, η «κάθοδος» έχει ξεκινήσει για πολλούς το βράδυ της προηγούμενης μέρας.

Στις 10 π.μ., εργατοϋπάλληλοι, ΕΒΕ, αγρότες και νεολαίοι έχουν ήδη γεμίσει τις κεντρικές πλατείες της Αθήνας στις πέντε προσυγκεντρώσεις: στην Ομόνοια, στην Κάνιγγος, στο Μεταξουργείο, στα Χαυτεία και τη Βικτώρια. Σε λίγο, θα αρχίσουν να συγκλίνουν στο Πεδίον του Αρεως. Είναι τόσος αυτός ο κόσμος που πλημμυρίζει κάθε σημείο σε μεγάλη απόσταση από την κεντρική εξέδρα. Οι διαδηλωτές από την προσυγκέντρωση της Κάνιγγος δυσκολεύονται ακόμα και να βγουν στην Πατησίων.

Λίγο μετά τις 11, η Δώρα Μαστρογιάννη, εργάτρια της «ΣΕΞ ΦΟΡΜ» ανεβαίνει στο βήμα. Ακολουθούν οι χαιρετισμοί και η κεντρική ομιλία από τον Γ. Μαυρίκο, εκ μέρους της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ. Το ανθρώπινο ποτάμι παίρνει πια το δρόμο προς το Σύνταγμα.

Οταν στη 1.45 μ.μ. η κορυφή της πορείας στρίβει στην Αμαλίας και περνά έξω απ' τη Βουλή, ανακοινώνεται απ' τα μεγάφωνα ότι τα τελευταία μπλοκ δεν έχουν ακόμα φύγει απ' το Πεδίον του Αρεως. Κι όταν πια, οι διαδηλωτές της «πρώτης γραμμής» διαλύονται στα Χαυτεία, οι τελευταίοι διαδηλωτές μόλις έχουν περάσει απ' την Ομόνοια κι ανηφορίζουν τη Σταδίου...

Πάνε πάνω από 25 χρόνια που ο Σταύρος - ο Εργάτης, όπως αυτοσυστηνόταν ο μάστοράς μου - μου ξηγιότανε στην οικοδομή έτσι αλλιώς αλλιώτικα και... πασαλιμανιώτικα. Με δασκάλευε, δηλαδή, πώς να «δουλεύω με τέμπο», για να μη σκοτώνομαι, «καθότι το αφεντικό πάντα κερδισμένο είναι»...

Θυμηθήκαμε τα παλιά. Οπως εκείνο το Σάββατο, που το αφεντικό δεν πλήρωσε κι ο Σταύρος έκλαιγε, που δε θα είχε να δώσει χαρτζιλίκι στα παιδιά του.