Ολοκληρώνονται σήμερα, στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό, οι τριήμερες εργασίες της Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, με θέμα: «Οι σύγχρονες τάσεις του καπιταλισμού. Οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Η κομμουνιστική εναλλακτική λύση - πρόταση».

Στη Διεθνή Συνάντηση συμμετέχουν 77 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα από 65 χώρες από όλες τις ηπείρους, ενώ άλλα 4 Κόμματα, που δεν μπόρεσαν για διάφορους λόγους να παρευρεθούν, έστειλαν στη Συνάντηση γραπτούς χαιρετισμούς. Αρκετοί αντιπρόσωποι, που είχαν έρθει στην Αθήνα από την προηγούμενη Πέμπτη, συμμετείχαν με τις δυνάμεις του ΚΚΕ στην πορεία του Πολυτεχνείου.

Η Διεθνής Συνάντηση ξεκίνησε με την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα. Στις εργασίες των δύο πρώτων ημερών έγιναν ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις των αντιπροσωπειών των Κομμάτων.

Στο σημερινό μας φύλλο δημοσιεύουμε την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Συγκεκριμένα, συμμετέχουν 27 κορυφαία στελέχη από το εξωτερικό:

- Από το ΚΚ Αλβανίας ο Χίσνι Μιλόσι - πρώτος Γραμματέας.

- Από το ΚΚ Λευκορωσίας η Τατιάνα Γκολούμποβα - πρώτη Γραμματέας.

- Από το Κόμμα Εργατών Βελγίου ο Μποντουίν Ντέκερς - ΓΓ.

- Από το ΚΚ Βοσνίας - Ερζεγοβίνης o Γκόραν Μάρκοβιτς - ΓΓ.

- Από το ΚΚ Βραζιλίας ο Ζοζέ Ρεϊνάλντο Καρβάλιο - Αντιπρόεδρος.

- Από το Νέο ΚΚ Βρετανίας ο Αντι Μπρουκς - ΓΓ.

- Από το ΚΚ Δανίας ο Χένρικ Στάμερ - Πρόεδρος.

- Από το ΚΚ στη Δανία η Μπέτι Φρίντενσμπεργκ Κάρλσον - Πρόεδρος.

- Από το ΚΚ Εκουαντόρ ο Γκουστάβο Ιτουράλντε - ΓΓ.

- Από το Γερμανικό ΚΚ ο Στερ Χάινζ - Πρόεδρος.

- Από το Ουγγρικό Κόμμα Εργατών ο Γκιούλα Τιούρμερ - Πρόεδρος.

- Από το Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας ο Τζον Χάλιγκαν - Αντιπρόεδρος.

- Από το ΚΚ Ινδίας ο Ντ. Ράτζα - Γραμματέας.

- Από το Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας ο Αλεξάντερ Γκολουμπόβς - Αντιπρόεδρος.

- Από το Σοσιαλιστικό Κόμμα Λιθουανίας ο Τζιέντριους Πετρούζις - Αντιπρόεδρος.

- Από το ΚΚ Λουξεμβούργου ο Αλί Ρούκερτ - Πρόεδρος.

- Από το ΚΚ Μάλτας ο Βίκτορ Ντεγκιοβάνι - Γραμματέας.

- Από το ΚΚ Νορβηγίας ο Σβεντ Χάακον Γιάκομπσεν - Αντιπρόεδρος.

- Από το Κόμμα Λαού της Παλαιστίνης ο Μπασάμ Αχμάντ Ομάρ Σαλχί - ΓΓ.

- Από το Φιλιππινέζικο ΚΚ - 1930 ο Πέδρο Μπακίσα - ΓΓ.

- Από το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας - Κόμμα Κομμουνιστών Ρωσίας ο Βίκτορ Τιούλκιν - πρώτος Γραμματέας.

- Από το ΚΚ Ρώσικης Ομοσπονδίας, ο Γκενάντι Ζιουγκάνοφ - Πρόεδρος.

- Από το ΚΚΣΕ ο Ολεγκ Σένιν - Πρόεδρος.

- Από το ΚΚ Σλοβακίας ο Γιόζεφ Κρίσκο - Αντιπρόεδρος.

- Από το ΚΚ Τουρκίας ο Κεμάλ Οκουγιάν - ΓΓ.

- Από την Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας η Ταμίλα Γιάμπροβα - Πρόεδρος.

Βεβαίως, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι υπάρχουν ιδιαιτερότητες, ιδιομορφίες από περιοχή σε περιοχή, από χώρα σε χώρα ακόμα και στα πλαίσια της ίδιας ηπείρου. Οτι υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες μέσα στις οποίες δρουν τα κινήματα, τα κομμουνιστικά κόμματα από χώρα σε χώρα. Οτι υπάρχουν ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Οτι κάθε κόμμα, κάθε κίνημα έχει ευθύνη να μελετά την εθνική του πραγματικότητα, προκειμένου να εξειδικεύει την πολιτική του γραμμή. Ομως, αυτό δεν αναιρεί την ανάγκη της ενιαίας στρατηγικής, την ανάγκη να προβάλλουμε επεξεργασμένη κοινή εναλλακτική λύση, που αυτή δεν μπορεί παρά να είναι ο σοσιαλισμός. Οσο πιο ορατή γίνεται για τους λαούς η εναλλακτική λύση, ο άλλος δρόμος ανάπτυξης και εξέλιξης της κοινωνίας, τόσο πιο ικανό θα γίνεται το κίνημα για να αποσπά παραχωρήσεις και κατακτήσεις σήμερα.

Εχουμε πλήρη συνείδηση των επιταχυνόμενων ρυθμών της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, της ορμητικής αύξησης του όγκου του παγκόσμιου εμπορίου και της εξαγωγής κεφαλαίων. Το ρόλο που παίζουν οι διακρατικές συμφωνίες στο εσωτερικό των χωρών. Εχουμε πλήρη επίγνωση ότι σήμερα έχουν αυξηθεί οι δυνατότητες εξαγωγής της αντεπανάστασης, ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, προκειμένου να εμποδιστεί η χειραφέτηση του εργατικού και γενικότερου λαϊκού κινήματος. Ολα αυτά όμως δεν αναιρούν την αναγκαιότητα διεθνούς επαναστατικής στρατηγικής, εξειδικευμένης σε κάθε χώρα. Ενιαία επαναστατική στρατηγική που να υπηρετεί την υπόθεση του σοσιαλισμού.

Αυτό δε σημαίνει ότι η συσπείρωση και συμμαχία σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο πρέπει να γίνει παντού και ενιαία σε μια γραμμή πάλης για το σοσιαλισμό, με αποκλειστικά συνθήματα σοσιαλιστικά. Γιατί έτσι θα παραγνωρίζαμε το γεγονός ότι δεν ταυτίζεται η αναγκαιότητα και ωριμότητα του σοσιαλισμού με την ωριμότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Γιατί θα υποτιμούσαμε την ανάγκη των συμμαχιών με τα μικροαστικά φτωχά λαϊκά στρώματα, που, λόγω της θέσης τους στην κοινωνικοταξική διάρθρωση, βλέπουν με επιφύλαξη τη σοσιαλιστική οικονομία. Αλλωστε, η ιστορία των κοινωνικών επαναστάσεων του 20ού αιώνα έδειξε ότι το εργατικό και γενικότερα το επαναστατικό κίνημα άνοιγε το δρόμο, ενέπνεε την κινητοποίηση των λαϊκών μαζών, τη διάθεση για θυσίες, γύρω από ένα πλέγμα στόχων και αιτημάτων που στη συγκεκριμένη φάση ή στιγμή ανταποκρίνονταν στις διαθέσεις και τα οξυμένα προβλήματα των λαών. Αιτήματα και στόχοι πάλης που ταυτόχρονα διευκόλυναν να ανεβαίνει η πολιτική πείρα και η θέληση για αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας».

Κατά τη γνώμη μας, επίσης, κλειδί για την εναλλακτική λύση που πρέπει να προβάλλουν οι κομμουνιστές είναι η εκτίμηση σε τρία βασικά ζητήματα:

ΠΡΩΤΟ, για τη φύση και το χαρακτήρα της σύγχρονης στρατηγικής του ιμπεριαλισμού, των μέτρων που αποκαλούνται νεοφιλελεύθερη πολιτική ή νεοφιλελευθερισμός.

ΔΕΥΤΕΡΟ ζήτημα είναι η εκτίμηση για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα των διακρατικών ενώσεων, όπως π.χ. της ΕΕ, και άλλων ενώσεων που εμφανίζονται με λιγότερο αναπτυγμένο χαρακτήρα.

ΤΡΙΤΟ, η στάση απέναντι στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, σε συνδυασμό με την επιστημονική μελέτη για την κριτική αποτίμησή του, τη θεωρητική γενίκευση της νέας πείρας.

Δεν αρκεί σήμερα η κριτική στον καπιταλισμό, απαιτείται η σαφής απάντηση στα παραπάνω ζητήματα.

Εκτιμάμε ότι τα συνδυασμένα μέτρα που παίρνονται σήμερα σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, πέρα από ιδιαιτερότητες που έχουν από χώρα σε χώρα, ανεξάρτητα από τους ρυθμούς που προωθούνται, ανεξάρτητα αν προωθούνται από κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές κυβερνήσεις, από φιλελεύθερα ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, εκφράζουν κάτι πολύ πιο βαθύ από μια πολιτική λιτότητας και αντιδραστικής αναδιανομής του πλούτου. Είναι μέτρα απολύτως αναγκαία για το καπιταλιστικό σύστημα, προκειμένου να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα σύμφυτο, εσωτερικό του, που είναι η δυσκολία να αναπαράγει το κοινωνικό του κεφάλαιο με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια ευκολία που είχε πριν. Ακριβώς επειδή γνωρίζει ή οσμίζεται τις αντιφάσεις και αντινομίες του, το καπιταλιστικό σύστημα επιδιώκει να εδραιώσει και να διευρύνει τη νίκη που σημείωσε στα τέλη της 10ετίας του '80 με την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος που γνωρίσαμε τον 20ό αιώνα. Η πολιτική του λοιπόν είναι ταυτόχρονα πολιτική αποτροπής ενός νέου κύκλου κοινωνικών επαναστάσεων. Γι' αυτό και γίνεται πιο βάρβαρος. Γι' αυτό και ο καπιταλισμός, παντού, γίνεται άκαμπτος, δεν κάνει ελιγμούς και παραχωρήσεις στους εργαζομένους ακόμα και όταν η λαϊκή δυσαρέσκεια φουντώνει επικίνδυνα. Δεν ακολουθεί με τον ίδιο τρόπο την πολιτική του καρότου που σε άλλες φάσεις χρησιμοποιούσε, προκειμένου να κερδίσει χρόνο, να σκορπίσει αυταπάτες. Η προσέγγιση και ταύτιση των φιλελευθέρων κομμάτων με τα σοσιαλδημοκρατικά, σοσιαλιστικά κόμματα στην πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων είναι κατά τη γνώμη μας ένας επίσης ισχυρός αδιάψευστος μάρτυρας ότι η αποκαλούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική, η σύγχρονη πολιτική της νέας τάξης δεν είναι απλά μια πολιτική επιλογή που γεννήθηκε μόνο από την αλλαγή συσχετισμού δύναμης, αλλά είναι αδήριτη εσωτερική ανάγκη του καπιταλιστικού συστήματος. Γι' αυτό και μια σειρά πολιτικές δυνάμεις που προσπαθούσαν ή και προσπαθούν σήμερα να γυρίσουν το ρολόι πίσω, στην περίοδο που ο καπιταλισμός κάτω από τη λαϊκή πίεση έκανε κάποιες παραχωρήσεις, ανεξαρτήτως προθέσεων, εξελίσσονται σε δυνάμεις που στηρίζουν ή στην καλύτερη περίπτωση ανέχονται το σύστημα.

Προηγουμένως, υπογραμμίσαμε ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να χρησιμοποιεί με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσε το καρότο και το μαστίγιο απέναντι στα αιτήματα των λαών, της εργατικής τάξης.

Ωστόσο, δεν έπαψε να χρησιμοποιεί το καρότο και το μαστίγιο στο πολιτικό επίπεδο και στη στάση του απέναντι στα κόμματα και στο κίνημα».

«Θέλουμε να δώσουμε την εμπειρία μας από το χώρο της ΕΕ.

Η ΕΕ ως διακρατικός σχηματισμός με τα όργανα και τα επιτελεία του χαράσσει πολύ συστηματική πολιτική, προκειμένου να ενσωματώσει πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Δε διστάζει να στηρίζει άμεσα και έμμεσα πολιτικές δυνάμεις και κινήματα που περιορίζονται να διεκδικούν ανώδυνες μεταρρυθμίσεις και τελικά μια άλλη πολιτική διαχείρισης εντός πάντα του καπιταλιστικού συστήματος. Αρκεί να μην αμφισβητούν την πορεία της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης και της διεύρυνσής της. Με διάφορους τρόπους, πολιτικούς, οικονομικούς, ακόμα και με εκβιασμό προσπαθεί να διαμορφώσει σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο ένα πολιτικό σύστημα που τελικά θα υπηρετεί με ακόμα μεγαλύτερη σταθερότητα και προοπτική τη στρατηγική της. Η κεντροαριστερά π.χ. ήταν εναλλακτική επιλογή για το ευρωενωσιακό κεφάλαιο και είναι και σήμερα. Το πολυκομματικό επίσης σύστημα δεν τη φοβίζει όπως παλαιότερα. Η επιλογή της ΕΕ να επιβάλει το σχηματισμό ευρωπαϊκών κομμάτων είναι ακριβώς μέσα στα σχέδιά της να ελέγξει το πολιτικό σύστημα των κρατών - μελών. Γι' αυτό και τοποθετηθήκαμε δημόσια και ασκήσαμε κριτική στην ίδρυση του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος, όταν μάλιστα την πρωτοβουλία είχαν κόμματα που βλέπουν αρνητικά το συντονισμό και την κοινή δράση των κομμουνιστικών κομμάτων. Δημιουργείται, εκ των πραγμάτων, ένα κέντρο με βάση δομές και γενικές αρχές που προβλέπει ή ανέχεται η ΕΕ που αντικειμενικά παρεμποδίζει την αυτοτέλεια των κομμάτων, την ενότητα δράσης σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Η ΕΕ πρέπει να καταγραφεί στη συνείδηση των λαϊκών μαζών ως καπιταλιστική διακρατική ένωση, στην οποία δε χωρά ο τεχνητός διαχωρισμός ως αντικειμενικά προοδευτικό φαινόμενο που αποκτά αντιλαϊκό πρόσωπο, εξαιτίας του πολιτικού συσχετισμού δύναμης στο επίπεδο της διακυβέρνησης. Το καπιταλιστικό σύστημα δε μετασχηματίζεται, ανατρέπεται. Το κύρος της ΕΕ και η αξιοπιστία της έχουν μειωθεί κατά πολύ σε σχέση με τις αρχές της 10ετίας του '90. Το γαλλικό και ολλανδικό δημοψήφισμα είναι μια απόδειξη. Παρ' όλα αυτά, χρειάζεται ακόμα πολλή δουλιά για να αποκτήσει η δυσαρέσκεια αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, να μην εκτονωθεί από τις διάφορες μανούβρες που γίνονται.

Γι' αυτό και εμείς ασκούμε κριτική σε πολιτικές δυνάμεις που εμφανίζονται ως πολέμιοι του νεοφιλελευθερισμού, περιορίζοντας την κριτική τους στην επικράτηση τάχα ορισμένων δογματικών απόψεων που δίνουν προβάδισμα στην αγορά και δε συνδυάζουν την αγορά με την κοινωνική πολιτική. Ή αποδίδουν τη σύγχρονη στρατηγική, λόγου χάρη της ΕΕ, απλά στη δουλική υποταγή της στις πιέσεις των ΗΠΑ, στην έλλειψη θέλησης ή στην αδυναμία να χειραφετηθεί από τις ΗΠΑ. Η κυριότερη διαφορά μας με αυτές τις απόψεις είναι ότι βλέπουν τον νεοφιλελευθερισμό ως μια παρέκκλιση από έναν τάχα «υγιή και ανθρώπινο καπιταλισμό» που συνδυάζει τους νόμους της αγοράς με τη φιλολαϊκή πολιτική. Κρίσιμο ζήτημα είναι για μας η διεύρυνση της ΕΕ. Οσο διευρύνεται η ΕΕ τόσο θα δυναμώνει η ανισοτιμία και ανισομέρεια, οι σχέσεις ηγεμονίας και καταπίεσης, τόσο θα γίνεται προσπάθεια να ποδηγετούνται κινήματα και να μετατρέπονται σε στηρίγματα της δικής τους αστικής τάξης. Βεβαίως, δε σημαίνει ότι η διεύρυνση της ΕΕ θα γίνει και η ταφόπλακα των κινημάτων νομοτελειακά. Εμείς πιστεύουμε ότι η γραμμή ρήξης με την πολιτική της ΕΕ σε συνδυασμό με την εμπειρία που θα αποκτούν οι λαοί θα διαψεύσει τα όνειρα όλων εκείνων που πιστεύουν ότι η ΕΕ είναι ανίκητη. Με έναν όρο: Να κερδίσει έδαφος μέσα στο κίνημα η γραμμή ρήξης με την ιμπεριαλιστική αυτή ένωση, να αδυνατίσουν οι αυταπάτες για τον προοδευτικό μετασχηματισμό της».

«Η κριτική που ασκούμε στη δημιουργία των διάφορων κοινωνικών φόρουμ αφορά και στη γενική τους γραμμή, και στο γεγονός ότι καθιερώνουν ενιαίες δομές για την ένταξη των κινημάτων σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο στο όνομα της ενότητας και της κοινής δράσης. Στις δομές τους, λόγου χάρη, στην Ευρώπη κυριαρχούν πολιτικές δυνάμεις και απόψεις που οδηγούν στην αντιπαράθεση των λεγόμενων νέων κινημάτων με το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα, επιδιώκοντας σαφώς την παρεμπόδιση με διάφορους τρόπους, ακόμα και μέσω προσεταιρισμού, ενός κινήματος που επιδιώκει τη ριζική ανατροπή της σημερινής κατάστασης.

Η χρησιμοποίηση του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού, δεξιού και «αριστερού» είναι επίσης στόχος της κρατικής και εργοδοτικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο και βεβαίως συνολική πολιτική της ίδιας της ΕΕ όχι μόνο για το τσάκισμα του κινήματος, αλλά και για έναν πρόσθετο λόγο: Για τη διαχείριση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων εντός της ΕΕ και κυρίως στο διεθνές πεδίο.

Οι διαφορές που υπάρχουν στα διεθνή ζητήματα με τον βορειοαμερικανικό ιμπεριαλισμό υπαγορεύονται καθαρά από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και όχι από τη διαφορετική φύση της ΕΕ και των ΗΠΑ. Αλλωστε, στα ζητήματα της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής κινούνται ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση, αλλά και στην πολιτική της διανομής των αγορών με όπλο τον πόλεμο, την πίεση, και τα άλλα στρατιωτικοπολιτικά και οικονομικά μέσα επέμβασης.

Βεβαίως, το κίνημα της εργατικής τάξης, το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό κίνημα σε εθνικό επίπεδο πρέπει να παίρνει υπόψη τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, να τις αξιοποιεί, και ακόμα αυτό είναι πιο έντονο εκεί που τα κομμουνιστικά κόμματα είναι στην εξουσία. Να αξιοποιούμε τις αντιθέσεις για το δυνάμωμα του κινήματος και όχι για τη στήριξη της πολιτικής της αστικής τάξης της χώρας μας».

«Δε συμφωνούμε, επίσης, με εκτιμήσεις που γίνονται ότι από τη στιγμή που ο σοσιαλισμός ανατράπηκε, δεν μπόρεσε να επιβιώσει, πρέπει να εγκαταλειφθεί ή να μείνει ένα όραμα για το αόρατο μέλλον.

Η αναγκαιότητα περάσματος στο σοσιαλισμό προκύπτει από τις αντικειμενικές συνθήκες, από τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού, και όχι από το συσχετισμό δύναμης που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια. Ο συσχετισμός δύναμης παίζει ρόλο στην τακτική για τη συσπείρωση και συγκέντρωση δυνάμεων.

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, οπωσδήποτε θέτει νέα προβλήματα. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για εναλλακτική λύση με προοπτική το σοσιαλισμό χωρίς να δώσουμε απαντήσεις στους λαούς για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού τον 20ό αιώνα. Πρέπει να ενσωματώσουμε στη θεωρία μας για το σοσιαλισμό, στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης όλη την πείρα που προκύπτει από το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Και την αναμφισβήτητη θετική πείρα του, αλλά και τα προβλήματα που εμφανίστηκαν και οδήγησαν στις γνωστές εξελίξεις.

Το να μιλάμε για το σοσιαλισμό ως να μη συνέβη τίποτε κατά την πορεία της οικοδόμησής του είναι λάθος. Οπως τραγικό λάθος είναι ο μηδενισμός του.

Βεβαίως, όλα τα κόμματα έχουμε μπροστά μας, καθημερινά, να αντιμετωπίσουμε πολλά προβλήματα στις χώρες μας, στην περιοχή που εντάσσεται η χώρα μας. Εχουμε υποχρέωση να δίνουμε όλες τις δυνάμεις μας να αναπτυχθεί η ταξική πάλη, να οξυνθεί η ταξική πάλη, να απεγκλωβιστούν λαϊκές δυνάμεις από τη μοιρολατρία, την αυταπάτη, τη σύγχυση, το φόβο. Ομως, πρέπει, ταυτόχρονα να επιταχύνουμε τις κοινές μας προσπάθειες να μελετήσουμε τα θέματα του σοσιαλισμού, να βγουν συμπεράσματα, να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας, με όρους επιστημονικής εξέτασης του προβλήματος. Σ' αυτό το έδαφος θα αποκτήσουν οι λαοί εμπιστοσύνη στους κομμουνιστές, θα δουν καλύτερα τη σημασία οι αγώνες να συνδεθούν με την προοπτική αλλαγής στο επίπεδο της εξουσίας. Το θέμα δεν είναι πόση κριτική θα γίνει στο σοσιαλισμό, ή πόση προβολή των επιτευγμάτων του. Το θέμα είναι να μιλήσουμε αντικειμενικά, επιστημονικά. Να δώσουμε νέα ώθηση και ανάπτυξη στη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, στη μαρξιστική λενινιστική ιδεολογία.

Το διάστημα αυτό βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το σχέδιο για τον λεγόμενο εκδημοκρατισμό των αραβικών χωρών και των χωρών της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής» των ΗΠΑ, που παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις που υπήρξαν έχει υιοθετηθεί στην ουσία του από την Ομάδα των 8, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Με τη νέα αλλαγή συνόρων στα Βαλκάνια με επίκεντρο την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου. Σε εξέλιξη βρίσκεται η επίθεση ενάντια στο Λίβανο, στη Συρία, στο Ιράν, και η συνεχιζόμενη εγκληματική επέμβαση της κυβέρνησης του Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού. Υπάρχει η πολύμορφη επίθεση των ΗΠΑ και της ΕΕ στην Αφρική. Το νέο σχέδιο των ΗΠΑ κατά της σοσιαλιστικής Κούβας που υιοθετεί η ΕΕ, καθώς και οι προσπάθειες υπονόμευσης του Προέδρου Τσάβες στη Βενεζουέλα και της πολιτικής που εφαρμόζει. Οι πρωτοβουλίες που αναπτύσσονται από την Κούβα και τη Βενεζουέλα για τη δημιουργία της ALBA, σε αντίθεση με την ALCA που προωθούν οι ΗΠΑ, έχει οξύνει τις αντιθέσεις στην περιοχή και τις προσπάθειες αποσταθεροποίησης. Εχει ιδιαίτερη σημασία η στήριξη της προσπάθειας που κάνει η Βενεζουέλα αλλά και χώρες της Λατινικής Αμερικής να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα των ΗΠΑ και των μονοπωλίων, που ζητάνε πλήρη κυριαρχία στο πετρέλαιο και στις άλλες πηγές πλούτου.

Το διάστημα αυτό, επίσης, έχει ενταθεί η αντικομμουνιστική επίθεση και με αφορμή την πρόταση στο Συμβούλιο της Ευρώπης για καταδίκη των δήθεν εγκλημάτων του κομμουνισμού που προκάλεσε αντιδράσεις, οι οποίες πρέπει να συνεχιστούν και να ενταθούν. Συμπεριλαμβάνουμε και την πρόθεση να κλείσει το μαυσωλείο του Λένιν, που συνοδεύεται από ένταση των επιθέσεων σε βάρος των κομμουνιστών. Υπάρχουν, τέλος, οι πολύ σοβαρές εξελίξεις που σημειώνονται στον ΟΗΕ με την προσαρμογή του Καταστατικού του Χάρτη σύμφωνα με τη σύγχρονη ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Είναι μέτωπο πάλης που μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε συντονισμένα και με κοινές πρωτοβουλίες. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικές πρωτοβουλίες που κατά τη γνώμη μας μπορούμε να αναπτύξουμε με συντονισμένη παρέμβαση και δράση».

Ολοκληρώνοντας την ομιλία της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ παρουσίασε τις παρακάτω προτάσεις για κοινές δράσεις και πρωτοβουλίες των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων τη χρονική περίοδο 2005 - 2006