Η ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, δίπλα στο ΔΝΤ, μοιάζει παρηγορητική μέσα στο σκληρό σκηνικό της ελληνικής τραγωδίας. Ωστόσο, πρόκειται για την ύστατη ψευδαίσθηση, σχετικά με τη δήθεν αλληλεγγύη, στους κόλπους της ΕΕ. Γιατί, τελικά, είναι η ΕΕ αυτή που επέλεξε να ταπεινώσει και, για, μήνες, να διασύρει το κράτος - μέλος της, την Ελλάδα, πριν την οδηγήσει έντρομη και σιδηροδέσμια στο ικρίωμα του ΔΝΤ. Οι Ευρωπαίοι εταίροι και συνεταίροι μας, αν και με υπερηφάνεια χρησιμοποιούν τα ελληνικά ονόματα για την Ευρώπη και το κοινό της νόμισμα, προτίμησαν ωστόσο να ικανοποιήσουν το ασίγαστο μένος του αρχηγικού τους μέλους, της Γερμανίας, εναντίον του λαού μας, από τού να μας βοηθήσουν εγκαίρως και με τρόπο αποτελεσματικό.
Σ' αυτήν την πολύ κρίσιμη για μας περίοδο, η Γερμανία μπόρεσε να ισχυροποιήσει τη θέση της στην ευρωζώνη, υπογραμμίζοντας τη δυσφορία της να συνυπάρχει από κοινού με τις ασθενείς και προβληματικές οικονομίες του ευρωπαϊκού νότου. Πολλές ενδείξεις συνηγορούν στο ότι η Γερμανία προετοιμάζει ίσως την αποχώρησή της από την ευρωζώνη και την είσοδό της σε νέα ένωση με μέλη της αποκλειστικά και μόνο αξιοπρεπείς οικονομίες, που θα την αναγορεύσουν και επίσημα επικεφαλής τους.
Ακριβώς εξαιτίας αυτής μας της στάσης, η διαφορά των ληστρικών επιτοκίων, που απαιτούν οι διεθνείς τοκογλύφοι, σε σύγκριση με το αντίστοιχο επίπεδο με το οποίο δανείζεται η Γερμανία, όχι μόνο δε μειώθηκε, - όπως αφελώς πίστευαν κάποιοι από μας μετά από την απόφαση συγκρότησης του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης - αλλά, αντιθέτως, καθημερινά κορυφώνεται. Εκτός από τη σαφέστατα εκφρασθείσα επιθυμία της κυρίας Μέρκελ, να μη βοηθηθούμε δηλαδή στην προσπάθειά μας εξασφάλισης λογικού επιπέδου επιτοκίου, αλλά αντιθέτως να εξακολουθήσουμε να αιμορραγούμε, υπάρχει και η αντικειμενική εξήγηση του γιατί η ανθρωποφαγία των αγορών αρνείται να κορεστεί στην περίπτωσή μας. Πρόκειται, δυστυχώς, για το παντελώς ανέφικτο περιεχόμενο του ελληνικού προγράμματος στήριξης και ανάπτυξης. Ανέφικτο, και από πλευράς καθαρά οικονομικής, αλλά και από πλευράς της αναπόφευκτης πρόκλησης κοινωνικής εξέγερσης. Και πρόκειται, ακόμη, για ένα πρόγραμμα που απηχεί την εμφανή αδυναμία απομάκρυνσής του από την εξυπηρέτηση βασικών νεοφιλελεύθερων στόχων και συμφερόντων.
Πριν, συνεπώς, από οτιδήποτε άλλο είναι επιτακτική η ανάγκη να αντιληφθούμε σε τι συνίσταται το περιβάλλον, στο οποίο μάς οδήγησαν χειροπόδαρα δεμένους οι εταίροι μας. Πρόκειται, χωρίς υπερβολή, για κρανίου τόπο. Ετσι, στη συνέχεια, θα είναι πιο εύκολο να απαλλαγούμε από πλάνες και ευρωπαϊκής υφής συναισθηματισμούς. Επιτέλους, θα μπορέσουμε να συναρμολογηθούμε.
Θα μπορέσουμε να αντικρίσουμε τη ζοφερή πραγματικότητα, το ότι δηλαδή η ΕΕ μάς απεμπόλησε! Προτίθεται, βέβαια, η ΕΕ να μας δανείσει κάποια δισεκατομμύρια, αλλά με σημαντικά υψηλότερο επιτόκιο από αυτό του ΔΝΤ, αλλά υψηλότερο και απ' αυτό με το οποίο δανείζεται η Γερμανία. Η πολύ αξιόλογη αυτή διαφορά επιτοκίων θα είναι αρκετή για να χρηματοδοτήσει μεγάλο τμήμα των δανειακών αναγκών της Γερμανίας, ακριβώς χάρη στη δική μας απομύζηση. Η ΕΕ αποδείχτηκε, δυστυχώς, ανίσχυρη να μας προστατέψει από τα αιχμηρά νύχια του ΔΝΤ, καθώς και από τις αρχηγικές γερμανικές αξιώσεις, στις οποίες και υπέκυψε.
Ποιες θα είναι οι συνέπειες; Εχει προβλεφθεί για την Ελλάδα ένα σενάριο μείωσης κατά 2% του ΑΕΠ της και αύξησης της ανεργίας της. Φοβάμαι, να συγκεκριμενοποιήσω τις δικές μου σχετικές προβλέψεις, που προβάλλουν ένα εφιαλτικό σενάριο με πτώση κατά 6% - 8% του ΑΕΠ και αυξάνουν σε πάνω από 20% την ανεργία. Το πιο δραματικό, ωστόσο, από την εισβολή του ΔΝΤ στην οικονομία μας, θα είναι η πλήρης απονάρκωση κάθε αναπτυξιακής μας προοπτικής για τουλάχιστον 10 χρόνια από σήμερα. Στη συνέχεια, αποφεύγω να αγγίξω την ανοικτή πληγή των εθνικών μας θεμάτων, που με τις συνθήκες αυτές θα γίνει αγιάτρευτη και θα κακοφορμίσει. Δηλαδή, ολοκληρωτική καταστροφή, στη δίνη της οποίας είναι ξεκάθαρο ότι ενδιαφέρει ελάχιστα τον ελληνικό λαό το αν το ποσοστό ευθύνης γι' αυτήν ανέρχεται σε 60% για τη ΝΔ και σε 40% για το ΠΑΣΟΚ ή αντίστροφα.
Στο χείλος του γκρεμού, όπου βρισκόμαστε, και με τη βεβαιότητα ότι το πρόγραμμά μας δεν είναι εφαρμόσιμο - κάτι που ήδη καταγράφουν τα επίσημα στατιστικά δεδομένα - οι εναλλακτικές μας δυνατότητες είναι ελάχιστες και αυτές, αναγκαστικά, εμφανίζουν ακραίες πλευρές. Ετσι, ομολογώ ότι δεν είμαι διόλου σίγουρη για το αν δε θα ήταν προτιμότερο, αντί να υποστούμε τα φρικτά βασανιστήρια, στα οποία θα μας υποβάλει το ΔΝΤ, δηλώσουμε τρελοί. Και η τρέλα μας αυτή μπορεί να πάρει τη μορφή:
* Απαίτησής μας να περιορίσουμε το έλλειμμα κάτω από 3% στο ΑΕΠ σε 7 και όχι σε 3 χρόνια.
* Στάσης πληρωμών και επαναπροσδιορισμού των χρεών μας. Είναι λύση σαφέστατα ταπεινωτική, αλλά όχι περισσότερο από ό,τι έχουμε ήδη υποστεί, και από ό,τι με βεβαιότητα μας επιφυλάσσει το μέλλον. Τουλάχιστον, στην περίπτωση αυτή ελπίζεται να εξέλθουμε γρηγορότερα από το τούνελ.
* Οικειοθελούς εξόδου μας από την ευρωζώνη, αναλύοντας βεβαίως και τους λόγους που θα μας έχουν ωθήσει στην ακραία αυτή λύση. Οι λόγοι αυτοί θα είναι δριμύ κατηγορητήριο εναντίον του διευθυντηρίου της ΕΕ και ίσως θα κινητοποιήσει και τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο, στην απαίτησή του για την εφαρμογή μιας πολιτικής πιο ευρωπαϊκής, πιο δημοκρατικής και πιο αλληλέγγυας.
* Θα πρόσθετα, τέλος, και τη σύσταση μιας κυβέρνησης με ευρύτερη βάση της παρούσας, καθώς και την απομάκρυνση των νεοφιλελεύθερων οικονομικών παραγόντων, από το εθνικό γίγνεσθαι....όμως, μια τέτοια λύση παύει να έχει περιεχόμενο για όσο χρόνο διαρκέσει η οικονομική κατοχή μας από το ΔΝΤ, εφόσον η όποιας μορφής ελληνική κυβέρνηση θα έχει, αναγκαστικά, ρόλο κομπάρσου.
ΣΗΜ.: Το άρθρο της συνεργάτιδάς μας απηχεί τις απόψεις της.