Εχουν παρουσιάσει πλούσιο έργο. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι σε όποιο πόστο κι αν βρέθηκαν, εξυπηρέτησαν απόλυτα τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Οι δύο υποψήφιοι για το Δήμο της Αθήνας, ο Νικήτας Κακλαμάνης από τη ΝΔ και ο Κώστας Σκανδαλίδης από το ΠΑΣΟΚ, είτε ως υπουργοί, είτε ως πρωτοκλασάτα στελέχη στο μηχανισμό των κομμάτων που ανήκουν, έχουν συμβάλει στο να χτυπηθούν τα συμφέροντα των εργαζομένων, στο να υλοποιηθεί η αντιλαϊκή πολιτική, στο να βρεθούν σε ακόμα χειρότερη θέση οι λαϊκές οικογένειες.

Οι πολιτικές των κομμάτων της πλουτοκρατίας που υπηρετούν, μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Τώρα, όσο δύσκολο κι αν είναι, βρίσκονται αντίπαλοι και διεκδικούν το δημαρχιακό θώκο. Αλλωστε, έτσι το χρειάζεται για να λειτουργεί καλά το αστικό πολιτικό σύστημα. Εχουν, λοιπόν, «αποστολή υψηλού κινδύνου», αφού πραγματικά πρέπει να ψάξουν αρκετά τα επιτελεία τους για να βρουν διαφορετικά επιχειρήματα, προγράμματα και πρακτικές. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο έχουν ήδη ξεκινήσει μια επιχείρηση εξαπάτησης των εργαζομένων, ώστε να κρύψουν... λόγια και να υποκλέψουν ψήφους. Παρουσιάζουν, λοιπόν, «μεγάλα οράματα», «σχέδια» και μιλούν για «όρεξη για δουλιά». Και λένε:

«Ο βασικός στόχος του συνδυασμού είναι η επένδυση στην ποιότητα ζωής για την καθημερινότητα του δημότη στην πόλη, σε μια μητροπολιτική Αθήνα με διεθνή αναγνωρισιμότητα και μητροπολιτικές δυνατότητες» (Νικήτας Κακλαμάνης στο «ΒΗΜΑ» - 11/6/2006).

«Με μόνο γνώμονα να γίνει πιο ανθρώπινη, πιο καθαρή, πιο ασφαλής, να προσφέρει μια δικαιότερη και πιο αναλογική κατανομή της ευημερίας, ένα ασφαλές μέλλον για όλους και μια χειροπιαστή προοπτική στη νέα γενιά» (Κώστας Σκανδαλίδης στο «ΒΗΜΑ» - 11/6/2006).

Ο ένας λέει ότι θα θεσπίσει αντιδήμαρχο Καθημερινότητας (Ν. Κακλαμάνης), ο άλλος «έξω τα ΙΧ από το κέντρο» (Κ. Σκανδαλίδης). Ο πρώτος μιλά για ποιότητα ζωής του πολίτη, ο δεύτερος για δικαιότερη κατανομή της ευημερίας. Και οι δυο το ίδιο προσπαθούν να πουν, ότι θα βελτιώσουν τη ζωή των ανθρώπων του μόχθου. Ο ένας μιλά για «καθημερινή επαφή με τους πολίτες» ως μέσο για τη λύση των προβλημάτων τους! Ο άλλος μιλά για «περισσότερη ασφάλεια», δηλαδή καταστολή. Και οι δυο μιλούν για βελτίωση του κυκλοφοριακού, με «μέτρα κατά της παράνομης στάθμευσης» ο πρώτος, με «σύγχρονα μέσα μαζικής μεταφοράς» (αλήθεια πού θα κυκλοφορούν αυτά στους στενούς δρόμους της Αθήνας;) ο δεύτερος. Να, λοιπόν, η ποιότητα ζωής για τους υποψηφίους των κομμάτων της πλουτοκρατίας. Οχι γιατί και αυτά δεν είναι προβλήματα, αλλά οι λαϊκές ανάγκες ξεκινούν πρώτ' απ' όλα από την οικονομική κατάσταση των λαϊκών οικογενειών και τις βασικές ανάγκες για καλύτερη στέγη, καλύτερη εκπαίδευση, καλύτερη υγεία και πάνω απ' όλα δουλιά για όλους.

Δεν υπάρχει επομένως μεγαλύτερη υποκρισία και των δύο, με στόχο την παραπλάνηση. Πώς θα βελτιώσουν τη ζωή των εργαζομένων; Μήπως θα τους αυξήσουν το εισόδημα; Μήπως θα αντιμετωπίσουν την ανεργία; Μήπως θα διεκδικήσουν δημόσιες δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες; ΄Η μήπως θα διεκδικήσουν την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στην υγεία και την εκπαίδευση; Δε λένε κουβέντα για όλ' αυτά. Αλλωστε, η πολιτική των κομμάτων τους δεν αντιμετωπίζει τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, αφού βρίσκεται στην αντίπερα όχθη υπηρετώντας τους επιχειρηματίες. Επιχειρούν, λοιπόν, αμφότεροι να βάλουν μάσκες στην αντιδραστική πολιτική τους. Αλλωστε και οι δύο έχουν υλοποιήσει και στηρίξει στο παρελθόν αντιλαϊκές επιλογές και που βέβαια θα υλοποιήσουν και θα στηρίξουν και στο μέλλον είτε εκλεγούν δήμαρχοι είτε όχι... Η ιστορία τους είναι πολύ συγκεκριμένη. Και δε γίνεται από τη μια να μιλάνε για πράσινο και από την άλλη να παραδίνουν τους ελεύθερους χώρους σε ιδιώτες για οικοπεδοποίηση και κερδοφόρα επιχειρηματική εκμετάλλευση. Δε γίνεται να μιλούν για βελτίωση καθημερινότητας και να είναι υπέρμαχοι της εμπορευματοποίησης των πάντων.

Ο Κ. Σκανδαλίδης από τον Ιούλη του 1994 έως το Σεπτέμβρη του 1995 και από τον Οκτώβρη του 2001 έως τις βουλευτικές εκλογές του 2004 ήταν υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα μπήκε αρκετές φορές μπροστά για την υλοποίηση του αντιλαϊκού - αντεργατικού έργου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

• Το Νοέμβρη του 2001 δηλώνει ξεκάθαρα σε συνάντηση με το ΔΣ της ΚΕΔΚΕ: «Δε δέχομαι τη λογική της κρατικής επιχορήγησης προς την Αυτοδιοίκηση». Και προεξοφλεί ότι τα έσοδα των δήμων θα προέρχονται στο μέλλον μόνο από φόρους και τέλη. Ανοίγεται έτσι ο δρόμος για τη λεγόμενη φορολογική εξουσία των δήμων, που μεταφράζεται σε πρόσθετα χαράτσια για τα λαϊκά εισοδήματα, μεγαλύτερη αφαίμαξή τους.
• Το παραπάνω βρίσκει απόλυτη εφαρμογή μέσα και από το νέο Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων, για τον οποίο ο Κ. Σκανδαλίδης είχε «χύσει» πολλά κιλά ιδρώτα και είχε δαπανήσει ατέλειωτες ώρες σύσκεψης με τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Σημίτη. Ο,τι προετοίμασε τότε το ΠΑΣΟΚ, το υλοποίησε τώρα η ΝΔ, που συνέταξε το σχετικό νομοσχέδιο και το έφερε στη Βουλή.
• Το Φλεβάρη του 2002 με Προεδρικό Διάταγμα μπαίνει μπροστά ένας ακόμα κατασταλτικός μηχανισμός, η Δημοτική Αστυνομία. Ενα από τα... οράματα του ΠΑΣΟΚ που αναλαμβάνει να υλοποιήσει ο Κ. Σκανδαλίδης.
• Στις 22 Γενάρη του 2003 ο Κ. Σκανδαλίδης ανακοινώνει ότι η μερική απασχόληση επεκτείνεται και στο δημόσιο και η αρχή θα γίνει από την Τοπική Αυτοδιοίκηση (Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών). «Η μερική απασχόληση θα ξεκινήσει μεν από τις κοινωνικές υπηρεσίες, με 4ωρες επαναλαμβανόμενες βάρδιες, αλλά θα επεκταθεί και στις υπόλοιπες, που θα λειτουργούν και τις απογευματινές ώρες», είχε πει τότε.
• Το Δεκέμβρη του 2003 ψηφίζεται ο νόμος για τις εκλογικές δαπάνες στις νομαρχικές και δημοτικές εκλογές. Ενας από τους εμπνευστές είναι ο Κ. Σκανδαλίδης. Στην ουσία με αυτό το νόμο απαγορεύεται η πολιτική δράση των μικρότερων παρατάξεων, αφού δεν επιτρέπεται η ανάρτηση πανό, αεροπανό και η επικόλληση αφισών, εκτός από εκείνους τους χώρους που προσδιορίζονται από το νόμο.

Ο έτερος υποψήφιος της ΝΔ, ο Νικ. Κακλαμάνης, ως υπουργός Υγείας της κυβέρνησης της ΝΔ, έχει να παρουσιάσει αντίστοιχο έργο.

• Στις 14 Απρίλη 2004 ο υπουργός Υγείας Ν. Κακλαμάνης δηλώνει ωμά σε συνέδριο στην Κω για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας: «Ο ιδιωτικός τομέας θα βρει τη θέση του και το συμπληρωματικό του ρόλο μέσα στο σύστημα, χωρίς αντιδεοντολογικούς ανταγωνισμούς με τον δημόσιο, αλλά με μια δημιουργική και επωφελή για τον πολίτη άμιλλα».
• Την 1η Νοέμβρη 2004 ο Ν. Κακλαμάνης συναντά τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή και συμφωνούν να προχωρήσουν νομοσχέδια για την Υγεία με γνώμονα αυτό της Πολυκλινικής. Το μοντέλο είναι το εξής: Ιδρυση ανώνυμης εταιρίας για τη γενικότερη διαχείριση των μονάδων Υγείας, με στόχο την εμπορευματοποίηση και την παράδοσή τους στους επιχειρηματίες.
• Τον Αύγουστο του 2005 υπογράφει απόφαση σύμφωνα με την οποία ενοικιάζονται 30 κλίνες ΜΕΘ από το «Ερρίκος Ντυνάν» για τη νοσηλεία ασθενών του «Ερυθρού Σταυρού», αλλά και για περιπτώσεις «εξαιρετικά επειγόντων περιστατικών». Το εξωφρενικό σε αυτή την ιστορία είναι ότι ενώ δίνεται χρήμα στους επιχειρηματίες κλινικάρχες, την ίδια στιγμή 150 πλήρως εξοπλισμένες δημόσιες κλίνες ΜΕΘ παραμένουν κλειστές επειδή η κυβέρνηση της ΝΔ αρνείται να προσλάβει 450 νοσηλευτές.

Ο Νικ. Κακλαμάνης, όταν ανακοινώθηκε ότι θα είναι ο υποψήφιος της ΝΔ για το Δήμο της Αθήνας, έδωσε και πάλι τα διαπιστευτήριά του στο μεγάλο κεφάλαιο. Στις 4 Μάη 2006 στην πρώτη προεκλογική του ομιλία, παρουσία επιχειρηματιών, δημοσιοποιεί τους στόχους του. Λέει συγκεκριμένα:

• «Οχι μόνο δε θα αρνηθούμε, αλλά θα επιδιώξουμε τη συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα».
• «Καλώ όλους τους οικονομικά ισχυρούς που θέλουν να αφήσουν το αποτύπωμά τους στην ιστορία αυτής της πόλης, να αγοράσουν οικόπεδα, να γκρεμίσουν υποβαθμισμένα κτίρια, να φτιάξουν ανάσες ζωής για τους πολίτες, κήπους που θα πάρουν το όνομά τους».
• «Ο δήμος έχει οικόπεδα αναξιοποίητα που συνήθως καταλήγουν μικροί σκουπιδότοποι στις γειτονιές. Γιατί να μη δώσουμε τη δυνατότητα στον ιδιωτικό τομέα να επενδύσει σε αυτά ώστε να διαμορφωθούν σε παιδικούς σταθμούς, σε χώρους άθλησης, σε παιδικές χαρές, σε εργαστήρια καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων;».

Είναι φανερό πως ό,τι ονειρεύονται και ο Νικ. Κακλαμάνης και ο Κ. Σκανδαλίδης είναι ήδη εφιάλτης για τους εργαζόμενους, τους νέους, τους φοιτητές, τους συνταξιούχους, τα λαϊκά στρώματα. Και τώρα επιχειρούν να εμφανιστούν ως «αθώοι» και «αμόλυντοι» της πολιτικής που οι ίδιοι εκπροσωπούν. Και που θέλουν μια πόλη «επενδυτών» και «επιχειρηματιών», που θα στήνουν την εργατική τάξη στο απόσπασμα. Μοιάζουν σε αυτό σαν δυο σταγόνες νερό...

Είναι γεγονός ότι μπροστά στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές τα κόμματα της πλουτοκρατίας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και οι υποψήφιοί τους, αλλά από κοντά και ο ΣΥΝ ανάγουν τη λεγόμενη περιφερειακή ανάπτυξη και την αναγκαία γι' αυτήν πολιτική σε ένα αποφασιστικό μέσο που θα βελτιώσει την οικονομία, επομένως και τη ζωή, στις περιφέρειες και μάλιστα τονίζουν την αναγκαιότητα ανάπτυξης τέτοιας δράσης ιδιαίτερα σε περιοχές της χώρας με χαμηλότερους δείκτες οικονομικής ανάπτυξης συγκριτικά με άλλες περιοχές. Πρόκειται για τη γνωστή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) που, μέσω προγραμμάτων και κυρίως μέσω των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης (ΚΠΣ), τάζουν βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων σε περιοχές κυρίως αγροτικές, προκειμένου να εγκλωβίζουν τους ανθρώπους του μόχθου στην κυρίαρχη πολιτική.

Η περιφερειακή ανάπτυξη δεν είναι μια ανεξάρτητη μεταβλητή, αλλά εξαρτάται από τον ταξικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, μια ανάπτυξη που αναπαράγει και συνεχώς διευρύνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων από το κεφάλαιο.

Οι απόψεις για λαϊκή ευημερία μέσω «περιφερειακής ανάπτυξης», που παραπέμπουν στα περί σοσιαλιστικών νησίδων μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, έχουν απαντηθεί εδώ και δεκαετίες από το κομμουνιστικό κίνημα. Είναι χρεοκοπημένες από την ίδια τη ζωή. Αλλωστε, ως ΚΚΕ έχουμε απαντήσει και αποδείξει ότι δεν είναι εφικτή μια άλλη διαχείριση στα πλαίσια του συστήματος και η οποία να μπορεί να ικανοποιήσει μέρος των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Βεβαίως, και η άρχουσα τάξη ενδιαφέρεται για την κατάσταση και τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, όχι μόνο για να προλάβει τις όποιες κοινωνικές εκρήξεις, αλλά και για να αξιοποιήσει αυτές τις ανάγκες, με στόχο την ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Κανένας, για παράδειγμα, δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι ο σιδηρόδρομος είναι το πιο ασφαλές, φθηνό, γρήγορο και φιλικό προς το περιβάλλον μέσο μαζικής μεταφοράς. Στη χώρα, όμως, παραμένει υποβαθμισμένος, έχει μείνει στην εποχή του Τρικούπη, σε σχέση με τις οδικές, ακόμη και τις αεροπορικές, μεταφορές.

Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά είναι αποτέλεσμα της συγκεκριμένης ιεράρχησης, με γνώμονα την ικανοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου και ιδιαίτερα εκείνου του τμήματος που δραστηριοποιείται στους κλάδους της αυτοκινητοβιομηχανίας. Η κατάσταση αυτή δε θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί όχι μόνο σε επίπεδο δήμου, αλλά ούτε καν σε περιφερειακό.

Δεν πρόκειται, βεβαίως, για μια ελληνική ιδιομορφία. Στην ΕΕ μόλις το 8% των εμπορευματικών μεταφορών και το 6% των επιβατικών πραγματοποιούνται με το σιδηρόδρομο, ενώ αντίθετα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες η συντριπτική πλειοψηφία των εμπορευμάτων και των επιβατών μετακινούνταν με το σιδηρόδρομο.

Σήμερα η ΕΕ, με τη Λευκή Βίβλο για τις μεταφορές 2000 - 2010, στρέφει την προσοχή της στην ανάπτυξη των σιδηροδρόμων και αυτό γιατί υπήρξε κορεσμός στους οδικούς άξονες, με συνέπεια να παρατηρούνται σημαντικές καθυστερήσεις, οι οποίες επιβαρύνουν τις επιχειρήσεις σε συνδυασμό και με την αύξηση της τιμής του πετρελαίου.

Στο πλαίσιο των συνδυασμένων μεταφορών, προχωρεί στη δημιουργία των διευρωπαϊκών μεταφορικών δικτύων, ενιαίων μεταφορικών υποδομών, οι οποίες παίζουν καθοριστικό ρόλο στη μεγέθυνση του βαθμού ελευθερίας κίνησης των εμπορευμάτων αλλά και των εργαζομένων. Συστατικό στοιχείο της πολιτικής για τις μεταφορές είναι η απελευθέρωση της συγκεκριμένης αγοράς, με τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις τόσο των υποδομών όσο και των μεταφορέων.

Στο πλαίσιο των διευρωπαϊκών δικτύων, εντάχθηκε σε πρώτη φάση ο οδικός ΠΑΘΕ και σε επόμενη ο σιδηροδρομικός ΠΑΘΕ. Αξονες απαραίτητοι για την εκμετάλλευση της βαλκανικής αγοράς και της διείσδυσης του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια, αλλά και για τη διευκόλυνση της μετακίνησης των ευρωπαϊκών εμπορευμάτων. Πρόκειται, δηλαδή, για μια επιλογή, η οποία εξυπηρετεί κατά κύριο λόγο τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Το 2003, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε την ανάγκη δημιουργίας του δυτικού σιδηροδρομικού άξονα, αφού είχε προηγηθεί ο σχεδιασμός του οδικού δυτικού άξονα, τμήματα του οποίου έχουν από τη σημερινή κυβέρνηση προκηρυχτεί με τη μέθοδο των ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα).

Ποιος είναι όμως αυτός ο δυτικός σιδηροδρομικός άξονας; Ο καθένας μας θα θεωρούσε λογικό ότι πρόκειται για το σιδηροδρομικό άξονα, ο οποίος συνδέει τα Γιάννενα με την Καλαμάτα, διασχίζοντας τη δυτική ηπειρωτική Ελλάδα. Πρόκειται, όμως, για ένα έργο το οποίο αποτελείται από δυο τμήματα. Στην πρώτη φάση, μέχρι το 2012, σχεδιάζεται να κατασκευαστεί το πρώτο τμήμα το οποίο θα συνδέει την Ηγουμενίτσα με την Καλαμπάκα και σε δεύτερη φάση το τμήμα που συνδέει τα Γιάννενα με την Καλαμάτα.

Εδώ προκύπτουν ορισμένα φαινομενικά παράδοξα ζητήματα:

Πρώτον, γιατί προκρίνεται σε πρώτη φάση η κατασκευή πανάκριβου σιδηροδρομικού άξονα, ο οποίος θα συνδέσει την Ηγουμενίτσα με την Καλαμπάκα, του οποίου το 2003 ο προϋπολογισμός κόστους ανερχόταν στα 1.130 εκατ. ευρώ, δηλαδή περίπου σε 7.400.000 ευρώ (2,5 δισ. δρχ.) το χιλιόμετρο για μονή γραμμή και χωρίς ηλεκτροδότηση. Ποιες ανάγκες εξυπηρετεί αυτό το έργο; Κατά κύριο λόγο τις ανάγκες του κεφαλαίου για γρήγορη μεταφορά εμπορευμάτων από την Ευρώπη στη Μέση Ανατολή και αντίστροφα μέσω της σύνδεσης του λιμανιού της Ηγουμενίτσας με αυτό του Βόλου.

Δεύτερον, πώς θα γίνει η σιδηροδρομική σύνδεση Ρίου - Αντιρρίου από τη στιγμή που η γέφυρα συνδέει οδικά τις δύο πλευρές και γιατί δεν έγινε ταυτόχρονα στο ίδιο έργο και η σιδηροδρομική υποδομή; Οι αρμόδιοι υπουργοί μεταφορών της σημερινής αλλά και της προηγούμενης κυβέρνησης απαντούν επί της ουσίας ότι δεν το είχαμε προβλέψει. Αυτός ο ισχυρισμός δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια, γιατί το ΚΚΕ, εκτός από την αντίρρησή του τόσο για το εάν ήταν έργο προτεραιότητας όσο και για τους όρους κατασκευής και λειτουργίας, είχε προτείνει τη δημιουργία σιδηροδρομικής υποδομής. Η αλήθεια είναι αυτή που με κυνικό τρόπο αποκάλυψε ο Γάλλος εκπρόσωπος της κοινοπραξίας, ότι η σιδηροδρομική υποδομή δεν έγινε γιατί δεν υπάρχει κάποιο σιδηροδρομικό δίκτυο για να συνδέσει, αλλά αν και όποτε γίνει αυτό, το προβλεπόμενο μεταφορικό του έργο δε θα κάλυπτε το κόστος. Δεν έγινε, δηλαδή, η σιδηροδρομική σύνδεση γιατί δε συνέφερε την κοινοπραξία. Η σύνδεση των δύο πλευρών σιδηροδρομικά προβλέπεται ότι θα γίνει με υποθαλάσσια σήραγγα, η κατασκευή της οποίας θα οδηγήσει σε σημαντική επιβάρυνση των φορολογούμενων λαϊκών στρωμάτων.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου, προχωρεί στις μελέτες μόνο για το πρώτο τμήμα, αυτό της Ηγουμενίτσας - Καλαμπάκας, παραπέμποντας στις ελληνικές καλένδες το υπόλοιπο τμήμα.

Το ΠΑΣΟΚ για αντιπολιτευτικούς λόγους, με βάση τις προτεραιότητες της κυβέρνησης σε περιφερειακά έργα, και μπροστά στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, προβάλλει ψευδεπίγραφες αντιθέσεις, για να εγκλωβίσει τα λαϊκά στρώματα. Στρέφει, για παράδειγμα, τους εργαζόμενους της υποβαθμισμένης Δυτικής Ελλάδας, ενάντια στην Ανατολική, που σε σχέση με τη Δυτική είναι σε καλύτερη μοίρα. Προτείνει, δηλαδή, το μέτωπο των Δυτικών ενάντια στους Ανατολικούς λες και για την υποβάθμιση της Δυτικής Ελλάδας ευθύνεται η Ανατολική και όχι ο καπιταλισμός. Απ' αυτή τη λογική δεν ξεφεύγουν και οι εκπρόσωποι του ΣΥΝ.

Απέναντι σ' αυτή την «αντίθεση» αναδεικνύουμε την πραγματική αντίθεση ανάμεσα στην πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, την πολιτική δηλαδή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ την οποία στηρίζουν και υλοποιούν οι εκλεγμένοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και την πολιτική που έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού και η οποία υπηρετεί την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων αναγκών της λαϊκής οικογένειας.

Ενα άλλο παράδειγμα προέρχεται από τις περιοχές, κύρια τις νησιωτικές, όπου έχουμε «μονοκαλλιέργεια» της τουριστικής δραστηριότητας, δηλαδή υπέρμετρη ανάπτυξη των τουριστικών υποδομών και της αντίστοιχης δραστηριότητας σε βάρος άλλων τομέων και κλάδων, ιδιαίτερα της αγροτικής οικονομίας. «Μονοκαλλιέργεια», η οποία είναι και συνέπεια της δράσης του μεγάλου κεφαλαίου, γιατί βεβαίως η ΚΑΠ είναι ο κατ' εξοχήν υπεύθυνος του ξεκληρίσματος της φτωχομεσαίας αγροτιάς, αλλά σ' αυτό συνέβαλε, για παράδειγμα, και η δράση της TUI, η οποία εκτός από το ότι είναι ο μεγαλύτερος Tour Operator και μαζί με την Grecohotel ελέγχει ένα σημαντικό αριθμό ξενοδοχειακών μονάδων, έχει 30 πλοία και 300.000 κοντέινερ με τα οποία μεταφέρει από το εξωτερικό αγροτικά εφόδια για να καλύψει τις ανάγκες των ξενοδοχείων της.

Σήμερα το μοντέλο της τουριστικής «μονοκαλλιέργειας» έχει αρχίσει να ξεθωριάζει αναδεικνύοντας τα αδιέξοδά του.

Για να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα στην Κέρκυρα έχουν αρχίσει να προβάλλουν τη «λύση» να αναδειχτεί η Κέρκυρα σε οικολογικό νησί. Μεταξύ αυτών που το προβάλλουν είναι εκπρόσωποι εταιριών αιολικής ενέργειας, οι οποίες στηρίζουν την ύπαρξή τους στην απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας και στις γενναίες κρατικές επιδοτήσεις και ενισχύσεις, είναι οι ξενοδόχοι, οι οποίοι πιέζουν να αρθούν οι όποιοι εναπομείναντες χωροταξικοί περιορισμοί, για να μπορούν να κτίζουν «επάνω στο κύμα».

Η δική μας παρέμβαση πρέπει να αξιοποιήσει αλλά και να στηρίξει και τη δράση του ταξικού σωματείου των ξενοδοχοϋπαλλήλων, το οποίο με τη δράση του «στραπατσάρει» την αντίληψη ότι ο τουρισμός είναι «εθνική υπόθεση» και αναδεικνύει τη «σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού», την εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία, τις συνθήκες εντατικοποίησης των ξενοδοχοϋπαλλήλων.

Αξιοποιούμε, δηλαδή, όλα τα λαϊκά προβλήματα, όλες τις λαϊκές ανάγκες ως κρίκο αποκάλυψης και καταδίκης της αντιλαϊκής πολιτικής, για να απεγκλωβίζονται τα λαϊκά στρώματα από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ενισχύοντας αποφασιστικά τους ριζοσπαστικούς συνδυασμούς που στηρίζουν στις εκλογές για την ΤΑ το ΚΚΕ, το ΔΗΚΚΙ, η Παρέμβαση Αριστερών Πολιτών και η Κομμουνιστική Ανανέωση συμβάλλοντας στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος των συμφερόντων τους.