Η πρόσφατη μεγάλη αγροτική κινητοποίηση έδειξε ότι οι μικρομεσαίοι αγρότες της χώρας μας έχουν αντιληφθεί πως βρίσκονται στο στόχαστρο μιας πολιτικής που στρέφεται, άγρια και μετωπικά, εναντίον τους, με στόχο να τους ξεκληρίσει ολοκληρωτικά, για να παραδώσει τη γη και την αγροτική παραγωγή στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών και αγροτοβιομηχάνων. Κι όλοι ξέρουν ότι αυτή η πολιτική δεν είναι άλλη από την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ, που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Εδειξε, ακόμα, η μεγάλη αγροτική κινητοποίηση ότι οι μικρομεσαίοι αγρότες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων και κομματικών προτιμήσεων, έχουν συνειδητοποιήσει ότι για να κρατήσουν τα χωράφια τους και να μην καταλήξουν στον Καιάδα της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, χρειάζεται να αντισταθούν αγωνιστικά σ' αυτή την καταστροφική αντιαγροτική πολιτική.

Το γεγονός ότι το σύνολο της μικρομεσαίας αγροτιάς έχει, πλέον, πειστεί, και εκ πείρας, ότι η ΚΑΠ είναι ο μεγάλος και αδυσώπητος εχθρός της, με τον οποίο πρέπει να αναμετρηθεί σκληρά στο πεδίο της πάλης, αν θέλει να σωθεί από το ξεκλήρισμα, έχει τεράστια και καθοριστική σημασία, καθώς θέτει τις βάσεις και δημιουργεί προϋποθέσεις για την ανάπτυξη αγροτικών αγώνων που δε θα «βαρούν στο βρόντο», αλλά θα έχουν «προσδιορισμένο στόχο».

Και με δεδομένο ότι η ΚΑΠ δεν πρόκειται ν' αλλάξει προς το καλύτερο για τους μικρομεσαίους αγρότες - αντιθέτως, όπως έδειξε και η μέχρι τώρα εμπειρία, οι όποιες αλλαγές γίνονται είναι προς το χειρότερο - στόχος του αγώνα δεν μπορεί να είναι άλλος παρά αυτός της ανατροπής της και της δημιουργίας των προϋποθέσεων, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, για την εφαρμογή μιας άλλης, φιλοαγροτικής πολιτικής.

Ομως, τον αγώνα αυτό δεν μπορεί να τον φέρει, επιτυχώς, εις πέρας το αγροτικό κίνημα όπως είναι σήμερα. Διότι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται δεν είναι καθόλου καλή. Κι αυτό για δύο κυρίως λόγους:

Πρώτον, επειδή οι αγροτικοί σύλλογοι που υπάρχουν έχουν, στην πλειοψηφία τους, υποβαθμιστεί λειτουργικά, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις έχουν διαλυθεί.

Δεύτερον, διότι σε ανώτερο συνδικαλιστικό και συνεταιριστικό επίπεδο - στις τριτοβάθμιες, αλλά και στις περισσότερες δευτεροβάθμιες αγροτικές οργανώσεις - έχει επικρατήσει ο «συνδικαλισμός» της πλήρους αποδοχής της αντιαγροτικής πολιτικής και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των μεγαλοαγροτών.

Αυτός ο «συνδικαλισμός» δεν οδηγεί μόνο σε αγωνιστική απραξία, αλλά και σε επιχειρήσεις αποπροσανατολισμού, ξεστρατίσματος και υπονόμευσης των αγροτικών αγώνων που εκδηλώνονται κόντρα στη «λογική» της συναίνεσης και στην «πρακτική» της υποταγής.

Η «γραμμή» της αποδοχής και της σύμπλευσης με την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων εκφράστηκε και στην τελευταία αγροτική κινητοποίηση, από τις Συντονιστικές Επιτροπές και τα μπλόκα που έστησαν αγροτοσυνδικαλιστές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ και ήρθε σε αντιπαράθεση με τη «γραμμή» της σύγκρουσης με την ΚΑΠ, που εκφράζει η «Παναγροτική Αγωνιστική Συσπείρωση» (ΠΑΣΥ) και η οποία προβλήθηκε, με σταθερότητα και επιμονή, από το μπλόκο της Νίκαιας.

Χρειάζεται, λοιπόν, το αγροτικό κίνημα να ανασυγκροτηθεί εκ βάθρων και σ' όλη την «πυραμίδα» του και, ταυτόχρονα, να ενισχυθεί ο αγωνιστικός του πόλος, που είναι η ΠΑΣΥ. Με άλλα λόγια, προβάλλει, άμεση και ζωτική, η ανάγκη για ένα «νέο αγροτικό κίνημα», ενωτικό, μαζικό, ισχυρό, καλά οργανωμένο και σωστά προσανατολισμένο, που θα είναι έτοιμο και ικανό να σταθεί με αξιώσεις απέναντι στην αντιαγροτική πολιτική. Κι αυτό, εκτός των άλλων, προϋποθέτει την απαλλαγή του αγροτικού κινήματος από τα «βαρίδια» του συνδικαλισμού του συμβιβασμού και του «ευρωμονόδρομου».

Το πώς θα γίνει η αναγκαία ανασυγκρότηση συζητήθηκε στην πανελλαδική παναγροτική σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε, στα τέλη της περασμένης βδομάδας, στον Παλαμά της Καρδίτσας - η οποία ήταν από τις μαζικότερες και ουσιαστικότερες σε περιεχόμενο των τελευταίων χρόνων - με πρωτοβουλία που πήραν οι Ενωτικές Ομοσπονδίες Αγροτικών Συλλόγων Καρδίτσας, Λάρισας, Τρικάλων και η Επιτροπή Αγώνα του μπλόκου της Νίκαιας.

Στη σύσκεψη υπογραμμίστηκε ότι, εν πρώτοις, πρέπει να αρχίσουν οι προσπάθειες και να ξεκινήσουν οι διαδικασίες για την επαναλειτουργία, την αναζωογόνηση, την ανασύσταση, τη μαζικοποίηση και την ισχυροποίηση των αγροτικών συλλόγων, που αποτελούν το συστατικό κύτταρο του αγροτικού κινήματος, τη δημιουργία νέων, ή τη συνένωσή τους σε επίπεδο δήμου, τη συγκρότηση επιτροπών αγώνα εκεί που είναι αδύνατον να συσταθούν αγροτικοί σύλλογοι.

Και, ήδη, έχουμε τα πρώτα απτά και πετυχημένα δείγματα αυτής της προσπάθειας, όπως είναι, π.χ., η απόφαση για τη σύσταση αγροτικού συλλόγου στο Δήμο Σαρανταπόρου, στην επαρχία Ελασσόνας του Νομού Λάρισας, που πήραν αγρότες από τα επτά χωριά του δήμου, ενώ ανάλογες προσπάθειες γίνονται και σε άλλες περιοχές και τα πρώτα συμπεράσματα είναι ότι βρίσκουν απήχηση και αποδοχή στον αγροτικό κόσμο.

Η ανασύσταση του αγροτικού κυττάρου στο χωριό και η συνένωση αγροτικών συλλόγων ανά δήμο θα συνδυαστούν με την προσπάθεια για την επαναλειτουργία Ενωτικών Ομοσπονδιών Αγροτικών Συλλόγων σε κάθε νομό και για τη συγκρότηση νομαρχιακών επιτροπών αγώνα εκεί που δεν υπάρχουν Ομοσπονδίες, ή δεν μπορεί να συσταθούν.

Το πώς μπορεί να λειτουργήσει και να δράσει ένα «νέο, ενωτικό, αγωνιστικό αγροτικό κίνημα» το δείχνει το μπλόκο της Νίκαιας, που στήθηκε, κατά την πρόσφατη αγροτική κινητοποίηση, από τις Ενωτικές Ομοσπονδίες Αγροτικών Συλλόγων των νομών της Θεσσαλίας και τη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα.

Το μπλόκο αυτό αποτέλεσε το σταθερό και απόρθητο μετερίζι της κινητοποίησης, προβάλλοντας, ανυποχώρητα, τις ουσιαστικές διεκδικήσεις των μικρομεσαίων αγροτών, αναδεικνύοντας τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων τους, που βρίσκονται στην ΚΑΠ, καθώς και την προοπτική της πάλης για την ανατροπή της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων. Κι έμεινε εκεί, όταν οι αγροτοσυνδικαλιστές του «ευρωμονόδρομου» ζητούσαν από τους αγωνιστές αγρότες να βολευτούν με τα «ψίχουλα» που τους πρόσφερε η κυβέρνηση, διέλυαν τα μπλόκα κι «έφευγαν σαν λαγοί».

Η συγκρότηση ενός «νέου, ενωτικού, αγωνιστικού αγροτικού κινήματος» δεν είναι μια εύκολη υπόθεση και οι προσπάθειες που θα γίνουν προς αυτή την κατεύθυνση θα βρουν μπροστά τους πολλά εμπόδια.

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε θέλουν ένα αγροτικό κίνημα που θα συνενώνει τους μικρομεσαίους αγρότες στην πάλη κατά της ΚΑΠ και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να εμποδίσουν την ανασυγκρότησή του.

Και ο «αγροτοσυνδικαλισμός του ευρωμονόδρομου» δεν πρόκειται να αποσυρθεί εθελοντικά και να μείνει «με σταυρωμένα χέρια», αλλά θα επιχειρήσει, με κάθε τρόπο, να διατηρήσει το «στάτους κβο» μέσα στο αγροτικό κίνημα και θα προσπαθήσει, με «ελιγμούς», να υπονομεύσει τη θέληση και την απόφαση των μικρομεσαίων αγροτών να συμμετάσχουν σ' ένα αγροτικό κίνημα που χρειάζονται οι ίδιοι και απαιτούν οι καιροί.

Προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται οι υποκριτικές και παραπλανητικές διακηρύξεις για την «ανάγκη ενός νέου αγροτικού κινήματος» και της «Συντονιστικής Επιτροπής του μπλόκου των Τεμπών», που έστησαν από κοινού και διέλυσαν χώρια, αγροτοσυνδικαλιστές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ και της λεγόμενης Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής που συγκρότησαν αγροτοσυνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ.

Βεβαίως, ακόμα και ένα «νέο, ενωτικό, αγωνιστικό αγροτικό κίνημα» δεν μπορεί από μόνο του να ανατρέψει την αντιαγροτική πολιτική, όσο μαζικοί και δυναμικοί κι αν είναι οι αγώνες του. Για να πετύχει αυτό το στόχο χρειάζεται το αγροτικό κίνημα να συνενώσει τις δυνάμεις του με το ταξικό εργατικό κίνημα και το αγωνιστικό κίνημα των αυτοαπασχολούμενων, για τη συγκρότηση ενός κοινού αγωνιστικού μετώπου, που θα παλεύει για την ανατροπή της συνολικής αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων και για την εφαρμογή μιας άλλης, φιλολαϊκής πολιτικής.

Αυτό το Λαϊκό Μέτωπο θα αγωνίζεται για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών κατά των κομμάτων του δικομματισμού και του «ευρωμονόδρομου» και υπέρ του ΚΚΕ, ώστε ν' ανοίξει το δρόμο για την ανάδειξη της Λαϊκής Εξουσίας, η οποία, στο πλαίσιο της Λαϊκής Οικονομίας, θα εφαρμόσει φιλοαγροτική πολιτική, τα κύρια χαρακτηριστικά της οποίας θα είναι:

• Η ολόπλευρη ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας, που θα αξιοποιεί τα πλεονεκτήματα της χώρας μας και θα ανταποκρίνεται στις διατροφικές ανάγκες του λαού μας.
• Η στήριξη στις καθετοποιημένες κρατικές αγροτικές επιχειρήσεις και τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς των μικρομεσαίων αγροτών.
• Ο σεβασμός του περιβάλλοντος και η προστασία της δημόσιας υγείας.
• Η αντιμετώπιση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών των κατοίκων της υπαίθρου, μέσα από δωρεάν και αποκεντρωμένα συστήματα Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας.