Η οργανωτική ισχυροποίηση του Κόμματος, η ενίσχυση των υπαρχουσών ΚΟΒ στους διάφορους χώρους εργασίας, διέρχεται μια μεταβατική περίοδο ανόδου του λαϊκού κινήματος που θα τη χαρακτήριζα κρίσιμη: Είναι πολύ φυσικό οι διοικούντες τους κάθε είδους χώρους εργασίας, ιδιαίτερα όμως εκείνους όπου η άρχουσα τάξη αισθάνεται ισχυρή καθώς στελεχώνει με «δικά της παιδιά» (τέτοιοι χώροι είναι διάφοροι θεσμοί που έχουν σχέση με την επιστήμη και τις καλές τέχνες), να διαισθάνονται τον κίνδυνο «διολίσθησης προς τα αριστερά» και να παίρνουν τα αντίστοιχα μέτρα απέναντι στις κομματικές δυνάμεις, που, συνήθως, είναι ολιγάριθμες σε τέτοιους χώρους. Τα μέτρα αυτά των διοικήσεων κυμαίνονται από ανοιχτές απειλές έως δελεαστικές προσφορές και ευκαιρίες, ανάλογα με την περίπτωση, με τη διοικητική βαθμίδα και με το εργασιακό καθεστώς κάθε εργαζόμενου.

Με δεδομένη την καλπάζουσα ανεργία που μαστίζει όλους περίπου τους επιστημονικούς κλάδους, ιδιαίτερα μάλιστα στις νέες ηλικίες, οι ευκαιρίες και οι προσφορές των διοικήσεων είναι φυσικό να δείχνουν κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητες. Στους χώρους αυτούς, όπου υπάρχουν μικρές κομματικές δυνάμεις, εκείνο που, κατά τη γνώμη μου, επείγει εδώ και αρκετά χρόνια είναι το στήσιμο μιας έστω και μικρής ΚΟΒ ή τμήματος ΚΟΒ, οσοδήποτε ολιγάριθμο το τμήμα αυτό κι αν είναι. Η ανάγκη αυτή θεωρώ ότι έχει απόλυτη προτεραιότητα απέναντι στο λεγόμενο «πλάτεμα των επιρροών μας», επειδή η άσκηση πίεσης εκ μέρους των διοικήσεων πάνω σε έναν οπαδό είναι πιο αποτελεσματική από την πίεση πάνω σ' ένα πλήρως συνειδητοποιημένο μέλος. Ακόμα περισσότερο: Η ύπαρξη μιας ΚΟΒ σε έναν αντιδραστικό ή συντηρητικό χώρο (και τέτοιοι υπάρχουν πάρα πολλοί) μπορεί να αποτελέσει ένα σημείο σταθερής στήριξης των οποιωνδήποτε οπαδών ή επιρροών μας που θα βρεθούν να απειλούνται.

Στα πολύ ολοκληρωμένα που διαλαμβάνονται στις παραγράφους 4 και 5 της θέσης 75, θα έπρεπε να προστεθεί και ο ειδικός ρόλος του «Ριζοσπάστη» σε τέτοιους παραδοσιακά συντηρητικούς χώρους. Πριν από κάποια χρόνια (και, φυσικά, μετά το 1990/91) η σχεδόν κρυφή εισαγωγή της κομματικής μας εφημερίδας στους αναφερθέντες χώρους αποτελούσε στόχο που οδηγούσε, κάποιες φορές, σε πολύ χρήσιμες πολιτικές και ιδεολογικές συζητήσεις. Σήμερα είναι σχεδόν αδύνατον, ιδιαίτερα σε ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας, να δώσουν «Ρ» σε συναδέλφους που, όλοι τους, μπορούν να τον διαβάσουν στο διαδίκτυο (όλοι σχεδόν οι εργαζόμενοι στα ερευνητικά ιδρύματα έχουν δικό τους Η/Υ) και αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μια μερική εξήγηση του γεγονότος της στασιμότητας της κυκλοφορίας της εφημερίδας μας. Ο καθένας μπορεί να τη διαβάσει «κατ'» ιδίαν» χωρίς να εκτεθεί στην υπηρεσία του ως φιλοκομμουνιστής. Ταυτόχρονα, αυτό αποτελεί δικαιολογία για να μην τον πάρει.

Ο ρόλος, όμως, του «Ριζοσπάστη» είναι αναντικατάστατος για όλους τους λόγους που τονίζονται συνεχώς, αλλά και επειδή, σε κάτι τέτοιους συντηρητικούς χώρους και σε τέτοιους καιρούς, μπορεί να απαλλάξει τον εργαζόμενο από την παραπληροφόρηση, τη διαστρέβλωση και την αποσιώπηση που κάνουν στα γεγονότα τα αστικά ΜΜΕ και να δώσει μια σωστή και αισιόδοξη εικόνα για την πορεία και τις άμεσες προοπτικές του λαϊκού κινήματος. Θα πρέπει, λοιπόν, να βρεθεί τρόπος, ώστε να μεταβληθεί η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με την ανάγνωση του «Ρ» στο διαδίκτυο.

Η ιδεολογικοπολιτική ισχυροποίηση του Κόμματος μπορεί να προωθηθεί επίσης με την ολόπλευρη αξιοποίηση του ΚΜΕ προς τα έξω. Σε αντίθεση με τις Θέσεις για το 17ο Συνέδριο, όπου το ΚΜΕ αναφερόταν διεξοδικά στις Θέσεις 35-36, στις τωρινές Θέσεις για το 18ο Συνέδριο το ΚΜΕ είναι ανύπαρκτο, στους ανοιχτούς χώρους αντιπαράθεσης με την αστική διανόηση τουλάχιστον. Ομως, το ΚΜΕ διαθέτει δυνάμεις, σε αρκετούς μάλιστα τομείς δυνάμεις αρκετά υψηλού επιπέδου, στο μέτρο που μπορώ να γνωρίζω. Κατά τη γνώμη μου, το ΚΜΕ θα μπορούσε να αποκτήσει μια φήμη, αν όχι ακτινοβολία από εκδηλώσεις προς τα έξω. Στη θέση 73 των τωρινών Θέσεων θα μπορούσε να έχει θέση και το ΚΜΕ.

Επανερχόμενος, τέλος, σε παλιότερα άρθρα μου, θεωρώ ότι «καλός σύντροφος», ιδιαίτερα νεολαίος, δεν είναι μόνο ο πολλαπλά χρεωμένος σύντροφος, οποιεσδήποτε κι αν είναι οι οργανωτικές ανάγκες. Καλός είναι επίσης και εκείνος ο σύντροφος που προάγει την επιρροή και την ακτινοβολία του Κόμματος στις λαϊκές μάζες και, ακόμα, σε κάποιες ευαίσθητες περιπτώσεις, εκείνος του οποίου το κύρος παραδέχεται ακόμα και η αστική τάξη που τον θεωρεί εχθρό. Η ανιδιοτέλεια, αρχέγονη αρετή του κομμουνιστικού κινήματος και ακρογωνιαίος λίθος της προσφοράς, αποτιμάται πάντα με «άριστα» στο μακρό ιστορικό χρόνο. Αυτή, λοιπόν, η ανιδιοτελής προσφορά έχει τις δυνατότητες να βοηθήσει και στη σημερινή συγκυρία, όπου, όπως διαπιστώνει η θέση 54, οι θετικές διεργασίες στη συνείδηση των εργαζομένων προσκρούουν στην κακή κατάσταση του εργατικού και γενικότερου κινήματος και στις συνέπειες από την υποχώρηση του επαναστατικού κινήματος που τροφοδότησε μια βαθιά υποχώρηση της επαναστατικής συνείδησης. Είναι, συνεπώς, καιρός, η ανιδιοτελής προσφορά να περάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο με σκοπό την αφύπνιση, όπου αυτό είναι δυνατόν, της επαναστατικής συνείδησης. Για ένα 18ο Συνέδριο Αντεπίθεσης.

Κάθε αυθεντικός Μαρξιστής - Λενινιστής με έκδηλη ικανοποίηση διαπιστώνει ότι το ΚΚΕ διατυπώνει εξ ολοκλήρου ορθές Θέσεις για το σοσιαλισμό και τα αίτια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Καιρός ήταν! Οι Θέσεις αυτές προκαλούν τα πικρόχολα σχόλια των ιδεολογικών απολογητών του κεφαλαίου, των δεξιών και «αριστερών» οπορτουνιστών και των μικροαστών διανοουμένων - θιασωτών του «δυτικού μαρξισμού», ενός περιθωριακού αντιλενινιστικού ρεύματος που, συμπλέοντας ντροπαλά με τον τροτσκισμό, ανέκαθεν θεωρούσε ανώριμες τις συνθήκες για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, προβάλλει ως σημαντικούς στοχαστές ανθρώπους οι οποίοι είτε κακοποίησαν, είτε ελάχιστα κατανόησαν τον Μαρξισμό, ενώ εσχάτως διατυπώνει το επιστημονικά παντελώς αστήρικτο και φαιδρό δόγμα ότι ο Μαρξ «γεννήθηκε νωρίς»! Τα ρεκάσματα όλου αυτού του συρφετού σημαίνουν ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας διαπνέεται από ορθές αντιλήψεις. Ανησυχητικό θα ήταν αν συμφωνούσαν μαζί του.

Ενας μάλιστα απ' αυτούς, ο κύριος Γιώργος Ρούσσης, σπεσιαλίστας να σκαρώνει με σκόρπιες φράσεις από τους Κλασικούς, παντελώς αποκομμένες από το πνεύμα των έξοχων αυτών διανοητών, ιδεολογήματα εχθρικά προς τον Μαρξισμό και πικραμένος επειδή το Κόμμα δεν τον ακολουθεί στο δικό του οπορτουνιστικό κατήφορο, εγκαλεί την ηγεσία του για «σταλινική στροφή», το ρίχνει στην πτωματολογία, προβαίνει σε ανεπίτρεπτους, αντλημένους από το οπλοστάσιο της αντίδρασης, χαρακτηρισμούς, και σαν Κασσάνδρα μαντεύει την «καταστροφή» αν οι Θέσεις για τον Στάλιν και τα αίτια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης υιοθετηθούν από το 18ο Συνέδριο! Πριν αρχίσει, όμως, να κατηγορεί άλλους, καλό θα ήταν να μας εξηγήσει γιατί εκθείαζε τον γκορμπατσοφισμό. (Κριτική ανασκευή των αντιλήψεων του εν λόγω κυρίου περιέχεται σε διάφορα σημεία του βιβλίου μου «Δοκίμιο για την παλινόρθωση του καπιταλισμού και τη διεθνοποίηση», καθώς και στο τελευταίο έργο μου «Αντεπίθεση του Μαρξισμού», σελ. 206-208 και 369-388, σε ορισμένα σημεία του οποίου ανασκευάζονται, επίσης, θεωρίες και θεωρητικοί του «δυτικού μαρξισμού». Ο ίδιος, βέβαια, πονηρά φερόμενος, ποιεί την νήσσαν!).

Με τη δημοσίευση των Θέσεων και για τα δύο θέματα, το ΚΚΕ αποδεικνύει, μιαν ακόμη φορά, ότι είναι η μοναδική πολιτική δύναμη η ικανή να καθοδηγήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα και την οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας. Οσοι μιλούν περί «σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα» του Κόμματος είναι ή τυφλοί ή διαστρεβλωτές.

Στις Θέσεις σκιαγραφούνται με ορθό τρόπο τα γνωρίσματα του σοσιαλιστικού συστήματος, οι νόμοι και οι προϋποθέσεις της οικοδόμησής του, η όξυνση της ταξικής πάλης και ο ρόλος των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων. Επισημαίνεται η συνεπής λενινιστική πολιτική του Στάλιν, ο αδιάλλακτος αγώνας του κατά των εχθρών του λαού και των πρακτόρων του φασισμού, η πάλη γραμμών στις τάξεις του Κόμματος, η αναγκαιότητα της δικτατορίας του προλεταριάτου καθ' όλη τη σοσιαλιστική περίοδο και ο ρόλος - κλειδί του 20ού Συνεδρίου και της κατοπινής ηγεσίας του ΚΚΣΕ στην παλινόρθωση του καπιταλισμού. Ανασκευάζονται τα τροτσκιστικά φληναφήματα ότι η ΕΣΣΔ δεν ήταν ώριμη να μεταβεί στο σοσιαλισμό και παίρνουν, έμμεσα, πληρωμένη απάντηση όλοι εκείνοι οι φωστήρες που, θεωρώντας τεχνοκρατικά το γίγνεσθαι και αρνούμενοι την ιστορική νομοτέλεια, την οποία, ουσιαστικά, ταυτίζουν με το φαταλισμό, ισχυρίζονται ότι ο Μαρξισμός ήταν ουτοπία, ο δε θεμελιωτής του «γεννήθηκε νωρίς». Αν τούτο ίσχυε, ο Λένιν και ο Στάλιν θα συμπεριλαμβάνονταν στους μεγαλύτερους ουτοπιστές, ενώ οι μάζες που οικοδόμησαν το σοσιαλισμό θα είχαν πέσει θύματα του πιο τερατώδους ψεύδους στην Ιστορία. (Ο εισηγητής αυτών των φληναφημάτων γεννήθηκε 300 χρόνια αργότερα από τότε που έπρεπε! Οι απόψεις του είναι καθαρά ουτοπικές. Το βιβλίο του «Ο λόγος στην ουτοπία» και τα δύο που ακολούθησαν, αυτό επιβεβαιώνουν. Μαρξιστής - Λενινιστής, με ό,τι συγκεκριμένα υποδηλώνει ο όρος, δεν είναι. Προμαρξιστής κομμουνιστής ίσως να είναι. Αλλά όλους αυτούς η εμφάνιση του Μαρξισμού τους κατέστησε περιττούς).

Στο ερώτημα «Ανατροπή ή κατάρρευση;», η ορθή απάντηση, νομίζω, είναι η εξής: Η ανατροπή άρχισε να συντελείται με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Βαθμιαία διαμορφώθηκε μια ερμαφρόδιτη κατάσταση, η ρεβιζιονιστική κοινωνία, με στοιχεία και σοσιαλισμού, διαρκώς συρρικνούμενα, και καπιταλισμού, ολοένα ισχυροποιούμενα, η οποία εν τέλει, λόγω εγγενούς αδυναμίας να συνεχίσει ως είχε και εσωτερικών αντιφάσεων, κατέρρευσε.

Φρονώ ότι πρέπει να γίνει συγκεκριμένη και σαφής αναφορά στις κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες παλινόρθωσαν το κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Το ζήτημα αυτό οι Θέσεις το αφήνουν κάπως αδιευκρίνιστο.

Μετά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, εξαιτίας της ιστορικής συγκυρίας, στις γραμμές του Κόμματος εισέβαλαν ουκ ολίγοι στρατιωτικοί και καριερίστες. Βαθμιαία διαμορφώθηκε ένα στρώμα στελεχών δίχως προλεταριακό πνεύμα, ενδιαφερόμενο περισσότερο για τα δικά του συμφέροντα παρά για το καλό του λαού. Η πρωτοπορία άρχισε να γραφειοκρατικοποιείται, να χάνει τα αγωνιστικά κι επαναστατικά της γνωρίσματα. Στην εμφάνιση αυτού του στρώματος πρωτεύοντα ρόλο διαδραμάτισε προφανώς η λειτουργία της εμπορευματοχρηματικής οικονομίας. Οσο η δικτατορία του προλεταριάτου δρούσε ανεμπόδιστα, ουδείς μπορούσε να εκμεταλλευτεί αυτήν την οικονομία, ώστε να καταστεί οιονεί αστός. Κι αν το επιχειρούσε, η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη. Το 20ό Συνέδριο στάθηκε εφαλτήριο προκειμένου το συγκεκριμένο στρώμα, το οποίο το κατέπνιγε η δικτατορία του προλεταριάτου, να υλοποιήσει τους στόχους του.

Γενικά, η εμπορευματοχρηματική οικονομία αναγεννά το ταξικό σύστημα. Αλλά στο σοσιαλισμό αφ' εαυτού της δεν οδηγεί ποτέ στον καπιταλισμό. Απλώς παρεμποδίζει την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης του Κομμουνισμού. Για να οδηγήσει στον κεφαλαιοκρατικό οικονομικοκοινωνικό σχηματισμό, πρέπει τα παραγωγικά μέσα και προπάντων η εργατική δύναμη να μετατραπούν σε εμπορεύσιμον είδος. Αυτό, στην αρχή, συντελείται με έμμεσους τρόπους. Τα μέσα παραγωγής συνεχίζουν να παραμένουν παλλαϊκή ιδιοκτησία. Μα τα διευθυντικά στελέχη και οι λοιποί προνομιούχοι βρίσκουν τρόπους να αναιρούν το χαρακτήρα της και να ιδιοποιούνται, ποικιλοτρόπως, ένα μέρος του παραγόμενου πλούτου. Ενώ, αργότερα, αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως επιθυμούν, η νομοτέλεια του καπιταλισμού επανεισάγεται πλήρως.

Η «νέα μπουρζουαζία» στην αρχή ήταν κάπως ιδιόρρυθμη. Δεν εκπλήρωνε το βασικότερο κριτήριο του ορισμού των τάξεων: Τη σχέση προς τα μέσα παραγωγής. Διευθύνουσα και διαχειριζόμενη την παλλαϊκή και τη συνεταιριστική ιδιοκτησία και τα παραγόμενα προϊόντα, καρπωνόταν μια σημαντική μερίδα του κοινωνικού πλούτου - εντός των ορίων πάντα του «σοσιαλιστικού συστήματος»! Ηταν δυνάμει τάξη. Αν το ρεύμα αντιστρεφόταν, θα συντριβόταν. Αλλά, δυστυχώς, αυτό δε συνέβη. Βάζοντας πλώρη για την πλήρη μετατροπή της σε αστική τάξη, προώθησε, μέσω της άλωσης της πολιτικής διεύθυνσης, «μεταρρυθμίσεις» και «αλλαγές» που θα της επέτρεπαν να κατέχει αμιγώς μέσα παραγωγής. Από τη στιγμή που το τελευταίο υλοποιήθηκε, το «ποιος - ποιον;» είχε κριθεί. Η παλινόρθωση της κεφαλαιοκρατικής τάξης πραγμάτων ολοκληρώθηκε. Στην αρχή, πάντως, φρόντιζε να μην προκαλέσει ισχυρές αντιδράσεις, ικανές να επιφέρουν την ανατροπή της. Ολα έπρεπε να συντελεστούν έτσι ώστε να φαίνεται ότι ο σοσιαλισμός δεν καταρρίπτεται, μα ανανεώνεται και ισχυροποιείται!

Την άποψη ότι επί ρεβιζιονισμού τα διευθυντικά στελέχη δεν ήταν οιονεί καπιταλιστές, τη βρίσκω αφελή. Ηταν και παραήταν! Διαφορετικά, ο καπιταλισμός ουδέποτε θα παλινορθωνόταν. Τις επαναστάσεις και τις αντεπαναστάσεις τις κάνουν πάντα τάξεις. Οχι απλώς διευθυντικά και κομματικά στελέχη. Μόνον έτσι ερμηνεύεται η ανατροπή.

Σε μελλοντική μελέτη για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση (Θέση 26) πρέπει να τονιστεί ότι οι Εργατικές Επιτροπές επί Λένιν και το Σταχανοφικό κίνημα, αργότερα, προσέδιδαν δυναμική στον κεντρικό σχεδιασμό και ενίσχυαν τον κοινωνικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Επίσης, χρήζει εκτενούς αναλύσεως η θεωρία και η πρακτική του «σοσιαλιστικού καταμερισμού εργασίας» και ο ρόλος που αυτή διαδραμάτισε προκειμένου να παλινορθωθεί το κεφαλαιοκρατικό σύστημα και στις άλλες, πλην της ΕΣΣΔ, χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Ο περιορισμένος χώρος δε μου επιτρέπει εδώ καμιά αναφορά. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να ανατρέξουν στο βιβλίο μου «Δοκίμιο για την παλινόρθωση του καπιταλισμού και τη διεθνοποίηση». Αρκούμαι μόνο να επισημάνω ότι έτσι δύναται να ερμηνευτεί ικανοποιητικά η οικονομική καθυστέρηση της Κούβας και όχι κυρίως λόγω του αποκλεισμού από τις ΗΠΑ, που είναι, προφανώς, μια βολική, αλλά μη επαρκής, εξήγηση.

Το Κόμμα μας κάνει μια σοβαρή προσπάθεια, με τις «Θέσεις για το σοσιαλισμό», να απαντήσει σε ερωτηματικά, ιδεολογικο-πολιτικά κενά των κομμουνιστών σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, από τα οποία επωφελείται χρόνια τώρα ο ταξικός μας αντίπαλος.

Βεβαίως, έγκαιρα (1995), το Κόμμα μας είχε καταφέρει να δώσει πρώτες απαντήσεις, στα ζητήματα της ανατροπής του σοσιαλισμού. Αφησε ζητήματα για διερεύνηση και τώρα επιστρέφει για να απαντήσει σε ορισμένα, χωρίς να αναιρεί τις εκτιμήσεις της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης (1995).

Παρά τις επιθέσεις των αντιπάλων μας, παραμένουμε σταθερά στη θέση (του 1995) πως η κοινωνία που οικοδομούσαν στην ΕΣΣΔ ήταν σοσιαλιστική! Υπερασπιζόμαστε τις κατακτήσεις της! Είμαστε περήφανοι για τη στάση αρχών, υπεράσπισης της ΕΣΣΔ, που ποτέ δεν εγκατέλειψε το Κόμμα μας! Ψάχνουμε τις αδυναμίες και τα λάθη στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, για να βγάλουμε συμπεράσματα για το μέλλον!

Τα ζητήματα της οικονομίας του σοσιαλισμού δεν είναι απλή υπόθεση. Το κείμενο της ΚΕ αναλύει με συγκεκριμένα στοιχεία πως το πρόβλημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ήταν η υποχώρηση από τις αρχές του σοσιαλισμού - κομμουνισμού κι ο «δανεισμός» εργαλείων της αγοράς από τον καπιταλισμό! Από αυτήν την άποψη, καταρρέει ο μύθος: «Τι τα θέλετε, ο σοσιαλισμός δοκιμάστηκε και απέτυχε οικονομικά. Δεν είναι βιώσιμος!».

Στα ζητήματα της οικονομίας βρίσκεται η «καρδιά» των εξελίξεων, γιατί, όπως εύστοχα σημειώνεται: «Οσο η ηγεσία του ΚΚΣΕ υιοθετούσε επιλογές που αποδυνάμωναν τον κοινωνικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας και ενδυνάμωναν το στενό ατομικό και ομαδικό συμφέρον, δημιουργούνταν αισθήματα αποξένωσης από την κοινωνική ιδιοκτησία και διαβρωνόταν η συνείδηση. Ανοιγε ο δρόμος για την παθητικότητα, την αδιαφορία, τον ατομισμό, όσο η πράξη απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από τις διακηρύξεις, όσο μειώνονταν οι ρυθμοί της διευρυμένης βιομηχανικής και αγροτικής αναπαραγωγής, επομένως και οι ρυθμοί ικανοποίησης των συνεχώς αυξανομένων κοινωνικών αναγκών. Ετσι εκφυλίζονταν τα κριτήρια του εργατικού ελέγχου ή αυτός έπαιρνε τυπικό χαρακτήρα».

Βεβαίως, υπάρχουν και άλλες σημαντικές πλευρές που αναδεικνύονται. Στις «Θέσεις για το σοσιαλισμό» δεν παρουσιάζονται μόνον τα ζητήματα της οικονομίας, αλλά και του πολιτικού εποικοδομήματος, καθώς και της διαμόρφωσης της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (π.χ. η στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία και στη λεγόμενη «εθνικά σκεπτόμενη» αστική τάξη).

Για παραπέρα μελέτη παραμένουν ζητήματα, που αφορούν τη λειτουργία των λαϊκών θεσμών εξουσίας, ή των διεθνών οικονομικών σχέσεων στα πλαίσια του Συμβουλίου Οικονομικής Αλληλοβοήθειας (ΣΟΑ) κ.ά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η εσωκομματική και δημόσια συζήτηση και το ντοκουμέντο, που θα εγκριθεί από το 18ο Συνέδριο, θα «βαθύνει» τις εκτιμήσεις μας για την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού, θα ενισχύσει το Κόμμα. Θα το «θωρακίσει» ακόμη περισσότερο στην προπαγάνδα του αντίπαλου.

Ο αντίπαλος έχει δείξει τα «δόντια» και τις προθέσεις του: Με την αντικομμουνιστική καμπάνια («μνημόνιο» Συμβουλίου Ευρώπης, Αποφάσεις ΕΕ και Ευρωκοινοβουλίου, Μνημείο για τα δήθεν «100 εκατομμύρια θύματα του κομμουνισμού», που αποφάσισε να στήσει στην Ουάσιγκτον η Αμερικάνικη Γερουσία). Με τις αναφορές του νεοεκλεγέντα Προέδρου των ΗΠΑ στη «σοβιετική επιθετικότητα», στον «ολοκληρωτικό κομμουνισμό», στον «κομμουνιστικό κίνδυνο» κ.ά. και την ταύτιση της ναζιστικής Γερμανίας με την ΕΣΣΔ. Με την απαγόρευση ΚΚ, του σφυροδρέπανου σε χώρες της ΕΕ!

Ο ιδεολογικός «πύραυλος», που έχουν εξαπολύσει σε βάρος του λαϊκού κινήματος, κουβαλά πολλές και διαφορετικές ιδεολογικές «κεφαλές». Εχει «προγραμματιστεί» να κάνει ελιγμούς, να αλλάζει ταχύτητα, ύφος, ανάλογα με την ιδεολογικο-πολιτική αντίσταση του λαϊκού κινήματος της κάθε χώρας, τα ιστορικά και πολιτικά βιώματα κάθε περιοχής, για να μπερδέψει και να αποπροσανατολίσει τα «αμυντικά» συστήματά μας. Αλλά ο σκοπός του παραμένει αναλλοίωτος: Να συντρίψει κάθε εστία αντίστασης κι αμφισβήτησης του καπιταλιστικού συστήματος. Να συγκαλύψει την καταπιεστική και εκμεταλλευτική εξουσία του κεφαλαίου με τη μορφή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Να ενταφιάσει κάθε δυνατότητα πειστικής προβολής της σοσιαλιστικής διεξόδου, της μόνης εναλλακτικής διεξόδου στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Στο Συμβούλιο της Ευρώπης, χάρη στη λαϊκή κινητοποίηση, δεν έγινε κατορθωτό να περάσουν οι αντιδημοκρατικές «συστάσεις» μαζί με το αντικομμουνιστικό μνημόνιο. Ετσι, αν αρχικά «σημάδευαν» ανοιχτά την κομμουνιστική ιδεολογία και στη συνέχεια τα «κομμουνιστικά εγκλήματα», τώρα όλο και περισσότερο «εστιάζουν» στον Στάλιν. Οχι τυχαία εδώ ηγούνται οι δυνάμεις του λεγόμενου «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ), όπου από τη χώρα μας συμμετέχει ο ΣΥΝ, με «παράδοση» στον αντισοβιετισμό. Η «σταλινολογία» είναι το «σκιάχτρο» που κουνάνε, προσπαθώντας να πείσουν πως η σοσιαλιστική κοινωνία θα είναι «βίαιη» κι «ανελεύθερη» κοινωνία.

Τους ενοχλεί αφάνταστα το γεγονός ότι το ΚΚΕ δε συμμετείχε κι ούτε ως τα τώρα συντάχθηκε σ' αυτήν την αντισταλινική εκστρατεία και δήλωσε εκείνο το σύγχρονο «Μολών λαβέ» στην αντικομμουνιστική υστερία. Τους ενοχλεί που το ΚΚΕ προσπαθεί να κρίνει τη σοσιαλιστική οικοδόμηση χωρίς ωραιοποίηση ή μηδενισμό, δηλαδή αντικειμενικά αλλά με ταξικότητα, από τη σκοπιά της ωρίμανσης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης προς την ανώτερη κομμουνιστική βαθμίδα. Γι' αυτό κριτικά, κι όχι απορριπτικά, αντιμετωπίζει όλη τη σοσιαλιστική περίοδο. Σε αρκετές θέσεις, υπάρχουν κριτικές επισημάνσεις, προβληματισμοί και για την περίοδο που επικεφαλής του Κόμματος ήταν ο Στάλιν. Ομως, σε καμία περίπτωση δε θα δεχτούμε την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα γι' αυτήν την περίοδο, όπως και συνολικά για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού!

Αυτοί που την αποδέχονται, άμεσα ή έμμεσα, αποδέχονται την αστική αντίληψη στα ζητήματα της επαναστατικής βίας και της δημοκρατίας. Αλήθεια, πώς θα έπρεπε οι μπολσεβίκοι να αντιμετωπίσουν τους αντεπαναστάτες, την επέμβαση των ξένων ιμπεριαλιστών, τους οπορτουνιστές που εξελίχθηκαν σε αντεπαναστάτες; Πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν την αντεπαναστατική δράση των κουλάκων κι όσων τους στήριζαν, ή στη συνέχεια αυτούς που κατατάχθηκαν στις «λεγεώνες των Ες-Ες» και στο στρατό του στρατηγού Βλάσοφ και σε άλλα φιλο-ναζιστικά στρατιωτικά σώματα και πολέμησαν την ΕΣΣΔ;

Τους αστούς τους «καίει» το ότι η Επανάσταση επιδίωξε και πέτυχε να υπερασπίσει τον εαυτό της, σε συνθήκες απερίγραπτης έντασης της ταξικής πάλης, και επί Στάλιν να συντρίψει κάθε φανερή ή υπόγεια προσπάθεια ανατροπής της. Οτι έκανε τέτοια οικονομικά θαύματα, που οι αστοί οικονομολόγοι της εποχής τα θεωρούσαν αδιανόητα για τις καθυστερημένες κοινωνίες της τσαρικής αυτοκρατορίας, που κληρονόμησε η επανάσταση. Γενικευμένος εξηλεκτρισμός, εκβιομηχάνιση, καταπολέμηση της αγραμματοσύνης, κολεκτιβοποίηση, εξάλειψη της ανεργίας, δωρεάν παιδεία, υγεία, κατοικία, κοινωνική ασφάλιση κ.ά., θεμελιώθηκαν εκείνη ακριβώς την περίοδο, που τέθηκαν οι βάσεις του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. Είναι αυτό που δεν μπορεί με τίποτα να χωνευτεί από την αστική τάξη. Τους πειράζει το ότι ο σοβιετικός λαός βγήκε νικητής από την ιμπεριαλιστική επίθεση της φασιστικής συμμαχίας, που γεννήθηκε με την ανοχή και συνδρομή των «δημοκρατικών» ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της εποχής.

Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί, που ασκώντας ισοπεδωτική κριτική, προπαγανδίζουν την «αρχή της μη βίας». Αυτοί στην ιδεολογική διαπάλη του Ενγκελς με τον Ντύρινγκ και του Λένιν με τον Κάουτσκι, παίρνουν φανερά τη θέση των δεύτερων. Γι' αυτούς ο Λένιν έγραφε: «Οι "κοινωνικοί" παπάδες και οι οπορτουνιστές είναι πάντα έτοιμοι να ονειροπολήσουν έναν ειρηνικό σοσιαλισμό, αλλά διαφέρουν από τους επαναστάτες σοσιαλδημοκράτες, ακριβώς γιατί δε θέλουν να σκέπτονται και να συλλογίζονται τη σκληρή ταξική πάλη και τους ταξικούς πολέμους για την υπεράσπιση αυτού του θαυμάσιου μέλλοντος».

Η αντισταλινική «ρητορεία» είναι η «αιχμή του δόρατος» της ηττοπάθειας, της μοιρολατρίας, της ενοχής, που θέλουν να μπήξουν βαθιά στη συνείδηση του αγωνιζόμενου λαού και της νεολαίας! Η άποψη ορισμένων φίλων, πως πρέπει να «πάρουμε αποστάσεις» από τον Στάλιν ή ακόμη χειρότερα να αποδεχτούμε αυτά που λέει η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα γι' αυτόν, για να γίνουμε «πιο αποδεκτοί» (άραγε από ποιον;) δεν έχει βάση. Το αντίθετο δείχνει η εμπειρία όσων προσχώρησαν αρχικά σ' αυτήν τη λογική, για να μην αφήσουν τελικά «πέτρα στην πέτρα» από την κομμουνιστική τους ταυτότητα! Δεν είναι τυχαίο πως με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, με πρόσχημα την καταπολέμηση της «προσωπολατρίας», άνοιξε ο δρόμος για τη μεγάλη δεξιά οπορτουνιστική στροφή του παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος.

Η βαθύτερη γνώση της πρώτης προσπάθειας σοσιαλιστικής οικοδόμησης θα βοηθήσει να διαμορφωθεί μια πιο συνειδητή, μαχητική και μαζική πρωτοπορία στον αγώνα για τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.

Η Επιτροπή Διαλόγου διευκρινίζει ότι στη θέση 4 του κειμένου των «Θέσεων της ΚΕ για το σοσιαλισμό» χαρακτηρίζεται ως λαθεμένη η προσέγγιση που μιλώντας για μεταβατικές κοινωνίες προσδίδει αυτοτελή χαρακτηριστικά και μακρόχρονη ύπαρξη στην «περίοδο μετάβασης από το καπιταλισμό στον σοσιαλισμό» και όχι στην «περίοδο μετάβασης από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό», όπως αναφέρεται στο άρθρο με τίτλο «Για τις θέσεις για το σοσιαλισμό» που δημοσιεύτηκε στον προσυνεδριακό διάλογο στις 02/11/2008.

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 18ο Συνέδριο πρέπει να εκτιμηθούν ιδιαίτερα για την ακρίβεια και τη σαφήνεια που τις χαρακτηρίζει στην περιγραφή της επικρατούσας κατάστασης, στην ανάλυση των αιτιών της και, φυσικά, στην ανάδειξη των συνεπειών που προκύπτουν για την εργατική τάξη και το λαό συνολικότερα.

Σαν χρήσιμες, απόλυτα αναγκαίες και ρεαλιστικές, πρέπει να αξιολογηθούν οι πολιτικές προτάσεις και οι στόχοι που διατυπώνονται στην προέκταση του Προγράμματος του Κόμματος, προκειμένου να εξασφαλιστεί άμεσα η βελτίωση των συνθηκών ζωής του λαού και φυσικά, η προοπτική της κοινωνικο-πολιτικής απελευθέρωσής του. Η πορεία προς το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό.

Αναδεικνύεται ξεκάθαρα η ανάγκη του ισχυρού ΚΚΕ και η σημασία υλοποίησης των καθηκόντων που τίθενται, για τη συνεχιζόμενη ανάπτυξή του, αφού μόνο αυτό μπορεί να εγγυηθεί τις εξελίξεις σε όφελος των εργαζομένων.

Πέρα, όμως, από αυτή τη διαπίστωση, στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου, πρέπει να σημειώσει κανείς πως:

• Οι Θέσεις της ΚΕ διατηρούν σταθερή ενιαία εσωτερική λογική, χαρακτηριστική για τη συνεπή υπεράσπιση των συμφερόντων και της προοπτικής του εργαζόμενου ανθρώπου. Εχουν επιστημονική βάση και τεκμηρίωση και, φυσικά, παίρνουν υπόψη τους κάθε πρόοδο στις επιστήμες και την τεχνολογία.
• Αναφέρονται στα όσα σημαντικά συνέβησαν στην Ελλάδα και τον κόσμο, τα τελευταία χρόνια, αποδείχνοντας, με τον πιο αδιάψευστο τρόπο, πως οι κομμουνιστές ζουν μέσα στην κοινωνία, αντιλαμβάνονται, μελετάνε και συζητάνε τις σύγχρονες εξελίξεις.
• Πρόκειται για μια υπεύθυνη προσπάθεια του Κόμματός μας να συμβάλει στη διαμόρφωση κριτηρίων πολιτικής σκέψης στον εργαζόμενο που θα τις μελετήσει. Στην παραδοχή της αξίας της συλλογικής δουλειάς και στη διαμόρφωση συνειδητών επιλογών, σε αντίθεση με τις πολιτικές άλλων κομμάτων που επιδιώκουν να εξαπατούν, να παραπλανούν και να παρασύρουν.
• Παρουσιάζουν τις κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις ξεκινώντας από την οικονομική βάση της κοινωνίας μας, βοηθώντας να κατανοηθούν οι αιτίες των προβλημάτων και το πού πρέπει να στραφούν οι επιδιώξεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Αναδείχνουν τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην οικονομία και την πολιτική, εμποδίζοντας τη δημιουργία λαθεμένων αντιλήψεων και αυταπατών. Δίνουν την ευκαιρία να κατανοηθεί ο ρόλος της εργασίας και του εργαζόμενου ανθρώπου στη διαμόρφωση των εξελίξεων και της Ιστορίας.
• Ο τρόπος που προσεγγίζουν τα ζητήματα και η αναλυτική προσπάθεια για την εξήγηση καταρρίπτει κάθε αντίληψη πως οι κομμουνιστές είναι αρνητές της μελέτης και της πολύπλευρης ανάλυσης. Απόλυτοι και δογματικοί. Δείχνει την προσήλωσή μας στη συλλογική εξέταση των πραγμάτων.

Αυτά τα ζητήματα πρέπει να τα συζητήσουμε με τους νέους ανθρώπους της εποχής μας, συνδυασμένα με την Ιστορία του λαού και του Κόμματός μας, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τις συντονισμένες επιθέσεις των ταξικών μας αντιπάλων. Για να μειώσουμε δραστικά την επιρροή τους σε εργαζόμενους με περιορισμένες εμπειρίες και παραμορφωμένους, από τον καπιταλισμό, στόχους.

Με επιμονή και σταθερότητα, πρέπει να προβάλλουμε αυτό που δείχνει η Ιστορία μας και αποδεικνύουν οι Θέσεις και οι συζητήσεις μας για το 18ο Συνέδριο. Το ΚΚΕ είναι το πιο δημοκρατικό κόμμα, με σταθερές αρχές και αξίες, με επιστημονική μεθοδολογία. Σύγχρονο. Πάντα μέσα στις εξελίξεις. Απαντοχή και ελπίδα για τους εργάτες. Για ολόκληρο το λαό και τα παιδιά του.

Ολα αυτά δεν είναι αυτονόητα, ούτε γενικά αποδεκτά. Αντίθετα, βρίσκονται στην προπαγάνδα των αντιπάλων μας, που έχουν απαραίτητο συστατικό στοιχείο της πολιτικής τους τον αντικομμουνισμό και διαθέτουν πολλά μέσα και δρόμους επικοινωνίας με το λαό.

Είναι απόλυτα αναγκαίο, λοιπόν, να βγούμε επιθετικά γύρω από το τι είναι σύγχρονο και δημοκρατικό, αποκαλύπτοντας πως υποκριτικά αυτοχαρακτηρίζονται έτσι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να συγκαλύψουν τις αναχρονιστικές και αντιδραστικού - αντιλαϊκού χαρακτήρα επιλογές τους. Πως οι θέσεις και η πρακτική τους αποσκοπούν στο να διατηρήσουν το καθεστώς της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης και, φυσικά, δεν μπορεί να είναι δημοκρατικές.

Πρέπει να αποκαλύψουμε τον βαθύτατα αντιδραστικό χαρακτήρα των οπορτουνιστών, που είναι διαχρονικός και δεν μπορεί να συγκαλυφτεί με παχιά λόγια, φραστικά σχήματα και νεολογισμούς.

Σε κάθε περίπτωση, είναι ανάγκη να κατανοηθεί πως το καινούριο έχει αξία, αν είναι ταυτόχρονα και θετικό για το λαό. Από αυτή την άποψη θα πρέπει και να κρίνεται.

Μια τέτοια πρακτική, για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να συνδυαστεί με ένα πλατύ άνοιγμα στην κοινωνία. Με την αύξηση και το βάθεμα των σχέσεών μας με τους εργαζόμενους. Με πρωτοβουλίες που θα διευκολύνουν και θα ουσιαστικοποιούν τις επαφές μας μαζί τους.

Σε αυτή την κατεύθυνση, οφείλουμε να επιμείνουμε και να βελτιώσουμε τη δουλειά μας στο μαζικό κίνημα. Σε κλαδικά και εργοστασιακά σωματεία, σε επιτροπές αγώνα, σε κάθε μορφής συσπείρωση εργαζομένων.

Εκεί οφείλουμε να πολιτικοποιήσουμε ακόμη περισσότερο τις παρεμβάσεις μας. Οφείλουμε να δυναμώσουμε τη σύγκρουση με ό,τι πληγώνει τους εργαζόμενους, δημιουργώντας προϋποθέσεις μια τέτοια λογική να γενικεύεται, επιδρώντας και στις συνειδήσεις, διευκολύνοντας την ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Σε αυτό το σημείο κρίνω σκόπιμο - εντελώς κωδικοποιημένα - να σημειώσω ορισμένες σκόρπιες σκέψεις για συλλογικότερη επεξεργασία:

• Η συνολική ικανότητα του Κόμματος να συσπειρώνει είναι συνάρτηση των επιμέρους συγκεκριμένων προσπαθειών που καταβάλλει κάθε οργάνωση, όργανο, ομάδα δουλειάς ή σύντροφος. Η συσπείρωση πραγματώνεται μέσα από την πρακτική συγκεκριμενοποίηση.
• Η διαλεκτική σύνδεση ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα ζητήματα, που αναγνωρίζεται και διατυπώνεται λεκτικά, αυτοαναιρείται και ακυρώνεται αν δεν επιχειρεί κανένας να την επιβεβαιώνει πρακτικά και συγκεκριμένα.
• Μας ενδιαφέρει και επιδιώκουμε την ολοκληρωμένη μαρξιστική μόρφωση και φυσικά την άρτια κομμουνιστική παιδεία, που δεν μπορούν να περιοριστούν στα χαρακτηριστικά επιδέξιων καταφερτζήδων στην καθημερινή δουλειά, όση μαχητικότητα και ενθουσιασμό και αν δείχνουν. Οσο καλά και αν μιλάνε. Η δουλειά υποδομής είναι απόλυτα αναγκαία και προσιδιάζει στο κόμμα νέου τύπου και τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά.
• Οι τομείς δουλειάς είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι στην ανάπτυξη της δράσης μας. Αποτελούν σημαντική μορφή οργανωτικής δουλειάς και δεν πρέπει να υποτιμώνται ή να παραμελείται η λειτουργία τους.

Στο Κείμενο της ΚΕ για το ζήτημα του Διεθνούς Κομμουνιστικού και Αντιιμπεριαλιστικού κινήματος διατίθεται χώρος 8 σελίδων και δεν αναφέρεται ούτε λέξη για την Κίνα, μια χώρα με 1,3 δισ. πληθυσμό και με το ΚΚ στην εξουσία. Το τι γίνεται στη χώρα αυτή έχει τεράστια σημασία για τη μελέτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά και των αντεπαναστατικών ανατροπών.

Στα τέσσερα τελευταία χρόνια είχαμε νέα σημαντικά πληροφοριακά στοιχεία:

Επίσκεψη κλιμακίου του ΚΚΕ και συζήτηση με ηγετικά στελέχη του ΚΚ Κίνας το Μάη του 2006. Εκτεταμένα ρεπορτάζ δημοσιεύτηκαν στον «Ριζοσπάστη».

Διεξαγωγή του 17ου Συνεδρίου του ΚΚ Κίνας.

Είναι τραγική ειρωνεία ένα ΚΚ που εξ αρχής καταδίκασε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και υπερασπίστηκε τον Στάλιν, να ακολουθεί σήμερα το δρόμο της γκορμπατσοφικής - γιελτσινικής μαφίας.

Η οικοδόμηση του πιο άγριου καπιταλισμού στην πολυπληθή αυτή χώρα, υπό την καθοδήγηση του ΚΚ και κάτω από τα πορτρέτα του Μάο, αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, την πιο κραυγαλέα δυσφήμιση των κομμουνιστικών ιδεών και οπλίζει με επιχειρήματα τους ταξικούς μας αντιπάλους. Πάντα ο αντικομμουνισμός γινόταν πιο επικίνδυνος όταν κρυβόταν πίσω από κόκκινες σημαίες.

Ενα ΚΚ με καπιταλιστές στις γραμμές του, που υποθάλπει την πιο ασύδοτη εκμετάλλευση των εργαζομένων, που θεοποιεί την οικονομία της αγοράς, που εντάσσει τη χώρα σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα).

Η δράση των καπιταλιστών στην Κίνα καμιά σχέση βέβαια δεν έχει με τη λενινιστική ΝΕΠ, ούτε με την κουβανέζικη «ειδική περίοδο».

Από τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν διαπιστώνουμε ότι:

• Οι βιομηχανίες και οι υπόλοιπες επιχειρήσεις μετοχοποιούνται (δηλ. ιδιωτικοποιούνται), αλλά και οι κρατικές λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και όχι με κοινωνικά.
• Στα 2/3 των αγροτικών επιχειρήσεων έχουμε συνεταιριστική και ατομική ιδιοκτησία μαζί.
• Το κράτος καλύπτει μόνο κατά 50% την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
• Στα σχολεία οι μαθητές πληρώνουν τα βιβλία και τα τετράδιά τους.
• Οι γυναίκες είναι τα μεγαλύτερα θύματα της ανεργίας όταν κλείνουν επιχειρήσεις.

Ολα αυτά βέβαια δεν είναι «σοσιαλισμός με κινέζικο χρώμα», όπως ισχυρίζονται οι Κινέζοι ηγέτες.

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, είναι ολοφάνερο ότι με το ΚΚ Κίνας όχι μόνο δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε τον κομμουνιστικό πόλο, αλλά ούτε μπορούμε να δράσουμε μαζί σε αντιιμπεριαλιστικούς - αντιμονοπωλιακούς στόχους.

Κλείνοντας για το διεθνές κίνημα, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι απουσιάζουν εκτιμήσεις για την πορεία χωρών με αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό (Βενεζουέλα, Βολιβία, Ισημερινός κλπ.) και έτσι δε σχηματίζεται εικόνα σε αυτούς που δε διαβάζουν συστηματικά τον «Ριζοσπάστη» και που δυστυχώς είναι πολλοί.

Η δράση του ΚΚΕ σε εθνικό επίπεδο επικεντρώνεται (και σωστά) γύρω από το χτίσιμο του ΑΑΔΜ.

Στην παρούσα φάση επιδιώκει την ενότητα της εργατικής τάξης και άλλων καταπιεζομένων κοινωνικών στρωμάτων σε αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Αποκλείει σύμπραξη με υπάρχοντα κόμματα του ελληνικού χώρου που επαγγέλλονται αλλαγές, αφού δεν υπάρχουν οι θεμελιώδεις προϋποθέσεις που είναι το κοινό πρόγραμμα, αλλά και η αξιοπιστία.

Αντίθετα ο ΣΥΝ, δείχνοντας αχαλίνωτο λαϊκισμό μέσω των ΜΜΕ που τον στηρίζουν, προσπαθεί να φανεί στα μάτια της κοινής γνώμης ότι επιδιώκει την «ενότητα της αριστεράς», ενώ το ΚΚΕ εμφανίζεται να την απορρίπτει περιχαρακωμένο δογματικά.

Οι ηγέτες του ΣΥΝ γνωρίζουν βέβαια ότι περίπτωση προγραμματικής σύγκλισης με το ΚΚΕ δεν υπάρχει, αφού οι διαφορές θέσεων και εκτιμήσεων είναι χαώδεις:

• Στο χαρακτήρα και το ρόλο της ΕΕ.
• Σε εργασιακά θέματα (μερική απασχόληση, ελαστικά ωράρια, τοπικά σύμφωνα απασχόλησης).
• Στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις - ιδιωτικοποιήσεις.
• Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
• Στο ρόλο του ιδιωτικού τομέα σε Υγεία και Παιδεία.
• Στη νομιμοποίηση της χρήσης ναρκωτικών και σε πολλά άλλα.

Στην πραγματικότητα επιδιώκουν ενότητα με το ΠΑΣΟΚ, ενώ την «ενότητα της αριστεράς» τη χρησιμοποιούν για να παγιδεύσουν κάποιους καλόπιστους, αλλά ανημέρωτους πολίτες που αγανακτούν με τη δικομματική αθλιότητα.

Μια γεύση από την αξιοπιστία των ηγετών του ΣΥΝ και ποιους έχουν επιλέξει για συνεταίρους παίρνουμε από τα παρακάτω:

Κατηγορούν από τα ΜΜΕ το δικομματισμό, αλλά οι συνδικαλιστές τους συνεργάζονται με το ΠΑΣΟΚ σε Νομαρχίες, Δήμους, Ομοσπονδίες. Αλλοιώνουν μητρώα σωματείων, νομιμοποιούν νόθους αντιπροσώπους και προσπαθούν να αποκλείσουν τους κομμουνιστές από προεδρεία Διοικητικών Συμβουλίων.

Στο φιλειρηνικό κίνημα πάνε με το ΠΑΣΟΚ που ως γνωστό:

• Ανοιξε διάπλατα τα σύνορά μας για να περάσουν οι μακελάρηδες που ισοπέδωσαν τη Γιουγκοσλαβία.
• Ψήφισε τον προληπτικό πόλεμο εναντίον χωρών που θα κρίνουν οι ιμπεριαλιστές, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ (Πράγα 21-11-2002).
• Εδωσε Σούδα και ελληνικό εναέριο χώρο για να βομβαρδίζονται οι λαοί του Αφγανιστάν και του Ιράκ.

Χαρακτηρίζουν το ΚΚΕ ξενοκίνητο (βλ. δηλώσεις Τσίπρα το Φλεβάρη του 2008 για την πολιτική του ΚΚΕ την περίοδο 1943-1949).

Αποδίδουν στο Κόμμα μας πληθώρα υβριστικών χαρακτηρισμών: «Αυτιστικό», «αποστεωμένο», «πληγή στο σώμα της αριστεράς».

Στην «Αυγή» 2.5.2006 ο Χ. Λάσκος, στέλεχος του ΣΥΝ, γράφει: «Το ΚΚΕ δε χρειάζεται χρηματοδοτήσεις, αφού το κοινωνικό του πρότυπο, πήγε μεν στον ιστορικό αγύριστο, αλλά προηγουμένως του κληροδότησε αρκετές επιχειρήσεις διεθνούς ενδιαφέροντος και μεγάλου τζίρου να έχει να πορεύεται. Να πω την αμαρτία μου χαίρομαι πλατιά για το ότι εξαιτίας του παθολογικού αυτισμού του δεν είμαστε πουθενά με το ΚΚΕ μαζί...».

Κατά τα άλλα θέλουν ενότητα με το ΚΚΕ!!!

Επιτέλους, η υποκρισία και η διγλωσσία έχουν και τα όριά τους.