Συγκέντρωση τη Δευτέρα 18/9, στις 6 μ.μ., στην πλατεία Ζαρντέν, στο Κερατσίνι, διοργανώνουν σωματεία του Πειραιά, με αφορμή τη συμπλήρωση τεσσάρων ετών από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του Π. Φύσσα, συνδικαλιστές από τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη είχαν επίσης δεχτεί επίθεση από τα φασιστοειδή στο Πέραμα. Η κινητοποίηση αποφασίστηκε σε σύσκεψη που έγινε με πρωτοβουλία του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγικής Βιομηχανίας Ελλάδας, με τη συμμετοχή δεκάδων σωματείων και Λαϊκών Επιτροπών.

Από παλιότερη κινητοποίηση της ΟΓΕ

«Η αρχή της ισότητας των φύλων δεν αποτελεί πολυτέλεια, αλλά βασική συνιστώσα της αναπτυξιακής, κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, με την οποία επιχειρείται σήμερα η διέξοδος από την κρίση», αναφέρει η Γενική Γραμματέας Ισότητας, Φωτεινή Κούβελα, στον πρόλογο του Εθνικού Σχεδίου. Οπως εξηγεί, «η δίκαιη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη έχει ανάγκη από την πλήρη αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, απαλλαγμένη από έμφυλες ανισότητες».

Από την εισαγωγή του Σχεδίου Δράσης, η ΓΓΙΦ ξεκινάει με την παραδοχή ότι η «ένταξη της οπτικής του φύλου» στην κυβερνητική πολιτική αποτελεί παράγοντα «κοινωνικής συνοχής των κρατών - μελών», αλλά και στόχο για την «ανάπτυξη των ευρωπαϊκών κοινωνιών». Επαναφέρει, δηλαδή, τη σταθερή επιδίωξη των αστικών επιτελείων σε ΕΕ και στα κράτη - μέλη να ενσωματώσουν τις γυναίκες εργατικής- λαϊκής ένταξης ή καταγωγής στους σχεδιασμούς για την καπιταλιστική ανάπτυξη, να κερδίσουν την ανοχή και στήριξή τους.

Οσο κι αν τα ...κοσμητικά επίθετα μεταβάλλονται από τη «βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη» της ΕΕ στη «δίκαιη ανάπτυξη» του ΣΥΡΙΖΑ, η ουσία παραμένει ίδια: Τα μέτρα για την «ισότητα» των δύο φύλων προωθούνται στο έδαφος της εξασφάλισης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Σηματοδοτεί το βάθεμα και όχι την εξάλειψη της ανισότητας ανάμεσα στα δύο φύλα.

Οι αστικές κυβερνήσεις προχωρούν στην κατάργηση των όποιων ελάχιστων μέτρων προστασίας της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού, στην εξίσωση προς τα κάτω των εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων για γυναίκες και άνδρες, εντείνοντας την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Η ΕΕ και τα κόμματα που τη στηρίζουν, αλλά και οι ίδιοι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, έχουν ανακηρύξει την «ισότητα» ανάμεσα στα δύο φύλα σε θεμελιώδη προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Οι παραπάνω στρατηγικές κατευθύνσεις περιλαμβάνονται και στους άξονες προτεραιότητας του Εθνικού Σχεδίου, ακολουθώντας, δηλαδή, «τις κατευθυντήριες οδηγίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς τα κράτη - μέλη». Ανάμεσα στις προτεραιότητες, οι οποίες αφορούν ορισμένους αστικούς εκσυγχρονισμούς γύρω από τη γυναικεία συμμετοχή στην κοινωνική παραγωγή, στην κοινωνική ζωή, περιλαμβάνεται και ο άξονας για την «αγορά εργασίας και εναρμόνιση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής».

Τα νομοθετικά σχέδια της κυβέρνησης και της ΓΓΙΦ στην αγορά εργασίας, με βάση την «αρχή της ίσης μεταχείρισης και των ίσων ευκαιριών», αντικατοπτρίζουν την αγωνία των αστικών επιτελείων και μονοπωλίων για την αύξηση του γυναικείου εργατικού δυναμικού. Οι ανισοτιμίες και διακρίσεις σε βάρος των γυναικών αξιοποιούνται από τους μονοπωλιακούς ομίλους ως πηγή πρόσθετου κέρδους. Η αύξηση δε του ποσοστού απασχόλησης των γυναικών προωθείται κυρίως μέσα από την επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.

Στην ΕΕ και τη χώρα μας, οι «ευκαιρίες για απασχόληση» έχουν αντικαταστήσει το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά και η «ίση μεταχείριση» χρησιμεύει ως όχημα για την επιδείνωση των όρων εργασίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο όνομα της αρχής αυτής πάρθηκαν μια σειρά από αντιδραστικά μέτρα, όπως η εξίσωση προς τα πάνω των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών και η άρση της απαγόρευσης της νυχτερινής εργασίας στη βιομηχανία για τις γυναίκες. Αποτελούσαν ορισμένα στοιχειώδη μέτρα προστασίας του γυναικείου οργανισμού, με βάση τις ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικών, που προκύπτουν από το ρόλο τους στην αναπαραγωγική διαδικασία, αλλά και με βάση την ανισότιμη θέση τους στο πλαίσιο των ταξικών, εκμεταλλευτικών κοινωνιών.

Η ΓΓΙΦ, στα χνάρια των πολιτικών της ΕΕ για «εναρμόνιση της ιδιωτικής, οικογενειακής, επαγγελματικής ζωής», κάνει την αναγκαία εξειδίκευση στο περιεχόμενο των αστικών σχεδιασμών στην Ελλάδα για τη συμμετοχή των γυναικών στην «αγορά εργασίας». Παραβλέπονται οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που αναγκάζουν τις γυναίκες να μοιράζονται ανάμεσα στη δουλειά και την οικογένεια, για να αναπληρώνουν την ανεπάρκεια των απαραίτητων κρατικών υποδομών και υπηρεσιών για τη στήριξη της οικογένειας και προτείνονται «λύσεις» καλύτερης «κατανομής» των ευθυνών ανάμεσα στους δύο γονείς.

Συλλογικά, κοινωνικά δικαιώματα καταργούνται και αναγορεύεται ως μέγιστο δημοκρατικό δικαίωμα η ατομική - οικογενειακή ευθύνη. Τα νέα ζευγάρια, ιδιαίτερα οι νέες εργαζόμενες μητέρες, καλούνται να λύσουν τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα με «ανακατανομές των ενδοοικογενειακών καθηκόντων» και «αναδιανομές του ενδοοικογενειακού χρόνου» εντός των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού.

Δίπλα στα παραπάνω, η ΓΓΙΦ προβλέπει την «επιβράβευση» με τη χορήγηση «Σήματος Ισότητας» σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις που «διακρίνονται για την εφαρμογή πολιτικών ίσης μεταχείρισης και ίσων ευκαιριών για τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους». Με «βραβεία» και «σήματα ισότητας» προσπαθούν να εξωραΐσουν την επίθεση του κεφαλαίου.

Στα προτεινόμενα μέτρα εντάσσεται και η ...«εκπαίδευση» των εργοδοτών για τα δικαιώματα των εργαζόμενων γυναικών, αλλά και για τα «οφέλη» που προκύπτουν από τις πρακτικές «φιλικές προς την οικογένεια», δηλαδή από τη γενίκευση της ευέλικτης εργασίας, όπως το ευέλικτο - εναλλασσόμενο ωράριο, δηλαδή από το σμπαράλιασμα της μόνιμης και σταθερής εργασίας, της οικογενειακής, προσωπικής ζωής.

Εξίσου υποκριτικό είναι το ενδιαφέρον κυβέρνησης και ΓΓΙΦ για τη στήριξη των «εργαζόμενων φτωχών», τη στιγμή που παραμένουν σε ισχύ όλοι οι αντεργατικοί νόμοι, καταργούνται η Κυριακή Αργία, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, νομιμοποιείται και μονιμοποιείται η εργασιακή ζούγκλα των συμβάσεων 1 μέρας, της εποχιακής εργασίας, των συμβάσεων έργου, της μερικής απασχόλησης, της «μαύρης» και απλήρωτης δουλειάς, των δουλεμπορικών γραφείων και των προγραμμάτων ολιγόμηνης δουλειάς, μειώνεται το αφορολόγητο.

Από τη στιγμή που παραμένει το γόνιμο έδαφος της εργασιακής ανασφάλειας, της λεηλασίας των μισθών, του εργατικού εισοδήματος, η στήριξη των χαμηλόμισθων γυναικών είναι η απαραίτητη «χρυσόσκονη», για να καλλιεργηθούν στην εργατική - λαϊκή συνείδηση η αποδοχή και ο συμβιβασμός με την εργασιακή ζούγκλα.

Ταυτόχρονα, στο πλαίσιο του σχεδίου δράσης δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην «Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία», όπου χαρακτηριστικά αναφέρεται: «Λαμβάνοντας υπόψη τη δυσκολία εισόδου των γυναικών στην αγορά εργασίας λόγω των εκτεταμένων πολιτικών λιτότητας που εφαρμόστηκαν και συνεχίζουν να εφαρμόζονται στην Ελλάδα, η σύσταση επιχειρήσεων ΚΑΟ από γυναίκες θα συνιστούσε έναν τρόπο αντιμετώπισης και μείωσης του ποσοστού ανεργίας των γυναικών - και ιδιαίτερα των γυναικών με υψηλό μορφωτικό επίπεδο - και προώθησης της ισότητας των φύλων στον τομέα της επιχειρηματικότητας. Από την άλλη πλευρά, ο συλλογικός σκοπός των συνεταιριστικών επιχειρήσεων συνάδει με τα κίνητρα των γυναικών στην ανάληψη επιχειρηματικής δράσης, τα οποία σχετίζονται με την παροχή υπηρεσιών κοινωνικού οφέλους και όχι κυρίως και μόνο την επίτευξη κέρδους...».

Η κυβέρνηση αξιοποιεί την «Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία» ως μηχανισμό με πολλαπλές στοχεύσεις. Αφενός το κράτος απαλλάσσεται από την υποχρέωση της χρηματοδότησης και λειτουργίας κρατικών - κοινωνικών υποδομών και υπηρεσιών, αφετέρου διαμορφώνεται ένα δίκτυο αποσπασματικών και υποβαθμισμένων δομών και υπηρεσιών, που λειτουργούν και ως μηχανισμός ενσωμάτωσης και χειραγώγησης των γυναικών των εργατικών, λαϊκών οικογενειών. Αξιοποιείται για τη διαχείριση της ανεργίας, ως χώρος όπου διαμορφώνεται ακόμα πιο χαμηλά η τιμή της εργατικής δύναμης, ασκώντας συνολικά πίεση για μείωσή της και σε άλλους τομείς της οικονομίας.

Στοχεύουν να προσελκύσουν ιδιαίτερα άνεργες γυναίκες και μισθωτές επιστήμονες, προβάλλοντάς τον ως έναν τομέα που «ταιριάζει» στις «ικανότητες», στο αίσθημα αλληλεγγύης και τις «ευαισθησίες» των γυναικών. Οι σχέσεις εργασίας σε αυτόν τον τομέα ως επί το πλείστον κάνουν δυσδιάκριτη στη συνείδηση των εργαζόμενων γυναικών τη σχέση μισθωτής εργασίας.

Διαμορφώνουν στάση, αντιλήψεις προσωπικής υποχρέωσης και ατομικής ευθύνης των εργαζόμενων γυναικών προς το «κοινωφελές» έργο των δομών αυτών. Με αυτόν τον τρόπο ενισχύονται τα όρια αποδοχής, συμβιβασμού με τις συνθήκες εργασίας, οι μειωμένες απαιτήσεις για το εισόδημα, την κοινωνική πολιτική, η αναζήτηση ατομικών λύσεων στα εργασιακά προβλήματα.

Ακόμα, απευθύνονται ιδιαίτερα στις γυναίκες ως αποδέκτες κοινωνικών υπηρεσιών για τη φροντίδα μικρών παιδιών, ηλικιωμένων, ΑμΕΑ. Παρουσιάζουν τις δομές «Κοινωνικής Αλληλέγγυας Οικονομίας» ως λύση, αφού οι υπηρεσίες του ιδιωτικού - καπιταλιστικού τομέα είναι πολύ ακριβές για τις άνεργες και τις εργαζόμενες γυναίκες, ενώ οι υπηρεσίες του κρατικού καπιταλιστικού τομέα έχουν συρρικνωθεί, εμπορευματοποιηθεί ή είναι εντελώς ανύπαρκτες.

Απάντηση στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, όπως αποτυπώνονται στο Σχέδιο Δράσης για την ισότητα των φύλων (2016 - 2020) της ΓΓΙΦ, αποτελεί η άνοδος του βαθμού οργάνωσης των μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων γυναικών της πόλης και της υπαίθρου, των ανέργων με πυξίδα τις σύγχρονες ανάγκες τους, η συμμετοχή στον αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό αγώνα.