Αυτό ήταν το κάλεσμα που είχε απευθύνει το ΚΚΕ πριν την εκλογική αναμέτρηση, αυτή την εκτίμηση είχε διατυπώσει και η πραγματικότητα την επιβεβαιώνει: Καμία στάση αναμονής δεν επιτρέπουν οι απολύσεις, που πολλαπλασιάζονται, οι πιέσεις της εργοδοσίας για μειώσεις μισθών, που εντείνονται, τα μεροκάματα - ψίχουλα ιδιαίτερα για τους νέους και τις νέες κάτω των 25 ετών, από τα οποία οι επιχειρηματίες σπεύδουν να επωφεληθούν. Το επόμενο διάστημα κάθε εργατική - λαϊκή οικογένεια θα αντιμετωπίσει νέα φορολεηλασία με παλιά και νέα χαράτσια. Μπαίνουν πλέον σε εφαρμογή οι περικοπές στις συντάξεις, που ήταν ήδη αποφασισμένες και για προφανείς λόγους καθυστέρησε η επιβολή τους μέχρι την ημέρα των εκλογών.

Στο επίκεντρο της συζήτησης, προεκλογικής και μετεκλογικής, βρέθηκε και εξακολουθεί να βρίσκεται το ζήτημα του «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» της χώρας. Η υπεράσπιση της ΕΕ και της παραμονής της Ελλάδας σε αυτή είναι κοινός τόπος για όλα τα κόμματα που, παρά τις όποιες διαφορές τους, επιδιώκουν να πάρουν μέρος στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, να αναλάβουν ρόλο στην αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος. Στον αντίποδα του ευρωμονόδρομου βρίσκεται το ΚΚΕ: Εχει εκτιμήσει ότι η ΕΕ είναι ένας συνασπισμός καπιταλιστικών κρατών, ότι έχει ιδρυθεί για να εξυπηρετεί τον ανταγωνισμό του ευρωπαϊκού κεφαλαίου με άλλα τμήματα του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου και είναι εχθρός όλων των λαών της Ευρώπης. Εχει παράλληλα υπογραμμίσει τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς που υπάρχουν στο εσωτερικό της και στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης οξύνονται και έχει επισημάνει τους κινδύνους που συνεπάγεται για τους λαούς η κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Σήμερα οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους στο χαρακτήρα, στη στρατηγική της ΕΕ και στις συνέπειες που έχει στη ζωή τους. Η ΕΕ έχει συνοψίσει τη στρατηγική και τους στόχους της με ορίζοντα το 2020 κάτω από τον τίτλο «Ευρωπαϊκή Ενωση 2020», φροντίζει να την εξειδικεύει στις γυναίκες με ιδιαίτερους στόχους και μέτρα, ελέγχει την προώθηση και την υλοποίησή της. Η στρατηγική αυτή αφορά εξίσου τα υπερχρεωμένα κράτη και τις χώρες που δεν έχουν πρόβλημα χρέους. Εφαρμόζεται και εκεί που δεν υπάρχει μνημόνιο ούτε δανειακή σύμβαση και φέρνει τους εργαζόμενους στην Ευρώπη αντιμέτωπους με την ίδια βάρβαρη επίθεση. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, οι γυναίκες αποτελούν το μεγάλο μέρος των εργαζόμενων σε mini-jobs, δηλαδή σε θέσεις εργασίας με μηνιαίες αποδοχές μικρότερες των 400 ευρώ. Σε τέτοιες συνθήκες δουλεύουν 7,4 εκατ. εργαζόμενοι. Υπολογίζεται ότι το 2009 σε τέτοιες θέσεις δούλευαν γυναίκες σε ποσοστό 64%, ενώ το επόμενο διάστημα η καπιταλιστική κρίση πολλαπλασίασε τον αριθμό γυναικών και ανδρών που δουλεύουν κάτω από αυτό το εργασιακό καθεστώς.

Οσον αφορά τους στόχους για την «απασχόληση», η ΕΕ αποβλέπει σε άνοδο του ποσοστού του πληθυσμού που συμμετέχει στην παραγωγή. Συγκεκριμένα, η στρατηγική «ΕΕ 2020» έχει θέσει ως στόχο η απασχόληση να φτάσει στο 75% του πληθυσμού, τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών, ηλικίας 20-64 ετών μέχρι το 2020. Αυτό σημαίνει αύξηση της γυναικείας απασχόλησης που το 2010 έφτανε το 62,1% κατά μέσο όρο στην ΕΕ. Η αύξηση όμως αυτή γίνεται με τους όρους και τις μορφές που εξασφαλίζουν στα μονοπώλια το μέγιστο κέρδος. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κράτη - μέλη της ΕΕ που παρουσιάζουν αυξημένα ποσοστά γυναικείας εργασίας έχουν παράλληλα και τα πιο υψηλά ποσοστά μερικής απασχόλησης. Κατά μέσο όρο το ποσοστό των γυναικών που εργάζονταν το 2010 με μερική απασχόληση στην ΕΕ ξεπερνά το 30% και το αντίστοιχο των ανδρών κυμαίνεται γύρω στο 7%. Η διαφορά γίνεται ακόμα μεγαλύτερη ανάμεσα στους εργαζόμενους γονείς με παιδιά μικρότερα των 6 ετών, με τη μερική απασχόληση να πλησιάζει το 40% στις γυναίκες. Η αύξηση του ποσοστού της απασχόλησης των γυναικών επιτυγχάνεται και μέσα από την αύξηση του ηλικιακού ορίου για τη συνταξιοδότησή τους. Η κατάργηση της πενταετούς διαφοράς ανδρών και γυναικών αλλά και των ευνοϊκών ρυθμίσεων για τις μητέρες ανηλίκων παρατείνουν τον εργάσιμο βίο των γυναικών και αυξάνουν τη γυναικεία «απασχολησιμότητα», χωρίς να αυξάνουν ουσιαστικά τον αριθμό γυναικών που εργάζονται.

Το κεφάλαιο επιδιώκει να ανεβαίνει η συμμετοχή στην παραγωγή γυναικών και ανδρών, προκειμένου να αυξάνονται τα κέρδη που αποκομίζει από την εκμετάλλευσή τους. Επιβάλλει ελαστικές σχέσεις εργασίας αφού μέσα από αυτές αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων και την υπεραξία που αποσπά. Κατά τη διάρκεια, όμως, της καπιταλιστικής κρίσης, η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, και πρώτα απ' όλα της εργατικής δύναμης, όπως και η καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου είναι για το καπιταλιστικό σύστημα μονόδρομος προκειμένου να ξεπεράσει προσωρινά την κρίση του. Οι γυναίκες, ακριβώς επειδή χρησιμοποιούνται ως εφεδρική και συμπληρωματική εργατική δύναμη, την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης μπαίνουν στην παραγωγή με σχέσεις και μορφές απασχόλησης που εγγυώνται τη μεγαλύτερη εκμετάλλευσή τους και την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης οδηγούνται πρώτες στην ανεργία.

Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν απέναντί τους μόνο ένα μνημόνιο και μια δέσμη αντιλαϊκών μέτρων, αλλά έχουν να αντιπαρατεθούν συνολικά με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Για να γκρεμίσουν τα μέτρα που συνθλίβουν τα δικαιώματά τους, για να ικανοποιηθούν πλήρως οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, χρειάζεται να επιλέξουν το δρόμο της σύγκρουσης με το κεφάλαιο, με την τάξη που κρατά στα χέρια της τα μέσα παραγωγής και καρπώνεται ό,τι με την εργασία τους παράγουν. Η σύγκρουση αυτή γίνεται καθημερινά με επίκεντρο τους χώρους δουλειάς, με τις μάχες που δίνουν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες σε μια σειρά κλάδους για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, με τις απεργιακές κινητοποιήσεις που οργανώνουν ενάντια στις απολύσεις, με την αντίσταση στις πιέσεις των εργοδοτών να μειωθούν τα μεροκάματα. Με την πάλη μέσα από τις Λαϊκές Επιτροπές ενάντια στα χαράτσια που επιβάλλονται στη λαϊκή οικογένεια, για το δικαίωμα στην Υγεία, για την προστασία των ανέργων και των οικογενειών τους. Μέσα από τη δράση και τις διεκδικήσεις του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση των γυναικών, τις δυνάμεις της ΟΓΕ.

Οι γυναίκες της εργατικής οικογένειας έχουν κάθε συμφέρον να πάρουν μέρος στην οργάνωση και τη διεξαγωγή αυτών των αγώνων. Να αξιολογήσουν κάτω από το πρίσμα της πείρας που αποκτούν την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, την αναγκαιότητα να πάρουν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της στα χέρια τους την εξουσία, να κοινωνικοποιήσουν την ιδιοκτησία των καπιταλιστών και να οργανώσουν την παραγωγή με βάση την ικανοποίηση των αναγκών τους.