Στην επικαιροποίηση του μνημονίου συνεργασίας που τους συνδέει από το 2006, προχώρησαν η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων του Υπουργείου Εσωτερικών και το Δίκτυο για την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη. Λόγοι προφανώς ... σημειολογικοί οδήγησαν στη μετονομασία του «μνημονίου» σε «πρωτόκολλο», χωρίς βέβαια να θίξουν την ουσία και το περιεχόμενο της συμφωνίας. Κάτω από όποιο τίτλο και αν πραγματοποιείται η συνεργασία μεταξύ της ΓΓΙΦ και του Δικτύου ΕΚΕ, το σίγουρο είναι ότι αυτή κινείται απαρέγκλιτα στην τροχιά της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας. Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού οι «κοινωνικοί εταίροι» που συμπράττουν, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στελέχη της ΝΔ, του ΣΕΒ, επιχειρηματίες και εκπρόσωποι των μονοπωλιακών ομίλων, είναι αυτοί που επιτίθενται στα δικαιώματα των γυναικών, είναι οι ίδιοι που έχουν μετατρέψει τη ζωή τους σε αγώνα δρόμου με έπαθλο την επιβίωση.

Σύμφωνα με το πρωτόκολλο συνεργασίας «η προώθηση της ισότητας ευκαιριών μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι σημαντικός παραγωγικός συντελεστής και εργαλείο ενίσχυσης της απασχόλησης, της βιώσιμης ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας των εθνικών οικονομιών, καθώς και της κοινωνικής αλληλεγγύης, απαραίτητου παράγοντα για κοινωνική ανάπτυξη». Η «ισότητα» δηλαδή παρουσιάζεται ως «συμφέρουσα» για όλους, ως κάτι που αποβαίνει σε αμοιβαίο όφελος εργοδοτών και εργαζομένων. Οπως εκτιμά το πρωτόκολλο, «οι πολιτικές για την ισότητα ευκαιριών μεταξύ ανδρών και γυναικών συμβάλλουν στην ενίσχυση των ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων κάθε επιχείρησης (...)». Στην πραγματικότητα η «ισότητα ευκαιριών» είναι όχημα για την ισοπέδωση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζόμενων, για την εξίσωση γυναικών και ανδρών προς τα κάτω, ένα ακόμα υλικό που η πλουτοκρατία χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη στη δημιουργία του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα.

Αυτό το οποίο επιδιώκουν το κεφάλαιο και τα κόμματά του είναι να αυξάνεται η συμμετοχή των γυναικών στην απασχόληση και παράλληλα η συμμετοχή στην αγορά εργασίας να γίνεται χωρίς τα όποια θετικά μέτρα υπήρχαν για τις εργαζόμενες. Γι' αυτό ακόμα και τα τελευταία δικαιώματα που είχαν απομείνει όρθια, δίνουν τώρα πια τη θέση τους στις «ίσες ευκαιρίες». Χρειάζονται τις γυναίκες ως φθηνή και ευέλικτη εργατική δύναμη και για το λόγο αυτό οι επιχειρήσεις αναλαμβάνουν να προωθήσουν στα πλαίσια της λεγόμενης εταιρικής κοινωνικής ευθύνης «πολιτικές και πρακτικές ισότητας» που είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα αυτής της ανάγκης τους.

Το πρωτόκολλο συνεργασίας περιλαμβάνει ένα γενικό περίγραμμα των «πολιτικών και πρακτικών ισότητας». Ανάμεσα σε αυτές που ενδεικτικά απαριθμούνται, την πρώτη θέση κατέχει η «συνεχής επαγγελματική κατάρτιση των γυναικών εργαζομένων με στόχο την ανάπτυξη δεξιοτήτων» ενώ πιο κάτω ακολουθεί η «εναρμόνιση επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων». Με πρόσχημα την ισότητα προωθούν την ευελιξία και την κινητικότητα στην εργασία, διευρύνουν την ελαστική - μερική απασχόληση, τη ληξιπρόθεσμη κατάρτιση, την εργασιακή περιπλάνηση, τη διά βίου προσαρμογή στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Στο όνομα δηλαδή της «ισότητας» των γυναικών υλοποιούν την πολιτική που εξασφαλίζει την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.

Στα πλαίσια της συνεργασίας τους, η ΓΓΙΦ και το Δίκτυο ΕΚΕ σχεδιάζουν να διαμορφώσουν και να αναπτύξουν «κριτήρια για την απονομή Βραβείου Ισότητας σε επιχειρήσεις που θα διακρίνονται για τις θετικές δράσεις τους στον τομέα της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών και για την καθιέρωση Σήματος Ποιότητας για τις επιχειρήσεις που έχουν εντάξει πρακτικές ισότητας στον εργασιακό τους χώρο». Το τι μπορούν να προσφέρουν τα μονοπώλια στις εργαζόμενες γίνεται φανερό στους απολογισμούς «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» που εκδίδουν. Στις σελίδες τους οι πολυεθνικές διαβεβαιώνουν ότι οι εργαζόμενοι έχουν «ίσες ευκαιρίες», «αντιμετωπίζονται δίκαια», δεν υφίστανται «καμία διάκριση σε οποιαδήποτε πτυχή της απασχόλησής τους». Μόνο που μέσα στις «πτυχές της απασχόλησης» συμπεριλαμβάνουν και την απόλυση, την ημιαπασχόληση, την εκ περιτροπής εργασία.

Οι εργαζόμενες δεν χρειάζονται «ίσες ευκαιρίες» στην ανεργία, στην απόλυση, στο μισθό και στη σύνταξη πείνας. Αυτό που έχουν ανάγκη είναι μόνιμη και σταθερή δουλειά, πλήρη και αναβαθμισμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, κοινωνική αναγνώριση και ουσιαστική προστασία της μητρότητας. Απαραίτητη προϋπόθεση για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες των γυναικών και συνολικά της λαϊκής οικογένειας είναι να γίνει κοινωνική ιδιοκτησία ο πλούτος που παράγουν με την εργασία τους, να πάψει να συσσωρεύεται στα ταμεία των καπιταλιστών, να οργανωθεί η παραγωγή με βάση την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι το κέρδος.

Η προσπάθεια καλλιέργειας κλίματος «κοινωνικού εταιρισμού» δεν αφορά μόνο τις γυναίκες αλλά συνολικά τους εργαζόμενους. Πριν λίγες μόνο μέρες η υπουργός και η υφυπουργός Εργασίας απένειμαν βραβείο στις επιχειρήσεις με το καλύτερο, υποτίθεται, εργασιακό περιβάλλον. «Δυο αξίες είναι πολύ σημαντικές σήμερα. Η πρώτη είναι η εμπιστοσύνη των εργαζομένων μεταξύ τους, αλλά και προς τις επιχειρήσεις, ιδιωτικές και δημόσιες, όπως επίσης, η ελευθερία που εμπνέει το εργασιακό περιβάλλον για την ανάπτυξη πρωτοβουλιών και ευθυνών από τους εργαζόμενους, με στόχο το κοινό καλό», δήλωσε στη σχετική τελετή η υπουργός Εργασίας, Λούκα Κατσέλη.

Σήμερα, η καπιταλιστική οικονομική κρίση οξύνει τα προβλήματα, εντείνει την ανισοτιμία των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων αλλά την ίδια στιγμή κάνει φανερό πως ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που σαπίζει, που γεννά συνεχώς νέα αδιέξοδα. Επομένως, η δημιουργία συγχύσεων στις γυναίκες σχετικά με το ποιος ευθύνεται για την εκμετάλλευση και τη διπλή τους καταπίεση, ποιος κερδίζει από αυτή, με ποιο τρόπο μπορούν να απαλλαγούν από την ανισοτιμία, γίνεται ακόμα πιο αναγκαία για το κεφάλαιο. Το ίδιο και η καλλιέργεια της αυταπάτης ότι υπάρχουν κοινές λύσεις για το κεφάλαιο και τους εργαζόμενους. Σε αυτό το μύλο του αποπροσανατολισμού και της χειραγώγησης ρίχνουν νερό και οι «πολιτικές για την ισότητα». Με «Βραβεία Ισότητας» και «Σήματα Ποιότητας» προσπαθούν να εξωραΐσουν την επίθεση του κεφαλαίου, να τη μεταμορφώσουν σε προσφορά στις γυναίκες και στην υπόθεση της «ισότητας». Παρουσιάζουν ως κοινά τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των γυναικών για να ανοίγουν το δρόμο στην ταξική συνεργασία, στη συναίνεση στην αντιλαϊκή πολιτική, στην αποδοχή της ως μονόδρομο, ως κοινή διέξοδο από την κρίση.

Οι εργαζόμενες, οι αυτοαπασχολούμενες, οι άνεργες, οι φτωχές αγρότισσες, οι νέες γυναίκες δεν μπορούν να περιμένουν καμία βελτίωση της θέσης τους από την εφαρμογή τέτοιων πολιτικών. Η θέση των γυναικών που υφίστανται την ταξική εκμετάλλευση και τη φυλετική καταπίεση είναι στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης, απέναντι από τις δυνάμεις που συντηρούν την ανισότητα των δύο φύλων, για να αυξάνει το κεφάλαιο τα κέρδη του. Η λύση στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν σήμερα, βρίσκεται στην οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας που θα ανατρέψει τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Στη συγκρότηση του μετώπου των κοινωνικών δυνάμεων που θα αλλάξει το συσχετισμό δύναμης υπέρ του λαού και θα θέσει τα θεμέλια για την ουσιαστική ισότητα των δύο φύλων.