Η ένταση της επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, στο όνομα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, συνοδεύεται από ανάλογη ένταση της προσπάθειας του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του να συγκαλύψουν το χαρακτήρα της κρίσης ως φαινομένου σύμφυτου με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Φροντίζουν να βομβαρδίζουν καθημερινά τους εργαζόμενους με πλήθος από θεωρίες, απόψεις και ερμηνείες του φαινομένου της κρίσης, που υποδεικνύουν ως υπεύθυνο κάθε άλλον εκτός από τον καπιταλισμό. Στο σίριαλ του αποπροσανατολισμού έχουμε δει να παίζονται, και μάλιστα σε επανάληψη, τα επεισόδια των «golden boys», των «κακών τραπεζών», των «κερδοσκόπων», της σπατάλης, των σκανδάλων, της κακοδιαχείρισης.

Θολώνοντας τις αιτίες της κρίσης, επιδιώκουν να χειραγωγήσουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων για τα βάρβαρα μέτρα, να ενσωματώσουν τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτησή τους, να την καταστήσουν ακίνδυνη για το σύστημα. Η προσπάθεια αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης είναι για το σύστημα αναγκαία, γιατί, όπως και οι ίδιοι γνωρίζουν, η οικονομική ανάπτυξη, όποτε και αν προκύψει, θα είναι αναιμική και η έξοδος από την παρούσα κρίση δε θα απέχει χρονικά πολύ από την είσοδο στην επόμενη. Η επίθεση σε όλο το φάσμα της ζωής των εργαζομένων είναι, επομένως, μονόδρομος για να διατηρηθούν και να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου, σήμερα που το καπιταλιστικό σύστημα σαπίζει. Οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων βρίσκονται στο στόχαστρο της επίθεσης αυτής, βιώνουν με οξύ τρόπο τις επιπτώσεις της. Οι αλλαγές στα εργασιακά, στο ασφαλιστικό, στα όρια συνταξιοδότησης, η ανισότητα σε μισθούς και συντάξεις, η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών, εντείνουν την ανισοτιμία ανάμεσα στα δύο φύλα. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, ούτε περίεργο, το γεγονός ότι στην προσπάθεια ενσωμάτωσης των γυναικών κάποιοι επιδεικνύουν ...υπερβάλλοντα ζήλο.

«Αν η Lehman Brothers ήταν Lehman Sisters και διοικείτο από γυναίκες αντί για άνδρες, θα είχε συμβεί η πιστωτική κρίση;». Κι όμως, η ερώτηση δεν προέρχεται από τις σελίδες κάποιου γυναικείου περιοδικού, ούτε από κάποια εκπομπή της λεγόμενης «μεσημεριανής ζώνης». Περιέχεται στο κείμενο του ψηφίσματος που επεξεργάστηκε η Επιτροπή Δικαιωμάτων των Γυναικών και Ισότητας των Φύλων της ΕΕ και ενέκρινε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το συγκεκριμένο ψήφισμα, αφ' ενός επαναλαμβάνει την αστική προπαγάνδα πως για την οικονομική κρίση ευθύνεται το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αφ' ετέρου συμπεραίνει πως η ευθύνη του αυτή προέκυψε επειδή ο χρηματοπιστωτικός τομέας της οικονομίας είναι ανδροκρατούμενος. Η κρίση λοιπόν, σύμφωνα με την ΕΕ, είναι αποτέλεσμα της υποεκπροσώπησης των γυναικών στη λήψη των χρηματοπιστωτικών αποφάσεων, είναι «μια καταστροφή που κυριολεκτικά προκάλεσαν άνδρες». Ο ισχυρισμός αυτός επενδύεται με το «επιστημονικό» περιτύλιγμα των θεωριών, που υποστηρίζουν πως οι γυναίκες συμπεριφέρονται και διοικούν με τρόπο διαφορετικό από τους άνδρες και μπορούν να αντισταθμίζουν και να εξισορροπούν τη νοοτροπία ανάληψης κινδύνων που διακρίνει τους τελευταίους και προκάλεσε, υποτίθεται, την κρίση. Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν είναι πως τελικά η κρίση είναι ...γένους αρσενικού!

Η προπαγάνδα σχετικά με τα Κέντρα Λήψης των Αποφάσεων και τη σημασία της ισόποσης συμμετοχής ανδρών και γυναικών σε αυτά δεν είναι καινούρια. Η ΕΕ και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου την αξιοποιούν συστηματικά, προκειμένου να καλλιεργούν αυταπάτες πως η ανάδειξη γυναικών στα Κοινοβούλια, στις κυβερνήσεις και τα υπουργεία, στα όργανα δηλαδή και τους θεσμούς της αστικής εξουσίας, μπορεί να επιφέρει αλλαγές στην πολιτική που αυτά ασκούν, να τη βελτιώσει σε όφελος των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Ο στόχος τους είναι να εγκλωβίσουν τις εργαζόμενες γυναίκες, να τις πείσουν πως η πολιτική καθορίζεται από το φύλο και όχι από την τάξη αυτών που την ασκούν. Η συγκεκριμένη έκθεση προχωρά ακόμα περισσότερο. Ούτε λίγο - ούτε πολύ, ισχυρίζεται πως αιτία της οικονομικής κρίσης είναι το χαμηλό ποσοστό γυναικών στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της ΕΕ. Πως η κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν το ποσοστό των γυναικών ήταν, για παράδειγμα, 50% αντί για 5% που είναι σήμερα, αν οι διοικητές των κεντρικών τραπεζών των 27 κρατών - μελών και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεν ήταν άνδρες, αλλά γυναίκες.

Η ακραία προσπάθεια να συγκαλυφθεί η φύση της οικονομικής κρίσης και να διαστρεβλωθούν οι αιτίες της, στόχο έχει να καλλιεργήσει στις γυναίκες αυταπάτες ότι στο πλαίσιο του συστήματος και χωρίς ριζικές αλλαγές μπορεί να δοθούν λύσεις στα προβλήματά τους. Να αθωώσει τον καπιταλισμό, καλλιεργώντας την αντίθεση ανάμεσα στα δύο φύλα και παρουσιάζοντας αυτήν ως υπεύθυνη ακόμα και για την εκδήλωση της κρίσης. Να κρύψει πίσω από το δίπολο άνδρας - γυναίκα τη βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων δεν πρέπει να τρέφουν καμία αυταπάτη για το ρόλο των αστών γυναικών στους πολιτικούς θεσμούς, στα διάφορα αξιώματα και τις διοικητικές θέσεις. Η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου γίνεται, στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, με τη συμβολή των γυναικών της αστικής τάξης στο Ευρωκοινοβούλιο, στα εθνικά Κοινοβούλια, στα υπουργεία και τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ. Από τις θέσεις στις οποίες βρίσκονται εκπροσωπούν με συνέπεια και χωρίς καμία ταλάντευση την τάξη τους και τα συμφέροντά της.

Η οικονομική κρίση αποκαλύπτει τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού, κάνει ακόμα πιο σαφή τα αδιέξοδα και τις αντιθέσεις, από τις οποίες δεν μπορεί να ξεφύγει. Αναδεικνύει ακόμα πιο έντονα πως η διέξοδος από το φαύλο κύκλο των κρίσεων συνδέεται με την επιλογή του φιλολαϊκού δρόμου ανάπτυξης, με την ανάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, με την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με τον εργατικό - λαϊκό έλεγχο και τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, με στόχο την κάλυψη των λαϊκών αναγκών και όχι τα κέρδη των μονοπωλίων. Η απάντηση των εργαζόμενων γυναικών στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο, αλλά και στο καθεστώς της ανισοτιμίας που υφίστανται στο καπιταλισμό, τόσο την περίοδο της ύφεσης όσο και της ανάπτυξης, πρέπει να δοθεί με την αποφασιστική συμβολή τους στην ανασύνταξη και την αντεπίθεση του εργατικού, του λαϊκού, του γυναικείου κινήματος. Με τη σφυρηλάτηση της ενότητας στη βάση της τάξης και όχι του φύλου. Με την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, των επαγγελματοβιοτεχνών, των μικρομεσαίων αγροτών. Της συμμαχίας, δηλαδή, όλων όσοι πλήττονται από την επίθεση του κεφαλαίου, όλων όσοι έχουν κοινό συμφέρον να συναντηθούν στον αγώνα, στην πάλη για ριζικές αλλαγές και ανατροπές, για λαϊκή εξουσία και οικονομία. Η μαζικότητα και ο δυναμισμός του αγώνα εξαρτάται σημαντικά από τη μαζική συμμετοχή των γυναικών και την κατανόηση της ταξικής ουσίας της φυλετικής ανισότητας.