Γραπτές ερωτήσεις στους αρχηγούς των κομμάτων, έστειλε ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας πάνω σε «καυτά» θέματα που απασχολούν τις γυναίκες. Οι ερωτήσεις αφορούσαν στη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική, στην απασχόληση των γυναικών και τη βία κατά των γυναικών.

Καταγράφουμε μερικά από τα ερωτήματα που τέθηκαν:

1. Σε ό,τι αφορά στη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική:

- Ποιες πολιτικές θα υιοθετούσατε για την ισόρροπη εκπροσώπηση και των δύο φύλων στα κέντρα των αποφάσεων;

- Θα υποστηρίζατε νόμο για τις βουλευτικές εκλογές, ανάλογο με αυτόν της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (κανένα φύλο να μην αντιπροσωπεύεται με λιγότερο από το 1/3 στα ψηφοδέλτια των ΟΤΑ Α` και Β` βαθμού);

2. Σ' ό,τι αφορά στην απασχόληση των γυναικών:

- Τα πιο πρόσφατα στατιστικά στοιχεία της EUROSTAT δείχνουν ότι μόνον οι 43 στις 100 Ελληνίδες εργάσιμης ηλικίας (15-64 ετών) απασχολούνται (σε σχέση με 72 άνδρες).

- Ενόψει του στόχου που έχει τεθεί από το Συμβούλιο της Λισαβόνας για το 2010, να φτάσει το ποσοστό απασχόλησης των γυναικών το 60%, πώς σκέπτεστε να δημιουργήσετε θέσεις εργασίας για τις γυναίκες, λαμβανομένου υπόψη, μάλιστα, ότι το ποσοστό ανεργίας των γυναικών είναι αρκετά υψηλό και διπλάσιο του ανδρικού;

- Οι άτυπες μορφές απασχόλησης, όπως η εργασία με σύμβαση ορισμένου χρόνου ή σύμβαση έργου, διευρύνονται και αφορούν νέους και, κυρίως, νέες εργαζόμενες. Πώς θα κατοχυρώσετε τα εργασιακά δικαιώματα αυτών των εργαζομένων;

- Πώς θα ουσιαστικοποιηθεί ο θεσμός της γονικής άδειας (πλήρης αμοιβή και ασφαλιστική κάλυψη), ώστε πραγματικά να διευκολύνει το συνδυασμό εργασίας - οικογένειας;

Παρακάτω αναδημοσιεύουμε εκτενή αποσπάσματα από τις απαντήσεις του ΚΚΕ στα ερωτήματα του Συνδέσμου, που υπογράφει η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα:

Για τη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική, απαιτούνται άλλα δεδομένα, τονίζεται. Πιο συγκεκριμένα:

«Κατ' αρχάς ισότητα των δύο φύλων σ' ένα ανισότιμο κοινωνικό σύστημα, όπως είναι το καπιταλιστικό, δεν μπορεί να υπάρξει. Η κατάργηση της ανισοτιμίας της γυναίκας θα έρθει με κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης... Για μας, το ζητούμενο είναι να μπορεί η γυναίκα να συμμετέχει ισότιμα με τον άντρα στην κοινωνική πολιτική ζωή. Αυτό, ούτε με νόμους, ούτε με ευχές, ούτε με ποσοστώσεις επιτυγχάνεται. Η σχετική νομοθετική ρύθμιση μπορεί σ' ένα βαθμό να ενθαρρύνει τη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική ζωή. Ομως, απαιτούνται άλλα δεδομένα, για να πιάσει τόπο το μέτρο αυτό. Είναι οι προϋποθέσεις, για να αποφασίσει η γυναίκα να μπει και να δράσει στο λαϊκό κίνημα.

Είναι η μόνιμη και σταθερή δουλιά, που πρέπει να έχει, η μείωση των ωρών εργασίας, το 35ωρο με 5ήμερο και 7ωρο, με πλήρη δικαιώματα και μισθούς ικανούς να καλύψουν τις σύγχρονες ανάγκες της. Οι δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας, Παιδείας και η κατάργηση κάθε ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε όλους αυτούς τους τομείς. Διαφορετικά, το μέτρο της ποσόστωσης θα αξιοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό από γυναίκες που έχουν λυμένα οικονομικά και άλλα προβλήματα και για τις υπόλοιπες, για τη μεγάλη πλειοψηφία των γυναικών, θα είναι χωρίς καμία αξία.

Εμείς θέλουμε να αυξηθεί η συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική δράση. Πιστεύουμε ότι η συνειδητοποίησή τους ξεκινά πρώτα πρώτα στα εργατικά σωματεία, στους γυναικείους συλλόγους, στους μαζικούς φορείς, εκεί που διεξάγεται η ταξική πάλη. Αυτός ο δρόμος θα βοηθήσει γυναίκες αγωνίστριες να τολμήσουν και στα παραπάνω όργανα και αξιώματα, όχι για να διακοσμήσουν και να προωθήσουν την κυρίαρχη πολιτική, αλλά για να αυξήσουν τη μαζικότητα και την αποτελεσματικότητα των αγώνων, την αποτελεσματικότητα της πολιτικής αντίστασης.

Μ' αυτήν τη λογική, το ΚΚΕ προτρέπει τις γυναίκες να μπουν στους αγώνες, να συμμετέχουν στη μαζική δράση, να συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες και ως υποψήφιες και ως συνειδητοί ψηφοφόροι.

Δε θα ήμασταν αντίθετοι σε ανάλογη ρύθμιση νόμου για τα ψηφοδέλτια των βουλευτικών εκλογών. Σημειώνουμε ξανά, όμως, ότι δεν πρόκειται να ρυθμιστεί το πρόβλημα της ελλιπούς συμμετοχής των γυναικών στις εκλογές με τέτοιες λύσεις».

Τα μέτρα απασχολησιμότητας δε λύνουν το πρόβλημα της απασχόλησης των γυναικών. Είναι δικαίωμα και απαίτηση κάθε εργαζόμενης γυναίκας το πλήρες και σταθερό ωράριο με πλήρη δικαιώματα. Ετσι, στην απάντηση του ΚΚΕ, αναφέρονται τα παρακάτω:

«Το 2000, στο Συμβούλιο της Λισαβόνας, οι άνεργοι στην ΕΕ ήταν πάνω από 15 εκατομμύρια (οι γυναίκες κατέχουν την πρώτη θέση μεταξύ των ανέργων). Με βασικό κριτήριο τις ανάγκες του κεφαλαίου, αλλά και τον έλεγχο της ανεργίας, ώστε να μειώνεται ο κίνδυνος κοινωνικών εντάσεων και εκρήξεων, ο στόχος για αύξηση του ποσοστού απασχόλησης των γυναικών στο 60% το 2010 δεν μπορεί παρά να στοχεύει στην επέκταση της απασχολησιμότητας. Με άλλα λόγια, αυτό που θέλουν στην ΕΕ και αποδέχονται και τα κόμματα που στηρίζουν την κυρίαρχη πολιτική, είναι να αξιοποιήσουν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους άνεργους, για να πιέσουν προς τα κάτω την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης. Γι' αυτό θέλουν μια αγορά εργασίας με όσο το δυνατό περισσότερους προσφερόμενους, όχι για θέσεις πλήρους και σταθερής εργασίας, αλλά ως απασχολήσιμους. Από τις εκθέσεις που έρχονται στη δημοσιότητα, όσον αφορά την απασχόληση των γυναικών, δίνεται κατεύθυνση να "αυξηθούν οι εγκαταστάσεις φροντίδας των παιδιών", όχι οι κρατικοί βρεφονηπιακοί σταθμοί, μαζί με την "αφαίρεση των εμποδίων στη μερική απασχόληση", δηλ. ζητούν "πάρκινγκ παιδιών", για το δίωρο ή το τετράωρο που η μάνα τους θα δουλεύει.

Το ΚΚΕ πιστεύει ότι είναι δικαίωμα και απαίτηση κάθε εργαζόμενης γυναίκας το πλήρες και σταθερό ωράριο με πλήρη δικαιώματα. Κάθε υποχώρηση δυναμώνει την καταπίεση και εκμετάλλευση του εργαζόμενου. Κάθε συμβιβασμός διατηρεί και οξύνει τα προβλήματα. Το κεφάλαιο γίνεται ασύδοτο.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα έχουν υποχρέωση να οργανώσουν τον αγώνα των εργαζομένων, γυναικών και αντρών, για να απαιτήσουν όσα δικαιούνται. Οχι τα ψίχουλα, που πιθανόν να τους πετάξουν, αλλά σύμφωνα με όσα παράγουν.

Η Ελλάδα έχει συγκεντρωμένο πλούτο από τη δουλιά του εργαζόμενου λαού, έχει αναπτυξιακές ικανότητες και φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, έχει έμπειρη εργατική τάξη, πολυάριθμο και αξιόλογο επιστημονικό δυναμικό. Το ζητούμενο είναι ο σχεδιασμός και η προγραμματισμένη ανάπτυξη για το λαό, με τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να είναι ιδιοκτησία της κοινωνίας. Ετσι μπορεί να γίνεται πραγματικότητα η πλήρης απασχόληση, η βελτίωση της ζωής του λαού, οι καλύτερες παροχές, ανάλογα με τις ανάγκες και τα δικαιώματα στην υγεία και στη μόρφωση.

Οσο για το θεσμό της γονικής άδειας, εμείς λέμε ότι είναι σωστό να ισχύει και για τους δυο γονείς και να καλύπτεται πλήρως οικονομικά και ασφαλιστικά».

Σχετικά με τη βία κατά των γυναικών, αναδεικνύοντας τις κοινωνικές αιτίες, τονίζονται τα εξής:

«Οταν μια κοινωνία στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αυτά τα πρότυπα και αξίες θα αναπαράγει στις κοινωνικές - διαπροσωπικές σχέσεις και ιδιαίτερα στις γυναίκες, που στην εκμεταλλευτική κοινωνία βιώνουν διπλή καταπίεση...

...Οι προτάσεις μας κατ' αρχήν εστιάζονται στην αντιμετώπιση των άμεσων κοινωνικών προβλημάτων, όπως το δικαίωμα της πλήρους και σταθερής δουλιάς ενάντια στη μερική απασχόληση, της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας για όλους και όλες, χωρίς διακρίσεις, ώστε να μπορεί η οικογένεια, και ιδιαίτερα η μονογονεϊκή, ν' αντιμετωπίζει στοιχειωδώς τις ανάγκες της. Παράλληλα, προτείνουμε την ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου με μέτρα προστασίας των δικαιωμάτων των γυναικών στην εργασία, στην κοινωνία, στην οικογένεια.

Τη δημιουργία υποδομών φροντίδας των κακοποιημένων γυναικών και προστασίας τους από την πολιτεία.

Κατάργηση του νόμου, που κατοχυρώνει την πορνεία ως επάγγελμα. Κέντρα φροντίδας - προστασίας των γυναικών, που έχουν εμπλακεί στην πορνεία και θέλουν να ξεφύγουν απ' αυτά τα κυκλώματα.

Πιστεύουμε, όμως, ότι αν δεν ξεριζωθούν οι κοινωνικές αιτίες, που γεννούν και αναπαράγουν το πρόβλημα της βίας, τα όποια θετικά νομοθετικά μέτρα, που μπορούν να αποσπάσουν οι εργαζόμενοι κάτω από την πίεση της λαϊκής πάλης, θα κινούνται στη λογική της διαχείρισης κάποιων επιπτώσεων και ανίκανα να αντιμετωπίσουν επί της ουσίας το πρόβλημα.

...Είναι γνωστό ότι αρκετές γυναίκες αναγκάζονται να επιλέγουν τη σκληρότητα της οικογενειακής βίας από την κοινωνική, αφού ξέρουν ότι η ανεργία, η φτώχεια, η ανασφάλεια θα είναι γι' αυτές πιο σκληρή, αν επιλέξουν να χωρίσουν.

Γι' αυτό συνδέουμε την πάλη για τα λαϊκά δικαιώματα με την ανάγκη ο ίδιος ο λαός να πάρει στα χέρια του την εξουσία, τα μέσα παραγωγής, για να ικανοποιήσει όλες τις σύγχρονες ανάγκες του και να επιβάλει το δικό του δίκαιο και ηθική».