Την Κυριακή 18 Μάρτη πραγματοποιήθηκε στον Παλαμά Καρδίτσας η εκδήλωση της ΤΕ Καρδίτσας του ΚΚΕ για την Βαγγελίτσα Κουσιάντζα, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 100χρονα του ΚΚΕ. Για την Παλαμιώτισσα κομμουνίστρια δασκάλα μίλησε η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ τη ζωντανή του μαρτυρία μετέφερε ο Βασίλης Φυτσιλής, συναγωνιστής της στον ΔΣΕ και συγκατηγορούμενός της στο στρατοδικείο που την καταδίκασε σε θάνατο. Στο πλαίσιο της εκδήλωσης, έγιναν τα αποκαλυπτήρια τιμητικής πλακέτας για την Β. Κουσιάντζα στην κεντρική πλατεία του Παλαμά. Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στην εκδήλωση.

Βρισκόμαστε σ' αυτόν τον τόπο που τον σημαδεύει το μεγαλείο της προσφοράς και της συνειδητής θυσίας της Βαγγελίτσας Κουσιάντζα. Αξίζει να σκεφτούμε για ποιον σκοπό αυτή η νέα γυναίκα, που ονειρευόταν να μορφώσει τα παιδιά του λαού, που το πιο πιθανό ήταν ότι ονειρευόταν τον έρωτα, τη μητρότητα, διάλεξε το θάνατο, φορώντας το καλό της κόκκινο φουστάνι, μαζί με άλλους 9 συντρόφους, ενώ δεν της έλλειπε η ευκαιρία να γλιτώσει τη ζωή της.

Βεβαίως, ο θάνατος στην ώρα της μάχης, της αιματηρής σύγκρουσης δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο, ούτε χτες ούτε σήμερα. Κάθε μέρα μαθαίνουμε για τους στρατιώτες που σκοτώνονται στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο άδικα, γιατί ο πόλεμος αυτός διεξάγεται αποκλειστικά και μόνο για τα συμφέροντα των ανταγωνιστικών καπιταλιστικών κρατών, την αναδιανομή ή διατήρηση των πηγών του πλούτου που ανήκει στους λαούς.

Μαθαίνουμε για τους άμαχους, ακόμα και μικρά παιδιά, που χάνουν τη ζωή τους είτε από βομβαρδισμό είτε πνίγονται στο Αιγαίο και στο Λιβυκό Πέλαγος, κοντά στη Λαμπεντούζα, για να ξεφύγουν από το θάνατο, τη φτώχεια, την απίστευτη δυστυχία. Ομως, ο θάνατος δεν είναι ίδιος για όλους. Δεν είναι το ίδιο να πεθάνεις εκεί που δεν το περιμένεις, είτε γιατί σε υποχρέωσαν να κάνεις έναν πόλεμο που δεν ήταν δικός σου, εναντίον ενός λαού που δεν έχεις τίποτε να χωρίσεις μαζί του, και να πεθαίνεις ενώ ξέρεις ότι υπάρχει δυνατότητα να ζήσεις, αρκεί να κάνεις ένα νεύμα ότι είσαι διατεθειμένος να αλλάξεις πορεία.

Ηρωες και ηρωίδες, θαρραλέοι αγωνιστές και αγωνίστριες υπήρξαν σε όλη την Ιστορία του τόπου μας, σε όλες τις περιπτώσεις, στη συντριπτική τους πλειοψηφία βγήκαν από τα σπλάχνα του λαού. Υπήρξαν πάντα, και πριν ιδρυθεί το ΚΚΕ, λαϊκοί αγωνιστές και αγωνίστριες που θυσιάστηκαν. Ομως, η πραγματικότητα είναι ότι μόνο μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ ο λαϊκός ηρωισμός πήρε μαζικό και διαχρονικό χαρακτήρα. Η αφοβία, η αντοχή στα αφόρητα σωματικά βασανιστήρια, το προσωπικό θάρρος στη μάχη σώμα με σώμα στο βουνό και στην πόλη, δεν ήταν ηρωισμός μιας στιγμής, μιας φάσης ή μιας περιόδου μόνο. Ο κομμουνιστής και η κομμουνίστρια έχουν συνείδηση μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο ταξικός αντίπαλος, δίνουν τη ζωή τους ακόμα και όταν ξέρουν ότι άμεσα δεν έρχεται η νίκη, το θετικό έστω αποτέλεσμα.

Δεν εξιδανικεύουμε την κατάσταση. Γνωρίζουμε ότι υπήρξαν και αγωνιστές και αγωνίστριες που δεν άντεξαν έως το τέλος. Αυτό, από τη μια πλευρά, αποδείχνει την κορυφαία απανθρωπιά και εγκληματικότητα της πολυδιαφημισμένης αστικής δημοκρατίας, του καπιταλιστικού συστήματος, απέναντι σ' αυτούς που με συνέπεια το πολεμούν. Από την άλλη, όμως, δεν μειώνει στο ελάχιστο ότι το ΚΚΕ είναι συνώνυμο με τα συγκλονιστικά φαινόμενα μαζικού ηρωισμού και αυτοθυσίας. Η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Πού οφειλόταν η υπέρβαση του φόβου του θανάτου, πού οφείλεται αυτή η απίστευτη αντοχή και αφοσίωση; Η απάντηση στο ερώτημα υπάρχει στα πολύ απλά λόγια, χωρίς περικοκλάδες, στο τελευταίο γράμμα της Βαγγελιώς προς την Σωτηρία: «Εσύ να εργαστείς στο σχολείο και να δώσεις στη νεολαία να πιστέψει τι είναι εκείνο που γι' αυτό εμείς πεθαίνουμε υπερήφανοι για την Ελλάδα, και πηγαίνουμε ψηλά με τη συνείδησή μας καθαρή». Ενώ παρακάτω συμπλήρωνε: «Η θυσία μας που γίνεται θα γίνει φάρος που θα φωτίσει όλο τον κόσμο για καλύτερη ζωή».

Ο σκοπός του αγώνα να ζήσει ο λαός μια καλύτερη ζωή, χωρίς ταξική εκμετάλλευση, ιμπεριαλιστική επέμβαση και κατοχή, ήταν η δύναμη εκείνη που παραμέριζε τον αφόρητο σωματικό πόνο και το φόβο του θανάτου, νέων ανθρώπων που δεν είχαν προλάβει να ζήσουν όλες τις πλευρές της ζωής τους. Απάντηση δίνεται και στο εξώφυλλο του λευκώματος της Πανελλαδικής Δημοκρατικής Ενωσης των Γυναικών, που γράφει: «Μέσα σε τούτο το ξεφάντωμα της λεβεντιάς, που ο ηρωισμός γίνεται κάτι το απλό, το φυσικό, σαν την ανάσα».

Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στους κομμουνιστές και κομμουνίστριες και άλλους αγνούς αγωνιστές, που έδωσαν τη ζωή τους: Ο σκοπός, και όχι απλά ένα όνειρο ή όραμα, της νέας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας. Είναι η συνείδηση και γνώση ότι μπορεί ένας αγώνας να προσηλώνεται, στη μια ή την άλλη φάση του, σε κάποια άμεσα και συγκεκριμένα προβλήματα, αλλά ο κομμουνιστής και η κομμουνίστρια ξέρει προς τα πού τελικά πρέπει να τείνει ένας αγώνας.

Είναι η επίγνωση ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, ακόμα και η ήττα μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για νέα πείρα, για νέο ξεκίνημα. Είναι η συνείδηση ότι ο καπιταλισμός δεν είναι αιώνιος. Η κομμουνιστική συνείδηση είναι η πιο ολοκληρωμένη αγωνιστική συνείδηση και γι' αυτό πυροδοτεί τον μαζικό ηρωικό χαρακτήρα, τη μαζική αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια.

Η Βαγγελίτσα, 29 χρόνων, νέα γυναίκα, ήδη ήταν πλούσια σε εμπειρία προσφοράς και αγώνα, που ανά πάσα στιγμή έβαζε τη ζωή της σε κίνδυνο. Δεν περιορίστηκε να τελειώσει το Γυμνάσιο, που την περίοδο εκείνη δεν ήταν κάτι συνηθισμένο για τα κορίτσια. Σπούδασε δασκάλα στο Διδασκαλείο της Αλεξανδρούπολης, δούλεψε στο Βλοχό, στο Μάρκο, εδώ στον Παλαμά. Βγήκε στο αντάρτικο στην Κατοχή, αγκάλιασε τα Αετόπουλα, τους έμαθε να μαθαίνουν και να τραγουδούν. Ετσι σφυρηλατήθηκαν πιο καθαρά η προσωπικότητά της, η συνείδηση, το σθένος της.

Αμέσως μετά την απελευθέρωση νιώθει στο πετσί της το άγριο κυνηγητό των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, στέλεχος πια του ΚΚΕ. Δύο φορές συλλαμβάνεται και βασανίζεται, την πρώτη φορά απαλλάσσεται γιατί οι κατηγορίες σε βάρος της ήταν εξόφθαλμα πλαστές, τη δεύτερη φορά κρατούμενη σε νοσοκομείο της Καρδίτσας δραπετεύει με τη βοήθεια συντρόφων και φίλων αλλά και του προσωπικού του νοσοκομείου.

Εκλέγεται Γραμματέας της Αχτίδας της Σέκλιζας, καθοδηγεί, συντονίζει τις Οργανώσεις σε συνεργασία με ένοπλα τμήματα του ΔΣΕ. Είναι ανάμεσα σ' αυτούς που, εξαιτίας των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του εθνικού αστικού στρατού, αποφασίζουν να περάσουν από τον δυσκολόβατο αυχένα της Νιάλας. Σ' αυτήν την πορεία συλλαμβάνεται για τρίτη και τελευταία φορά, για να χάσει τη ζωή της από τρεις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος στη Λαμία. Διάλεξε να μείνει πιστή στην υπόθεση της εργατικής τάξης, του φτωχού λαού.

Ας δούμε και μια άλλη πλευρά. Πολλοί ιστορικοί με προοδευτικό, αριστερό αυτοπροσδιορισμό, όταν αναφέρονται στον ΔΣΕ εκτιμούν ότι οι μαχητές και οι μαχήτριές του υποχρεώθηκαν, θέλοντας και μη, να ξαναπάρουν τα όπλα λόγω της μεταβαρκιζιανής λευκής τρομοκρατίας, που παραβίαζε και αυτήν ακόμα την αδικαιολόγητα συμβιβαστική Συμφωνία της Βάρκιζας.

Οπωσδήποτε οι διώξεις, οι δολοφονίες από το αστικό κράτος και τα κόμματά του, το παρακράτος τους, με τις ευλογίες των Αγγλων συμμάχων, πυροδοτούσαν το αίσθημα της άμυνας. Ο ΔΣΕ, παρά τις αμφισημίες που είχε ως προς τον χαρακτήρα του, δεν ήταν ένας αγώνας απλά αυτοάμυνας. Ηταν επιλογή της ανώτερης μορφής ταξικής πάλης κατά της αστικής τάξης της χώρας και της έξαλλης αγριότητάς της, κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, κατά της φτώχειας και της πείνας του λαού, σε μια περίοδο που στην Ανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια κρινόταν το ζήτημα της εξουσίας.

Αν στεκόμαστε στο παράδειγμα της θυσίας και της αφοβίας, όπως της Βαγγελιώς Κουσιάντζα, είναι γιατί σήμερα όχι μόνο δεν έχει ξεπεραστεί αυτή η ανάγκη, αυτή η αρετή και αξία, αντίθετα προβάλλει πιο επίκαιρη και απαιτητική, θα γίνεται όλο και πιο επιτακτική σε συνθήκες που ο λαός ζήσει απότομες φάσεις όξυνσης της κατάστασης και θα προσδοκά τη δική του εξουσία.

Υπάρχουν, βέβαια, σήμερα, και διαφορές, δεν αντιγράφουμε, διδασκόμαστε. Στη δεκαετία του '50, στα κατοπινά χρόνια, το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα είχε νίκες, φάσεις ορμητικής ανόδου. Το σοσιαλιστικό σύστημα ασκούσε σημαντική πίεση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που βεβαίως εξακολουθούσε να έχει το πάνω χέρι στο συσχετισμό δυνάμεων. Ο σοσιαλισμός επιδρούσε με τα πρωτόγνωρα θετικά κοινωνικά του αποτελέσματα στη ζωή των λαών του, ασκούσε πίεση στα αστικά κράτη, που κάτω και από το βάρος της ταξικής πάλης υποχρεώθηκαν σε ορισμένες παραχωρήσεις μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι μεγάλες δυσκολίες στην Ελλάδα, ακόμα και η ήττα του ΔΣΕ, δεν βάραιναν αποφασιστικά στην κομμουνιστική πίστη και αφοσίωση, εξαιτίας του ότι σε μια σειρά από χώρες η λαϊκή εξουσία εξελίχτηκε σε εργατική, ενώ κλίμα προσφοράς και διεθνιστικής υπευθυνότητας καλλιεργούνταν και από τις επιτυχίες των κινημάτων στις αποικίες που διατηρούσαν ορισμένα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη.

Σήμερα, δεν είναι ίδια η κατάσταση, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης, την παγκόσμια επικράτηση του καπιταλισμού, ενώ το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα παραδέρνει από την επίδραση του οπορτουνισμού, της ηττοπάθειας, της απογοήτευσης, έως και γνωστών πια φαινομένων μεγάλου εκφυλισμού. Γι' αυτό στις μέρες μας απαιτείται ένας νέου τύπου, θα τολμούσα να πω, ηρωισμός και επαναστατική συνέπεια, που στηρίζεται στη συνειδητή πεποίθηση και βαθιά γνώση, προκειμένου να παλεύεις καθημερινά χωρίς να είναι ορατά τα άμεσα αποτελέσματα, σε συνθήκες ανώτερης βαθμίδας αντιδραστικοποίησης του καπιταλισμού.

Ο ηρωισμός της Βαγγελιώς είχε και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, του γυναικείου ηρωισμού. Το ίδιο ισχύει για όλες τις συντρόφισσες που με το κεφάλι ψηλά απέδειξαν ότι δεν υστερούσαν σε τίποτε από τους συντρόφους άνδρες. Κάνουμε αυτήν την υπόμνηση γιατί εκείνη την περίοδο της θυσίας της, αλλά και μέχρι σήμερα που σε ορισμένα ζητήματα η ζωή των γυναικών και οι αντιλήψεις έχουν αλλάξει, δεν είναι καθόλου το ίδιο εύκολο η γυναίκα να αναδείξει τις αρετές της, πολύ περισσότερο πριν από 70 και 100 χρόνια, όταν ο σκοταδισμός ήταν πανίσχυρος, κυριαρχούσε η θέση για τον κατώτερο ρόλο της γυναίκας.

Η Βαγγελιώ αποτελεί το έμπρακτο παράδειγμα του τι σημαίνει γυναικεία χειραφέτηση, τι σημαίνει σεβασμός στα δικαιώματα και στις δυνατότητες της γυναίκας.

Το ΚΚΕ ήταν το πρώτο κόμμα στον 20ό αιώνα που, από την ίδρυσή του, έθεσε το ζήτημα της ισοτιμίας και ισότητας της γυναίκας απολύτως ολοκληρωμένα. Σήμερα, το σύνθημα της ισοτιμίας υιοθετείται, φραστικά τουλάχιστον, από τους πάντες. Ταυτόχρονα, πέφτουν αλλεπάλληλα πέπλα για να κρύψουν ότι η ανισοτιμία των δύο φύλων γεννήθηκε με το πέρασμα από την πρωτόγονη κοινοτική κοινωνία στην πρώτη ταξική, ότι ο καπιταλισμός επιβάλλει παλιές και νέες μορφές ανισοτιμίας.

Τα αστικά φιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά και τάχα αριστερά κόμματα συσκοτίζουν συστηματικά την ουσία του γυναικείου ζητήματος, φορτώνοντας τις ευθύνες του συστήματος στις αντιλήψεις των ανδρών και στην «πατριαρχία» ως γενεσιουργό αιτία, αποσπασμένα από την καπιταλιστική οικονομία και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους, από τη βία και τον ανταγωνισμό που ο καπιταλισμός παράγει και διαδίδει πλατιά, ως ανθρώπινη συμπεριφορά.

Δεν σταματάνε μόνο εκεί. Σήμερα, ιδιαίτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με τη συνέργεια των άλλων κομμάτων, πλασάρεται η διεθνής θεωρία, γέννημα - θρέμμα του σύγχρονου καπιταλισμού, ότι το γυναικείο ή ανδρικό φύλο δεν γεννιέται αλλά γίνεται, ότι δεν υπάρχει βιολογικό φύλο αλλά μόνο κοινωνικό. Διαγράφουν τα υπαρκτά βιολογικά στοιχεία και ανάγουν ως γνώρισμα και βασική ιδιότητα τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Ετσι βολεύονται να μην παίρνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες του γυναικείου ή του ανδρικού οργανισμού στην υγεία, στην πρόληψη, στις συνθήκες δουλειάς.

Προβάλλουν νέες μορφές οικογένειας στις συνθήκες του καπιταλισμού, κρύβοντας ότι αυτό το απάνθρωπο σύστημα, από πλευράς ουσίας, ένα χαρακτήρα οικογένειας ευνοεί, ανεξάρτητα από τη σύνθεσή της, την οικογένεια που δεν στηρίζεται στην πραγματική ελευθερία των σωματικών, ψυχικών, συναισθηματικών σχέσεων αλλά επηρεάζεται από τον οικονομικό και κοινωνικό καταναγκασμό, αφού η μητρότητα και η πατρότητα, η φροντίδα των ηλικιωμένων, των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, η διατροφή, η στέγαση, η αναψυχή είναι κυρίως ιδιωτική υπόθεση. Δεν θέλουν να συνειδητοποιήσει ο λαός ότι ενώ η εργασία είναι κοινωνική, ο λαός παράγει τον πλούτο και τις υπηρεσίες, τα αποτελέσματα τα σφετερίζονται, για να θησαυρίζουν, οι καπιταλιστές.

Αναλογιστείτε πόσο σθένος απαιτούνταν το 1918 να θέσεις ζητήματα, όπως έθεσε το ΚΚΕ στο ιδρυτικό του Συνέδριο, για την αναγνώριση των παιδιών εκτός γάμου, για το χωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος, για την πλήρη ισότητα ανδρών και γυναικών.

Είναι το πρώτο κόμμα που ανέδειξε γυναίκες στην πρώτη γραμμή του οργανωμένου ταξικού αγώνα, τον τύπο της λαϊκής αγωνίστριας, όταν ακόμα τότε ούτε και οι γυναίκες της αστικής τάξης είχαν το «πράσινο φως» από την τάξη τους να εμφανιστούν ως πολιτικές προσωπικότητες. Πολύ αργότερα η αστική τάξη συνειδητοποίησε την ανάγκη να διαμορφώσει μια δική της, αστική πρωτοπορία γυναικών ακριβώς για να αντιπαρατεθεί στις λαϊκές αγωνίστριες, να ρυμουλκήσει στις δικές της αντιδραστικές ιδέες τη μάζα των εργατριών και φτωχών γυναικών.

Για τις γυναίκες της αστικής τάξης έφθανε η απλή προτροπή των κομμάτων, των συζύγων καπιταλιστών, της τάξης τους, αλλά για τις γυναίκες της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς δεν έφθανε ούτε η καθαρή προτροπή του Κόμματος, του ταξικού κινήματος. Επρεπε να αντιμετωπίσουν αντικειμενικά οικονομικά και κοινωνικά εμπόδια, ακόμα και μέσα στις γραμμές του κινήματος που υπήρχε διείσδυση προκαταλήψεων, για να βγουν μπροστά. Επρεπε να ξεπεράσουν όχι μόνο το φόβο της δίωξης, του θανάτου, αλλά και της στέρησης ακόμα και των παιδιών τους. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση.

Το Κόμμα μας ποτέ δεν περιορίστηκε να μιλά για ισοτιμία, όσο και αν στις συνθήκες του καπιταλισμού είναι ζωτικό ζήτημα οι γυναίκες να έχουν ίδιο μισθό με τον άνδρα, να μην υπάρχουν διακρίσεις είτε στο οικογενειακό Δίκαιο είτε γενικά στο νόμο, να μην αντιμετωπίζονται ως ανθρώπινα όντα κατώτερα, σεξουαλικά αντικείμενα, να μη γίνονται στόχος σεξουαλικής κακοποίησης, να μην αντιμετωπίζονται μονόπλευρα, μόνο ως κόρες, σύζυγοι και μητέρες.

Το ΚΚΕ μίλησε και μιλά για ισοτιμία και κοινωνική ισότητα, απαλλαγή του ανθρώπου από κάθε μορφής εκμετάλλευση, καταπίεση, πνευματική χειραγώγηση. Εχει απόλυτη αξία και επικαιρότητα για μας ο στίχος του Μπρεχτ, που ανάμεσα στα άλλα έλεγε ότι ο κομμουνισμός δεν είναι μόνο στο εργοστάσιο, είναι και στο σπίτι, στη φαμίλια, στο τραπέζι. Δεν περιοριστήκαμε και δεν περιοριζόμαστε στην ίση μεταχείριση των δύο φύλων, γιατί τότε υπάρχει ο κίνδυνος να διεκδικείς μόνο την ισοτιμία στην ταξική εκμετάλλευση.

Το καπιταλιστικό σύστημα έχει προσαρμοστεί σήμερα σε σύγκριση με το 1918, σε σύγκριση με το 1950, ακόμα και το 1960. Τώρα θέλει τη γυναίκα πολύπλευρη για να ξεζουμίζει ολόκληρη την οικογένεια, την θέλει σε τομείς και επαγγέλματα όπου δεν την λογάριαζε ποτέ: Στην αστυνομία, στον εθνικό αστικό ΝΑΤΟικό στρατό. Την θέλει επιχειρηματία, διευθύντρια προσωπικού, την θέλει πρωθυπουργό και Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Βέβαια, αυτά τα τελευταία αξιώματα αφορούν όχι οποιαδήποτε γυναίκα αλλά κυρίως τη γυναίκα που βγήκε από τους κόλπους της αστικής τάξης, ή τη γυναίκα που βγήκε από τους σωλήνες του συστήματος, ανεξαρτήτως κοινωνικής προέλευσης.

Τη λαϊκή γυναίκα την θέλει οπαδό της αντίδρασης, οπαδό και συμμέτοχο της αντεπανάστασης, την θέλει όμορφη, κομψή, φτιασιδωμένη, αέρινη, εκμεταλλεύεται τη δοτικότητά της απέναντι στους φτωχούς, στους ταλαιπωρημένους, στα θύματα του καπιταλισμού, για να φτιάχνει μηχανισμούς ελεημοσύνης και μοιράσματος της φτώχειας, και αυτό το βαφτίζει εθελοντισμό και αλληλεγγύη.

Εμείς δεν πρέπει να χαλαρώνουμε, ούτε για μια στιγμή, τον προσανατολισμό μας, τη διαπιστωμένη βεβαιότητα ότι κανένα βήμα δεν μπορεί να γίνει μπροστά χωρίς τις εργάτριες, τις γυναίκες της λαϊκής οικογένειας της πόλης. Το ζήτημα δεν είναι μόνο ποσοτικό αλλά και ποιοτικό. Οι γυναίκες μπορούν με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, που προκύπτουν και από τις δύσκολες, σύνθετες συνθήκες που ζουν στην καθημερινότητά τους, να γίνουν δύναμη εμπλουτισμού του κινήματος, να γίνουν φάρος για τις συναδέλφισσές τους, τις συντοπίτισσές τους.

Θεωρούμε άμεσης προτεραιότητας ζήτημα, στενά δεμένο με τις οικονομικές και κοινωνικές διεκδικήσεις, αυτό της στάσης των γυναικών, εννοείται και των ανδρών, απέναντι στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που ανάβουν τη φωτιά του πολέμου σε υπαρκτές εστίες, ενώ διαμορφώνουν νέες εστίες πολεμικής δράσης.

Συνηθίζεται να επαναλαμβάνεται τυποποιημένα ότι οι γυναίκες, ως φύλο, έχουν ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι στον πόλεμο, γιατί μένοντας στα μετόπισθεν η μεγάλη τους πλειοψηφία πληρώνει βαρύ τίμημα, το φόβο για τη ζωή των δικών τους, αλλά και την πείνα, τη φτώχεια, την προσφυγιά, το θάνατο, ως άμαχος πληθυσμός με τα παιδιά τους. Δεν αρκεί να λες όχι στον πόλεμο γιατί αυτός είναι γενικά κακός και αιματηρός. Αυτή η θέση δεν λέει τίποτε. Πρέπει να είναι πεντακάθαρο ότι και από τις δύο πλευρές των εμπολέμων, ανεξάρτητα ποιος είναι ή θα είναι ο νικητής ή ο ηττημένος, ανεξάρτητα ποιος ξεκίνησε πρώτος τον πόλεμο, είναι πόλεμος ιμπεριαλιστικός για την αναδιανομή των πηγών πλούτου.

Γυναίκες και άνδρες, μανάδες και πατεράδες δεν είναι δυνατόν, στο όνομα υπαρκτών, ιδιαίτερα οικονομικών, κοινωνικών προβλημάτων που ταλαιπωρούν, να μη βρίσκονται σε δράση και αντίδραση εναντίον της αναβάθμισης και επέκτασης των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων στην Ελλάδα, της βάσης των ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη, της στάθμευσης των drones στη Λάρισα, της δημιουργίας μιας νέας Σούδας στη Σύρο, εκτός από τη γνωστή βάση της Κρήτης και του Αραξου.

Δεν μπορεί να μην ανησυχούν γυναίκες και άνδρες του λαού όταν η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει ελληνικά πολεμικά πλοία να συνοδεύουν τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα για να εξοικονομούν οι ΗΠΑ πόρους και μέσα στις αποστολές τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο δρόμος του πετρελαίου και του φυσικού αερίου ήταν και είναι αιματοβαμμένος. Κανείς δεν πρέπει να αδιαφορεί τώρα που η Ελλάδα στερεί από το λαό τεράστια χρηματικά ποσά για αύξηση των στρατιωτικών εξοπλισμών με πρόσχημα και παραπλανητικό επιχείρημα ότι έτσι φυλάμε τα σύνορα και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Λένε επαίσχυντα και προκλητικά ψέματα όλοι τους ότι τα ελληνικά σύνορα τα προφυλάσσουν η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ και το μόνο που χρειάζεται είναι η λεγόμενη «εθνική ενότητα» και η «κοινωνική ειρήνη». Ο μόνος εγγυητής της εδαφικής ακεραιότητας είναι ο εργαζόμενος λαός, με το δικό του μέτωπο υπεράσπισης, χωρίς καμία συμμαχία με την αστική τάξη και τα κόμματά της.

Γνωρίζουμε ότι η απογοήτευση και ο φόβος, η σύγχυση και η ατολμία, κυρίως όμως ο εγκλωβισμός στα ατομικά προβλήματα, είναι κυρίαρχο φαινόμενο. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν σήμερα παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν σημαντικές εργατικές - λαϊκές μάζες, ιδιαίτερα νεότερες ηλικίες να περάσουν από την παθητικότητα στον αγώνα, ζήτημα που βεβαίως εξαρτάται και σε ορισμένες περιπτώσεις καθορίζεται και από τη δική μας δράση. Υπάρχουν και θα υπάρξουν γεγονότα που επίσης μπορεί να οδηγήσουν σε αφύπνιση, πάνω στο καλλιεργημένο με πρωτοβουλία του ΚΚΕ έδαφος της καθημερινής δράσης.

Σήμερα έχουμε τις προϋποθέσεις και πρέπει να τις αναπτύξουμε πιο πολύ ώστε να είμαστε πρωτοπόροι και να κατακτάμε την ικανότητα να δουλεύουμε και να συγχωνευόμαστε με τις εργατικές μάζες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, να μη φοβόμαστε να κάνουμε τις αναγκαίες προσαρμογές, εξειδικεύσεις και κατάλληλους ελιγμούς, χωρίς όμως να αφήνουμε ούτε δευτερόλεπτο από το χέρι μας την πυξίδα, τη στρατηγική μας.

Ετσι θα δικαιώσουμε την Βαγγελιώ, που πίστευε ότι τίποτε δεν πρέπει να σταματήσει τον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο στην Ελλάδα.