Ομως δεν ήταν μόνο το ηλιοβασίλεμα, ήταν και η δική μου διάθεση! Νωρίτερα, στην αγορά του Μοδιάνου, σε μια μικρή ταβέρνα, δέκα - δεκαπέντε διαφορετικές γλώσσες προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε. Αλλος μετέφραζε από τα κινέζικα, άλλος από τα ρωσικά και άλλος απ' τα βιετναμέζικα. Ενα παγκόσμιο πανηγύρι! Ο Πύργος της Βαβέλ, του Μπρίγκελ! Γέλια, φωνές, πειράγματα! Τίποτα δεν έδειχνε ικανό να μας σταματήσει.

Και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα. Κανείς, βέβαια, δεν έδωσε σημασία. Ούτε εγώ, φυσικά. Μέχρι που ακούστηκε η πρώτη νότα. Δεύτερη, τρίτη, τέταρτη και η πολυεθνική φασαρία βουβάθηκε. Απόλυτος σεβασμός στο κλαρίνο. Το πρώτο τραγούδι ακολουθούσε δεύτερο, τρίτο, τέταρτο. Στο δέκατο, ίσως και περισσότερα, είδα μια κόπωση στο μουσικό. Και μια αγωνία στην προσπάθειά του κάτι να «συμμαζέψει» στο εσωτερικό του στόματός του. Αυτό με έκανε να τον προσέξω. Είδα πως είχε το κλαρίνο στην άκρη, στην πολύ άκρη, από τα χείλη του. Με κοίταξε με αγωνία. Κατάλαβε πως πλησίαζα στο «μυστικό» του. Σε κάποια στιγμή, χωρίς καμιά ειδοποίηση, γυρίζει και βγαίνει! Ενα μεγάλο «γιατί» ακούστηκε σε όλες τις γλώσσες.

Μετά από διαπραγμάτευση δέχτηκε τα χρήματα. Του είπα ευχαριστώ και γύρισα να φύγω. «Στάσου», μου λέει. «Θέλω να ακούσεις ετούτο το μοιρολόγι». Βάζει στα χείλη, στην άκρη από τα χείλη, το κλαρίνο και αρχίζει να παίζει. Μετά το μοιρολόγι, αρχίζει ένα του γάμου. Μετά ένα της ξενιτιάς. Και όπως ξεδιπλώνεις με προσοχή και αγάπη τις σελίδες από ένα βιβλίο που αγαπάς, άρχισε ο αγαπημένος να ξεδιπλώνει τις μουσικές απ' όλες τις περιοχές της Ελλάδας. Από την Πελοπόννησο, στον Εβρο. Από τη Θεσσαλία στα νησιά του Αιγαίου. Γέμισε η αγορά του Μοδιάνου Ελλάδα!

Με πέθανε! Με «τέλειωσε», που λένε και τα πιτσιρίκια!.. Τον πήρα διακριτικά από πίσω. Μπροστά εγώ πίσω αυτός με έφερε στο λιμάνι. Εκεί κοντοστάθηκε. Τον έφτασα. «Δεν είναι μόνον η μουσική», μου λέει, «είναι και το ηλιοβασίλεμα. Η ζωή έχει χιλιάδες ομορφιές! Εσύ να μείνεις εδώ, εγώ θα φύγω παίζοντας». Το τελευταίο κομμάτι που άκουσα ήταν το, «Ο Μενούσης μεθυσμένος...». Επιασα το τραγούδι αγκαζέ και γύρισα στο ηλιοβασίλεμα. Σύμφωνα με τις εντολές του!

- Εχουμε συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα ύπαρξης του γυναικείου κινήματος - σήμερα όσο ποτέ - και την ενεργό δράση μας σ' αυτό;

- Μπορούμε να αρκεστούμε στη δουλιά της οργάνωσής μας μπροστά στη βάρβαρη επέλαση, που δέχονται όλα τα δικαιώματά μας και οι κατακτήσεις μας από τους παγκοσμιοποιημένους εκμεταλλευτές;

Αυτά τα δυο καίρια ερωτήματα διατυπώθηκαν, ανάμεσα σε άλλα, στην πρόσφατη - διευρυμένη - παναττική συνδιάσκεψη, που οργάνωσε η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ), ενόψει του Ενατου Συνεδρίου της, που θα πραγματοποιηθεί τον ερχόμενο Απρίλη. Στην κεντρική εισήγηση τονίστηκε ιδιαίτερα η ανάγκη δημιουργίας ομάδων γυναικών, στο πλαίσιο της ΟΓΕ, που θα δρουν παράλληλα με τους συλλόγους της Ομοσπονδίας, δημιουργώντας πυρήνες σ' όλη την Ελλάδα. «Σήμερα δε μοιάζει σε τίποτα η δουλιά μας με τις δεκαετίες πριν από το 1990. Ζούμε την πιο δύσκολη και την πιο πολύπλοκη εποχή από την ίδρυσή μας», επισήμανε στην εισήγησή της η πρόεδρος της ΟΓΕ Καλλιόπη Μπουντούρογλου. «Σήμερα χρειαζόμαστε πιο ενημερωμένα πολιτικά στελέχη, νέες μορφές δουλιάς και δράσης, καλύτερη οργάνωση. Πρέπει να σταθούμε αποτελεσματικά, μπροστά στην απογοήτευση από τις κοσμοϊστορικές αλλαγές του '90, στην έλλειψη χρόνου και την οικονομική στενότητα των νέων γυναικών που απευθυνόμαστε, στον ατομικισμό, στο προσωπικό βόλεμα, στην απαξία σε οράματα και αξίες, στην τρομοκρατία, στο φόβο, στο συμβιβασμό, στη ναρκοκουλτούρα και την πορνοκουλτούρα, που σπέρνει η κυρίαρχη τάξη με όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της.

»Μ' αυτά τα δεδομένα προβάλλει επιτακτική η ανάγκη να ανοιχτούμε στις γυναίκες και ιδιαίτερα τις νέες, να τις βρούμε στους τόπους δουλιάς, εκεί όπου ζουν και βασανίζονται».

Το Καταστατικό της ΟΓΕ από πολύ νωρίς προέβλεψε τη δημιουργία πιο ευέλικτων σχημάτων και την παράλληλη δράση τους με τους υπάρχοντες συλλόγους (κάθε επτά γυναίκες συγκροτούν μια ομάδα και εντάσσονται στην ΟΓΕ).

Ηδη, έχει δημιουργηθεί μια ομάδα από εννέα γυναίκες δημοσιογράφους με προοπτική να γίνει πολυμελής από διάφορα ΜΜΕ. Προχωρά η συγκρότηση ομάδων φοιτητριών, καλλιτεχνών και ίσως νοσηλευτριών και μεταναστριών.

Ετσι, η ΟΓΕ θα αποκτήσει φωνή σε κάθε χώρο, έχοντας μια «κρίσιμη μαγιά», όπως τονίστηκε στο διάλογο που ακολούθησε με τις εκπροσώπους των συλλόγων. Στόχος, η δημιουργία εκατοντάδων ομάδων σ' όλη τη χώρα, που θα συνυπάρχουν με τους συλλόγους της ΟΓΕ. «Με τη δημιουργία εξειδικευμένων ομάδων, θα υπάρχει δυνατότητα να μελετήσουμε καλύτερα τα προβλήματα κάθε κλάδου και να στείλουμε κόσμο στους συλλόγους», επισημάνθηκε στη συζήτηση.

Το Ενατο Συνέδριο θα είναι αφιερωμένο στη νέα γυναίκα με το σύνθημα: «Νέα γυναίκα - θύμα της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Γνώρισε την ΟΓΕ - Γίνε μέλος της».

Ετσι, οι εκπρόσωποι των συλλόγων εστίασαν σε μεγάλο βαθμό τις παρεμβάσεις τους στη νέα, που σπουδάζει, εργάζεται και δεν μπορεί να βρει δουλιά: «Η νέα γυναίκα είναι πιεσμένη από όλες τις πλευρές», υπογραμμίστηκε. Ανάμεσα σε άλλα, αναφέρθηκαν παράδειγμα νέων εργαζομένων, από τις οποίες, για να υπογράψουν δίμηνη σύμβαση εργασίας, ζητάνε να υπογράψουν πρώτα ότι ...αποχωρούν οικειοθελώς από την εργασία και ακόμα να υπογράψουν αποδείξεις χρημάτων για εργασία δώδεκα μηνών! Στην ερώτηση: «Γιατί;», οι εργοδότες απαντούν: «Ετσι, για να υπάρχουν»...

Ευαίσθητοι οι σύλλογοι στα προβλήματα που ταλανίζουν τις γυναίκες, προχωρούν σε έρευνες, όπως, λ.χ., ο Σύλλογος Κορυδαλλού, που έχει αρχίσει έρευνα για τους παιδικούς σταθμούς και ο Σύλλογος Αγίας Βαρβάρας που κάνει έρευνα για τη γυναίκα και την ανεργία. Η ιδιωτικοποίηση της Πρόνοιας, η αύξηση των τροφείων στους παιδικούς σταθμούς, το μέλλον του Ασφαλιστικού, είναι από τα θέματα που απασχολούν έντονα τις νέες γυναίκες: «Εσείς πήρατε σύνταξη, εμείς δε θα πάρουμε», λένε στις μεγαλύτερες. «Πρέπει να έχουμε τη δυνατότητα να κουβεντιάσουμε με τις νέες γυναίκες, να τις ακούσουμε και να μας ακούσουν», τονίστηκε. Ενας τρόπος που προτάθηκε είναι να είναι ανοιχτός κάθε σύλλογος μια φορά τη βδομάδα, ώστε να έρχονται οι γυναίκες και να μιλάνε για τα προβλήματά τους. Αλλη εκδοχή είναι να γίνονται συγκεντρώσεις, σε σπίτια των μελών, 2-3 γυναικών, ώστε να νιώθουν πιο άνετα να κουβεντιάσουν. Και, βέβαια, υπογραμμίστηκε πάλι η αναγκαιότητα «να βρούμε τις γυναίκες εκεί όπου σπουδάζουν και εργάζονται».

Ολο και λιγοστεύει ο χρόνος των εργαζομένων γυναικών, πολλές δε γνωρίζουν καν την ύπαρξη γυναικείων συλλόγων, ενώ άλλες δεν κατανοούν την ανάγκη ύπαρξης γυναικείου κινήματος. Αλλά και τα ίδια τα στελέχη των συλλόγων πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το γυναικείο κίνημα είναι σήμερα πιο αναγκαίο από ποτέ. Αν δεν το καταλάβουν, δεν μπορούν να αποδώσουν!

«Το γυναικείο ζήτημα, σαν πρόβλημα κοινωνικό με ταξική και φυλετική φύση, θα λύνεται στο βαθμό που θα λύνονται τα γενικότερα κοινωνικά προβλήματα, στο βαθμό που θα γίνονται βαθιές κοινωνικές αλλαγές, επισημάνθηκε. Μας ενδιαφέρει, λοιπόν, ο βαθμός σύνδεσης, ο συντονισμός του κινήματός μας με τα άλλα λαϊκά κινήματα, με πρώτο το εργατικό κίνημα, που είναι σίγουρα ο μοχλός των κοινωνικών αλλαγών. Ομως, το γυναικείο κίνημα ανοίγει το κάθε ζήτημα από τη γυναικεία σκοπιά, π.χ. ανεργία, ευέλικτες μορφές εργασίας, Ασφαλιστικό - γεγονός που μπολιάζει το εργατικό κίνημα με τις ιδιαίτερες γυναικείες πλευρές και το διευκολύνει στην πρόσβασή του στις εργαζόμενες γυναίκες.

Αντίστροφα, το γυναικείο κίνημα παίρνει τις θέσεις του εργατικού και των άλλων κινημάτων και τις προσαρμόζει στις δικές του επεξεργασίες».

Η ΟΓΕ, από την ίδρυσή της, αναδείκνυε στις αναλύσεις της τα κοινωνικοπολιτικά αίτια της διπλής εκμετάλλευσης των γυναικών, δείχνοντας το δρόμο της αντίστασης. Δε συμβαίνει το ίδιο με όλες τις γυναικείες οργανώσεις, που στη συντριπτική τους πλειονότητα συναινούν στις ευρωπαϊκές επιλογές, καταλήγοντας στον επιδοτούμενο φεμινισμό και ακολουθώντας τη ρότα της ΕΕ...

Το γυναικείο κίνημα είναι αναγκαίο όσο ποτέ, γιατί, ανάμεσα σε άλλα, οι γυναίκες αποτελούν το στρατηγικό εργαλείο των εκμεταλλευτών για την υλοποίηση των περισσότερων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που έρχονται σαν χιονοστιβάδα. Από τις γυναίκες - που τις υπερεκμεταλλεύονται - αποκομίζουν τα περισσότερα κέρδη, η μερική απασχόληση πλασαρίστηκε πρώτα σ' αυτές πριν περάσει σ' όλους τους εργαζόμενους...

Πολλές νέες γυναίκες γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης σήμερα, χωρίς καν να το συνειδητοποιούν και τα περιθώρια σκέψης τους στενεύουν, καθώς καταντούν θύματα των προτύπων που προβάλλονται. Η ιδιωτικοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας και η συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών βαραίνει τις πλάτες των γυναικών και απαλλάσσει το κράτος από τις υποχρεώσεις του για κοινωνική πολιτική μέσα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Οι όποιες κατακτήσεις των εργαζομένων αφαιρούνται, ενώ τα δικαιώματα γίνονται ...ευκαιρίες.

Γι' αυτό χρειάζεται να επιστρατεύσουμε και τη φαντασία μας, να βρούμε ιδέες, ώστε να τις φέρουμε κοντά μας...

Οι γυναίκες διψάνε και μας περιμένουν...