Επιστροφή στο σπίτι, επιστροφή στα καθημερινά, στα κυριακάτικα, στην κουζίνα, στη βεράντα. Εκεί έξω ο φονικός ήλιος, ο ανελέητος θα έχει θανατώσει και λαβώσει μερικά. Μετρήστε τις απώλειες, πετάξτε αμέσως τα μαραμένα φυτά για να μη θυμάστε. Φροντίστε αυτά που επέζησαν των 40^o βαθμών Κελσίου. Υπό σκιάν! Ποτίστε τα, ραντίστε τα, βάλτε τους λίπασμα. Διότι σε μερικές μέρες όταν ο καιρός ψυχράνει θα ελαττώσετε τα ποτίσματα και θα μηδενίσετε τα λιπάσματα. Τα πιο ευαίσθητα φυτά θα τα μεταφέρετε σε μέρη φωτεινά. Το φως λιγοστεύει και ο φίκος το έχει ανάγκη, ενώ η πανέμορφη αζαλέα είναι πιο ανθεκτική. Αντέχει και στο ημίφως.. Οι αζαλέες, οι μπιγκόνιες, τα κυκλάμινα, οι γαρδένιες, τα γεράνια θα μας συντροφεύσουν όλο αυτό το διάστημα στα παράθυρα, στη βεράντα αλλά και μέσα στο σπίτι. Μην ανησυχείτε και κυρίως μη μελαγχολήσετε, κάντε μια απλή θετική σκέψη. Ολες οι εποχές έχουν τις χάρες τους. Να τις αναζητήσετε και να τις χαρείτε.

Είναι τρέλα θα πει ο φίλος που συναντήσαμε στο ξενοδοχείο, όταν του είπαμε ότι ήρθαμε στην Κωνσταντινούπολη με το αυτοκίνητό μας. Μπορεί να 'ναι κι έτσι. Ομως δεν παύει να είναι μια μοναδική εμπειρία. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Από Αθήνα η διαδρομή μέχρι Θεσσαλονίκη γίνεται ομαλά. Από εκεί, επιλέγεται, με προορισμό την Ξάνθη, η διαδρομή μέσω Σερρών - Δράμας, ευκαιρία για μια διαδρομή που διαφορετικά είναι δύσκολο να την κάνεις και που θυμίζει πολλά στον γράφοντα, ο οποίος έχει περπατήσει αυτά τα μέρη προ... αμνημονεύτων χρόνων, τότε, όταν υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία εκεί. Το κυριότερο είναι πως δίνει την ευκαιρία στα άλλα μέλη της παρέας να αποκτήσουν νέες εμπειρίες. Αλλωστε, έχουμε προγραμματίσει άλλη διαδρομή για την επιστροφή (Κωνσταντινούπολη - Θεσσαλονίκη - Βέροια - Κοζάνη - Καστοριά - Κόνιτσα - Γιάννενα - Παραμυθιά!).

Διανυκτέρευση στην όμορφη Ξάνθη και μια γεύση από την έντονη νυχτερινή ζωή. Ενα συμπαθητικό ταβερνάκι στα στενά της Ξάνθης, κάποιες βόλτες στην πόλη και ένα ποτό στα ανοιχτά μπαράκια που σφύζουν από τη νεολαιίστικη παρουσία (ίσως λόγω πανεπιστημίου) που μας εκπλήσσει θετικά.

Την επομένη ακολουθώντας την παραλιακή διαδρομή απολαμβάνουμε τις ιδιαίτερες ομορφιές του τοπίου. Περνώντας από τη συμπαθή Κομοτηνή και μπαίνοντας στο κομμάτι της Εγνατίας που στο σημείο αυτό έχει ολοκληρωθεί η κατασκευή της, φτάνουμε το μεσημέρι στην Αλεξανδρούπολη όπου κάνουμε τη δεύτερη διανυκτέρευση. Μια περιοδεία στα γύρω μέρη το απόγευμα και το βραδάκι βόλτα στην παραλία της πόλης και φαγητό σε ένα από τα όμορφα ταβερνάκια στα στενάκια της παραλίας.

Τη Δευτέρα, πρωί πρωί, φουλάρουμε το ντεπόζιτο, έναν έλεγχο του αυτοκινήτου, ζώνες σφιχτά δεμένες και ξεκινάμε «πρόσω ολοταχώς» για τους Κήπους που απέχουν μόλις 40 χιλιόμετρα. Να 'μαστε στο τελωνείο! Αφού τελειώσουν οι διατυπώσεις και οι σχετικοί έλεγχοι από την ελληνική πλευρά (διαβατήρια - αυτοκίνητο) και εφοδιαστούμε με ...τσιγάρα, περνάμε τον Εβρο, γαλήνιος ήταν. Χαιρετώντας τους φρουρούς των συνόρων, ένθεν κακείθεν, μπαίνουμε στη μικρή ουρά του τούρκικου τομέα ελέγχου. Αφού γίνουν οι σχετικοί έλεγχοι και οι αναγκαίες διατυπώσεις ολοκληρωθούν - κάτι που πήρε λίγο χρόνο καθώς δε γνωρίζαμε τις σχετικές διαδικασίες - γύρω στη 1 το μεσημέρι αφήνουμε τα σύνορα και παίρνουμε το δρόμο για τον προορισμό μας, κι ο ...Αλάχ βοηθός μας!

Ακολουθώντας τις πινακίδες προχωράμε για Ισταμπούλ, περίπου 240 χιλιόμετρα δείχνουν!

Δεξιά - αριστερά κλεφτές ματιές. Εικόνες οικείες απ' τη δική μας περιοχή της Θράκης. Καλαμιές, χέρσες εκτάσεις με θάμνους και φυτείες με ηλίανθους (που παράγουν ηλιέλαιο). Κι εμείς με θάρρος προχωράμε...

Αφήνουμε αριστερά μας δυο πόλεις - αδύνατο, λόγω άγνοιας της τουρκικής γλώσσας, να διαβάσουμε τις πινακίδες, πόσο μάλλον να τις συγκρατήσουμε. Απ' έξω μακριά δείχνουνε πολυκατοικίες κουτάκια, ποιος ξέρει τι φτωχολογιά έχει στεγάσει εκεί τα όνειρά της... Εμείς με οδηγό τις πινακίδες τρέχουμε για την Ισταμπούλ στον ολόισιο δρόμο που μας φέρνει στο νου την παλιά Εθνική Αθήνας - Θεσσαλονίκης με τις λακκούβες και τα μπαλώματά της. Η κίνηση είναι σχετικά λίγη - κανένα μποτιλιάρισμα, καθώς υπάρχουν και διαστήματα με διπλές λωρίδες για να ξεφρακάρει ο δρόμος από τα φορτηγά.

«Καταβροχθίζουμε» τα χιλιόμετρα, συνεχίζουμε να προχωράμε. Δεξιά μας διακρίνουμε τη θάλασσα του Μαρμαρά, πόλεις και οικισμούς παραθεριστικούς, περιοχές που, τώρα, χτίζονται, μεγάλοι οικισμοί παραθεριστικοί υπό κατασκευή. Οι εργολάβοι διαμορφώνουν τον τύπο ανάπτυξης των παραλιακών περιοχών...

Δυο ώρες μετά τα σύνορα, βρισκόμαστε σε μια διασταύρωση. Πριν προλάβουμε να σκεφτούμε, άλλωστε και στις δύο κατευθύνσεις η πινακίδα δείχνει Ισταμπούλ, αντί την παράκαμψη για το νέο σύγχρονο αυτοκινητόδρομο, συνεχίζουμε ευθεία τον παλιό δρόμο, το παίρνουμε χαμπάρι, ρωτάμε. Μπορούμε και πιο κάτω να μπούμε στον νέο αυτοκινητόδρομο που βγάζει πιο άνετα στην Ισταμπούλ, μας λένε. Μπαίνουμε στην παράκαμψη. Στα διόδια ένα Τουρκάκι μάς βλέπει που ψαχνόμαστε, τρέχει και μας δίνει το χαρτάκι εισόδου από το μηχάνημα. Δεν ξέρουμε. Πληρώνουμε, αλλά πόσα; Του δίνουμε 2 ευρώ - κι ενώ εκείνο πηδάει απ' τη χαρά του, εμείς συνεχίζουμε άνετοι για Ισταμπούλ!

Περνάμε μια πρώτη μεγάλη γέφυρα πάνω από τη θάλασσα. Εδώ αρχίζει να μας λούζει κρύος ιδρώτας! Πού πάμε τώρα; Μήπως περάσαμε το Βόσπορο; (Χάρτη δεν είχαμε γιατί τον αναζητήσαμε αργά... στα σύνορα και δε βρήκαμε). Και πώς μπαίνουμε, τώρα, στην Ισταμπούλ που δεν καταλαβαίνουμε γρι; Κι ούτε μπορούμε να συνεννοηθούμε. Φτάνουμε στα επόμενα διόδια. Αφού δεν μπορούμε, κι εδώ, να συνεννοηθούμε, δίνουμε ένα χαρτονόμισμα 5 ευρώ (ρέστα γιοκ...) το προσπερνάμε και συνεχίζουμε.

Σταματάμε πιο κάτω, καθώς διαβάζουμε στην ταμπέλα... ΑΝΚΑΡΑ! Μήπως περάσαμε και φεύγουμε για την Αγκυρα; Βγαίνουμε δεξιά από τον αυτοκινητόδρομο. Και ξαφνικά, ο Αλάχ είναι μεγάλος, μπαίνουμε στην πόλη! Ομως πού να πάμε; Σταματάμε, ξαναρωτάμε: ΤΑΞΙΜ, πλατεία ΤΑΞΙΜ; Δύσκολο να συνεννοηθούμε, αφού δεν καταλαβαίνουμε τούρκικα και στα αγγλικά δε βρίσκουμε να συνεννοηθούμε!

Μετά από πολλά, κάποιος, μιλώντας στ' αγγλικά (της πυρκαγιάς...) μας υποδείχνει: Πάρτε πίσω αυτό το αστικό λεωφορείο, βγαίνει πλατεία ΤΑΞΙΜ. Μια κουβέντα είναι... Δεν προλαβαίνεις ν' ακολουθήσεις και σου «χώνεται» το ένα μετά το άλλο τα ταξί και άλλα αυτοκίνητα. Βοηθούντων και των φαναριών χάνουμε το λεωφορείο... Συνεχίζουμε στα τυφλά στην ίδια κατεύθυνση, πουθενά φως! Κάνουμε ξανά δεξιά και ξαναρωτάμε. Πάρτε πίσω το αυτοκίνητό μου, προσφέρεται ευγενικά ένας Τούρκος που κατάλαβε πού θέλουμε να πάμε.

Ξανά τα ίδια, τον χάνουμε! Αφού, όσο κι αν ριψοκινδυνεύουμε να τον ακολουθήσουμε, άλλα αυτοκίνητα με απίθανους ελιγμούς και κίνδυνο να τρακάρουμε μπαίνουν μπροστά μας. Υπομονή! Συνεχίζουμε μόνοι... Περνάμε γέφυρες - διασταυρώσεις, μπαίνουμε σε διχαλωτούς δρόμους στα τυφλά. Οι δρόμοι «τρέχουν» παρά την πυκνή κίνηση. Κρατάμε την ανάσα μας καθώς μας προσπερνάνε με επικίνδυνους ελιγμούς - κυριολεκτικά δεν ξέρουμε «από πού θα μας έρθει»!

Δε γίνεται, ξαναρωτάμε. Είμαστε κοντά στην πλατεία ΤΑΞΙΜ και πάλι κάποιος προσφέρεται να μας οδηγήσει. Τον ακολουθούμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Σε λίγο, αφού περνάμε μερικές ακόμα γέφυρες, κατηφόρες, ανηφόρες, μας δείχνει με το χέρι: εδώ είμαστε (φτάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε!) και ευγενικά μας αποχαιρετά.

Το ξενοδοχείο μας είναι απέναντι, στα 200 μέτρα. Αντε όμως να περάσεις και να βγεις απέναντι... Εύκολο το έχεις; Με επιμονή και υπομονή επιτέλους, τα καταφέρνουμε. Να 'μαστε μπροστά στο γκαράζ του ξενοδοχείου «Μάρμπλ»! Ανασαίνουμε βαθιά. Βγάζουμε τα μπαγκάζια, φτάνουμε στην υποδοχή. Καθόμαστε για να συνέλθουμε - για να συνειδητοποιήσουμε πως τα καταφέραμε να φθάσουμε, μάλλον από διαίσθηση!

Τέλος καλό όλα καλά, πάντως, αυτό μας παρηγορεί. Τώρα ελπίζουμε στις σύντομες διακοπές μας στην Ισταμπούλ. Ευτυχώς αποζημιωνόμαστε με τις ομορφιές της. Επισκέψεις σε παλάτια των Σουλτάνων και άλλους ιστορικούς χώρους και τόπους (Τοπ Καπί, Μπλε Τζαμί, Αγία Σοφία κλπ.), περατζάδα στο Βόσπορο, επίσκεψη στο ασιατικό τμήμα της Κωνσταντινούπολης, εξερεύνηση σε πλατείες και στενοσόκακα. Και, προπαντός, την ικανοποίηση από το φιλικό πρόσωπο απέναντι στον ελληνικό λαό «γιατί δε μας χωρίζει τίποτα, αντίθετα με τις κυβερνήσεις...», όπως θα μας επισημάνουν μερικοί. Θα σε θυμούμαστε Ισταμπούλ με αγάπη, αλλά την επόμενη φορά, αν υπάρξει, που θα έρθουμε να σε δούμε, δε θα είναι οδικώς. Αυτό είναι σίγουρο.

Το φθινόπωρο άρχισε να κάνει την εμφάνισή του, έστω κι αν η καλοκαιρία διατηρείται. Το φως λιγοστεύει, οι μέρες κονταίνουν, οι νύχτες μακραίνουν και το χρώμα της θάλασσας από ανοιχτό γαλάζιο ή τιρκουάζ, γίνεται μπλε βαθύ. Και ο ουρανός... Αυτός μια κλαίει, μια γελάει. Οσο για εμάς, δυστυχώς έχουμε στο στόμα μια πικρή, φθινοπωρινή γεύση. Να κάνουμε μια κρέμα καραμελέ να γλυκαθούμε; Πάμε; Σε ένα κατσαρολάκι ρίχνουμε τη ζάχαρη και το νερό για να ετοιμάσουμε την καραμέλα και τη βάζουμε στη φωτιά μέχρι να πάρει η ζάχαρη το χρώμα της καραμέλας. Θα χύσουμε το μείγμα σε οχτώ μικρά φορμάκια και θα τα αφήσουμε να κρυώσουν. Σε ένα άλλο κατσαρολάκι βάζουμε το γάλα να βράσει μαζί με τη βανίλια. Σε ένα μπολ θα προσθέσουμε δυο αυγά μαζί με τη ζάχαρη και θα τα χτυπάμε μέχρι να γίνουν μαρέγκα. Οταν το γάλα βράσει το ρίχνουμε στα αυγά και τη ζάχαρη ανακατεύοντας ταυτόχρονα με το σύρμα. Προσθέτουμε την κρέμα στα φορμάκια και σε ένα ταψί στρώνουμε μια λαδόκολλα και τα τοποθετούμε. Προσθέτουμε νερό μέχρι τη μέση από το ύψος που έχουν τα φορμάκια. Βάζουμε το ταψί στο φούρνο στους 180 βαθμούς για 35λεπτά. Οταν οι φόρμες κρυώσουν, τότε τις αναποδογυρίζουμε σε ατομικά πιάτα.

«Οι ονειροπολήσεις του μοναχικού ανθρώπου», που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος» είναι το τελευταίο βιβλίο που έγραψε Ζαν Ζακ Ρουσώ. Εδώ αυτοπεριγράφεται, αφηγείται τη ζωή του, υπερασπίζεται τον εαυτό του, θυμάται τα περασμένα, τα γλυκά κι ασήμαντα γεγονότα, αλλά και τα σημαντικά, τα τραχιά, που σημάδεψαν τη ζωή του. Σ' αυτό το βιβλίο ο Ρουσώ δεν είναι ο ταξιδευτής, που μόλις έχει γλιτώσει από τρομερό ναυάγιο, είναι ο μοναχικός οδοιπόρος που αποχαιρετά τους τρόμους, τις αγωνίες και τα βάσανα. Που αποχαιρετά την ίδια τη ζωή με τρυφερότητα και ποιητικό λόγο. Δέκα περίπατοι, δέκα εξαιρετικά κείμενα που θα πρέπει, έστω και τώρα, μετά από διακόσια τόσα χρόνια, όλοι να διαβάσουμε.