Οι ταξικές δυνάμεις καλούν τους εργαζόμενους να παλέψουν, μεταξύ άλλων, για:

• Μονιμοποίηση όλων όσοι δουλεύουν μέσω προσωρινών μορφών, χωρίς όρους και προϋποθέσεις και μαζικές προσλήψεις στην Παιδεία, στην Υγεία, στις άλλες κοινωνικές υπηρεσίες, για να έχει ο κόσμος σταθερή δουλειά.
• Γενναίες αυξήσεις των μισθών και συντάξεων. 1.400 ευρώ ο εθνικός μισθός, 1.120 ευρώ η σύνταξη και το επίδομα ανεργίας.
• Δραστική μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 60 για άνδρες και 55 για γυναίκες, στα 55 και 50 αντίστοιχα για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα.
• Αμεση μείωση τιμών σε όλα τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.
• Δωρεάν υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας και Παιδείας με κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στους τομείς αυτούς.
• Αμεση καταβολή μισθών, ημερομισθίων για χιλιάδες εργαζόμενους που οι εργοδότες τούς έχουν απλήρωτους.
• Αμεση αύξηση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου στο 45% και άμεση καταβολή, επιστροφή των δισεκατομμυρίων που έχουν τσεπώσει σε βάρος του ΙΚΑ και των άλλων Ταμείων μας.

Σύσκεψη με εκπροσώπους συνδικάτων, επιτροπές μεταναστών των συνδικάτων, επιτροπές μεταναστών σε χώρους δουλειάς και εκπροσώπους κοινοτήτων οργανώνει η Γραμματεία Μεταναστών του ΠΑΜΕ την Τετάρτη 20 Γενάρη, μπροστά και στην απεργία στις 10 Φλεβάρη. Στη σύσκεψη θα συζητηθούν ακόμα, το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τους μετανάστες και οι εξελίξεις στις ευρωπαϊκές χώρες.

Αναλαμβάνοντας πολύμορφες πρωτοβουλίες για την προπαγάνδιση και επιτυχία της απεργίας, η Γραμματεία Νέων του ΠΑΜΕ καλεί τους νέους εργαζόμενους σε ΜΟΤΟ-διαδήλωση, που θα ξεκινήσει από την πλατεία Εθνικής Αντίστασης (πρώην Κοτζιά) στις 19 Γενάρη, στις 6 μ.μ. Την πρωτοβουλία της Γραμματείας Νέων χαιρετίζει το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών καλώντας τους φοιτητές και σπουδαστές να ενισχύσουν αυτήν την προσπάθεια συμμετέχοντας μαζικά στη διαδήλωση.

Απέναντι σε αυτήν την πολιτική, οι εργάτες και οι εργάτριες, οι νέοι και οι νέες που κατάγονται από τα λαϊκά στρώματα, καλούνται να εντείνουν τον αγώνα τους σήμερα, πριν είναι αργά. Σήμερα, λοιπόν, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, κάθε τόπος δουλειάς, κάθε εργοστάσιο και γιαπί, να γίνει κάστρο αντίστασης και αγώνα, ενάντια στο αντεργατικό τσουνάμι που υψώνεται. Η απεργία στις 10 Φλεβάρη, πρέπει να αποτελέσει τη δυναμική, ταξική, μαζική απάντηση της εργατιάς απέναντι σε όσα της ετοιμάζουν. Ηδη, άλλωστε, η απεργία στις 17 Δεκέμβρη έχει αποδείξει πως η εργατική τάξη μπορεί.

Σε αυτή τη μάχη, οι ταξικές δυνάμεις βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, με ανακοίνωσή του από τις 11 Γενάρη, καλούσε «τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τα Σωματεία, όλους τους εργαζόμενους σε κάθε τόπο δουλειάς να οργανώσουν χωρίς καθυστέρηση την αντίσταση της εργατικής τάξης, να αποκρούσουν τη νέα αντεργατική λαίλαπα και να διεκδικήσουν πραγματικές αυξήσεις, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με ασφαλιστικά δικαιώματα». Και σημείωνε: «Το ΠΑΜΕ μπροστά στην ολομέτωπη επίθεση κεφαλαίου και κυβέρνησης καλεί όλους τους εργαζόμενους της χώρας μας σε γενική αντεπίθεση. Να απορρίψουν τα μέτρα της κυβέρνησης και τους ισχυρισμούς της ότι πασχίζει για το γενικό καλό».

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, κάθε εργάτης πρέπει να κάνει την οργή του αγώνα. Να κάνει κάθε τόπο δουλειάς κάστρο αντίστασης και αγώνα, ενάντια στην αντεργατικό τσουνάμι που υψώνεται...

Οι καθημερινές περιοδείες και συζητήσεις στους τόπους δουλειάς, γιαπιά, εργοστάσια, γραφεία, επιχειρήσεις έχουν ξεκινήσει. Με συσκέψεις και γενικές συνελεύσεις, τα ταξικά συνδικάτα καλούν τους εργάτες να πάρουν τώρα την υπόθεση στα χέρια τους και να απαντήσουν μαζικά, ενιαία και αποφασιστικά στη βαρβαρότητα που ξεδιπλώνεται όλο αυτό το διάστημα. Το απεργιακό κάλεσμα φτάνει σε μεγάλους και μικρούς εργασιακούς χώρους, όπως η ΠΕΤΡΟΛΑ, ο ΚΑΤΣΕΛΗΣ, ο «Φειδάς», το «ΧΙΛΤΟΝ», ο «ΜΑΛΤΕΖΟΣ». Το ένα μετά το άλλο, τα ταξικά συνδικάτα αναλαμβάνουν δράση, συγκεκριμένα μέτρα, για την επιτυχία της απεργίας. Για να εκδοθούν εύστοχα υλικά, να αναδειχθούν τα ιδιαίτερα προβλήματα κάθε χώρου σε λόγος παγκινητοποίησης για την επιτυχία της απεργίας, να κινητοποιηθούν ειδικά οι μετανάστες, οι νέοι, οι γυναίκες, που δέχονται πρώτοι την τρομοκράτηση και την επίθεση του κεφαλαίου.

Σ' αυτό το πλαίσιο πραγματοποιείται και η σημερινή Γενική Συνέλευση του Συνδικάτου Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών Αθήνας, στις 10.30 π.μ., στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ, Γ' Σεπτεμβρίου και Μάρνη).

Στην καλύτερη οργάνωση της απεργιακής μάχης επικεντρώθηκε και η συνεδρίαση, την περασμένη Τετάρτη, της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ. Εκεί μεταξύ άλλων αναδείχθηκε η ανάγκη να δυναμώσει η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της συναίνεσης και του συμβιβασμού που επιδιώκουν να εγκλωβίσουν τους εργάτες στη μοιρολατρία και την υποταγή.

Οπως ξεκαθάρισαν, με ανακοίνωσή τους, οι ταξικές δυνάμεις: «Το ΠΑΜΕ δε θα τους επιτρέψει να υλοποιήσουν το σχέδιό τους για εκτόνωση των αγωνιστικών διαθέσεων σε κάποιες άμαζες και σε διαφορετικές ημερομηνίες απεργιακές εκδηλώσεις». Ενώ μεταξύ άλλων τόνισε: «Καλεί την εργατική τάξη, ακόμα πιο αποφασιστικά να γυρίσει την πλάτη στους εργατοπατέρες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, καθιστώντας τους έτσι, όσο γίνεται λιγότερο επικίνδυνους για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Καλεί Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Σωματεία, όλους τους εργαζόμενους σε κάθε τόπο δουλειάς να οργανώσουν, χωρίς καθυστέρηση, τη συμμετοχή στην απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ».

Στην Αθήνα η απεργιακή συγκέντρωση θα γίνει στο Σύνταγμα στις 10 π.μ.

Καμία μεθόδευση του κεφαλαίου και των υπηρετών του δε θα εμποδίσει τις ταξικές δυνάμεις να πάρουν νέες πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση των εργατικών αναγκών

Πρόκειται για πρωτόγνωρη επίθεση, τόσο ως προς το βάθος, την έκταση και ένταση των αντεργατικών ρυθμίσεων, για να στηριχθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, ικανοποιώντας όλες τις αξιώσεις για ακόμα πιο φθηνό εργατικό δυναμικό, μαζί με νέες φιλοεργοδοτικές, φιλομονοπωλιακές ρυθμίσεις, όσο και ως προς τις δυνάμεις που συγκεντρώνονται, που επιστρατεύονται και συνασπίζονται για την υλοποίηση και τη στήριξη αυτής της αντεργατικής, αντιλαϊκής επέλασης. Ούτε λεπτό δεν πρέπει να πάει χαμένο στην οργάνωση της αντεπίθεσης της εργατικής τάξης και πριν από όλα του ταξικού κινήματος γιατί κάθε ώρα που περνά λειτουργεί σε βάρος της εργατικής τάξης της χώρας μας.

Η εργατική τάξη, με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, των ταξικών της οργανώσεων, απάντησε στις 17 Δεκέμβρη και θα απαντήσει εκ νέου ανεξάρτητα από τη στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ ή της ΑΔΕΔΥ. Η πείρα της απεργίας στις 17 Δεκέμβρη δείχνει το δρόμο. Η πρόταση του ΠΑΜΕ σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, στις άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, που ελέγχει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, για την κήρυξη απεργίας στις 11 Φλεβάρη 2010, στόχευε και στοχεύει να διευκολύνει να απεγκλωβιστούν δυνάμεις που είναι καθηλωμένες από την αδράνεια, το συμβιβασμό αυτών των ηγεσιών και να μπουν στον αγώνα. Σε αυτό στοχεύει και η απόφαση για μετάθεση της απεργίας αντί στις 11 που είχε αρχικά αποφασιστεί στις 10 Φλεβάρη, μετά την απόφαση για απεργία που πήρε η ΑΔΕΔΥ.

Υπάρχει η πείρα του παρελθόντος, αλλά και σήμερα είναι φανερή η πρόθεση των δυνάμεων της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, αλλά και της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ να παρεμποδίζουν την ενιαία δράση της εργατικής τάξης, να κωλυσιεργούν, να αποπροσανατολίζουν και, σε όποιους αγώνες αναγκαστούν να προχωρήσουν, αυτοί να έχουν αποσπασματικό χαρακτήρα, χαρακτήρα εκτόνωσης, να είναι άκαιροι χρονικά, ασυντόνιστοι, να είναι απροετοίμαστοι και κυρίως να καλλιεργούν στις γραμμές των εργαζομένων το κατασκεύασμα της λογικής της ταξικής συνεργασίας.

Η απόφασή τους στην ΑΔΕΔΥ, αλλά και σε άλλες Ομοσπονδίες να αποφασίσουν απεργία στις 10 Φλεβάρη, η άρνησή τους για ενιαία απεργία και στο Δημόσιο και στον Ιδιωτικό τομέα, αφού ενιαία είναι η επίθεση, οι διαρροές, ότι η ΓΣΕΕ προτίθεται να κηρύξει απεργία το τελευταίο 10ήμερο του Φλεβάρη, τις παραπάνω σκοπιμότητες υπηρετούν. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός και όταν αρνείται κάθε κινητοποίηση, και όταν αποφασίζει κινητοποίηση, πάντα κινείται στη λογική της ταξικής συνεργασίας, στη στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής, να μην ξεφύγουν οι αγώνες από τουφεκιές, πιστεύοντας ότι μπορούν με αυτόν τον τρόπο να εμποδίσουν τον ταξικό προσανατολισμό των αγώνων.

Η πείρα από τις 17 Δεκέμβρη, με όλα τα νέα στοιχεία που εμπεριείχε, πρέπει να αξιοποιηθεί. Να αξιοποιηθεί με όλα της τα στοιχεία αναβαθμισμένα και κυρίως αυτό της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ενωσης, κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Οι αισθητήρες του συστήματος πιάνουν την αγανάκτηση που φουσκώνει. Πιάνουν το μήνυμα ότι λιγοστεύουν τα όρια αντοχής και ανοχής των εργαζομένων. Πιάνουν τις δυσκολίες που συναντά η χειραγώγηση, αλλά και οι ελιγμοί τους. Μέτρησαν πολύ σοβαρά το γεγονός ότι δεκάδες Σωματεία, όπου δεν είναι πλειοψηφία το ΠΑΜΕ, πήραν αποφάσεις για την απεργία στις 17 Δεκέμβρη και ότι αυτό είναι η πιο ουσιαστική πλευρά στη συσπείρωση νέων δυνάμεων με το ταξικό, συνδικαλιστικό κίνημα.

Γι' αυτό και συγκεντρώνουν δυνάμεις, στις οποίες περιλαμβάνονται και οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, για να πείσουν ιδεολογικά και πολιτικά ότι τα μέτρα είναι αναγκαία, ότι είναι μονόδρομος. Οτι είναι μεν σκληρά, αλλά είναι δίκαια και σε τελευταία ανάλυση ωφέλιμα για τους εργαζόμενους.

Τα μέτρα αυτά είναι άδικα, είναι ταξικά, είναι σε βάρος όλων αυτών που παράγουν τον πλούτο, και υπέρ όσων καρπώνονται παρασιτικά αυτόν τον πλούτο, γι' αυτό έχουν εξασφαλίσει και εξασφαλίζουν την υποστήριξη όλων των επιτελείων του συστήματος μέσα και έξω από την Ελλάδα.

Τα μέτρα αυτά δεν επιδεινώνουν προσωρινά την ήδη άσχημη θέση των εργαζομένων στις πόλεις και τα χωριά, αλλά σε βάθος χρόνου, γι' αυτό και έχουν κάθε συμφέρον και καθήκον να τα παρεμποδίσουν, να τα ματαιώσουν.

Ο τεράστιος πλούτος που παράγει η τάξη μας και που γίνεται κέρδος στα σεντούκια των καπιταλιστών αποδεικνύει ότι είναι υπερώριμοι οι αντικειμενικοί όροι, οι προϋποθέσεις για την πλέρια, την ολόπλευρη ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των λαϊκών οικογενειών.

Είναι ανάγκη να ωριμάσει και ο υποκειμενικός παράγοντας που θα κάνει μπορετή αυτήν την ικανοποίηση. Και μια βασική προϋπόθεση γι' αυτό είναι, μαζί με την οργάνωση στο Συνδικάτο, τη συσπείρωση στο ΠΑΜΕ, την απομόνωση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, οι εργαζόμενοι μαζικά να εγκαταλείψουν τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, ως ενιαίο στοιχείο της αντεπίθεσής τους. Να δυναμώσει η εργατική τάξη το δικό της ενιαίο μέτωπο και μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρομεσαίους αγρότες να κλιμακώσουν τον αγώνα τους με κριτήριο τις δικές τους ανάγκες και όχι τις ανάγκες των μονοπωλίων. Και τη συμμετοχή σε αυτό τον αγώνα καλούνται σήμερα να ζητήσουν τα ίδια τα Συνδικάτα από τα μέλη τους και από την εργατική τάξη συνολικά, γιατί σε αυτή την προοπτική υπάρχει ελπίδα.

MotionTeam

Από την απεργία του ΠΑΜΕ στις 17 Δεκέμβρη στη Θεσσαλονίκη

Αλλωστε, η μείωση της χρηματοδότησης του κράτους είναι ακόμα μεγαλύτερη, αν αναλογιστεί κανείς ότι η Γενική Γραμματεία Κοινωνικών Ασφαλίσεων του υπουργείου, είχε ζητήσει η φετινή χρηματοδότηση να ξεπεράσει τα 17 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ στον προϋπολογισμό εγγράφτηκαν 14,5 δισ. ευρώ. Και ακόμα χειρότερα, και αυτή η μειωμένη χρηματοδότηση δεν πάει για τις ανάγκες της κοινωνικής ασφάλισης, αλλά καλύπτει (π.χ. ΟΤΕ, ΔΕΗ, τράπεζες) τις μαύρες τρύπες που άφησαν πίσω τους οι ιδιωτικοποιήσεις των δύο επιχειρήσεων, την απαλλαγή δηλαδή των νέων ιδιοκτητών από τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους εργαζόμενους - ασφαλισμένους.

Το μπαράζ της κινδυνολογίας για τα οικονομικά των Ταμείων που από την πρώτη ημέρα ανάληψης των καθηκόντων της εξαπέλυσε η νέα κυβέρνηση είχε έναν και μόνο στόχο: Τη δραστική μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, τη μεταφορά αυτού του βάρους στις πλάτες των εργαζομένων - ασφαλισμένων και την άγρια περικοπή των συντάξεων και των παροχών. Μάλιστα, η δραστική μείωση της κρατικής χρηματοδότησης δεν είναι προσωρινή, αλλά όπως ομολογείται και στο Πρόγραμμα Σταθερότητας «... υπάρχει, επίσης, σημαντικό περιθώριο για τη μείωση της συνεισφοράς του κρατικού προϋπολογισμού στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα».

Πώς γίνεται όμως να υπάρχει αυτό το περιθώριο, όταν για το 2009 απαιτήθηκαν πρόσθετοι πόροι και όταν το 70% των συντάξεων είναι κάτω από τα 600 ευρώ; Σε αυτό έρχεται να απαντήσει ξεκάθαρα το περιεχόμενο του «διαλόγου» και οι προτάσεις της κυβέρνησης που έχουν κατατεθεί μέχρι τώρα.

Πρώτο και βασικό, ο φόρος που σχεδιάζει να επιβάλει η κυβέρνηση και ο οποίος σύμφωνα με τον υπουργό Εργασίας Α. Λοβέρδο «από την άμεση φορολογία πρέπει να χρηματοδοτηθεί το Ταμείο Αλληλεγγύης των Γενεών και, ίσως γενικότερα να ενισχυθεί το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας». Εξειδικεύοντας την παραπάνω πρόταση, μέλος της Επιτροπής, που ορίστηκε εκ μέρους του υπουργείου, στην τελευταία συνεδρίαση, πρότεινε την:

• Εισαγωγή παραφορολογικής επιβάρυνσης υπέρ της Κοινωνικής Ασφάλισης είτε στην κατανάλωση (π.χ. στο ΦΠΑ, στη βενζίνη, στο αλκοόλ, στα τσιγάρα ή σε άλλα προϊόντα) είτε στο εισόδημα. Μέρος της παραπάνω επιβάρυνσης να αποδίδεται στο κεφάλαιο αλληλεγγύης γενεών (ΑΚΑΓΕ). Ετσι, για άλλη μια φορά, οι εργαζόμενοι είτε μέσω της φορολογίας είτε της κατανάλωσης θα κληθούν να πληρώσουν και πάλι για την Κοινωνική Ασφάλιση, πέρα από τις εισφορές που ήδη δίνουν στα ταμεία τους.

Θύματα αυτής της πολιτικής θα είναι και οι ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι στον ΟΓΑ, από τους οποίους η κυβέρνηση - όπως ανακοίνωσε - σχεδιάζει να αναπροσαρμόσει προς τα πάνω τις εισφορές τους για τον κλάδο ασθενείας. Οι εισφορές των ασφαλισμένων θα αυξηθούν σταδιακά από 1,5% σε 2,5% (αύξηση 66,6%) και των συνταξιούχων από 4% σε 5% (αύξηση 25%). Από την αύξηση αυτή αναμένεται να εισπραχθεί το επιπλέον ποσό των 150 εκατομμυρίων ευρώ για το 2010. Πολύ πιθανό σε μια επόμενη φάση να επιβληθούν επιπλέον, παρόμοιου τύπου, χαράτσια στην κατεύθυνση της μείωσης της κρατικής συμμετοχής.

Δεύτερο, τα περιθώρια μείωσης της κρατικής χρηματοδότησης που βλέπει η κυβέρνηση, σημαίνουν άγρια μείωση των συντάξεων, όπως προκλητικά κατατέθηκε στην τελευταία συνεδρίαση της Επιτροπής μέσα από την:

• «Ενοποίηση των συνταξιοδοτικών καθεστώτων, μεταξύ των νέων και των παλαιών ασφαλισμένων...». Η «ενοποίηση» αυτή, όπως έγινε και με το νόμο Ρέππα για το δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, θα οδηγήσει σε αφαίρεση δικαιωμάτων για τους ασφαλισμένους πριν τις 31/12/1993 και την εξίσωσή τους προς τα κάτω με τους «νέους» ασφαλισμένους (μετά την 1/1/1993).
• «...καθώς και σταδιακή ενοποίηση των περισσότερων καθεστώτων που ισχύουν σε καθέναν από τους ασφαλιστικούς οργανισμούς». Γενική εξίσωση προς τα κάτω σε όλα τα ταμεία, που θα οδηγήσει και στη συγκρότηση ενός ταμείου μισθωτών, όπως άλλωστε είναι και ο προγραμματικός στόχος του ΠΑΣΟΚ.

Τρίτο, το αντιασφαλιστικό κρεσέντο συμπληρώνεται, σύμφωνα με τις μέχρι τώρα αποφάσεις και σχεδιασμούς, από την κατάργηση του καθεστώτος των ΒΑΕ «θέσπιση ενιαίου καθεστώτος για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα και την επικαιροποίησή του», τις περικοπές στις αναπηρικές συντάξεις «θέσπιση ενιαίου καθεστώτος απονομής συντάξεων με αναπηρία σε όλα τα ταμεία», όπου βέβαια θα εφαρμοστεί η γνωστή συνταγή, συρρίκνωσης της σύνταξης με βάση το χειρότερο καθεστώς.

Επειδή, όμως, όλα τα παραπάνω δεν αρκούν, η κυβέρνηση έχει σχεδιάσει και επεξεργάζεται - αν δεν είναι ήδη έτοιμο - το νέο μοντέλο ασφάλισης, το οποίο με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί τους εργαζόμενους, σε ένα σύστημα χωρίς την παραμικρή κρατική εγγύηση για τις συντάξεις. Πυρήνας αυτού το νέου μοντέλου είναι η αντίληψη ότι το κράτος αποσύρεται ολοκληρωτικά από τη χρηματοδότηση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος. Η οποία χρηματοδότηση, από εδώ και στο εξής δεν θα αφορά στις συντάξεις, αλλά μόνο την προνοιακή πολιτική. Την εισφορά δηλαδή ενός ποσού μετά το 65ο έτος της ηλικίας τους, το οποίο με τα σημερινά δεδομένα, θα αντιστοιχεί σε επίπεδα συντάξεων τύπου ΟΓΑ ή κατώτερων συντάξεων και σίγουρα δε θα καλύπτει ούτε τα επίσημα όρια της φτώχειας. Από εκεί και πέρα, ο κάθε εργαζόμενος, άνεργος, απασχολήσιμος εγκαταλείπεται στη μοίρα του ή ακριβέστερα στους «νόμους της αγοράς». Τα ίδια και χειρότερα θα ισχύσουν και στον τομέα της υγείας και της περίθαλψης όπου έτσι και αλλιώς η συνεισφορά του κράτους στη χρηματοδότηση των Ταμείων μέχρι σήμερα ήταν ελάχιστη έως ανύπαρκτη.

Αυτόν το στόχο εξυπηρετούν και περιγράφουν οι προτάσεις του υπουργείου περί «θεσμοθέτησης της βασικής σύνταξης» και η «ενίσχυση της ανταποδοτικής σχέσης εισφορών - παροχών, καθώς και η ενίσχυση κινήτρων ασφάλισης και παραμονής στην εργασία (εξάλειψη των κινήτρων για πρόωρη συνταξιοδότηση)». Αυτό το μοντέλο σκιαγραφούν και οι απόψεις μελών της Επιτροπής για:

• «Εισαγωγή κεφαλαιοποιητικού συστήματος, π.χ. σε τμήμα της κύριας ασφάλισης κατά το σουηδικό πρότυπο ή στην επικουρική ασφάλιση συνολικά ή σε τμήμα της».
• «Κίνητρα για την επαγγελματική ασφάλιση». Αφού θα μειωθεί η δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, οι ασφαλισμένοι «σπρώχνονται» ήδη στην πρόσθετη Ασφάλιση με τα λεγόμενα επαγγελματικά ταμεία, που προβλέπει ο νόμος Ρέππα, τα οποία έτσι και αλλιώς θα λειτουργούν εξ ολοκλήρου κεφαλαιοποιητικά και δεν εγγυώνται συγκεκριμένη σύνταξη.

Ακόμα και την εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών - μη θέλοντας να τη χτυπήσουν - σχεδιάζουν να τη φορτώσουν στους ίδιους τους εργαζόμενους. Ετσι προτείνουν:

• «...μετά την πάροδο ενός εύλογου χρόνου και εφόσον ο εργαζόμενος δεν έχει καταγγείλει την τυχόν παράλειψη της ασφάλισής του ή την πλημμελή ασφάλιση να μην αναγνωρίζονται ασφαλιστικά οι ημέρες εργασίας». Δηλαδή, το θύμα, ο εργαζόμενος τον οποίο ο εργοδότης δεν ασφαλίζει, γίνεται και υπεύθυνος για την πράξη του εργοδότη και θα τιμωρείται από το κράτος, γιατί αυτό δεν έχει αναπτύξει τους κατάλληλους ελεγκτικούς μηχανισμούς και δεν έχει την πολιτική βούληση να πιάσει τους εργοδότες που εισφοροδιαφεύγουν.

Και ενώ για τους εργαζόμενους προβλέπονται χαράτσια, μείωση συντάξεων και τιμωρία, για τους εργοδότες προαλείφονται και νέα προνόμια. Δίπλα στην παγίωση των χαριστικών ρυθμίσεων με ένα νέο σύστημα μόνιμης εισφοροαπαλλαγής, αλλά και στη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών εισφορών των νέων ανέργων προτάθηκε και «μείωση των εργοδοτικών εισφορών υπό προϋποθέσεις, π.χ. στις περιπτώσεις απασχόλησης μακροχρόνια ανέργων...». Ετσι οι άνεργοι, στους οποίους δε δίνεται ούτε το επίδομα ανεργίας, γίνονται το πρόσχημα για να σταματήσουν οι εργοδότες να πληρώνουν εισφορές.

Η επιτυχία της πανεργατικής απεργίας στις 17 Δεκέμβρη στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό στη δράση των κομμουνιστών και άλλων πρωτοπόρων εργατών, βάζοντας γερές βάσεις για την κλιμάκωση του αγώνα

Για να εμπνεύσουν τους συναδέλφους τους, να βοηθήσουν με συλλογικές διαδικασίες το δυνάμωμα και την οργάνωση της απεργίας, να ξεσκεπάσουν τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες και να ασκήσουν πίεση για αποφάσεις συμμετοχής στην κινητοποίηση με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Για να κερδηθούν ακόμα περισσότερες εργατικές συνειδήσεις στην πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, που μόνο κριτήριο έχει στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και την ικανοποίησή τους.

Στις 10 Φλεβάρη να νεκρώσουν περισσότερα εργοστάσια, γιαπιά, ναυπηγεία, γραφεία, μαγαζιά. Στις 10 Φλεβάρη ακόμα περισσότεροι νέοι εργατοϋπάλληλοι να τολμήσουν το βήμα, να αψηφήσουν την εργοδοτική τρομοκρατία, να γυρίσουν την πλάτη στα κελεύσματα της υποταγής, να πάρουν τη θέση τους στη στρατιά των απεργών. Αυτά τα βήματα, αυτή η μετρήσιμη επιτυχία, περνάει και μέσα από τη δουλειά του κάθε κομμουνιστή στον τόπο δουλειάς του.

Κάθε μέρα που περνάει, νέα αντιλαϊκά μέτρα και σχέδια έρχονται να προστεθούν και να πολλαπλασιάσουν τα βάρη στις πλάτες της λαϊκής οικογένειας. Γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο σε πλατιές λαϊκές μάζες ότι η αναμονή δεν είναι λύση για τους εργαζόμενους. Μόνη λύση που πραγματικά συμφέρει την εργατιά είναι η αντίσταση, η οργάνωση της πάλης, η ανυποχώρητη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της, η αντεπίθεση σε μια πολιτική που επιφυλάσσει μόνο νέα δεινά.

Γι' αυτό, με νύχια και με δόντια, η κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ προσπαθούν να καθησυχάσουν το λαό, να αποσπάσουν τη συναίνεση - υποταγή του. Ωστόσο, όσο κι αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να εξωραΐσει την πολιτική της ή να την περιβάλλει με το πέπλο των «αναγκαίων» για το κεφάλαιο μέτρων, προσπαθώντας να αποσπάσει τη λαϊκή συναίνεση, όλο και περισσότερο αποκαλύπτεται ο αντιλαϊκός χαρακτήρας της στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ.

Η δράση του ΚΚΕ βοηθάει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους του μόχθου να αναμετρώνται με αποτελεσματικότητα και να ξεπερνούν τις αυταπάτες που στις πρόσφατες εκλογές τούς οδήγησε να στηρίξουν το ΠΑΣΟΚ, στη λογική του «μικρότερου κακού». Ολο και μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων αντιλαμβάνεται αυτό που το ΚΚΕ πριν ακόμα από τις εκλογές υπογράμμιζε: Οτι όποιο κόμμα και αν είναι στην κυβέρνηση, είτε το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ, η πολιτική που θα υλοποιήσει θα είναι βαθύτατα αντεργατική και αντιλαϊκή. Οτι έρχεται θύελλα αντιλαϊκών μέτρων σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Κάθε μέρα που περνάει χωρίς διεκδίκηση και πάλη, κάθε εβδομάδα που «χαρίζεται» στην κυβέρνηση για να υλοποιήσει το αντιλαϊκό της πρόγραμμα, κάθε νέο μέτρο που μπαίνει σε τροχιά εφαρμογής, λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής της αντιδραστικής δύναμης που σφίγγει τη μέγκενη στα μηλίγγια της εργατιάς.

Απέναντι στη θύελλα αντιλαϊκών μέτρων που ήδη ξεδιπλώνεται με αυξανόμενη ένταση, η ίδια η εργατιά πρέπει να βάλει φρένο. Να αντισταθεί στα αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση, τα οποία χτυπούν τα φτωχά λαϊκά στρώματα, μέσα από την αύξηση της έμμεσης φορολογίας, το τσεκούρωμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τη μείωση μισθών και συντάξεων, την περικοπή επιδομάτων κλπ.

Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης της κυβέρνησης δεν αφήνει στο απυρόβλητο κανένα δικαίωμα των εργαζομένων, αλλά εξαπολύει σφοδρή επίθεση σε όλο το φάσμα της ζωής του λαού. Εξάλλου, τα μέτρα αυτά δε φορτώνουν απλά τα βάρη της κρίσης στην εργατιά, αλλά έρχονται για να μείνουν. Αποτελούν μέτρα - κλειδί για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και δε θα αντικατασταθούν με φιλολαϊκά μέτρα μετά την «ανάκαμψη» από την κρίση.

Κόντρα στις Σειρήνες της συναίνεσης και της υποταγής, που βομβαρδίζουν καθημερινά τις λαϊκές συνειδήσεις για να αποσπάσουν τη συναίνεση και την υποταγή των εργαζομένων, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες μπροστά στην απεργία της 10ης Φλεβάρη, δε χάνουν χρόνο: Με πρωτοπόρα δράση αφυπνίζουν, εμπνέουν. Είναι οι πρώτοι που απεργούν χωρίς φόβο και ψευτοδιλήμματα, τσαλακώνουν στην πράξη την εργοδοτική τρομοκρατία, τις απειλές απόλυσης και τον εκφοβισμό. Δείχνουν έμπρακτα ότι η δύναμη βρίσκεται στα χέρια της εργατιάς και είναι η ίδια η εργατιά που πρέπει να τη διατρανώσει.

Αυτός είναι ο ρόλος των κομμουνιστών καθημερινά, στον αγώνα για το μεροκάματο, στους τόπους δουλειάς. Εκεί επιβεβαιώνεται η πρωτοπορία του Κόμματος: Στην αλύγιστη στάση των μελών, οπαδών και φίλων του, στην ανυποχώρητη δράση τους, στη συνεχή προσπάθεια να αποκρουστεί η εργοδοτική και κυβερνητική προπαγάνδα. Στη διαρκή δουλειά για να κερδηθούν περισσότερες λαϊκές συνειδήσεις με την ταξική γραμμή στο συνδικαλιστικό κίνημα, να διεκδικήσουν περισσότεροι εργαζόμενοι αυτό που τους ανήκει.

Μπροστά και στην οργάνωση της απεργίας της 10ης Φλεβάρη, οι κομμουνιστές αποδεικνύουν τον πρωτοπόρο ρόλο τους. Αξιοποιώντας την πλούσια παρακαταθήκη από την οργάνωση της απεργίας στις 17 Δεκέμβρη, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, ρίχνονται στη μάχη της οργάνωσης της απεργίας, ξεπερνώντας τους υπαρκτούς φόβους της απόλυσης ή των όποιων «αντιποίνων» από την εργοδοσία.

Οργώνουν τους τόπους δουλειάς, εμπνέουν με το παράδειγμά τους, συσπειρώνουν δυνάμεις γύρω από τα αιτήματα των ταξικών δυνάμεων, συγκροτούν επιτροπές αγώνα στους τόπους δουλειάς. Κάθε νέος εργάτης, που αφήνει πίσω του τη γραμμή του συμβιβασμού και συντάσσεται με τη γραμμή της ταξικής πάλης, αποτελεί δύναμη που θα πολλαπλασιαστεί στη συνέχεια. Αλλωστε, αυτή είναι μια καθημερινή δουλειά που δεν ξεκινάει μπροστά στις απεργιακές μάχες ούτε τελειώνει με την ολοκλήρωσή τους.

Με ακούραστη δουλειά, οι κομμουνιστές απλώνουν βήμα βήμα το κάλεσμα σε λαϊκή αντεπίθεση και συγκρούονται καθημερινά όχι μόνο με την εργοδοτική αυθαιρεσία, αλλά και με κάθε φόβητρο που αξιοποιεί ή εφευρίσκει η πλουτοκρατία και τα πλοκάμια της για να εμποτίσουν με φόβο τη λαϊκή συνείδηση. Από τη συκοφάντηση και την προπαγάνδα περί αναποτελεσματικότητας των αγώνων, μέχρι τις ωμές απειλές για απολύσεις και παραπέρα πετσόκομμα δικαιωμάτων.

Η μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων στην προηγούμενη απεργία, το πλήθος των νέων εργατοϋπαλλήλων που απήργησε, αψηφώντας ακόμα και αυτήν την ωμή και πρωτοφανή απεργοσπασία από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αποτελεί ένα σπουδαίο εφόδιο - εφαλτήριο για ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή στην ερχόμενη απεργιακή κινητοποίηση με τους στόχους πάλης και τα αιτήματα του ΠΑΜΕ.

Αυτή η μαγιά, δε δημιουργήθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη. Το δυνάμωμά της, το κέρδισμα ακόμα περισσότερων εργατικών συνειδήσεων, η συσπείρωση δυνάμεων είναι μια μάχη που δίνεται καθημερινά, με υπομονή, επιμονή, πρωτοπόρα ασίγαστη δράση, βάθεμα της οργάνωσης των εργαζομένων. Είναι μια δουλειά που καρπίζει, σε πείσμα των καιρών που θέλουν τους εργαζόμενους σκυφτούς και υποτακτικούς. Είναι μια δουλειά που περνάει μέσα από τη στάση του κάθε κομμουνιστή, μέσα από το συγκεκριμένο σχέδιο παρέμβασης των κομματικών οργανώσεων στους τόπους δουλειάς και κατοικίας.

Είναι μια δουλειά που μπροστά και στην απεργία θα ενταθεί, γιατί αυτό που οι εργαζόμενοι πια καταλαβαίνουν πρέπει να γίνει πράξη: Δεν μπορούν να περιμένουν φιλολαϊκές εξελίξεις από τις κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας. Δεν μπορούν να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Πρέπει οι ίδιοι να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Να οργανωθούν στα σωματεία τους, να παλέψουν για τη ριζοσπαστικοποίηση των μικρών και μεγάλων εργατικών αγώνων, να συσπειρωθούν στο πλαίσιο πάλης του ΠΑΜΕ. Να πλημμυρίσουν τους δρόμους πίσω από τα πανό με τα ταξικά αιτήματα στις 10 του Φλεβάρη.