Εξωτερικά ωραίο σαν καρτ ποστάλ το φιλμ του Κάρλο Καρλέι, που ναι μεν στέκεται στις κορυφαίες στιγμές του σαιξπηρικού δράματος, αλλά ουδόλως αποδίδει την ποίηση και το πνεύμα του θεατρικού, κάτι που μειώνει την προσπάθεια και αφήνει την αίσθηση ότι επιτρέπονται τα πάντα όταν μια ταινία απευθύνεται σε νεαρούς αποδέκτες. Στείρα, βαρετή και χωρίς πάθος μεταφορά στο σινεμά μιας από τις ρομαντικότερες, παθιασμένες ερωτικές ιστορίες ανά το χρόνο. Κανένας από το καστ και τίποτα, αυτό καθαυτό, δεν είναι «κακό»... όμως το αποτέλεσμα είναι.

Παίζουν: Χάιλι Στάινφελντ, Ντάγκλας Μπουθ, Λάουρα Μοράντε, Στέλαν Σκάρσγκορντ κ.ά.

Παραγωγή: Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ, ΙΤΑΛΙΑ, ΕΛΒΕΤΙΑ (2013)

Ασκηση ύφους, το αστυνομικό θρίλερ που αρνείται κάθε τόνο νουάρ, προτιμώντας το γκάνγκστερ αλ' αμερικάνα. Μακριά από κάθε έννοια παραδοσιακής αφήγησης, η ταινία αντικαθιστά τους διαλόγους με αναπνοές και ήχους άγχους που αυτές προκαλούν στους θεατές. Σουσπάνς, ένταση, συνεχείς ήχοι από μηχανάκια, κραυγές, κλάμα, τραγούδια από ραδιόφωνο, ήχοι μακρινοί, δίνουν την εντύπωση εξέλιξης της ιστορίας ερήμην του βλέμματός μας. Οι σκηνές δράσης σχεδόν πάντα εκτός πεδίου, το ίδιο και οι συμπλοκές σώμα με σώμα, εμείς ακούμε μόνο ήχους...

Παίζουν: Σαλέχ Μπακρί, Λουίτζι Λο Κάσιο, Σάρα Σεραϊόκο κ.ά.

Παραγωγή: ΙΤΑΛΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ (2013)

Παίζουν: Σαρά Φορεστιέ, Φρανσουά Νταμιέν, Αντέλ Χενέλ κ.ά.

Παραγωγή: ΓΑΛΛΙΑ (2013)

Η Δευτέρα 19/5, είναι αφιερωμένη στον «Φρανσουά Τρυφό». «Παράνομο Κρεβάτι» (1970), «Δυο Αγγλίδες στην Ευρώπη» (1971) και «Η Γυναίκα της Διπλανής Πόρτας» (1981). Η Τρίτη 20/5 περιλαμβάνει «αφιέρωμα στον Φασμπίντερ» με τις ταινίες «Ο Φόβος τρώει τα Σωθικά» (1974), «Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» (1972) και «Καβγατζής» (1982). Τέλος η Τετάρτη 21 Μάη αφιερώνεται στον αγαπημένο Αντονιόνι που αποδομεί εκ των έσω την αστική τάξη και το αξιακό της σύστημα. «Η Νύχτα» (1961), «Η Κυρία χωρίς Καμέλιες» (1953) και «Κόκκινη Ερημος» (1964)... Κάθε μέρα, 3 διαφορετικές ταινίες, με ένα εισιτήριο 6 ευρώ. Επίσης, κάρτα διαρκείας και για τις 8 εβδομάδες προβολών κόστους 40 ευρώ.

Πρεμιέρα απόψε για τον «Godzilla» (2014), αμερικάνικη παραγωγή που κυκλοφορεί και σε τρισδιάστατη βερσιόν, σε σκηνοθεσία Γκάρεθ Εντουαρντς, με τους Ελίζαμπεθ Ολσεν, Ζυλιέτ Μπινός, Μπράιαν Κράνστον κ.ά. Στη νέα αμερικάνικη εκδοχή της γιαπωνέζικης παραδοσιακής σειράς τρόμου, ο Godzilla μετατρέπεται σε αντιήρωα κι όχι σε τρομερή απειλή για την ανθρωπότητα. Η δομή της ταινίας παραπέμπει στο «Περιμένοντας τον Γκοντό», ακριβώς σαν τον Γκοντό ο πανταχού παρών στο φόντο Godzilla δεν εμφανίζεται παρά μια ώρα από την έναρξη του φιλμ. Τα θαμπά ηχητικά εφέ και οι χαμηλές λήψεις αποδίδουν κατά την είσοδο του κολοσσού το τεράστιο μέγεθός του καθώς και το μέγεθος της καταστροφής όπως αυτός κινείται αργόσυρτα ανάμεσα στους ουρανοξύστες της μεγαλούπολης, συντρίβοντας ό,τι βρεθεί στο διάβα του και κάνοντας την αίθουσα να σείεται. Το καϊτζού (τέρας στα γιαπωνέζικα) ουσιαστικά κρατά το δεύτερο ρόλο, παίζει το δεύτερο βιολί στα άλλα γιγάντια τέρατα μιας ταινίας που σφύζει από μονοδιάστατους, ανθρώπινους χαρακτήρες σε ένα σενάριο επίπεδο και γεμάτο κλισέ. Στις καλύτερες στιγμές του το «Godzilla» είναι δυνατό κι ελκυστικό αλλά μόλις αρχίσουν οι σκηνές διαλόγων με ανθρώπινα όντα, όλη η μαγεία χάνεται...

Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί πρώτο υλικό το ομότιτλο, σύντομο, κατηφές, διήγημα του Ντοστογιέφσκι και στήνει μια δαιμόνια, σουρεαλιστική, καφκική, μαύρη κωμωδία, λιγόλογη αλλά με το κωμικοτραγικό και το μονότονο, να τονίζονται σε μια κορεσμένη χρωματική κλίμακα, που κάπου αναδίδει μια υπόκωφη γοητεία... Ο Ντοστογιέφσκι είθισται να συνδέεται με δύσπεπτο ψυχολογικό ρεαλισμό, η ταινία όμως διαφέρει από το πρωτογενές κείμενο, λόγω της διακριτής στιλιστικής και δραματουργικής φωνής του Αγιοάντε, με σύμπτωμα εμμονής σε φωτογενή, παλαιά αντικείμενα, με προσοχή στις λεπτομέρειες και με ειδημοσύνη στην αποτύπωση του κεραυνοβόλου έρωτα...

Παίζουν: Τζέσι Αϊζενμπεργκ, Μία Βασικόφσκα, Νόα Τέϊλορ, κ.ά.

Παραγωγή: Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ (2013)