Ο Ταραντίνο, με συγκροτημένο λόγο, μεταξύ φάρσας και τραγωδίας, τοποθετεί στο κέντρο της αφήγησής του την ιδιοκτησία και τη δουλοκτησία σαν έννοιες που επικαλύπτουν η μια την άλλη και τις ανάγει σε σύγχρονες έννοιες. Η δουλοκτησία μπορεί μεν να έχει καταργηθεί, αλλά σήμερα οι κεφαλαιοκράτες την επαναφέρουν ακμαιότερη από ποτέ μέσα από τη σύγχρονη, βαθιά και άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων, που στην προοπτική μόνο με μορφή δουλείας θα μπορούσε να ταυτιστεί. Τι είναι δηλαδή η «Ευελφάλεια» και η «Εκθεση Σέρκας» αν όχι καθαρόαιμες μορφές σύγχρονης δουλείας; Ο θεατής, που είναι και αισθάνεται δούλος του 21ου αιώνα, αναγνωρίζει στην κατάσταση των μαύρων της οθόνης, ειδικά σε περίοδο βαθιάς κρίσης, τα δικά του αδιέξοδα, συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται κι αυτός, ακριβώς όπως οι μαύροι του αμερικάνικου νότου, έρμαιο στη βούληση και τα κέφια του κάθε δουλοκτήτη, που αποφασίζει για τη ζωή και το θάνατό του... όταν δε συλλαμβάνουν τον Τζάνγκο, δεν τον σκοτώνουν, αλλά τον προορίζουν για εταιρεία εξόρυξης ορυκτών, να δουλεύει μέχρι τη μέρα που θα πεθάνει... Μην έχοντας να χάσει τίποτα εκείνος, σε πλήρη θεματική και στιλιστική συνέχεια, παίρνει την τύχη του στα χέρια του τινάζοντας με βία τρομερή, αιματηρή και επική όλο το οικοδόμημα της δουλείας στον αέρα μέσα στο χειροκρότημα του κοινού...

Παίζουν: Τζέιμι Φοξ, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Κριστόφ Γουάλτς, Ντον Τζόνσον, Κέρι Γουάσινγκτον, Σάσα Μπάρον Κοέν, Κερτ Ράσελ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2012)

Κατά τα άλλα, το 2003, η κλασική πια αμερικανο - αυστραλιανή παραγωγή του Αντριου Στάντον «ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΕΜΟ» βραβεύτηκε με το «Οσκαρ» καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων. Το 2008, το Αμερικανικό Ινστιτούτο συμπεριέλαβε το φιλμ στα δέκα κορυφαία του είδους. Το 2012, η Ντίσνεϊ προβαίνει σε επανέκδοση της οικογενειακής ταινίας δράσης και περιπέτειας, ορόσημο για τον κόσμο του computer animation, σε τεχνική 3D. Ετσι κάποιος έχει όντως την αίσθηση ότι βρίσκεται κάτω από το νερό, εν μέσω ενός πολύχρωμου θαλάσσιου σύμπαντος που αποκτά μαγικές διαστάσεις, όπου, οι τρομαχτικές σκηνές φαντάζουν ακόμα πιο τρομαχτικές και η ομορφιά, ακόμα πιο έντονη! Η ταινία προβάλλεται σε επιτυχημένη ελληνική μεταγλώττιση.

Στις αίθουσες από σήμερα και η αμερικάνικη παραγωγή του '12, η παρθενική ταινία του Νίκολας Τζαρέκι «ΑΛΛΟΘΙ». Πυκνό και καλοζυγιασμένο θρίλερ νουάρ, με αφηγηματική ρευστότητα, κομψά νεοϋορκέζικα περιβάλλοντα και μια, μετέωρη αίσθηση καταστροφής σταθερά παρούσα. Στον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα ο Ρίτσαρντ Γκιρ - στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, λέγεται, στο ρόλο του 60χρονου επιχειρηματία Ρόμπερτ Μίλερ που πίσω από μια γοητευτική και κομψή παρουσία κρύβει έναν κυνικό και αδίστακτο σε βρώμικα κόλπα παίχτη. Ο Μίλερ βυθίζεται όλο και περισσότερο σε μια καθοδική πορεία προς την κόλαση και κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. Γιατί όντως, διαθέτει όλα όσα απαιτούνται από έναν αστό «πατριάρχη». Οικογένεια με παιδιά και σύζυγο που τον στηρίζει και μια νεαρή, απαιτητική ερωμένη, που κινείται σε κυκλώματα τέχνης. Βέβαια, στη βάση βρίσκεται η κερδοφόρα του εταιρεία που ρουφάει φυσικούς πόρους και τους μετατρέπει σε ιδιωτικό κεφάλαιο δισεκατομμυρίων... Δίπλα στον Ρίτσαρντ Γκιρ, η Σούζαν Σάραντον (σύζυγος), η Μπριτ Μόρλινγκ (κόρη), ο Τιμ Ροθ (ντετέκτιβ) και η Λετίσια Καστά (ερωμένη).

Τέλος, θα θέλαμε να αναφερθούμε στο φωτεινό ντοκιμαντέρ του Προκόπη Δάφνου και Τζανέτου Κομηνέα «Ο ΠΑΠΠΟΥΣ», που είδαμε στην Ταινιοθήκη τη Δευτέρα το βράδυ. Αυτός που φίλοι και συνάδελφοι αποκαλούσαν «παππού», δεν είναι άλλος από τον Γρηγόρη Δανάλη, ιστορικό οπερατέρ και διευθυντή φωτογραφίας του ελληνικού σινεμά. Κορμός στη γλαφυρά ανάγλυφη προσωπογραφία του Δανάλη, μια συνέντευξή του από το 1991, δυο χρόνια πριν το θάνατό του, που αλφαδιάζει, οριζόντια και κάθετα, την διήγησή του. Διήγηση που συνοδεύεται τόσο από πολύτιμο αρχειακό υλικό, σχετικό και επεξηγηματικό, κινηματογραφημένο και φωτογραφικό, όσο και από αφηγήσεις και μαρτυρίες κινηματογραφιστών που τον γνώρισαν και δούλεψαν μαζί του. Η αφήγηση σκιαγραφεί επίσης αρκετά κατατοπιστικά ένα σκελετό της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου και το προφίλ της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά. Πορτρέτο νοσταλγικό όχι μόνο του προσώπου αλλά και της ιστορίας του κινηματογραφικού γίγνεσθαι της χώρας. Φτιαγμένο με μεράκι, αγάπη και σεβασμό για τους πιονιέρους το ντοκιμαντέρ του Δάφνου είναι ακόμα και μια ζωντανή διάλεξη για την τεχνική και την τέχνη του σινεμά...

Η ταινία αρχίζει να «λειτουργεί» και να αποκαλύπτεται από το δεύτερό της ήμισυ. Τότε αρχίζει κανείς να οσμίζεται τη μυρωδιά μιας ιδέας ευφυούς, να «ψυλλιάζεται» για σενάριο δαιμόνιο με δραματουργική δομή «μπετόν αρμέ» και διάσπαρτο με γοητευτικές (εκ των υστέρων), κινήσεις, εξαίσιας παραπλανητικής αφηγηματικής τακτικής. Η τελευταία σεκάνς με το αίμα του Κανγκ-ντου να αφήνει ίχνη στο χωματόδρομο είναι αντιπροσωπευτική των αφηγηματικών συμφραζομένων που δεν έχουν ίχνος ελπίδας, είναι νεκρά και βουτηγμένα σε ανείπωτη δυστυχία. Το σκηνοθετικό μεγαλείο αποκαλύπτεται πλήρως μέσα από τη σχέση της έννοιας του τίτλου της ταινίας, με τον, ψυχαναλυτικής προσέγγισης, «περιορισμό» που ο δημιουργός καθορίζει ως προοπτική επεξεργασίας του θέματός του.

Η ταινία δε βλέπεται εύκολα. Υπάρχουν σκηνές σχεδόν σαδιστικής βίας που, για μεγάλο αριθμό θεατών, σημαίνει σίγουρα υπέρβαση των προσωπικών τους ορίων. Την ίδια στιγμή, ο Νοτιοκορεάτης Κιμ Κι-ντουκ θέτει με μαεστρία ρητορικά ερωτήματα, γι' αυτό αδύνατον να απαντηθούν. Είναι δυνατόν να συγχωρέσει κανείς το ασυγχώρητο; Είναι σωστό να αποζητά κανείς εκδίκηση; Μπορεί κανείς να αγαπήσει και να συγχωρήσει ένα ανθρώπινο χτήνος; Η «PIETA» δεν είναι ένα τέλειο φιλμ, είναι ένα ανεξίτηλο για τον θεατή, βίωμα. Γι' αυτό κι ενδιαφέρον και σημαντικό... Δείτε την, αν μπορείτε...

Παίζουν: Τσο Μιν Σου, Λι Γιουνγκ Τζιν.

Παραγωγή: ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ (2012)

Παίζουν: Γκαντ Ελμαλέχ, Μπερνάρ Λε Κοκ, Νατασά Ρενιέ, Ιπολίτ Ζιραρντό, Φιλίπ Ντικλό, Λίγια Κεμπέντε, Βενσάν Νεμέ, κ.ά.

Παραγωγή: ΓΑΛΛΙΑ (2012)