Πέμπτη 23 Ιούνη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Θαυμαστές επανεκδόσεις!

Πάμπολλες οι ταινίες που κυκλοφορούν τη βδομάδα αυτή και μάλιστα πολλές εξ αυτών αξιόλογες! Κάποιες από τις καινούριες παρουσιάζουν επιμέρους ενδιαφέρον τόσο σε ό,τι αφορά την καθαυτή θεματική τους, όσο και την πρότασή τους ως προς το «διά ταύτα». Σε αυτήν τη λογική εμπίπτει τόσο η αμερικάνικη παραγωγή «The Company Men», όσο και η ισπανική ταινία τρόμου «Τα Μάτια της Τζούλια», η οποία, ενώ θα μπορούσε να επεκταθεί στη φιλοσοφική προοπτική του θέματος που άπτεται του «βλέμματος» και της «όρασης», αρκείται στις αρετές της ως θρίλερ τρόμου.

«Τεκμήριο Ενοχής», είναι ο τίτλος του αμερικάνικου βιογραφικού θρίλερ του 2011, σε σκηνοθεσία του Τόνι Γκόλντγουιν, με την Χίλαρι Σουόνκ, τον Σαμ Ρόκγουελ, την Τζούλιετ Λιούις... Κακό αισθηματικό δράμα φαντασίας το αμερικάνικο φιλμ του Ντάνιελ Μπαρνζ «Beastly» του 2011. Γαλλική αισθηματική κωμωδία του 2011 σε σκηνοθεσία Πιέρ Σαλβαντορί το «Γλυκό Ψέμα» με το συμπαθές - και τίποτα παραπάνω - πρωταγωνιστικό τρίο Οντρέ Τοτού, Σαμί Μπουαζιλά και Ναταλί Μπάγ. Τέλος, σε σκηνοθεσία Μπραντ Λιούις και Τζον Λάσετερ και μεταγλωττισμένη στα ελληνικά η αμερικάνικη κωμωδία κινουμένων σχεδίων 3D«Αυτοκίνητα 2». Με στόχο την κατάκτηση του πρώτου παγκόσμιου Γκραν Πρι στην Ιστορία, δέκα αντίπαλοι, δέκα κορυφαία αγωνιστικά αυτοκίνητα ρίχνονται σε μια απολαυστική περιπέτεια... Σε ό,τι αφορά το κεφάλαιο των επανεκδόσεων, αρχίζουμε με μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία του Χίτσκοκ από το 1955, «Το Κυνήγι του Κλέφτη» με την Γκρέις Κέλι και τον Κάρι Γκραντ στο ρόλο του κοσμοπολίτη πρώην κλέφτη «Ρόμπι του γάτου» που κατηγορείται ότι ξανάρχισε τις ληστείες και κείνος προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά του και να πιάσει τον κλέφτη επ' αυτοφώρω ... Θυμίζουμε ότι στο ΑΣΤΥ συνεχίζεται - μέχρι τις 13 Ιουλίου - το καλοκαιρινό Ταινιόραμα, με προβολή τριών επιλεγμένων ταινιών καθημερινά με ένα εισιτήριο. Το Σάββατο 25 Ιουνίου προβάλλεται η ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ «Los Olvidados» από το 1950, στα πλαίσια της ημερήσιας ρετροσπακτίβας για τον Μπουνιουέλ, ενώ την Κυριακή, 26, προβάλλεται το αριστούργημα του Ζαν Ρενουάρ «Ο Κανόνας του Παιχνιδιού» - γυρισμένο λίγους μήνες πριν ξεσπάσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος κι όταν ο Φράνκο έχει οριστικά επικρατήσει στην Ισπανία - που γκρεμίζει και την τελευταία ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον... Τέλος, την Τρίτη 28 Ιουνίου στα πλαίσια του Ταινιοράματος θα προβληθεί η τριλογία του Κισλόφσκι το Μπλέ, το Λευκό και το Κόκκινο φιλμ και τα τρία μαζί. Επίσης, συνεχίζεται στο ΤΡΙΑΝΟΝ η προβολή της αριστουργηματικής ταινίας του Αλέκου Αλεξανδράκη «Συνοικία το Ονειρο».


ΚΡΙΤΙΚΗ:
Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ

ΖΑΚ ΝΤΕΜΙ
Λόλα

Αποκατεστημένο ψηφιακά το 2000 υπό το βλέμμα της Ανιές Βαρντά το ρομαντικό ανάλαφρο δράμα «Λόλα», πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ζακ Ντεμύ, για την ευτυχία, τη μνήμη και την πίστη στον έρωτα. Ταινία που καταναλώνεται επιτόπου σαν πανάλαφρο αεράκι που δεν αφήνει τίποτα πίσω του, μάλιστα κάποιες στιγμές, μπορεί και να ενοχλήσει με αφελείς αφηγηματικούς υπερτονισμούς. Σήμερα, λειτουργεί μάλλον πληροφοριακά, σε ό,τι αφορά πιθανή σπουδή του παζλ των θεματικών και αισθητικών ρευμάτων που συγχωνεύτηκαν στο γαλλικό «νέο κύμα», δεδομένου ότι και να υπήρχε το όποιο ουσιωδέστερο εγγενές ενδιαφέρον, έχει σήμερα ξεθυμάνει.

«

Λόλα» είναι το ψευδώνυμο της Σεσίλ, μιας χορεύτριας σε καμπαρέ στους πίσω δρόμους του λιμανιού στη Νάντη. Μητέρα ενός εφτάχρονου αγοριού παραμένει πιστή στη θύμηση του μεγάλου της έρωτα, του Μισέλ που έφυγε για να κάνει την τύχη του, χωρίς να γνωρίζει ότι η Σεσίλ ήταν έγκυος.

Φιλμ γλυκόπικρο, με λεπτεπίλεπτη κομψότητα στη σκηνοθεσία, το καδράρισμα, τη φωτογραφία, το φωτισμό και τα ανθρώπινα πορτρέτα. Σε ένα παράξενα κλειστό χώρο αποκολλημένο από την πραγματικότητα, σε ένα περιβάλλον γραφικό, στην Νάντη των αρχών της δεκαετίας του '60, διασταυρώνονται, αναμειγνύονται και τέμνονται οι τύχες και τα όνειρα πολλών ανθρώπων, όλοι προς στιγμή ή για πάντα ζουν χωριστά από το μοιραίο έτερο ήμισύ τους, όλοι με ακατάσχετη επιθυμία φυγής από μια ζωή ανιαρή και μια τρελή ανάγκη να ζήσουν τον ποθούμενο μεγάλο έρωτα. Ο Ντεμύ που γνωρίζει να μεταμορφώνει με τη δύναμη της οπτικής του τέχνης το σενάριο μάς προτείνει - με αυτό το πρώτο του φιλμ - ένα είδος δοκιμίου πάνω στην απουσία, την αναμονή και την προσμονή του έρωτα, αλλά παραθέτει και το σύνολο της θεματικής του που θα ξεδιπλωθεί με το χρόνο. Η «Λόλα» μας προϊδεάζει για τη δυνατή πλευρά του Ντεμύ που είναι η μουσική κωμωδία που θα επικαιροποιηθεί λίγα χρόνια αργότερα.

Παίζουν: Ανούκ Αϊμέ, Μαρκ Μισέλ, Αλαν Σκοτ, Ανί Ντιπερού, Ζακ Αρντέν, Κατρίν Λιτζ, κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία (1960).

ΡΟΜΑΝ ΠΟΛΑΝΣΚΙ
Το μωρό της Ρόζμαρι

Από τις κλασικότερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών, όπου το κακό - είτε έχει να κάνει με νοσηρή φαντασία, είτε με μια σατανική συνωμοσία - στο τέλος θριαμβεύει! Ο Πολάνσκι στην πρώτη αμερικάνικη ταινία του, μεταφέρει πιστά στην οθόνη, το best seller του Αϊρα Λέβιν, ένα θρίλερ «φτιαγμένο με αξιοθαύμαστο τρόπο» που ο σκηνοθέτης λάτρεψε έτσι ακριβώς όπως ήταν!

Η εύθραυστη κι ευγενική Ρόζμαρι μετακομίζει με τον ηθοποιό σύζυγό της Γκάι, σε ένα παλιό διαμέρισμα, σε ένα επιβλητικό κτίριο στην Ν. Υόρκη. Οι γείτονες Μίνι και Ρόμαν είναι περίεργα πιεστικοί όπως ακατανόητα περίεργα είναι τα ατυχήματα που πλήττουν φίλους και γνωστούς. Οσο δε περισσότερο ο Γκάι συναναστρέφεται το ηλικιωμένο ζευγάρι των γειτόνων, τόσο απομακρύνεται από την γυναίκα του αλλά κατακτά επαγγελματική επιτυχία. Η Ρόζμαρι ονειρεύεται ένα βράδυ ότι κάνει έρωτα με τον Σατανά. Το πρωί ανακαλύπτει ότι τη βίασε ο άνδρας της και προς μεγάλη της χαρά ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος. Γεννά το μωρό και της λένε ότι πέθανε. Η ίδια όμως ανακαλύπτει ότι το μωρό της ζει κι εκείνη υπήρξε η εκλεκτή του Σατανά, να γίνει μητέρα του παιδιού του. Στη σειρά Κινηματογραφικό Αρχείο Ν. 17, ο ίδιος ο Πολάνσκι αναφέρει : «Εγώ είμαι άθεος και δεν πιστεύω ούτε στον Σατανά σαν ενσάρκωση του κακού, ούτε στην ύπαρξη ενός προσωποποιημένου θεού. Ολα αυτά έρχονται σε αντίθεση με την ορθολογιστική άποψή μου για τον κόσμο. Για να κάνω το έργο πιο πιστευτό αποφάσισα να διατηρήσω το διφορούμενο σημείο: την πιθανότητα οι υπερφυσικές εμπειρίες της Ρόζμαρυ να είναι καθαρό προϊόν της φαντασίας της. Ολη η ιστορία που βλέπουμε μέσα από την δική της (υποκειμενική) οπτική, θα μπορούσε να είναι μια σειρά από φαινομενικά δυσοίωνες συμπτώσεις, ένα προϊόν της ταραγμένης φαντασίας της». Μην το χάσετε!

Παίζουν: Μία Φάροου, Τζον Κασαβέτης, Ρουθ Γκόρντον, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (1968).

ΤΖΟΝ ΓΟΥΕΛΣ
The Company men

Υπάρχει ωστόσο και ο καλός καπιταλισμός, ο καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο, εκείνος του καλού και άγιου παρελθόντος ισχυρίζεται η ιδιαίτερα επίκαιρη - λόγω της θεματικής της - ταινία που αφενός προσπαθεί να παρηγορήσει τα θύματα ενός συστήματος που έχει πια πλήρως αποκαλύψει το απάνθρωπο πρόσωπό του και αφετέρου να στρέψει τις σκέψεις σε εναλλακτικές - δήθεν - λύσεις, προσωπικής διεξόδου, τις οποίες ξεθάβει από την ουμανιστική μυθολογία του Κάπρα, από ένα πεθαμένο και ενταφιασμένο παρελθόν.

Οικονομική κρίση και μαζικές απολύσεις εξαπολύονται από πολυεθνικές μεγαθήρια που πασχίζουν να μεγιστοποιήσουν τη χρηματιστηριακή τους αξία, ώστε να πουλήσουν ακριβά μια που τώρα πια «τα κέρδη βρίσκονται στην ιατρική περίθαλψη και στην ενέργεια», όπως λέει ο κεφαλαιοκράτης. Απολύσεις, που χτυπούν ανελέητα και εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που μέχρι τότε θεωρούσαν τον εαυτό τους, εκτός πεδίου βολής και άτρωτο από τέτοιου είδους κοινωνικά φαινόμενα. Στο επίκεντρο, ένα πετυχημένο στέλεχος της εταιρείας, η προσωποποίηση του αμερικάνικου ονείρου, ο Μπόμπι Γουόκερ. Νέος ακόμη, με καλό εισόδημα, βίλα, μέλος σε γκολφ κλαμπ και με ολοκαίνουργια, γυαλιστερή Πόρσε, όλα αυτά αγορασμένα με τραπεζικά δάνεια. Η εταιρεία κάνει άγριες περικοπές, μειώνει θεαματικά το προσωπικό και ο Μπόμπι βρίσκεται άξαφνα στην ανεργία. Την τύχη του Μπόμπι έχουν και δυο γηραιότεροι διευθυντές ο Φιλ και ο Τζιν, που πρωτοαντικρίζουν μια δύστροπη πραγματικότητα με οδυνηρές επιπτώσεις για τη ζωή τους και τις υποχρεώσεις τους. «Βάψε τα μαλλιά σου γιατί πλησιάζεις τα 60 και δείχνεις χάλια και αν καπνίζεις, κόψε το τσιγάρο, οι εταιρείες δεν θέλουν να επιβαρύνονται με τα δικά σου ασφάλιστρα ασθενείας», συμβουλεύει τον απολυμένο κάποια σύμβουλος ανέργων που πληρώνεται από τις εταιρείες και κάνει μαθήματα συλλογικής εμψύχωσης και ανόρθωσης ηθικού των ανέργων με τις γελοίες αμερικανιές «Εχω πίστη, κουράγιο και ενθουσιασμό. Θα νικήσω». Ναι, μόλις ... Ο Φιλ αυτοκτόνησε, δεν άντεξε ότι «ο κόσμος δεν σταμάτησε να γυρίζει» μετά από ό,τι συνέβη στον ίδιο. Ο Μπόμπι αναγκάστηκε να πουλήσει τα πάντα και να αποδεχθεί δουλειά οικοδόμου στο συνεργείο του γαμπρού του. Η εμπειρία και η εργατική αλληλεγγύη θα τον κάνει να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή δεν περιορίζεται στο κυνήγι της οικονομικής επιτυχίας ... Και ο Τζιν, νοσταλγός του παλιού, καλού και ηθικού παρελθόντος, που εναντιώνεται στην ανωνυμία και τον κυνισμό του κερδοσκοπικού χρηματιστικού κεφαλαίου, δίνει τη λύση ... «Κάποτε φτιάχναμε κάτι εδώ ...», λέει διασχίζοντας τους ερημωμένους βιομηχανικούς χώρους, τα ρημαγμένα εργοστάσια και τα εγκαταλειμμένα ναυπηγεία «Πριν μας πνίξει το χαρτομάνι».

Η επιδίωξη της ουσιαστικής ευτυχίας συνιστά και στην ηθικοπλαστική κωμωδία του Γουέλς κεντρικό θέμα όπως στο «λαϊκιστικό» (populist) έργο του Φρανκ Κάπρα. Η φιγούρα του αστού (άνθρωπος του άστεως) Τζιν ενσαρκώνει το σημερινό απόσταγμα των στοιχείων που συνθέτουν την πεμπτουσία του αμερικάνικου ονείρου. Ο Τζιν, σαν να βγαίνει από ταινία του Κάπρα, προσωποποιεί το αρχέτυπο του καλού Αμερικανού, την επιτομή του αμερικάνικου ήθους, τις αξίες που ανάγονται στην (καλή) Παλιά Δύση και τους κώδικές της, ιδιαίτερα σε κείνους που καθορίζουν πράγματα απλά όπως το σωστό και το λάθος. Προσωποποιεί τον ήρωα που θα δώσει μάχες για τον ηθικό αμερικάνικο τρόπο ζωής, που πολεμά την απάθεια μπροστά στη χειραγώγηση από τις μεγάλες μπίζνες μιας θεσμοθετημένης κοινωνικής κάστας που προσβάλλει τα ιδανικά της ισότητας και των ίσων ευκαιριών, καθώς κι εκείνες τις «μεγάλες μπίζνες» που αποζητούν τη δύναμη για ίδιον όφελος και όχι για το καλό της χώρας. Ο Λίνκολν είχε κάποτε πει: «Οι ρεπουμπλικάνοι (μη μοναρχικοί) είναι υπέρ του ανθρώπου και του δολαρίου, όμως σε περίπτωση σύγκρουσης, ο άνθρωπος πάει πριν το δολάριο». Αυτή είναι η φιλοσοφία του Κάπρα και η σημερινή όψη της, κατά τον Τζον Γουέλς ... Με θετικό πρόσημο τις πολύ καλές ερμηνείες, ο Γουέλς δεν ξεφεύγει από το κλισέ του ανεξάρτητου σινεμά, κρίσεις σε ουδέτερα περιβάλλοντα, πολύ ανθρώπινοι άνθρωποι, θετικιστική ηθική αλλά και από μια έντονα τηλεοπτική αίσθηση.

Παίζουν: Μπεν Αφλεκ, Κέβιν Κόστνερ, Μαρία Μπέλο, Τόμι Λι Τζόουνς, Κρις Κούπερ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2011).

ΓΚΙΓΙΕΜ ΜΟΡΑΛΕΣ
Τα μάτια της Τζούλια

Το όνομα του Μεξικανού (παραγωγού εδώ) Γκουγιέλμο Ντελ Τόρο έχει συνδεθεί με ένα καινούριο κύμα ταινιών τρόμου, χρησιμοποιείται δε από το μάρκετινγκ σαν εγγυητικό που συνοδεύει «πρώτα» έργα σκηνοθετών ή ταινίες, χαμηλού κόστους. «Τα μάτια της Τζούλια» είναι ένα θρίλερ μυστηριακά ψυχρών και σκοτεινών χρωματικών τόνων, ένα παιχνίδι με το φως και το σκοτάδι, ένα παιχνίδι που όσο μειώνεται η όραση της πρωταγωνίστριας, τόσο διευρύνεται το εκτός πεδίου πλάνο και τόσο η ίντριγκα ξεκαθαρίζει. Η αφήγηση αιωρείται ανάμεσα σε μια σουσπάνς χιτσκοκικής τάξης και μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, δομικό στοιχείο των ταινιών τρόμου.

Η ταινία του νεαρού Ισπανού Γκιγιέμ Μοράλες σφραγίζεται από μανιερίστικη σκηνοθεσία και άρτια και ταλαντούχα, ως επί το πλείστον, τεχνική, που, όμως, στερείται προσωπικότητας. Η ιστορία αυτού του θρίλερ τρόμου που καταφέρνει να κρατά τα νεύρα στην τσίτα για δυο ολόκληρες ώρες, βασίζεται στην περίφημη θεματική της τύφλωσης και υφαίνει μια αφήγηση προβλέψιμη, παρά τις ανατροπές, τις όποιες λάθος ενδείξεις και τις όποιες παραλλαγές τους, ενώ αφήνονται χωρίς πειστική, ή χωρίς καμία, εξήγηση, σημεία και ερωτηματικά νευραλγικής σημασίας...

Στο επίκεντρο της ιστορίας, δυο δίδυμες αδελφές που ερμηνεύονται από την ίδια ηθοποιό, την επιβλητική Μπελέν Ρουέδα (θυμίζει το διπλό γυναικείο πρόσωπο της ταινίας «Vertigo» του Χίτσκοκ). Αμφότερες πάσχουν από εκφυλιστική ασθένεια των ματιών που τις οδηγεί στην ολοκληρωτική τύφλωση, κατάσταση στην οποία η ταινία εστιάζει (θυμόμαστε την Οντρεϊ Χέπμπουρν στο «Γάτο με τις 9 ουρές»). Η Τζούλια που αισθάνεται τον θάνατο της δίδυμης αδελφής της Σάρα - κατά την αστυνομία πρόκειται για σαφή περίπτωση αυτοκτονίας - δεν πείθεται για την επίσημη εξήγηση κι έτσι αρχίζει να ερευνά η ίδια τα γεγονότα και τις αιτίες που προκάλεσαν τον θάνατο της αδελφής της. Εμπλέκεται λοιπόν, χωρίς να το περιμένει, στα δίχτυα ενός νοσηρού και ανώμαλου φετιχιστή...

Παίζουν: Μπελέν Ρουέδα, Λούις Χόμαρ, Φρανθέσκο Ορέγια, Πάμπλο Ντερκουί, κ.ά.

Παραγωγή: Ισπανία (2010).

ΠΑΟΛΟ και ΒΙΤΟΡΙΟ ΤΑΒΙΑΝΙ
Εκλεκτικές συγγένειες

Σε ηλικία 60 ετών, το 1809, ο Γκαίτε συνέγραψε το ομώνυμο μυθιστόρημα που πραγματεύεται τη σύγκρουση λογικής και πάθους, τυχαίου και μοιραίου στο σταυροδρόμι δύο ζευγαριών. Συνομήλικοι του Γκαίτε το 1996 οι Ταβιάνι, συνέπτυξαν τις εκατοντάδες σελίδες του βιβλίου σε 100 λεπτά της ώρας και γύρισαν το πρώτο φιλμ στην ιστορία τους πάνω στον έρωτα, φθάνοντας στην τελειότητα του δικού τους στυλ, τόσο συνεπούς, τόσο ουσιαστικού, τόσο ξεκαθαρισμένου από κάθε είδους βάρος, με μετατροπές καθόλου πιστές στο πρωτότυπο. Οι «Εκλεκτικές Συγγένειες» είναι οι χημικές συνθέσεις που δημιουργούν την έλξη, κατόπιν αφήνεται στο λογικό να ακολουθήσει τον καλύτερο δρόμο.

Υπό τους τόνους της αφήγησης του Τζιανκάρλο Τζιανίνι κι έχοντας υπόψη πάντα την προαναφερθείσα αρχή, το ζεύγος των βαρώνων Εντοάρντο και Καρλότα προσκαλούν στη βίλα τους, κάπου στην Τοσκάνη, τον αρχιτέκτονα Οτόνε και τη 18χρονη βαφτισιμιά της Καρλότα, Οτίλια. Ο ερχομός της Οτίλια και του Οτόνε δημιουργούν σοβαρούς τριγμούς στο γάμο της Καρλότα και του Εντοάρντο, καθώς ο Εντοάρντο έλκεται από την Οτίλια και η Καρλότα από τον Οτόνε. Κι ενώ το μυθιστόρημα τοποθετείται σε απροσδιόριστο χρόνο τον 18ο αιώνα και σε ακαθόριστο τόπο στη Γερμανία, το φιλμ εκτυλίσσεται την πρώτη δεκαετία των αρχών του 1800, την εποχή του Ναπολέοντα, στο Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης. Ενώ οι ήρωες στο μυθιστόρημα είναι τρεις πενηντάρηδες και μια νεαρή κοπέλα, στο φιλμ όλοι είναι νέοι. Οι Ταβιάνι εδώ συνοδεύουν το συγκινησιακό χώρο των χαρακτήρων, ο οποίος οριοθετείται από το ερωτικό κυρίως συναίσθημα κι όχι από τα κοινωνικά τεκταινόμενα, τα οποία η ταινία αγνοεί, με τον ίδιο τρόπο που αγνοεί και το κοινωνικό φρέσκο που δεσπόζει στο λογοτεχνικό κείμενο, επικεντρώνοντας στα γεγονότα που άπτονται του έρωτα. Ως και το φινάλε διαφοροποιείται. Ενώ ο Γκαίτε κλείνει, ολοκληρώνει, τον αφηγηματικό του κύκλο, οι Ταβιάνι αφήνουν ανοιχτό το συμπερασματικό σκέλος «γιατί ο έρωτας πάντα εκφράζεται με τρόπους διαφορετικούς από αυτούς που είχαμε φανταστεί». Οι Ταβιάνι κάνουν ένα φιλμ που εξελίσσεται σαν τραγωδία του Ρακίνα, έχει τη λάμψη και την παγωνιά ενός πολύτιμου πετραδιού, τη χρωματική και τη σκηνογραφική φινέτσα του ροκοκό και συνδυάζει τη νεοκλασική σαφήνεια με τις πρώιμες ανατριχίλες του ρομαντισμού. Να το δείτε ... (Επιλογή από το Ταινιόραμα του «ΑΣΤΥ», θα προβληθεί σήμερα).

Παίζουν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Φαμπρίτσιο Μπεντιβόλιο, Ζαν Υγκ Ανγκλάντ, Μαρί Γκιλέν, Τζιανκάρλο Τζιανίνι, Μάσιμο Ποπολίτσιο, κ.ά.

Παραγωγή: Ιταλία (1996).



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ