Ο νεαρός με τα λευκά μαλλιά - τον ενσαρκώνει ο Βρετανός Μπένεντικτ Κούμπερμπατς με εντυπωσιακή ομοιότητα σε χειρονομίες, στιλ και αυστραλιανή προφορά - δείχνεται ψεύτης και αδαής. Βάζει σε κίνδυνο ζωές άλλων και τον ενδιαφέρει περισσότερο το εγώ του, παρά η ελεύθερη και «διαφανής» πληροφόρηση ή η φύση της κρατικής εξουσίας. Η ταινία θεμελιώνεται σε δύο βιβλία - των Αγγλων δημοσιογράφων Λι και Χάρντινγκ και του Γερμανού Ντάνιελ Ντομσάιντ - Μπεργκ, δεξί χέρι του Ασάνζ για 3 χρόνια. Το φιλμ με τη γραμμική αφήγηση, χρωματίζει τον Ασάνζ με τα χειρότερα στερεότυπα που αντιστοιχούν στο χώρο των χάκερς, τον δείχνει σαν κλασικό παλιάνθρωπο με επαναλαμβανόμενα ξεσπάσματα, ενώ, η σχέση του Ασάνζ με τον Ντάνιελ, σχέση πίστης/ προδοσίας, προσεγγίζει ρεπερτόριο μελοδράματος. Το φιλμ σφύζει από δυσνόητους, εξειδικευμένους τεχνικούς όρους και κώδικες κυβερνοχώρου... Η ταινία φαίνεται ότι ανησυχεί περισσότερο για την εξαγωγή ηθικού διδάγματος παρά για τη διεισδυτική οπτική στη σύνθετη σημασία των νέων τεχνολογιών και τη διαχείριση της πληροφορίας... Πάνω απ' όλα όμως, πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που να διαθέτουν, εκτός τεχνικών ικανοτήτων, γνώση και εμπειρία, για να εκτιμήσουν και να καταχωρήσουν ανάλογα την πληροφορία... Τέτοια άτομα πάντως δεν είναι ο Ασάνζ και η παρέα του...

Παίζουν: Μπένεντικτ Κούμπερμπατς, Αλίσια Βικάντερ, Στάνλεϊ Τούτσι, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2013).

Σε βιογραφίες όπως της Θάτσερ, του Χούβερ, του Χίτσκοκ οι μακιγιέρ δούλεψαν νυχθημερόν για να «ομοιάσουν» τους πρωταγωνιστές. Εδώ, προς οικονομικό συμφέρον της παραγωγής, η ομοιότητα επικεντρώθηκε στο τυπικό χτένισμα μια που το φυσικό ταλέντο υποτίθεται της Ναόμι Γουάτς θα ήταν από μόνο του ικανό να μας «εξαπατήσει».

Ο Γερμανός σκηνοθέτης της βαρύγδουπης ταινίας «Η ΠΤΩΣΗ» (η πτώση του Χίτλερ) επανακάμπτει με μια ταινία που δε βλέπεται, χωρίς χαρακτήρα και στιλ, βγαλμένη λες από την «υψηλή» ειδησεογραφία φημισμένων διεθνώς περιοδικών. Το δράμα αρχίζει και τελειώνει λίγο πριν το θανατηφόρο αυτοκινητικό στο Παρίσι, ενώ ο ενδιάμεσος δραματουργικός κύκλος, αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας στην αναζήτηση του «σωστού». Και ο «σωστός» είναι ένας Πακιστανός χειρουργός - και όχι ο Ντόντι που υπάρχει μόνο και μόνο για να κάνει τον γιατρό να ζηλέψει. Η κρυφή ερωτική ιστορία της Lady D - που ειδικά μετά το θάνατό της απόκτησε στάτους εικόνας θρησκευτικής - με το νεαρό καρδιοχειρουργό - που από κάποιο σημείο αρνείται να ζει με τις μόνιμες επιδρομές των παπαράτσι - σαν πλαίσιο της αφήγησης, φαντάζει ξεκαρδιστικό... Ιδιαίτερα όταν η χημεία ανάμεσα στο ζεύγος είναι ανύπαρκτη, όταν οι διάλογοι είναι δύσκαμπτοι αν όχι γελοίοι... Η κάκιστη ταινία, κινηματογραφημένη ροζ ιστορία απ' αυτές που κρέμονται στα περίπτερα, βασίζεται στο βιβλίο «Diana - Her last love»...

Παίζουν: Ναόμι Γουάτς, Νάβιν Αντριους, Τζέραλντιν Τζέιμς κ.ά.

Παραγωγή: Μ. Βρετανία (2013).

«Είμαστε όλοι στο χείλος της απόγνωσης, άλλο φάρμακο δεν έχουμε από το να βρισκόμαστε και να τσιγκλάμε ο ένας τον άλλο» λέει ο 65χρονος Τζεπ Γκαμπαρντέλα, τουριστικός οδηγός, στο μαγικό φιλμικό ταξίδι της αμφίσημης «τέλειας ομορφιάς». Διαποτισμένος από απροσδιόριστη νοσταλγία για χωρόχρονο που κάποτε έδινε νόημα στη ζωή, ο βασιλιάς της κοσμικής Ρώμης, περνά τις νύχτες σε σαλόνια που μετράνε, με κόσμο που μετρά και αμέτρητο κυνισμό...

Ο σπουδαίος ηθοποιός, επίσης Ναπολιτάνος, Τόνι Σερβίλο, συνεργάζεται για τέταρτη φορά με τον Σορεντίνο σε μια αφήγηση, όχι επικεντρωμένη στο εγώ αλλά σε ένα κολάζ γεγονότων αυτοβιογραφικών. Στο φόντο μιας αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής συνθέτει το πορτρέτο του Τζεπ, μια μάσκα ακραίας απάθειας και ανέκφραστης εκφραστικότητας. Σαν όλους τους πρωταγωνιστές του Σορεντίνο είναι κι αυτός φιγούρα μοναχική, αποσπασμένη από τον τριγύρω κόσμο και τον εαυτό της. Είναι χαρακτήρας διαπεραστικής ευφυΐας, ικανός για κριτική και αυτοκριτική, με πορτοκαλί και κίτρινα σακάκια, λευκά παντελόνια και καπέλο, ενώ πάντα ανάμεσα στα δάκτυλα το τσιγάρο και το αυτάρεσκο χαμόγελο αυτού που βρίσκεται πάντα στο κέντρο των πάρτι αλλά όχι της ζωής του...

Παίζουν: Τόνι Σερβίλο, Σαμπρίνα Φερίλι, Κάρλο Βερντόνε, Ιζαμπέλα Φεράρι, κ.ά.

Παραγωγή: Ιταλία, Γαλλία (2013).

Η άνοδος και πτώση του έρωτα σε ξέφρενη τροχιά γύρω από το θέμα παιδί και καρκίνος υπό τους ήχους bluegrass μουσικής - ενός υποείδους της αμερικάνικης country. Σίγουρο χαρτί συγκίνησης στο πλαίσιο ενός αληθινού, επώδυνου και βασανιστικού ταξιδιού. Οταν το παιδί σου είναι θανάσιμα άρρωστο χωρίς ελπίδα σωτηρίας τότε η ζωή παίρνει κουτρουβάλες στον κατήφορο χωρίς σφήνες και φρένα και ο έρωτας, μαζί της ....

Τελευταία ο βελγικός κινηματογράφος εκπλήσσει κατά κανόνα ευχάριστα. Στη μεστή αυτή φλαμανδική ταινία, διασκευή θεατρικής παράστασης, ο έρωτας περιγράφεται τρυφερά και όμορφα, η ιστορία της γνωριμίας του ζεύγους θα μπορούσε να θυμίζει παραμύθι. Οι δυο τους ονειροπόλοι και αταίριαστοι, στοιχείο που έρχεται στην επιφάνεια μετά το θάνατο της μικρής. Εκείνη ψάχνει να βρει δύναμη στην πίστη, φορά σταυρό, συλλέγει αντικείμενα της καθολικής πίστης. Εκείνος λυσσαλέα άθεος, ο σκηνικός του μονόλογος δυναμικά άγαρμπος τόνος στο διακριτικό κι ευαίσθητο ύφος της ταινίας. Το πιο αξιόλογο φιλμ της βδομάδας...

Παίζουν: Γιόχαν Χέλντενμπεργκ, Βέερλε Μπέτενς, Νελ Κατρίσε, κ.ά.

Παραγωγή: Βέλγιο (2012).

Η κινηματογραφική «δυστοπία» αρχικά -σημείο εκκίνησης η δεκαετία του '70 με το φιλμ «Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ» (1968) του Φράνκλιν Σάφνερ- κυοφορούσε θέματα προσφιλή στους μαυροντυμένους σινεφίλ της εποχής που «θρέφονταν» από τις ανατρεπτικές σκέψεις που συχνά βρίσκονταν στα θεμέλια αυτού του κινηματογραφικού υπο-είδους. Τις τελευταίες δεκαετίες, τη δυστοπία έχουν οικειοποιηθεί πολυεθνικές εταιρείες παραγωγής, που φρόντισαν να καθαρίσουν το είδος ιδεολογικά (βία, φτηνά ιδεολογήματα και «πλύση εγκεφάλου» κάνουν τους θεατές να ξεχνούν τα πραγματικά τους προβλήματα) και να το καταστήσουν κερδοσκοπικό... (Φυσικά και υπάρχουν διαβαθμίσεις!). Το αστείο είναι ότι τα περισσότερα από τα πανάκριβα αμερικάνικα οπτικοακουστικά προϊόντα δυστοπίας (π.χ. «ΤΗΕ HUNGER GAMES: ΦΩΤΙΑ», «AVATAR», «TERMINATOR» και πολλά άλλα) που, σχεδόν πάντα, θέμα τους έχουν τον «ανθρωπάκο» απέναντι στις άπληστες πολυεθνικές είναι, σχεδόν πάντα, εμπορεύματα μιας άπληστης πολυεθνικής...

Η αμερικάνικη -λειτουργική- παραγωγή «ΤΗΕ HUNGER GAMES: ΦΩΤΙΑ» (2013) που έκανε χτες πρεμιέρα, είναι σαφέστατα ένα σκληρά στοχοπροσηλωμένο και οικονομικά υπολογισμένο «προϊόν - βιτρίνα» μιας καπιταλιστικής βιομηχανίας δισεκατομμυρίων που, αργά και σταθερά, τείνει προς παγκόσμια κυριαρχία. Η ταινία αποτελεί το δεύτερο από τα τέσσερα μέρη του franchise, φιλμ που βασίζεται στο δεύτερο βιβλίο της τριλογίας της Αμερικάνας συγγραφέα Σούζαν Κόλινς. «Συναρπαστικό, πρωτότυπο, εγείρει στοχασμούς» ... Ετσι διαφημίζεται το φαβορί της βδομάδας... Ο τεράστιος αγώνας της «κουλ» Κάτνις ενάντια στην εξουσία... που θα μπορούσε να έχει ψαλιδιστεί μεγάλο μέρος από τα 150 λεπτά διάρκειας της ταινίας. Είθισται βέβαια, οι ταινίες franchise να διατηρούν την ευπρέπεια να προσφέρουν ένα -τουλάχιστον- συγκροτημένο δραματουργικό κύκλο για τον επενδυμένο στην ταινία χρόνο που κλείνει με την υπόσχεση «to be continued»... Εν κατακλείδι σας ενημερώνουμε ότι από σήμερα, θα προβάλλεται στο σινεμά «Αλεξάνδρα» (Καλλιθέα) το ντοκιμαντέρ της Χρύσας Τζελέπη και του Ακη Κερσανίδη «ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ» που προσπαθεί να «αναπαραστήσει» το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη -ένα από αναρίθμητα θυσιαστήρια του ναζισμού- μέσα από μαρτυρίες, διηγήσεις, φωτογραφικό και κινηματογραφημένο υλικό και παράλληλα να υπερτονίσει τη σημασία του να διατηρείται ζωντανή η ιστορική μνήμη. Γενική είσοδος 3 ευρώ...