Επί μια πενταετία σχεδόν, ολόκληρη η πολιτεία της Καλιφόρνια βρισκόταν σε συνθήκες έντονης ξηρασίας, με τους ταμιευτήρες να έχουν πιάσει πάτο και να τίθενται από πολλούς ερωτήματα, όπως αν μπορεί να συνεχιστεί η αγροτική παραγωγή, έως και αν πρέπει να συνεχίσει να δέχεται νέους κατοίκους, από εξωτερική αλλά και εσωτερική μετανάστευση. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η τελευταία βαρύτερη και πιο μακροχρόνια κυκλική ξηρασία ήταν αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής, το ίδιο όπως και οι κατακλυσμιαίες βροχές και οι βαριές χιονοπτώσεις, που ξεκίνησαν τελικά τον Οκτώβρη του 2016 και τελείωσαν το Φλεβάρη του 2017, προσφέροντας σε αυτό το πεντάμηνο το ισοδύναμο του υετού δύο κανονικών ετών, ξαναγεμίζοντας τους επιφανειακούς ταμιευτήρες.
Στην Καλιφόρνια έχουν ήδη γίνει φράγματα σχεδόν σε όλα τα ποτάμια, οπότε η μόνη πηγή πόσιμου νερού που απομένει να χρησιμοποιηθεί πιο έντονα, είναι τα υπόγεια νερά, οι υδροφόροι ορίζοντες, όπου βρίσκεται δεκαπλάσια ποσότητα νερού, απ' ό,τι σε όλους τους ταμιευτήρες της πολιτείας. Ομως οι υδροφόροι ορίζοντες έχουν υποστεί μεγάλη εξάντληση και σε ορισμένες περιπτώσεις και υποβάθμιση, εξαιτίας της υπεράντλησης για άρδευση. Στο κέντρο του Σαν Χοσέ, η υπεράντληση οδήγησε σε υποχώρηση του εδάφους κατά 4 μέτρα! Επιπλέον, η δημιουργία των φραγμάτων περιόρισε παραπέρα το νερό που είναι διαθέσιμο για να απορροφηθεί από το έδαφος και να ξαναγεμίσει τους υδροφόρους ορίζοντες. Παρά τις μεγάλες βροχοπτώσεις μετά το τέλος του τελευταίου κύκλου ξηρασίας, οι υδροφόροι ορίζοντες της Καλιφόρνια παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα πληρότητας.
Για περισσότερο από έναν αιώνα, η πολιτεία της Καλιφόρνια διαχειριζόταν μόνο τα επιφανειακά νερά. Τα υπόγεια νερά ήταν «δικαίωμα ιδιοκτησίας»: Μπορούσες να σκάψεις ένα πηγάδι στο χωράφι σου και να αντλήσεις όλο το νερό που χρειαζόσουν, ανεξάρτητα από το πώς αυτό επηρέαζε τον γείτονά σου. Πριν από την τρέχουσα «αποκεντρωμένη» προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος, είχε υπάρξει μια περίοδος όπου ίσχυε: «Ο,τι νερό αποταμιεύσεις, τόσο θα αντλήσεις», κάτι σαν τράπεζα νερού, όπου μπορείς να κάνεις ανάληψη μόνο τα χρήματα που έχεις καταθέσει. Φυσικά τα υπόγεια νερά δεν μένουν ακίνητα, οπότε το δάνειο από το καπιταλιστικό χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν μπόρεσε να λειτουργήσει. Οπως γράφει η τοπική δημοσιολόγος Ερικα Γκάις, «οι άνθρωποι πρέπει να αλλάξουν την αντίληψή τους για την ιδιοκτησία στο νερό σε κάτι πιο κοινοτικό». Ομως οι προτροπές και τα οράματα δεν είναι αρκετά όταν θεός παραμένει η ατομική ιδιοκτησία και κίνητρο της παραγωγής το κέρδος. Κι επειδή τα «δικαιώματα νερού» είναι πολιτικό ταμπού, όπως παραδέχεται η Γκάις, δεν θα είχε ξεκινήσει ούτε αυτή η προσπάθεια που γίνεται τώρα, αν δεν είχε προηγηθεί η πανικόβλητη υπεράντληση, που έκαναν κατά τη διάρκεια της ξηρασίας όσοι έχουν τέτοια «δικαιώματα νερού».
Σε μια κοινωνία όπου δεν θα υπάρχει ιδιοκτησία στηριγμένη στο καπιταλιστικό κέρδος κάθε παραγωγός θα μετέχει στην κοινωνική ιδιοκτησία και έτσι δεν θα είναι ανταγωνιστής του άλλου παραγωγού, αλλά όλοι θα παράγουν για το κοινωνικό σύνολο και θα έχουν κοινά συμφέροντα από την αύξηση της συνολικής παραγωγής. Σε μια κοινωνία όπου η παραγωγή θα γίνεται με επιστημονικό κεντρικά σχεδιασμένο τρόπο, τα παραπάνω προβλήματα της διαχείρισης και αξιοποίησης κάθε υδάτινου πόρου θα περιοριστούν δραστικά, θα αντιμετωπίζονται πολύ πιο εύκολα και αποτελεσματικά προς όφελος όλης της κοινωνίας. Και φυσικά, επειδή ο άνθρωπος θα είναι πρώτη προτεραιότητα, θα παίρνονταν τα αναγκαία μέτρα για να μην υπάρχουν ανεξέλεγκτες πλημμύρες και να μη θρηνούμε ανθρώπινα θύματα.