Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) αξιοποιούνται με πολλούς τρόπους και πολλούς σκοπούς στο σημερινό καπιταλιστικό κόσμο. Με δεδομένη τη λαϊκή δυσπιστία στις ...εκλεγμένες κυβερνήσεις, οι ΜΚΟ προσφέρουν την πρόφαση της ανεξάρτητης και μη ελεγχόμενης οργάνωσης ανθρώπων που ενδιαφέρονται για ένα θέμα, βασισμένης συχνά σε «εθελοντική» προσφορά. Γι' αυτό είναι ιδανικές - τουλάχιστον μέχρι να γίνει ευρύτερα αντιληπτός ο ρόλος που παίζουν - για την προώθηση νέων αντιδραστικών μέτρων, προετοιμάζοντας το έδαφος μέσα στην κοινωνία, κάνοντας ένα «διάλογο» μακριά από τα σωματεία, τους κοινωνικούς φορείς και τους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους και παρουσιάζοντας τα συμπεράσματα προς έγκριση σε κυβερνήσεις και κυβερνητικά φόρα, που αντιπροσωπεύουν τους λαούς τους με τον γνωστό τρόπο που τους «αντιπροσωπεύουν» στον καπιταλισμό. Οι ΜΚΟ, αξιοποιώντας τους σημαντικούς πόρους που διατίθενται σ' αυτές από τον κρατικό κορβανά, αλλά και το μεγάλο κεφάλαιο, «ντύνουν» τα συμπεράσματά τους με έναν επιστημονικοφανή μανδύα, που τα θέτει τάχα πέραν πάσης αμφιβολίας.

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Νερού (World Water Council) είναι μια ΜΚΟ με έδρα τη Μασσαλία, ειδικός σύμβουλος της ΟΥΝΕΣΚΟ και του Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου (ECOSOC) του ΟΗΕ, που ασχολείται σύμφωνα με την ιστοσελίδα του με την «προώθηση της (σ.σ. κοινωνικής) συνειδητοποίησης, την οικοδόμηση της πολιτικής απόφασης και την πυροδότηση δράσης για κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται με το νερό σε όλα τα επίπεδα...»

Το ΠΣΝ έχει αναπτύξει την έννοια του «εικονικού νερού», δηλαδή του νερού που χρησιμοποιείται για την παραγωγή κάποιου προϊόντος. Στη συνέχεια, παίρνοντας υπόψη όχι μόνο το νερό που καταναλώνεται σε κάθε χώρα, αλλά και το (εικονικό) νερό που έμμεσα εισάγεται και καταναλώνεται σε αυτήν μέσω των εισαγωγών προϊόντων, υπολογίζει το «αποτύπωμα νερού», δηλαδή την ολική κατανάλωση νερού στο επίπεδο της χώρας και κατά κεφαλή. Με βάση αυτό το «αποτύπωμα», εκτιμά την αυτάρκεια ή την εξάρτηση της χώρας σε νερό.

Για τη ΜΚΟ σύμβουλο του ΟΗΕ «η λογική είναι ξεκάθαρη: το καθαρό πόσιμο νερό είναι είδος σε έλλειψη και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί οικονομικά. Υπάρχει επείγουσα ανάγκη να αναπτυχθούν οι προσήκουσες έννοιες και τα εργαλεία για να γίνει αυτό εφικτό». Οι βελτιώσεις για να γίνει διαχείριση με οικονομικά αποτελεσματικό τρόπο ξεκινούν από «το επίπεδο των καταναλωτών, όπου η τιμή και η τεχνολογία παίζουν ρόλο - κλειδί. Σε αυτό το επίπεδο η "αποτελεσματικότητα της χρήσης του νερού σε τοπικό επίπεδο" μπορεί να αυξηθεί, δημιουργώντας συναίσθηση μεταξύ των καταναλωτών νερού, χρεώνοντας με τιμές βασισμένες στο πλήρες οριακό κόστος και παρακινώντας στη χρήση τεχνολογιών εξοικονόμησης νερού». Με άλλα λόγια, αύξηση της τιμής του νερού για τον «ασυνείδητο» καταναλωτή που ξεπλένει το ποτήρι πριν πιει νερό και καλύτερη κύκλιση του κεφαλαίου με νέες αγορές τεχνολογικών μέσων εξοικονόμησης νερού σε οικιακό και κρατικό επίπεδο.

Το ΠΣΝ δεν κρύβει λόγια: «Στο παγκόσμιο επίπεδο, το εμπόριο εικονικού νερού έχει γεωπολιτικές επιπτώσεις: προκαλεί εξαρτήσεις μεταξύ των χωρών. Γι' αυτό, μπορεί να θεωρηθεί είτε ως κίνητρο για συνεργασία και ειρήνη, είτε ως λόγος για πιθανές διενέξεις». Στον κόσμο όπου τα ιμπεριαλιστικά κέντρα επιτίθενται και καταλαμβάνουν μια χώρα, επειδή λένε ότι έχει όπλα μαζικής καταστροφής, που στην πραγματικότητα δεν έχει, είναι φανερό τι είδους κίνητρο θα είναι το εμπόριο εικονικού νερού.

Αυτή τη στιγμή, οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας εικονικού νερού (και ο μεγαλύτερος καταναλωτής κατά κεφαλή), εξάγοντας γύρω στο ένα τρίτο του νερού τους μέσω των τροφίμων και άλλων προϊόντων που πουλάνε σε άλλες χώρες. Ομως, σύμφωνα με εκτιμήσεις ειδικών, σύντομα τα πράγματα θα αλλάξουν, καθώς μεγάλα υδατικά συστήματα στις ΗΠΑ βρίσκονται σε καθοδική πορεία. Το ΠΣΝ θεωρεί ότι πρέπει όλες οι χώρες να συμφωνήσουν στη δημιουργία μιας «δίκαιης αγοράς νερού», αλλά αυτό θεωρείται δύσκολο για τις φτωχότερες χώρες, που πρέπει να ξεπεράσουν μια σειρά εμπορικά και άλλα εμπόδια. Μπορεί ποτέ μια αγορά να είναι δίκαιη; Τι αγορά θα ήταν αν λειτουργούσε στη βάση του δικαίου και όχι στη βάση του κέρδους;

Στο όραμα των ειδικών της διαχείρισης του «παγκόσμιου νερού» περιλαμβάνεται βεβαίως και η εκτεταμένη καλλιέργεια Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών (ΓΤΟ) που θα βοηθήσουν στην εξοικονόμηση μεγάλων ποσοτήτων νερού για άρδευση. Το πρόβλημα γι' αυτούς είναι η παγκόσμια έλλειψη νερού που ήδη υπάρχει και θα αρχίσει να εντείνεται λόγω των αλλαγών στο κλίμα. Αν και τυπικά προσπαθούν να βρουν λύσεις για την καλύτερη διαχείριση του νερού, θεωρούν ότι σύντομα δε θα φτάνει το νερό, όσο καλή διαχείριση κι αν γίνει.

Οταν ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο θέλει περισσότερο πετρέλαιο, το παίρνει με πολιτική, οικονομική ή ακόμα και στρατιωτική βία. Οταν χρειαστεί περισσότερο νερό θα το εξασφαλίσει με ανάλογα μέσα. Μήπως η προώθηση καλλιεργειών για βιοκαύσιμα σε χώρες που βρίσκονται χαμηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα δεν είναι μεταξύ άλλων και εξασφάλιση εισαγωγών εικονικού νερού από τις χώρες που είναι ψηλότερα; Οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ενωση και η Ιαπωνία (που είναι από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς εικονικού νερού) δεν πρόκειται να στέλνουν τάνκερ στην Ταϊλάνδη, τη Βραζιλία και άλλες χώρες που έχουν πλούσιους υδατικούς πόρους. Αρκεί να εισάγουν από τις χώρες αυτές γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα, που αλλιώς θα έπρεπε να παράγουν οι ίδιες καταναλώνοντας νερό.

Κι όσο για τις χώρες, που, σύμφωνα με τους ιμπεριαλιστές δεν κάνουν καλή χρήση των υδατικών τους αποθεμάτων δημιουργώντας... παγκόσμιο πρόβλημα, αν δεν μπορέσουν να τις χειραγωγήσουν αλλιώς, μια στρατιωτική επιχείρηση για την αποκατάσταση της «δημοκρατίας» θα είναι απολύτως δικαιολογημένη, ώστε να εξασφαλιστεί η «σωστή διαχείριση» ενός τόσο πολύτιμου για την ανθρωπότητα φυσικού πόρου.

Η αντιμετώπιση της ανισοκατανομής του νερού μέσα σε μια χώρα με τρόπο που να εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα του κεφαλαίου μπορεί να γίνει μόνο μακριά από λογικές καπιταλιστικής αγοράς. Παίρνοντας υπόψη το κοινωνικό συμφέρον από κάθε πλευρά (άρα και τις επιπτώσεις στο περιβάλλον), με τα κατάλληλα αρδευτικά και εγγειοβελτιωτικά έργα συγκράτησης και αξιοποίησης του νερού των βροχοπτώσεων, με μέτρα εξοικονόμησης νερού στη βιομηχανία, είναι δυνατό να φτάσει το νερό για να καλυφθούν όλες οι ανάγκες. Τα μέτρα αυτά μπορούν να σχεδιαστούν και να γίνουν πράξη μόνο στο πλαίσιο κεντρικού σχεδιασμού για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Σε διακρατικό επίπεδο, σε έναν κόσμο που επίσης θα λειτουργούσε με βάση τα συμφέροντα των λαών και όχι του κεφαλαίου, θα ήταν δυνατός ο σχεδιασμός της παραγωγής σε παγκόσμια κλίμακα, έτσι που να εξοικονομείται νερό εκεί που είναι σε έλλειψη, μεταφέροντας δηλαδή εικονικό νερό όπου χρειάζεται. Αυτός ο κόσμος δε θα έπασχε ούτε από την καταστροφή αγροτικών προϊόντων που συμβαίνει στην καπιταλιστική οικονομία (για διατήρηση της τιμής τους σε ορισμένα επίπεδα) και αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες σπατάλες πόρων, ανάμεσά τους και του νερού.