Αθήνα 10.30 π.μ., Ομόνοια. Πειραιάς 10.30 π.μ., πλατεία Καραϊσκάκη. Θεσσαλονίκη 10.30 π.μ., Αγαλμα Βενιζέλου. Ορεστιάδα 11 π.μ., κεντρική πλατεία. Αλεξανδρούπολη 10 π.μ., Δημαρχείο. Κομοτηνή 10 π.μ., κεντρική πλατεία. Ξάνθη 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία. Καβάλα 11 π.μ., κεντρική πλατεία. Δράμα 11 π.μ., κεντρική πλατεία. Κοζάνη 10.30 π.μ., πεζόδρομο. Πτολεμαΐδα 10.30 π.μ., παλιό πάρκο. Πάτρα 10.30 π.μ., πλατεία Γεωργίου. Ζάκυνθος 10.30 π.μ., παλιό Εργατικό Κέντρο. Μυτιλήνη 11 π.μ., πλατεία Σαπφούς. Σάμος 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο. Ικαρία 12 το μεσημέρι, Εύδηλος. Ρόδος 11 π.μ., ΟΑΕΔ. Ηράκλειο 10 π.μ., πλατεία Ελευθερίας

Τα στελέχη του ΠΑΜΕ και μέσα στην Ολομέλεια της ΓΣΕΕ, σε αντίθεση με τις άλλες παρατάξεις που αναζητούσαν προσχήματα και δικαιολογίες για να φρενάρουν τους αγώνες και να τους ποδηγετήσουν σε κατεύθυνση αλλότρια από τα εργατικά συμφέροντα, ξεκαθάρισαν ότι:

«Θα δώσουμε τη μάχη της απεργίας σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο και εργοστάσιο, για να σηκώσει ανάστημα ο εργαζόμενος. Να πιστέψει στη δύναμη και στην ικανότητα του οργανωμένου μαζικού αγώνα, σε σύγκρουση με τις επιδιώξεις των εργοδοτών, να βάλει εμπόδια στη νέα βαρβαρότητα που έρχεται να προστεθεί στην προηγούμενη. Να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις συνολικής ανατροπής αυτών των μέτρων και των δυνάμεων που τα προωθούν. Να χτιστεί η συμμαχία εργατών, αυτοαπασχολούμενων, ανέργων, φτωχών αγροτών, για να φύγει όχι μόνο αυτή η κυβέρνηση, αλλά και να μην έρθει καμιά άλλη σαν αυτή».

Στην ίδια αυτή Ολομέλεια της διοίκησης της ΓΣΕΕ, αναδείχτηκε και επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η ύπαρξη και αντιπαράθεση διαφορετικών γραμμών μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα: Ο ταξικός πόλος των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ σε αντιπαράθεση τόσο με την πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, που είναι ιμάντες της σημερινής κυβερνητικής πολιτικής στο κίνημα, όσο και με τις παρατάξεις του «εκκολαπτόμενου κυβερνητικού συνδικαλισμού» και του ρεφορμισμού, ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ και ΕΜΕΙΣ (αποχωρήσαντες από την ΠΑΣΚΕ), που αποτελούν ισχυρό εμπόδιο στην προσπάθεια για ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση.

Συνδετική ουσία όλων αυτών των παρατάξεων, είναι μια άλλη διαχείριση της κρίσης, με «αναπτυξιακή» δοσολογία, η οποία θα φέρει δήθεν φιλολαϊκή διέξοδο. Δημόσιες δαπάνες και ρευστότητα στην αγορά ζητάνε ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, δημόσιες δαπάνες και ενίσχυση της «υγιούς επιχειρηματικότητας» η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (ΑΠ).

Και οι δυο συναντιόνται στη «διαχείριση της κρίσης», αποσιωπώντας από τους εργαζόμενους το κύριο: Οτι η καπιταλιστική κρίση, που τόσο ακριβά πληρώνουν οι εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα, γεννήθηκε από την προηγούμενη καπιταλιστική ανάπτυξη, την τεράστια συσσώρευση καπιταλιστικών κερδών, την κυριαρχία των μονοπωλίων και τον ανταγωνισμό τους. Και ότι βασική προϋπόθεση για να υπάρξει διέξοδος προς όφελος των εργαζομένων, είναι ακριβώς η ανειρήνευτη πάλη της εργατικής τάξης κατά των μονοπωλίων.

Για μια τέτοια πάλη, οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να ακούσουν κουβέντα, ούτε από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, ούτε από την ΑΠ του ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο. Θα ακούσουν μόνο τον πόνο τους για τις επιχειρήσεις που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα στην κρίση και να δώσουν δουλειά στους εργάτες. Οπως ακριβώς έκανε σε εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος της ΠΟΕΜ, της Ομοσπονδίας Μετάλλου, στην οποία μόλις πριν λίγες μέρες ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, μαζί με την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, απέκλεισαν από το προεδρείο την παράταξη του ΠΑΜΕ, αν και αναδείχτηκε δεύτερη δύναμη και ενισχυμένη.

Τι είπε λοιπόν ο πρόεδρος αυτής της Ομοσπονδίας; Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την παρέμβασή του: «Κάναμε θυσίες, μειώθηκε το κόστος εργασίας κατά 30% γιατί αγωνιούμε να διασφαλίσουμε τις θέσεις εργασίας. Κάναμε κινητοποιήσεις για να μειωθεί το κόστος Ενέργειας, να παραμείνει ζωντανή η βιομηχανία, γιατί η βιομηχανία δημιουργεί θέσεις απασχόλησης και πλούτο στην κοινωνία. Οι επιχειρήσεις δίνουν μάχη για να κρατηθούν...»!

Σε μια πρόταση όλη η ουσία της ταξικής υποταγής, της αποδοχής και συναίνεσης των εργατών στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οι αιματηρές περικοπές στους μισθούς βαφτίζονται «θυσία», για να διασφαλιστούν δήθεν οι θέσεις εργασίας, που όμως -παρά τις «θυσίες»- μειώνονται και αυτές. Ξεροκέφαλοι οι σκληροί και σιδερένιοι νόμοι της καπιταλιστικής ζούγκλας, δεν εξευμενίζονται με όσες «θυσίες» και αν κάνουν οι εργάτες. Το ξέρουν αυτό οι αρχιερείς της «ταξικής ειρήνης», αλλά είναι σε στρατόπεδο άλλο από αυτό των εργατών. Γι' αυτό ζητούν να στηριχτούν οι βιομηχανίες με ακόμα πιο φθηνό ρεύμα, και δεν το κάνουν βέβαια για τους εξαντλημένους εργάτες και τα λαϊκά νοικοκυριά.

Και η κορωνίδα όλης αυτής της ταξικής υποτέλειας: ...Οι καπιταλιστές δημιουργούν τον πλούτο. Οχι, δεν είναι οι εργάτες παραγωγοί του πλούτου, το κεφάλαιο είναι ο δημιουργός του! Ανάγνωση που θα τη ζήλευε και ο πιο επιφανής εκπρόσωπος των βιομηχάνων. Και αυτά λέγονται από «εκπρόσωπο» των εργαζομένων. Με τέτοιους «φίλους», τι να τους κάνει τους εχθρούς η εργατική τάξη;

Οταν λοιπόν αυτή είναι η γραμμή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και των συν-οδοιπόρων της, η κεντρική γραμμή των ίδιων πλειοψηφιών σε μεγάλες Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, τότε είναι φανερό ότι ακόμα και η προκήρυξη απεργιών -κάτω από την πίεση που ασκούν οι ταξικές δυνάμεις και τα οξυμένα προβλήματα- είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου. Γιατί το περιεχόμενο που δίνει στην κινητοποίηση η πλειοψηφία, είναι σε βάρος των εργατικών συμφερόντων.

Αυτή η γραμμή στο κίνημα υπονομεύει την πάλη των εργαζομένων, βάζει εμπόδια στην οργάνωσή τους, οδηγεί στην αναποτελεσματικότητα, σπέρνει την απογοήτευση και τη μοιρολατρία. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής επικαλείται η πλειοψηφία για να διακηρύξει ότι «δεν υπάρχει αγωνιστικό κλίμα» στους εργαζόμενους, «τα συνδικάτα είναι αδύναμα», «οι εργαζόμενοι δεν τραβάνε», όταν είναι η ίδια η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που έχει συμβάλλει τα μέγιστα σε αυτά τα αποτελέσματα. Αυτά ακριβώς ακούστηκαν και στη συνεδρίαση της τελευταίας Ολομέλειας, προϊδεάζοντας για τον τρόπο που η ΓΣΕΕ θα πάει στην απεργία, αλλά και αυτά που θα αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι μπροστά τους στο επόμενο διάστημα.

Επιβεβαιώνεται λοιπόν, ότι απ' αυτή τη ΓΣΕΕ με αυτή τη γραμμή, δεν έχουν τίποτα να περιμένουν οι εργαζόμενοι, σε τίποτα να ελπίζουν. Γιατί είναι γραμμή συνθηκολόγησης απέναντι στο κεφάλαιο, γραμμή παράδοσης του εργατικού κινήματος στις ορέξεις της καπιταλιστικής εργοδοσίας.

Δεν έχουν όμως να περιμένουν και τίποτα από παρατάξεις όπως η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, που στα λόγια καταγγέλλει την πλειοψηφία μόνο για αστοχίες και αβελτηρίες, και την ίδια στιγμή την καλεί «να μπει μπροστά» στην οργάνωση των αγώνων και να «πάρει πρωτοβουλίες». Δεν πρόκειται βέβαια για αντίφαση, αφού οι δυνάμεις του οπορτουνισμού συμφωνούν μαζί της στο βασικό: Στην κατεύθυνση που έχει χαράξει η ΓΣΕΕ, όντας ο φορέας των αστικών ιδεολογημάτων (ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα) μέσα στο κίνημα και ο θεματοφύλακας της Ευρωενωσιακής προοπτικής της χώρας, στην οποία είναι δεσμευμένοι και αυτοί, ως κεντρική στρατηγική επιλογή τους.

Γι' αυτό την ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ τη συνδέει ομφάλιος λώρος με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Γι' αυτό και οι αψιμαχίες τους, είναι για το πάπλωμα και όχι για την ουσία. Η συμπόρευσή τους, τη βολεύει άλλωστε και στη νέα της τακτική. Στη θεμελίωση και ανάπτυξη του νέου συνδικαλιστικού κυβερνητισμού που επιχειρεί να στήσει η ΑΠ. Της πάει γάντι με το σύνθημα που ρίχνει, ότι το κίνημα πρέπει να μετατραπεί σε μοχλό για κυβερνητικές εναλλαγές. Αυτό αποδεικνύει και η τοποθέτηση στελέχους της ΑΠ στην Ολομέλεια, ότι το προηγούμενο διάστημα έγιναν «πετυχημένοι αγώνες», που «άλλαξαν δύο κυβερνήσεις»!

Να πώς καταλαβαίνει την επιτυχία των αγώνων η ΑΠ. Η εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων είναι η μεζούρα της και όχι βέβαια η ισχυροποίηση των αγώνων, το βάθεμα της ταξικής συνείδησης, η οργάνωση της πάλης που με πρωτοπορία την εργατική τάξη θα κάνει κάθε αστική κυβέρνηση να μην μπορεί να σταθεί και ταυτόχρονα θα ανοίγει το δρόμο για βαθιές αλλαγές προς όφελός της.

Ο εκλογικός κορσές που οι οπορτουνιστές επιχειρούν να φορέσουν στο κίνημα στέλνει στις ελληνικές καλένδες την οργάνωση της πάλης, καλλιεργεί αυταπάτες και αναμονές για «λύσεις» από τα πάνω, βάζει στο «ψυγείο» την ταξική πάλη, μέχρι τις επόμενες εκλογές και τον επόμενο «σωτήρα». Μόνο που οι εργάτες μπούχτισαν από «σωτήρες», χόρτασαν από «Μεσσίες».

Περισσότεροι εργαζόμενοι, άνεργοι και νέοι, μέσα από τις δυσκολίες της πάλης, τις δραματικές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, έχουν τώρα όσα τους χρειάζονται για να καταλάβουν ότι όσο βαθύτερος είναι ο λάκκος που τους έριξαν, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη να σηκωθούν -και θα σηκωθούν- με τα δικά τους χέρια. Σε συμπόρευση με το ΠΑΜΕ και τις δυνάμεις που ακολουθούν το δύσκολο, αλλά το μόνο νικηφόρο δρόμο.

Από τη συζήτηση με το «Ριζοσπάστη»

-- Με τι συνθήκες είναι αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών και γιατί το σωματείο καλεί στην απεργία στις 6 Νοέμβρη;

-- Στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής υπάρχει έντονη κινητικότητα το τελευταίο διάστημα. Το μεγαλύτερο μονοπώλιο του κλάδου, ο ΟΤΕ, συνεχίζει την υψηλή κερδοφορία. Προ των πυλών βρίσκεται η δημιουργία καινούριας εταιρείας για τη μερική συλλειτουργία δικτύου, από «Vodafone» και «Wind».

Στον όμιλο «Intracom» υπήρχαν εξελίξεις αλλαγής ιδιοκτησιακού στη μεγαλύτερη επιχείρηση, την «Telecom», με την εξαγορά από την «Systema». Ο όμιλος «Forthnet» («Nova») πιέζεται από τον ανταγωνισμό με τον OTE και η «Hol», που βρίσκεται σε στρατηγική συνεργασία με την «Vodafone», συνεχίζει σταθερά το σχεδιασμό ανακύκλωσης του προσωπικού, δίνοντας ένα σημαντικό κομμάτι της τηλεφωνικής εξυπηρέτησης σε άλλες εταιρείες («Mediatel», CQS).

Παρόμοια είναι η κατάσταση στην πληροφορική. Χαρακτηριστικό ότι η «Singular» την προηγούμενη περίοδο προχώρησε σε μειώσεις μισθών για τρίτη φορά. Στις τηλεφωνικές υπηρεσίες, ελαστικοποιούνται περαιτέρω οι σχέσεις εργασίας με συμβάσεις μηνός, 15ημερες κτλ. Στα τηλεφωνικά κέντρα, όπου και πριν από την κρίση επικρατούσαν χειρότερες συνθήκες εργασίας, από τη μία στις μεγάλες επιχειρήσεις έχουμε ακόμα μεγαλύτερη ελαστικοποίηση της εργασίας και μειώσεις μισθών, ενώ στις μικρότερες ενισχύεται η πληρωμή με το κομμάτι, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία.

Ο κλάδος μας είναι από τους λίγους που μπορεί σήμερα ένας εργαζόμενος να βρει δουλειά, κυρίως σε τηλεφωνικά κέντρα. Συνολικότερα, η τάση που «χρωματίζει» τον κλάδο είναι η μείωση του συνολικού τζίρου και των συνδέσεων, αλλά ταυτόχρονα η διατήρηση ακόμα και αύξηση της κερδοφορίας για τους μονοπωλιακούς ομίλους.

Εκτιμούμε ότι στον κλάδο, στην Αττική, εργάζονται περίπου 27.000, με τους 9.000 περίπου σε χώρο που υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο. Δεν έχει υπογραφεί ποτέ κλαδική σύμβαση. Οι εργαζόμενοι καλύπτονταν είτε από επιχειρησιακές συμβάσεις (ΟΤΕ, «Cosmote», «Wind», «Vodafone»), είτε από κλαδικές ομοιοεπαγγελματικές (μηχανικοί, ηλεκτρολόγοι, υπάλληλοι γραφείου κτλ.). Συναντάμε όλες τις μορφές και τις σχέσεις εργασίας, με την «επινοικίαση» εργασίας να αυξάνεται, σε βάρος των ΣΣΕ, όπου αυτές υπάρχουν.

Με διάφορα προγράμματα «εθελούσιων» και μη, απολύσεων, οι πολυεθνικές ξεφορτώνονται παλιότερο προσωπικό με δικαιώματα το οποίο, στο βαθμό που αντικαθιστούν, αναπληρώνεται με νέους εργαζόμενους, επενοικιαζόμενους μέσω θυγατρικών ή άλλων δουλεμπορικών εταιρειών, εκεί όπου υπάρχουν ακόμα επιχειρησιακές συμβάσεις ή με νέους εργαζόμενους με πολύ χαμηλότερους μισθούς εκεί που δεν υπάρχουν. Αυτό συνεπάγεται εντατικοποίηση και τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, αλλά ταυτόχρονα συμβάλλει στο να σπάει η αυταπάτη του «καλού και απαραίτητου εργαζόμενου» ή του «οικογενειακού κλίματος» που ήθελαν να παρουσιάσουν σε σημαντικό βαθμό τα μονοπώλια το προηγούμενο διάστημα.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, το ΣΕΤΗΠ έκανε Γενική Συνέλευση και αποφάσισε τη συμμετοχή του κλάδου στην απεργία στις 6 Νοέμβρη, βάζοντας ταυτόχρονα σχέδιο για την επιτυχία της. Συγκεκριμένα:

-- Προχωράμε με συσκέψεις, συνελεύσεις σε κάθε χώρο δουλειάς με συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων συναδέλφων στην προσπάθεια για οργάνωση - συμμετοχή στην 24ωρη απεργία.

-- Ρίχνουμε το βάρος στην οργάνωση και τη συμμετοχή των εργαζομένων, στην ακόμα καλύτερη δραστηριοποίηση των Σωματειακών Επιτροπών και δημιουργία νέων σε μαζικούς χώρους που δεν υπάρχουν.

-- Αυτό που παλεύουμε σήμερα στον κλάδο είναι η υπεράσπιση των συμβάσεων, όπου αυτές υπάρχουν και υπογραφή κλαδικής σύμβασης που να καλύπτει όλους τους εργαζόμενους ανεξαρτήτου σχέσης εργασίας. Αυτό προϋποθέτει την ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή των εργαζομένων στα επιχειρησιακά σωματεία με στόχο την ανατροπή των συσχετισμών και ταυτόχρονα συλλογική ενιαία πάλη με το κλαδικό μας σωματείο, το ΣΕΤΗΠ.

Το ΣΕΤΗΠ πρωτοστατεί στην προπαγάνδιση και την οργάνωση της απεργίας, όταν οι δυνάμεις που πλειοψηφούν στα επιχειρησιακά σωματεία, βάζουν εμπόδια, την υπονομεύουν. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του σωματείου της «Cosmote», που έκανε Γενική Συνέλευση τη Δευτέρα 21/10. Πήραν κατά σειρά το λόγο ο εκπρόσωπος Τύπου της ΓΣΕΕ, ο πρόεδρος και ο γραμματέας της ΟΜΕ - ΟΤΕ. Αφού ανέπτυξαν το ζοφερό μέλλον για τους εργαζόμενους και τις «προκλήσεις» για την επιχείρηση, δεν είπαν κουβέντα για την απεργία στις 6 του Νοέμβρη.

Στο σωματείο της «Wind», στη Γενική Συνέλευση στις 22/10, οι δυνάμεις που έχουν την πλειοψηφία, την ώρα που «σφάζονται» στο όνομα τάχα της ενότητας, πρότειναν 48ωρη απεργία με ανοιχτή ημερομηνία, αποσυνδέοντάς την από τη γενική απεργία στη λογική του «να σώσουμε το μαγαζάκι μας». Στο σωματείο της «Vodafone» που ελέγχεται από αντίστοιχες δυνάμεις, εδώ και 3 βδομάδες δεν έχουν απαντήσει στην επιτροπή επινοικιαζόμενων εργαζόμενων, στο βασικό τους αίτημα, να γίνουν μέλη του σωματείου!

-- Ποια είναι η κατάσταση με τους νέους που απασχολούνται στον κλάδο; Πώς δουλεύει το σωματείο για να τους βοηθήσει να μπουν στη δράση;

-- Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί για τους νέους εργαζόμενους στον κλάδο είναι εφιαλτική. Από τη μία, κατανοούν και οι ίδιοι ότι «με αυτούς τους μισθούς δεν ζεις», «με αυτές τις συνθήκες δεν τη βγάζεις». Από την άλλη, η τεράστια ανεργία πιέζει όλο και πιο πολλούς να ρίξουν τις απαιτήσεις τους. Πρέπει, επίσης, να υπολογίσουμε ότι στους νέους απουσιάζει η συνδικαλιστική πείρα, ότι οι άνθρωποι που γνωρίζουν τι σημαίνει συζητώ -αποφασίζω- δρω συλλογικά είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία.

Το συνδικάτο μας λαμβάνει υπόψη το γεγονός ότι συνάδελφοι που μπήκαν για πρώτη φορά σε αγώνες κάτω από το βάρος οξυμένων προβλημάτων, μπορεί να οδηγηθούν στην απογοήτευση, καθώς το ιδεολόγημα της αναποτελεσματικότητας των αγώνων καλλιεργείται έντεχνα από την εργοδοσία στους χώρους δουλειάς, σιγοντάρεται από τους συνδικαλιστικούς της εκπροσώπους, ακόμα κι αν δεν εκφράζεται ενιαία σε όλους τους χώρους δουλειάς.

Εχοντας σημαντικό τμήμα νέων εργαζόμενων στον κλάδο, φροντίζουμε όταν ερχόμαστε σε επαφή, να ξεκινάμε από βασικά ζητήματα, που για παλιότερους εργαζόμενους μπορεί να ήταν αυτονόητα. Οπως, για παράδειγμα, τι είναι σωματείο, τι είναι συλλογική σύμβαση, πώς υπογράφεται, πώς διεκδικείται, πώς παίρνονται συλλογικές αποφάσεις, γιατί ένας εργαζόμενος, άσχετα αν συμφωνεί με τους διαμορφωμένους συσχετισμούς στο κίνημα ή σε ένα σωματείο, οφείλει να συμμετέχει προβάλλοντας τη διαφωνία, τη διαφορετική σκέψη κτλ.

Ταυτόχρονα, παίρνουμε μέτρα ώστε οι συνάδελφοι να κατανοήσουν ότι ο αγώνας δεν αρχίζει ούτε τελειώνει με μια κινητοποίηση. Οτι δεν πρέπει να "τσιμπάνε" στην τακτική της διάσπασης που περνάει η εργοδοσία. Οτι την αποτελεσματικότητα του αγώνα δεν τη μετράμε μόνο με το αν είχε ένα άμεσο αποτέλεσμα, ή με το πόσοι συμμετείχαν σε μια κινητοποίηση. Χρειάζεται επιμονή και υπομονή, σχέδιο και οργάνωση, καλή γνώση και «ζύγισμα» του αντίπαλου.

Προπάντων, χρειάζεται συσπείρωση στο σωματείο, να έχει ο κάθε εργαζόμενος έγνοια για το δυνάμωμά του, για τον προσανατολισμό που θα έχει η πάλη του. Να ανεβαίνει σταθερά η συμμετοχή του στην αντιπαράθεση για το ποια γραμμή στο σωματείο και συνολικά το κίνημα, υπηρετεί τα δικά του συμφέροντα, και όχι της εργοδοσίας. Τέτοια σωματεία και τέτοιοι αγώνες μπορούν να κερδίζουν μικρές μάχες και σε συμμαχία με όλη την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, να ανοίγουν δρόμους για πιο ριζικές αλλαγές προς όφελος των εργαζόμενων.

Σε ό,τι αφορά τους νέους εργαζόμενους, είναι φυσικό να έχουν και άλλα ενδιαφέροντα στον Αθλητισμό, στον Πολιτισμό κ.α. Κάνουμε προσπάθειες με εκδηλώσεις, γλέντια κτλ. να δείξουμε την άποψη που έχει το συνδικάτο για την ίδια τη ζωή μέσα από αυτά τα ενδιαφέροντα. Πολύ σημαντική πρωτοβουλία, που βοήθησε σε αυτή την κατεύθυνση είναι και το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου 5χ5 του ΠΑΜΕ. Η πρωτοβουλία αυτή συσπείρωσε κόσμο, κατεβάσαμε πέντε ομάδες.

-- Πόσο και πώς έχει βοηθήσει η δράση των Σωματειακών Επιτροπών;

-- Σημαντικό και αναντικατάστατο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία έχουν παίξει οι σωματειακές επιτροπές. Σε ένα μαζικό σωματείο, που έχει στόχο να οργανώσει όλους τους εργαζόμενους του κλάδου, είναι φυσικά αδύνατο την καθημερινή επαφή και συζήτηση που είναι απαραίτητη να τη φέρει σε πέρας το Διοικητικό Συμβούλιο. Οσο καλά και αν είναι γραμμένη μια ανακοίνωση, όσο καλή να είναι η εισήγηση σε μια γενική συνέλευση, ο εργαζόμενος την ίδια σχεδόν στιγμή δέχεται βομβαρδισμό ιδεολογημάτων από τα μονοπώλια μέσα στο χώρο δουλειάς και έξω από αυτόν.

Οπως επίσης είναι καθοριστικής σημασίας η μεταφορά του «κλίματος», της γνώμης των μελών και των εργαζομένων μέσα στους χώρους δουλειάς. Οι Σωματειακές Επιτροπές παίζουν αυτό το διπλό ρόλο από και προς το ΔΣ του συνδικάτου, αποκτά ζωή, δράση το ίδιο το συνδικάτο. Ετσι εκεί που έχουμε συγκροτήσει Σωματειακές Επιτροπές και καλύτερη εικόνα έχουμε και δυνατότητα άμεσης παρέμβασης και χαρακτηριστικά πολύ περισσότερα μέλη που αυξάνονται μέρα με την ημέρα.

Δεν επρόκειτο βέβαια για κάποια «μαντική ικανότητα». Οποιος θέλει να δει ξεκάθαρα την πραγματικότητα, όποιος αναγνωρίζει ότι η επίθεση στο ασφαλιστικό σύστημα είναι μέρος της γενικότερης διαχρονικής επίθεσης του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, σε βάρος της εργατικής τάξης και των δικαιωμάτων της, που βρίσκεται σε εξέλιξη πολύ πριν την κρίση, κορυφώθηκε μετά το ξέσπασμά της και συνεχίζει να εντείνεται, δεν μπορούσε να αποδεχτεί τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», ότι δήθεν «το Ασφαλιστικό λύθηκε» και πως δεν χρειάζονται νέες παρεμβάσεις. Ούτε ότι όλα αυτά έγιναν και γίνονται για τη «βιωσιμότητα» των Ταμείων και από την ευαισθησία των κυβερνήσεων να «διασφαλίσουν» συντάξεις και στις νέες γενιές.

Ετσι, λίγο πριν ολοκληρωθεί ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2014 και μερικές ημέρες πριν αρχίσει το καινούριο εξαμηνιαίο «θέατρο» και ενώ συνεχίζονται οι συνεννοήσεις με την τρόικα, άρχισαν και τα όργανα...

Η αυλαία άρχισε να σηκώνεται την περασμένη εβδομάδα με την τοποθέτηση που έκανε ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Στουρνάρας, σε συνέδριο του ΣΕΤΕ, όπου επανέφερε το ζήτημα νέων «διαρθρωτικών παρεμβάσεων» στο Ασφαλιστικό, λέγοντας ότι «υπάρχουν περιθώρια στοχευμένων περικοπών σε δαπάνες, καταργώντας π.χ. κοστοβόρες εξαιρέσεις στο ασφαλιστικό σύστημα από τους γενικούς κανόνες, εξαιρέσεις που δεν είναι κοινωνικά δίκαιες και χωρίζουν τους πολίτες σε πατρίκιους και πληβείους».

Με τον τρόπο αυτό, φωτογραφίζονται πλέον και ομολογούνται τα σχέδια για νέες περικοπές που δρομολογούν στις συντάξεις του πρώην ΤΕΒΕ (ΟΑΕΕ), ενώ προαναγγέλλονται και μειώσεις στις συντάξεις των ασφαλισμένων στα Ταμεία των πρώην ΔΕΚΟ και των τραπεζών. Αλλά και αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης σε ορισμένες κατηγορίες ασφαλισμένων στα Ταμεία των πρώην ΔΕΚΟ και των τραπεζών, τις οποίες τα κυβερνητικά στελέχη σκόπιμα χαρακτηρίζουν «πρόωρες συντάξεις», αφού οι προϋποθέσεις που ισχύουν για αυτές τις ομάδες και ιδιαίτερα για τους παλιούς εργαζόμενους, δεν ταυτίζονται με τα γενικά συνταξιοδοτικά όρια, τα οποία έχουν αυξηθεί.

Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε ο υπουργός Εργασίας σε Επιτροπή της Βουλής όπου ενημερώνοντας για το Ασφαλιστικό είπε χαρακτηριστικά: «Αναφέρομαι στις ειδικές περιπτώσεις συνταξιοδοτήσεων ή στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, που είναι άλλη μια μεγάλη ανισότητα και στρέβλωση, μια από τις βαθιές πληγές του συστήματος. Ολο αυτό, δυστυχώς, είναι μια πραγματικότητα, την οποία δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς. Αυτό δε σημαίνει κάτι για τις περικοπές συντάξεων ή οτιδήποτε. Δείχνει τις αδυναμίες του συστήματος...».

Αν κάτι κάνει εντύπωση σε αυτές τις τοποθετήσεις, είναι η καταπληκτική επανάληψη -σαν να παίζει εδώ και 20 χρόνια η ίδια μαγνητοταινία- των γνωστών και επαναλαμβανόμενων προσχημάτων από τους εκπρόσωπους της εκάστοτε κυβέρνησης. «Κοινωνική αδικία που αποκαθίσταται», «ανισότητα» και «στρέβλωση» που πρέπει να διορθωθούν. Και έτσι, κάθε φορά οι «αδικίες» αποκαθίστανται πάντα σε βάρος των εργαζόμενων και των συνταξιούχων και πάντα μένει ένα υπόλοιπο, μέχρι την επόμενη δέσμη αντιλαϊκών μέτρων και τις νέες ανατροπές.

Ετσι και τώρα. Παρά τον ισχυρισμό του Γ. Βρούτση, ότι η τοποθέτησή του δε σημαίνει νέες μειώσεις στις συντάξεις, τα θύματα έχουν στοχοποιηθεί με απόλυτη ακρίβεια. «Φωτογραφίζεται» η ομάδα των ασφαλισμένων πάνω στους οποίους θα επιπέσουν τα νέα μέτρα. Σύμφωνα, μάλιστα, με εκτιμήσεις, υπολογίζεται ότι ο αριθμός των ασφαλισμένων που θα συνταξιοδοτηθούν τα επόμενα χρόνια, μαζί με το ΤΕΒΕ, θα φτάσουν τις 250.000. Αυτοί αποτελούν τον πρώτο στόχο για να μειωθούν οι συντάξεις τους, χωρίς να αποκλείεται και κάποια αύξηση στα χρόνια συνταξιοδότησης, για να συγκρατηθεί η έξοδός τους προς τη σύνταξη.

Δίπλα στις ανατροπές που ετοιμάζονται, παίρνουν σειρά να εφαρμοστούν μέσα στο 2014 διατάξεις που ήδη έχουν ψηφιστεί, όπως η δραστική περικοπή των εφάπαξ από 1/1/2014, η αφαίρεση του ΕΚΑΣ απ' όσους χαμηλοσυνταξιούχους δεν έχουν συμπληρώσει το 65ο έτος της ηλικίας τους, η αιματηρή μείωση στις επικουρικές σε αυτούς που θα συνταξιοδοτηθούν μετά την 1/6/2014, στη βάση του νέου τρόπου υπολογισμού τους, που ως ρήτρα περιλαμβάνει το μηδενικό έλλειμμα των επικουρικών Ταμείων. Τα μέτρα αυτά έρχονται να προστεθούν σε μία κατάσταση που ήδη είναι αφόρητη.

Τα τελευταία στοιχεία για τους συνταξιούχους του ΙΚΑ, όπως παρουσιάστηκαν στο τελευταίο συνέδριο των εργαζομένων του Ιδρύματος, δείχνουν ότι ήδη ένα μεγάλο μέρος τους ζει έναν ανυπόφορο κοινωνικό Γολγοθά. Συγκεκριμένα, με βάση τα στοιχεία του Δεκέμβρη του 2012, όπου ενσωματώθηκαν και οι τελευταίες μειώσεις του νόμου 4051 του ίδιου έτους:

• Από τους 1.039.591 συνταξιούχους του ΙΚΑ, οι 513.609 (49,4%) παίρνουν σύνταξη μέχρι 500 ευρώ.
• Ακόμα 254.140 συνταξιούχοι παίρνουν κύρια σύνταξη από 500 έως 700 ευρώ, που σημαίνει ότι 767.749 συνταξιούχοι του ΙΚΑ, το 73,8% του συνόλου, δηλαδή οι 3 στους 4 σχεδόν, επιβιώνουν με εισοδήματα κάτω από τα όρια ή στα όρια της στατιστικής φτώχειας.
• Τέλος, 113.597 συνταξιούχοι λαμβάνουν ως κύρια σύνταξη ποσά από 700 έως 1.000 ευρώ και μόνο 158.245 συνταξιούχοι έχουν σύνταξη άνω των 1.000 ευρώ.

Αν στους 767.749 συνταξιούχους του ΙΚΑ προσθέσουμε και τους 736.705 συνταξιούχους του ΟΓΑ, που οι συντάξεις τους βρίσκονται μεταξύ 340 και 500 ευρώ, προκύπτει ότι τουλάχιστον 1,5 εκατομμύρια συνταξιούχοι από τα 2,7 του συνόλου έχουν οδηγηθεί στον Καιάδα της φτώχειας και της ανέχειας. Και αυτό χωρίς να αναφερθούμε στους χαμηλοσυνταξιούχους των υπόλοιπων Ταμείων και χωρίς να υπολογίσουμε ότι, πλέον, όλοι οι συνταξιούχοι λαμβάνουν 12 συντάξεις και όχι 14, όπως τα προηγούμενα χρόνια.

Μιλώντας σε Επιτροπή της Βουλής ο Γ. Βρούτσης για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την περαιτέρω μείωση της κρατικής χρηματοδότησης προς την Κοινωνική Ασφάλιση κατά 2,1 δισ. ευρώ, ισχυρίστηκε ότι η μείωση αυτή δε θα καλυφθεί από νέες περικοπές αλλά από τη «βελτίωση» στη συλλογή των εισφορών. Το τι συμβαίνει όμως με την εισφοροδιαφυγή και ποια είναι τα «κατορθώματα» της κυβέρνησης και σε αυτόν τον τομέα, το δείχνουν τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο συνέδριο των εργαζομένων στο ΙΚΑ.

Συγκεκριμένα:

• Από 14,219 δισ. ευρώ έσοδα το 2009, τα έσοδα του ΙΚΑ έπεσαν στα 9,786 δισ. το 2012, δηλαδή έχει απώλειες 5,413 δισ. ευρώ (38%).
• Το 9μηνο Γενάρης - Σεπτέμβρης, τα έσοδα του Ταμείου σε σχέση με το αντίστοιχο περυσινό 9μηνο, παρουσιάζουν παραπέρα μείωση κατά 7% και ανέρχονται στα 7,1 δισ. ευρώ.
• Η εισφοροδιαφυγή εκτιμάται για φέτος σε περίπου 6 δισ. ευρώ. Οι συσσωρευμένες οφειλές των επιχειρήσεων ανέρχονται στα 8 δισ. ευρώ, από τα οποία έχουν ρυθμιστεί μόνο 1,792 δισ. ευρώ, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι τα ποσά αυτά θα καταβληθούν μέχρι τέλους. Η ίδια η κυβέρνηση εκτιμάει ότι από τα 8 δισ. μπορούν να εισπραχθούν μόνο τα μισά, ενώ τα 1,678 δισ. ευρώ τα χρωστάνε επιχειρήσεις που πλέον δε λειτουργούν!

Την ίδια πορεία έχουν και οι έλεγχοι μέσω των οποίων ο υπουργός Εργασίας υποτίθεται ότι θα βελτιώσει την εισφοροσυλλογή. Ετσι, από τους 73.204 επιτόπιους ελέγχους των υποκαταστημάτων του ΙΚΑ και των υπαλλήλων της αρμόδιας υπηρεσίας (ΕΥΠΕΑ) το 2009, πέρυσι διενεργήθηκαν μόλις 37.175 επιτόπιοι έλεγχοι, δηλαδή οι μισοί.

• Ολα τα λεφτά των Ταμείων, να διασφαλιστούν τώρα οι συντάξεις. Να μη μειωθούν παροχές και συντάξεις.
• Το βάρος της χρηματοδότησης της Κοινωνικής Ασφάλισης να το σηκώσουν τα μονοπώλια και το κράτος τους και όχι η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Να διασφαλιστεί η σύνταξη από το κράτος με αναπλήρωση των απωλειών σε κύριες και επικουρικές συντάξεις.
• Να διασφαλιστεί δημόσια και δωρεάν Υγεία για όλους, με εξειδίκευση κατά κλάδο, τομέα οικονομίας, φύλο, ηλικία, ειδικά για τα ΑμΕΑ.
• Να υπάρξει πλήρης ασφαλιστική κάλυψη ανέργων, εργαζομένων με προσωρινή απασχόληση και συμβάσεις έργου.
• Να μειωθούν τα όρια ηλικίας, να βελτιωθούν οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης.

Κάθε επιμέρους μάχη για να μπει εμπόδιο στα νέα σχέδια ανατροπής των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, να έχει συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική, πρέπει να ενταχθεί στην οργάνωση της αντεπίθεσης για ενιαίο υποχρεωτικό αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν καθολικό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης.