Το Φεστιβάλ Αθηνών, θα φιλοξενήσει (22/6, 9 μ.μ.) στο «Σχολείον» το θεατρικό αναλόγιο της Ασπασίας Παπαθανασίου με τον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου, σε μετάφραση του Κ. Χ. Μύρη. Πρόκειται για μια αυτοσκηνοθετημένη ερμηνευτική ανάγνωση της αισχυλικής τραγωδίας. Η βραβευμένη τραγωδός διά του λόγου και μόνο θα αναπαραστήσει τις ερεβώδεις πράξεις των Ατρειδών για την κατάκτηση της εξουσίας. Το θεατρικό αναλόγιο, παρότι είναι μια «ελλιπής» σκηνική μορφή, προσφέρει μια άμεση επαφή με το θεατρικό κείμενο. «Εν αρχή ην ο λόγος», έλεγε ο Αριστοτέλης και αυτό το σοφότατο αξίωμα διδάχτηκε και υπηρέτησε η Ασπασία Παπαθανασίου, με τη μακρόχρονη ερμηνευτική πορεία της, όχι μόνον στο αρχαίο δράμα, αλλά και σε όλα τα είδη του θεατρικού λόγου. Με την πολύπειρη και πολυακονισμένη εκφορά του λόγου της αναδεικνύει το τραγικό ήθος, τη ρυθμοποιία, τα μεγάλα και διαχρονικά νοήματα, την ψυχοδιάνοια των προσώπων, αλλά και το λογοτεχνικό μεγαλείο της αρχαίας ποίησης, κάτι που διόλου σπάνια καταστρέφεται - μεταφραστικά, σκηνοθετικά, ερμηνευτικά.

• Στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, στην Πειραιώς 260, η θεατρική ομάδα της Βαρκελώνης «La Fura dels Baus» θα παρουσιάσει (24 - 28/6, 9 μ.μ.) την παράσταση «Μπόρις Γκοντούνοφ», σε σκηνοθεσία Aλεξ Ολ και κείμενο Aλεξ Ολε - Νταβίντ Πλάνα. Το έργο εμπνέεται από την κατάληψη του θεάτρου «Ντουμπρόβκα» στη Μόσχα, από Τσετσένους αυτονομιστές (Οκτώβρης 2002), οι οποίοι κράτησαν για τρεις μέρες ομήρους τους 900 θεατές μιας παράστασης. Με αφετηρία αυτό το γεγονός οι «Fura» δημιούργησαν μια φανταστική ιστορία, που αφορά σε διαχρονικά θέματα: Τη βία ως μέθοδο για την κατάκτησης της εξουσίας, τη διαφθορά σε κλιμάκια της εξουσίας και τις «παράπλευρες απώλειες» αθώων ανθρώπων.

Το έργο διατηρεί αποσπάσματα και πρόσωπα από τον «Μπόρις Γκοντούνοφ» του Πούσκιν, αλλά αφορά στη σύγχρονη πραγματικότητα. Στο έργο του Πούσκιν, ο τσάρος αναθέτει στον Μπορίς Γκοντουνόφ την καταπολέμηση μιας επερχόμενης εξέγερσης. Ο Γκοντούνοφ εκφωνώντας λόγους ενάντια στην εξαθλίωση υπερασπίζεται την ελευθερία και γίνεται ο νέος εξουσιαστής. Οι μυστικές υπηρεσίες, όμως, τον οδηγούν σε πλήρη πολιτική απομόνωση και σωματική εξουθένωση. H παράσταση αναπαριστά την ομηρία στο θέατρο «Ντουμπρόβσκα». Στην αίθουσα επικρατεί σκοτάδι. Πυροβολισμοί, ποδοπατήματα. Βρισιές, ουρλιαχτά. Η αίθουσα γεμίζει από ανθρώπους πάνοπλους, έτοιμους για όλα. Το θέατρο ζώνεται με ωρολογιακές βόμβες. Πρόκειται για εφιαλτικό όνειρο ή για πραγματικότητα; Ο σκηνοθέτης λέει ότι η παράσταση «δουλεύει με τα φαντάσματα, τον τρόμο που κουβαλά ο καθένας», μέσα από τη μνήμη του ή από τα ΜΜΕ. «Πραγματικότητα και φαντασία συνυπάρχουν και αγγίζουν το θεατή. Ο τρόμος ενάντια στον τρόμο». Τη σκηνογραφία της παράστασης δημιουργούν οι κάμερες που αναμεταδίδουν προεγγεγραμμένες μαυρόασπρες εικόνες, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι οι θεατές βρίσκονται σε «ομηρία». Η δράση εκτυλίσσεται παντού. Οι ηθοποιοί κινούνται σ' όλο το χώρο των θεατών. Σημειώνουμε ότι η παράσταση δεν απευθύνεται σε παιδιά, παρότι η «βιαιότητά» της είναι απολύτως εικονική.