Πώς μπορεί να επιτευχτεί αυτό το «ρεύμα στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο», να προβληθεί πειστικά στο λαό η εναλλακτική λύση; Χρειάζεται:

«1. Να δυναμώσει η οργάνωση της εργατικής τάξης, των ΕΒΕ, της αγροτιάς, της νεολαίας, των γυναικών, του λαϊκού κινήματος, να ανέβουν οι αγώνες, να πάρουν μαζικότητα και πολιτική κατεύθυνση τέτοια που απαιτούν οι καιροί. Αναφερόμαστε σε αγώνες πιο μαχητικούς, πιο οργανωμένους και πιο προωθημένους, σε σχέση με τους μεταπολιτευτικούς αγώνες και των τελευταίων χρόνων, με συνολική γραμμή αντίθεσης και προοπτικής.

2. Να διαμορφωθεί ένα πιο ισχυρό ριζοσπαστικό ρεύμα, που στηρίζεται στο κίνημα και μέσα από την πολιτική συμμαχιών» (Από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα στην εκδήλωση - συζήτηση στο ΠΑΡΚ, με τις δυνάμεις που το ΚΚΕ συγκρότησε κοινά ψηφοδέλτια στις αυτοδιοικητικές εκλογές).

Ας δούμε πώς το τοποθετεί στην ίδια ομιλία η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Εμείς θεωρούμε ότι η συμμαχία πρέπει να έχει κύρια κατεύθυνση, ραχοκοκαλιά, την κοινή δράση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που, βεβαίως, έχουν διαφορές μεταξύ τους, είναι, όμως, διατεθειμένες να καταθέσουν κόπους και θυσίες στον αγώνα εναντίον των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που υπηρετούν τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, κατά των επιλογών του ΝΑΤΟ, σε αντίθεση με τα κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα εναλλακτικά υποκριτικά τους σενάρια για άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής και διαχείρισης.

Αυτή η συμμαχία δεν μπορεί να μένει στο επίπεδο της διαμαρτυρίας, ούτε στο επίπεδο της διεκδίκησης κάποιων άμεσων ζητημάτων, που έχουν την αξία τους, όμως δεν ικανοποιούν τις σύγχρονες λαϊκές απαιτήσεις. Δεν πρέπει να εξαντλείται στις οπωσδήποτε θεμιτές φιλοδοξίες της για καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα.

Πρέπει να έχει ορίζοντα διεκδίκησης της διακυβέρνησης, της εξουσίας, διαφορετικής από αυτήν που έχει γνωρίσει ο τόπος. Αν δεν υπάρχει τέτοιος σαφής στόχος, τότε η συμμαχία κινδυνεύει να γίνει "φτερό στον άνεμο" στην πρώτη δυσκολία, να ενσωματωθεί, να διαλυθεί.

Να είναι και κοινωνική και πολιτική, να οργανώνεται και από τα πάνω και από τα κάτω, να στηρίζεται στη συμπαράταξη κομμάτων, κινήσεων, μαζικών κινημάτων και αγωνιστικών προσωπικοτήτων».

Αυτήν την εναλλακτική λύση προβάλλει το ΚΚΕ με την πολιτική του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης. Δηλαδή, συμμαχία στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, με στόχους που βάζουν σε αμφισβήτηση και απειλούν τα ταξικά συμφέροντα που εκφράζει ο δικομματισμός, αποκαλύπτοντας τη μεταμφίεσή του και τον εγκλωβισμό δυνάμεων στη συνέχιση και αναβάθμιση της πολιτικής του - μέσα από τις λεγόμενες πολιτικές κυβερνητικής συνεργασίας, κεντροαριστερές - κεντροδεξιές, που, στην πραγματικότητα, έχουν στο στόχαστρο το λαϊκό κίνημα και τις διεκδικήσεις του. Συμμαχία που έχει επιδίωξη και προοπτική τη λαϊκή εξουσία.

«Οι συνεργασίες και συμμαχίες γύρω από συγκεκριμένα αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα και στόχους μπορεί να μην αποτελούν κιόλας Μέτωπο, όμως μπορούν να αποτελέσουν πεδία συσπείρωσης και δοκιμασίας, να γίνουν οι χείμαρροι και τα ρυάκια που θα οδηγήσουν και στο ίδιο το Μέτωπο.

Τα επιμέρους μέτωπα πάλης μπορούν να συσπειρώσουν ευρύτερες δυνάμεις, αφού σ' αυτά μπορεί να πάρουν μέρος δυνάμεις, οι οποίες στο συγκεκριμένο ζήτημα θέλουν να δράσουν χωρίς κατ' ανάγκη να έχουν κατακτήσει μια συνολική στρατηγική αντίθεσης με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό» (Απόφαση 16ου Συνεδρίου «Για το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο»).

Το Κόμμα μας έχει δώσει σαφή δείγματα γραφής στην κοινή δράση στο κοινωνικό μέτωπο και στους αγώνες με άλλες δυνάμεις (ΔΗΚΚΙ, Κομμουνιστική Ανανέωση, Οικολόγους, αλλά και προσωπικότητες της κοινωνικής ζωής), χωρίς να αποκλείει κανέναν με βάση την πολιτική του ένταξη, με τη συγκρότηση πλατιών συσπειρώσεων σε μεγάλα μέτωπα πάλης, όπως το αντιπολεμικό, το συνδικαλιστικό κίνημα, το αγροτικό, πρόσφατα στην αυτοδιοίκηση κλπ.

Το ζητούμενο είναι τι μπορεί να γίνει σήμερα, κάτω και από τα σινιάλα και τα συμπεράσματα που περικλείει και αυτή η πολιτική μάχη, που μόλις πριν λίγες μέρες έδωσαν οι ριζοσπαστικές δυνάμεις που συμπαρατάχτηκαν με τους κομμουνιστές και στην Αυτοδιοίκηση. Οπως τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα, χρειάζεται:

«1. Να ανοίξουμε μια πιο πλατιά συζήτηση για το θέμα σε ποια βάση, σε ποια κατεύθυνση θα κινείται αυτή η συμμαχία, ποια προοπτική θα δίνει στο λαό.

2. Να επιδιώξουμε να διαμορφωθεί μέσα από το διάλογο και την παράλληλη κοινή δράση ένα πλαίσιο κατευθύνσεων και στόχων πάλης, που απαντά στα μεγάλα προβλήματα του λαού και, ταυτόχρονα, διαγράφει την προοπτική αλλαγής στο επίπεδο της διακυβέρνησης, της εξουσίας».