Μέρος 6ο
Με την υποτιθέμενη μετατόπιση του ΣΥΝ πιο «αριστερά» επιδιώχτηκε η αναθέρμανση της γνωστής πρότασης «για διάλογο και ενότητα της Αριστεράς» την οποία είχε απευθύνει προεκλογικά και προς το ΚΚΕ.
Για την ισχυροποίηση της πίεσης προς τις δυνάμεις του ΚΚΕ αναθερμάνθηκε η συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ, η συνεργασία με την ΚΕΔΑ, την ΑΚΟΑ, τους τροτσκιστές, το ΔΙΚΤΥΟ, την ΚΟΕ.
Οι παλινδρομήσεις γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρακτηριστικές του οπορτουνισμού του ΣΥΝ, της ικανότητάς του να προσαρμόζει την πολιτική συμμαχιών του με τυχοδιωκτικό τρόπο. Βασικός στρατηγικός στόχος του ΣΥΝ παραμένει ο προεκλογικά διατυπωμένος, δηλαδή «να αλλάξει ο συσχετισμός στην Αριστερά» προς όφελος του οπορτουνισμού.
Ως τέτοιος φορέας εξυπηρετεί το αστικό σύστημα γι’ αυτό και ενισχύεται από εγχώριες και ευρωπαϊκές δυνάμεις. Στο παρελθόν έδρασε με αποτυχία για τη διάλυση του ΚΚΕ.
Σήμερα με όχημα τη «συνεργασία», επιδιώκει να αλλοιώσει τον χαρακτήρα και τη στρατηγική του ΚΚΕ.
Στο όνομα της συσπείρωσης στο πρόβλημα και της προώθησης της ενότητας της Αριστεράς και της συγκρότησης αντι-νεοφιλελεύθερου μετώπου, αναπροσαρμόζει την ίδια προσπάθεια που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 πρόβαλε ως εκσυγχρονισμό και ανανέωση της Αριστεράς, ξεκόβοντας από το κομμουνιστικό κίνημα και το σοσιαλισμό που ανατράπηκε. Τότε αξιοποίησε την επίδραση της ήττας στη συνείδηση και την υποχώρηση των ιδανικών του σοσιαλισμού για να φέρει βαριά χτυπήματα στο Κόμμα που προσπαθούσε να ανασυγκροτηθεί.
Το στέλεχος του ΣΥΝ Νίκος Βούτσης, σε άρθρο του στην «Αυγή» στις 14/2/2005 χαρακτήριζε ως «αμηχανία και προκατάληψη» την άρνηση του ΚΚΕ για «κοινή δράση της αριστεράς». Αφού κατηγορεί το ΚΚΕ για αντιενωτική στάση, μοναχικότητα, υποστηρίζει στη συνέχεια ότι παρά τις στρατηγικές διαφορές ΣΥΝ και ΚΚΕ, είναι υπαρκτό το πεδίο για κοινή δράση με βάση τα προβλήματα.
Ο ισχυρισμός του ΣΥΝ στοχεύει στο να κρύψει τον πολιτικό χαρακτήρα των καθημερινών κοινωνικο-οικονομικών προβλημάτων, βάζοντας παραπλανητικούς διαχωρισμούς. Αλλωστε, όπως είδαμε, τα καθημερινά προβλήματα της ανεργίας, της υγείας, της παιδείας, έχουν τη ρίζα τους στις διαμετρικά αντίθετες προς τα λαϊκά συμφέροντα πολιτικές επιλογές και όχι στο πώς εμφανίζεται το πρόβλημα σε μια γειτονιά, ένα δήμο, μια νομαρχία.
Η δράση στο εργατικό, λαϊκό κίνημα, η τακτική των συνεργασιών και των συσπειρώσεων δεν μπορεί και δεν είναι βέβαια ανεξάρτητη από τον κεντρικό πολιτικό στόχο που θέτει κάθε κόμμα. Σε τελική ανάλυση το κάθε κόμμα διαμορφώνει τη δράση και τους στόχους του σε συνάρτηση με τη στρατηγική του. Ετσι πράττει το ΚΚΕ, το ίδιο κάνουν και ο ΣΥΝ και τα υπόλοιπα κόμματα.
Ο ΣΥΝ κατηγορεί την πολιτική του ΚΚΕ σαν επιζήμια: «Η αντιενωτική του στάση σε πολιτικό επίπεδο αλλά και στα πεδία των κοινωνικών αγώνων και των κινημάτων, η εμμονή του στα δόγματα και στερεότυπα του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και οι λογικές εθνικής περιχαράκωσης που υποβαθμίζουν την ανάγκη συντονισμού της Αριστεράς και των κινημάτων σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι επιζήμιες για τη συνεργασία, την αντεπίθεση και την προοπτική της Αριστεράς».
Η τακτική του ΣΥΝ είναι ένα επεξεργασμένο σχέδιο κατά της στρατηγικής του ΚΚΕ, κατά της πολιτικής συμμαχιών του ΚΚΕ ενάντια στα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τις εγχώριες κυβερνήσεις.
Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να ιδωθούν οι εξελίξεις στο ΣΥΝ πράγμα που επιβεβαιώνει τη θέση ότι ο δρόμος για τον απεγκλωβισμό δυνάμεων από τα δύο αστικά κόμματα και της ανάπτυξης του κινήματος σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση περνάει μέσα από τη διαρκή και αταλάντευτη πάλη με τον οπορτουνισμό και το βασικό του πολιτικό φορέα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ