Οι νέες συνθήκες μετά τη μεταπολίτευση απαιτούσαν μια πιο προσαρμοσμένη επίθεση στο ΚΚΕ σε σχέση με παλιότερα. Ο αντικομμουνισμός έγινε πιο ύπουλος, πήρε το χαρακτήρα επιθέσεων φιλίας από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, συνδέθηκε με προσπάθειες ενσωμάτωσης τμημάτων της εργατικής τάξης, του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, έγινε πιο λεπτός και πιο διεισδυτικός. Τη δεκαετία του 1980 στην αντι-ΚΚΕ εκστρατεία πρωτοστάτησαν οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ που έχουν αναλάβει εργολαβικά το ζήτημα της ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της ενσωμάτωσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του συστήματος, την απομόνωση της ταξικής γραμμής και των κομμουνιστών μέσα στο εργατικό κίνημα.

Με κύριο εργαλείο τον τεχνητό διαχωρισμό μεταξύ «δεξιών» από τη μία και «δημοκρατικών δυνάμεων» από την άλλη, με την αξιοποίηση «αντιδεξιών συνδρόμων» της μετεμφυλιακής περιόδου, αξιοποιώντας και αδυναμίες στην εκτίμηση του ΚΚΕ για την άνοδο του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1970 και την κατάχτηση της διακυβέρνησης το 1980, συσκοτίστηκε η ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, η προώθηση καπιταλιστικών εκσυγχρονισμών, η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, η μεγαλύτερη ενσωμάτωση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Το σοσιαλδημοκρατικό προφίλ του ΠΑΣΟΚ παράγει και αναπαράγει τις πιέσεις προς το ΚΚΕ για ενσωμάτωση, για μετατροπή του σε εξάρτημα της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του συστήματος.

Μετά τις αντεπαναστατικές εξελίξεις στην ΕΣΣΔ και τις χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, η επίθεση στο ΚΚΕ παίρνει νέα χαρακτηριστικά που υπαγορεύονται από τη στρατηγική του ιμπεριαλισμού στις νέες συνθήκες. Η προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η ενεργητική προσαρμογή στο αναδομημένο NATO, η στήριξη ιμπεριαλιστικών πολέμων στην περιοχή, η ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών χαρακτηριστικών του ελληνικού καπιταλισμού επιβάλλουν προσαρμογή και στην επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ, η οποία επικεντρώνεται στα εξής ζητήματα:

• Στην πολιτική του ΚΚΕ ενάντια στην ΕΕ. Η αντίθεση του Κόμματος στην ένταξη της χώρας μας αρχικά στην ΕΟΚ και στη συνέχεια στην ΕΕ, αναδεικνύοντας τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα τους, χαρακτηρίστηκε ως δογματική θέση απομόνωσης της χώρας μας από τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό το επιχείρημα έχει σαν στόχο να καλλιεργήσει την ιδεολογική τρομοκρατία ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος έξω από την ΕΕ, ότι ο δρόμος αυτός είναι κοινό συμφέρον για εργαζόμενους και κεφαλαιοκράτες, γι' αυτό συμφωνούσαν εργαζόμενοι άλλων κρατών ότι η προοπτική της ΕΕ είναι ανεπίστρεπτη. Η ζωή γρήγορα αποκάλυψε το ψευδές αυτών των επιχειρημάτων και σήμερα δεν έχουν τον ίδιο βαθμό πειστικότητας όπως πριν 5-10 χρόνια. Ωστόσο παραμένει η επίδραση των διλημμάτων περί απομόνωσης, κυρίως από την επίδραση των σύγχρονων οπορτουνιστών της «νέας αριστεράς». Ορισμένες φορές μάλιστα προβάλλεται και σαν αντεθνική θέση, δεδομένου ότι η βαθύτερη ένταξη της χώρας στην ΕΕ αποτελεί «εθνικό στόχο» για το ελληνικό κεφάλαιο, στόχος ο οποίος επιδιώκεται να υιοθετείται ως τέτοιος από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας μας. Πλάι στην επίσημη αστική άποψη προβάλλονται και οι απόψεις διάφορων οπορτουνιστικών δυνάμεων που αντιμετωπίζουν την ΕΕ και γενικότερα τις λεγόμενες «καπιταλιστικές ολοκληρώσεις» σαν μια αντικειμενική διαδικασία στην εξέλιξη του καπιταλισμού. Αυτές οι οπορτουνιστικές θέσεις ενισχύουν τα αστικά ιδεολογήματα που προβάλλουν τα συμφέροντα των Ελλήνων μεγαλοβιομηχάνων και τραπεζιτών ως «εθνικά» συμφέροντα.
• Στην πολιτική συμμαχιών, την πολιτική για το ΑΑΔ Μέτωπο. Η προσπάθεια του Κόμματος για συγκέντρωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή με στόχους τη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία, η δυνατότητα η πολιτική του Μετώπου να απεγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις από την πολιτική των αστικών κομμάτων, το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν εντάσσεται σε σχέδια εναλλακτικών εκδοχών διαχείρισης του συστήματος, προκαλεί την ανησυχία και την αντίδραση της άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκφραστών. Η επίθεση για απομονωμένο ΚΚΕ που αρνείται τις συμμαχίες συνοδεύεται και με συγκεκριμένα μέτρα. Τέτοια μέτρα αφορούν την προσπάθεια με διάφορες αφορμές να προβοκάρουν την πολιτική συμμαχιών του Κόμματος, να πιέσουν κομματικές δυνάμεις για υποχωρήσεις στο όνομα τοπικών ιδιαιτεροτήτων και ιδιομορφιών (χαρακτηριστικές είναι τέτοιου είδους προσπάθειες στις τοπικές εκλογές, σε αρχαιρεσίες κλπ.). Σημαντικό «εργαλείο» σ' αυτή την προσπάθεια αποτελεί η τακτική του οπορτουνισμού που με όχημα την «ενότητα της αριστεράς» αποτελεί βασικό φορέα της επίθεσης απέναντι στην πολιτική συμμαχιών του Κόμματος.

Συνεχίζεται

*Τα κείμενα είναι αποσπάσματα από το βιβλίο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ : «Ο αντικομμουνισμός χθες και σήμερα» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις: «Σύγχρονη Εποχή».