Βασικό στοιχείο της διαστρέβλωσης είναι ότι το Κόμμα με τον όρο «Λαϊκή Εξουσία» επί της ουσίας τοποθετεί ένα στάδιο ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό και ότι επιδιώκει μέσω του ΑΑΔ Μετώπου συμμαχία με τμήματα της μη μονοπωλιακής αστικής τάξης.

Το Πρόγραμμα όμως του ΚΚΕ και οι αποφάσεις των Συνεδρίων του είναι σαφείς: «Στην εποχή μας, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική»⁶¹. Τα ντοκουμέντα μας διευκρινίζουν ότι για το ΚΚΕ η «Λαϊκή Εξουσία» και η «Λαϊκή Οικονομία» είναι η δικτατορία του προλεταριάτου και η σοσιαλιστική οικονομία που όμως δε θεωρεί την αποδοχή αυτών των θέσεων ως προϋπόθεση για τη συμμαχία με μικροαστικά στρώματα⁶².

Η κριτική που κάνουν στο Κόμμα και στην ΚΝΕ για την τακτική τους στο κίνημα αναπαράγει τις βασικές «γραμμές» της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας κυρίως αυτής που προέρχεται από τα σοσιαλδημοκρατικά και κεντροαριστερά επιτελεία και τα αντίστοιχα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, όπως:

-- Ολη η ιστορική πορεία του Κόμματος είναι μια πορεία προδοσίας της ηγεσίας προς τη βάση του, των πλατιών λαϊκών μαζών που το ακολουθούσαν, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δεν ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη αγώνων αλλά για το καπέλωμά τους, κλπ.

-- Η επίθεση στο ΚΚΕ σε σχέση με το σοσιαλισμό επικεντρώνεται σε δύο βασικά ζητήματα: Στην υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλιστικού συστήματος στον 20ό αιώνα (τα εκμεταλλευτικά και γραφειοκρατικά καθεστώτα, σύμφωνα με το ΝΑΡ) και στην προβολή της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού όπως αποδεικνύεται από τις θεωρητικές θέσεις του επιστημονικού κομμουνισμού που θεμελίωσαν οι Μαρξ -Ενγκελς (και όχι ως αναρχοαυτόνομη ακίνδυνη καρικατούρα που φαντασιώνεται το ΝΑΡ). Σε αυτή την περίπτωση το ΝΑΡ και οι άλλες αριστερίστικες ομάδες στο όνομα της υπεράσπισης του κομμουνισμού ταυτίζονται με μια σειρά αστικών και μικροαστικών δυνάμεων που προσπαθούν να πείσουν ότι ο σοσιαλισμός είτε δεν υπήρξε ποτέ στον 20ό αιώνα είτε δεν έχει καμία σχέση με αυτό που υπήρξε και έτσι έμμεσα συνηγορούν σε όλη την αντικομμουνιστική προπαγάνδα που ξεδιπλώνεται (π.χ., σταλινικά εγκλήματα, κλπ.). Κυρίως υπονομεύουν την επικαιρότητα και τη ρεαλιστικότητά του, δίνοντας «ουτοπικό χαρακτήρα» στο σοσιαλισμό και αρνούμενοι βασικά χαρακτηριστικά του (π.χ., δικτατορία του προλεταριάτου).

-- Συμμετέχουν στην επίθεση στο ζήτημα της «ενότητας», η οποία παίρνει πολλές παραλλαγές (π.χ., όλοι μαζί ενάντια στη ΔΑΠ στις Γενικές Συνελεύσεις, κλπ.) και ουσιαστικά αναπαράγει την αντίληψη περί «ενότητας της αριστεράς» (στην οποία χωράει και το ΠΑΣΟΚ) ή «ενότητας στο πρόβλημα».

Επί της ουσίας αποτελεί άσκηση πίεσης για άμβλυνση βασικών αιχμών της πολιτικής παρέμβασης των κομμουνιστών μέσα στο κίνημα για συσπείρωση σε αγωνιστική κατεύθυνση με αντιμονοπωλιακά και αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Ουσιαστικά αυτή η τακτική διευκολύνει τη σοσιαλδημοκρατία και το σύγχρονο δεξιό οπορτουνισμό, οι οποίοι προσπαθούν, πάντα μέσα από «κινηματικές διαδικασίες», να αναβαπτίζονται και να ανανεώνουν την πολιτική τους επιρροή, τη δυνατότητά τους να ενσωματώνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, συγκαλύπτοντας τη στήριξή τους σε στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου.

-- Τέλος, μια σημαντική κατηγορία που στρέφεται ενάντια στο ΚΚΕ - όπως αναφέραμε σε προηγούμενο σημείο - είναι πως το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι οι αγώνες δεν μπορούν να νικήσουν σήμερα και ότι ενδιαφέρεται μόνο για τα κομματικά του οφέλη. Επί της ουσίας η επίθεση στρέφεται στην προσπάθεια του ΚΚΕ οι αγώνες να οδηγούν σε πιο σταθερές δομές οργάνωσης των μαζών, προσανατολισμένες στην πάλη για ανατροπές σε πολιτικό επίπεδο. Μόνο μέσα από τέτοια γραμμή πάλης μπορούν να έρθουν υποχωρήσεις και απόσπαση προσωρινών κατακτήσεων στις σημερινές συνθήκες, να εξασφαλίζεται η συνέχεια και η διάρκεια του κινήματος και όχι η ανώδυνη για το σύστημα εκτόνωσή του. Επιτίθενται με πείσμα στο ζήτημα που βάζουν ανοιχτά και ξεκάθαρα οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για απεγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων όχι μόνο από τα αστικά πολιτικά κόμματα αλλά και από τα αναχώματα του οπορτουνισμού, με αλλαγή συσχετισμών σε κλαδικό, τοπικό και εθνικό επίπεδο. Επί της ουσίας η επίθεση στρέφεται ενάντια στην προσπάθεια για πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης, των νέων από εργατικές οικογένειες για την ανάπτυξη της ταξικής τους συνείδησης, για τη συγκρότηση μάχιμης συμμαχίας με τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τεύχος 1 2007

Σημειώσεις:

60. Για παράδειγμα, σε άρθρο του Β. Γάτσιου στο «ΠΡΙΝ» 27.08.2006, με τίτλο: «ΚΚΕ - Στρατηγικό έλλειμμα». Η κριτική που γίνεται στο ΚΚΕ είτε αξιοποιεί παλιότερες επεξεργασίες του Κόμματος, τη στιγμή που έχουν μεσολαβήσει από αυτές τουλάχιστον 12 χρόνια και 3 Συνέδρια του ΚΚΕ (15ο - 16ο - 17ο), είτε το Πρόγραμμα του Κόμματος ερμηνεύεται αυθαίρετα.

61. Το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, Κεφάλαιο Γ΄: «Ο χαρακτήρας της επανάστασης. Το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο και το πέρασμα στο σοσιαλισμό»), σελ. 113, Ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, εκδόσεις ΚΕ του ΚΚΕ.

62. «Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι λαϊκή εξουσία είναι η σοσιαλιστική εξουσία. Αυτή μπορεί να αντιμετωπίσει και να απαλλάξει το λαό από τα δεσμά των μονοπωλίων, της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και εξάρτησης. Δε θεωρούμε όμως αυτή τη θέση ως όρο για τη συγκρότηση του Μετώπου, αφού αυτό δε θα συγκροτηθεί στη βάση της συμφωνίας για το σοσιαλισμό. Η κάθε δύναμη του Μετώπου θα διατηρεί τη δική της αντίληψη για το χαρακτήρα της εξουσίας». Απόφαση του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ: «Για το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο», σελ. 98. Ντοκουμέντα του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, εκδόσεις ΚΕ του ΚΚΕ.