Αναδεικνύουμε και καλούμε σε καταδίκη της στρατηγικής σύμπλευσης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στο κοινοτικό πλαίσιο της «απελευθέρωσης» που απορρέει από τη συμφωνία τους στην προώθηση της στρατηγικής της Λισαβόνας και γενικότερα των κατευθύνσεων της ΕΕ και της άρχουσας τάξης.

Αυτή την πραγματικότητα επιχειρεί να συγκαλύψει και να συσκοτίσει η κυβερνητική προπαγάνδα, που προβάλλει ως στόχους της «απελευθέρωσης»:

• Την ανάγκη δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας, ώστε να μειωθεί το υψηλό έλλειμμα και χρέος, σύμφωνα με τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας.
• Την ενίσχυση του ρυθμού ανάπτυξης και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
• Τη διασφάλιση καλύτερων τιμών για τους λαϊκούς καταναλωτές.

Ομως, η πολιτική της «απελευθέρωσης» και ιδιαίτερα στους στρατηγικούς κλάδους δικτύων (π.χ. ενέργεια, τηλεπικοινωνίες) προωθείται απαρέγκλιτα και ενιαία σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές δημοσιονομικές τους επιδόσεις.

Εξάλλου, η πολύμορφη κρατική χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου (π.χ. αναπτυξιακός και φορολογικός νόμος) αποδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα της δημοσιονομικής διαχείρισης, το γεγονός ότι η διαχείριση με μικρότερα ή μεγαλύτερα ελλείμματα έχει τον ίδιο αντιλαϊκό χαρακτήρα.

Το ίδιο συμβαίνει και με ορισμένους δείκτες της οικονομίας. Η βελτίωση του ρυθμού ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας δεν οδηγεί στην αναβάθμιση της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών. Η πείρα της Ελλάδας και στην Ευρώπη δείχνει ότι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας δε μεταφράζεται σε ένα συμβιβασμό του κεφαλαίου για αναδιανομή των κερδών του προς όφελος των εργαζομένων, αλλά αντίθετα επιταχύνει την επίθεση κατεδάφισης των εργατικών δικαιωμάτων.

Το κεφάλαιο επωφελείται συνεχώς με την κατεδάφιση κατακτήσεων. Ούτε καν την αναδιανομή που έκανε παλαιότερα κάνει σήμερα. Και όταν παραχωρεί ψίχουλα σε έναν τομέα, αρπάζει καρβέλια από άλλο.

Η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων ισοδυναμεί με αύξηση της εκμετάλλευσης όλων των εργαζομένων και αυτών που δουλεύουν στις πρώην ΔΕΚΟ και όλων των άλλων που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, στο Δημόσιο. Ιδιαίτερος στόχος είναι οι νέες ηλικίες, οι νέοι και οι νέες, η νέα γυναίκα. Και μόνο για χάρη των τελευταίων αξίζει να σηκωθεί το ανάστημα όλων των εργαζομένων και να συσπειρωθούν με τις ταξικές δυνάμεις που δεν υποκύπτουν.

Η κυβέρνηση, με το σύνθημα «περί ορθολογισμού» των αμοιβών και των προνομίων του προσωπικού», μεθοδεύει την επέκταση, την αξιοποίηση του γνωστού αντιδραστικού μοντέλου του ΟΤΕ και στις άλλες ΔΕΚΟ. Με την περιορισμένη αξιοποίηση της εθελούσιας εξόδου, με προσλήψεις και συμβάσεις αντίστοιχες με τον ιδιωτικό τομέα, με τη μείωση του ρόλου των υπηρεσιακών συμβουλίων του προσωπικού, ώστε να διευκολύνονται οι απολύσεις και η ενοικίαση εργαζομένων από ιδιωτικές εταιρίες. Ανοίγει το δρόμο για τη μαύρη εργασία των εργατοϋπαλλήλων, των διάφορων εργολάβων που παίρνουν δουλιές και παραγγελίες και σήμερα και αύριο θα πάρουν ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα.

Απορρίπτουμε την προπαγάνδα διαίρεσης σε υψηλόμισθους και χαμηλόμισθους, σε «ρετιρέ» και «υπόγεια». Για το ότι οι εργατοϋπάλληλοι των εργοστασίων και των ιδιωτικών επιχειρήσεων στο μεγαλύτερο μέρος τους έχουν μικρότερους μισθούς και μεροκάματα, λιγότερες κοινωνικές παροχές, δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και γενικότερα στο δημόσιο τομέα, αν και τα τελευταία χρόνια η τάση είναι να προσεγγίζουν μεταξύ τους με βάση τις νέες προσλήψεις.

Επίσης, την αύξηση της παραγωγικότητας στους «απελευθερωμένους τομείς», δεν την καρπώνεται ο λαϊκός καταναλωτής μέσα από μια πραγματική μείωση των τιμών, σε σχέση με το επίπεδο των αναγκών και το λαϊκό εισόδημα. Αντίθετα, αυτή η αύξηση τροφοδοτεί την κερδοφορία των ιδιωτών επενδυτών και των μεγαλομετόχων των πρώην ΔΕΚΟ.

Η γενική τάση είναι να ανεβαίνουν σχετικά απόλυτα οι τιμές. Μπορεί για ένα διάστημα μια επιχείρηση, προκειμένου να καταλάβει θέσεις στην αγορά, να ρίχνει τις τιμές, τελικά όμως οι ανταγωνιστές είτε με συμφωνία μεταξύ τους είτε με πρωτοβουλία τους ανεβάζουν τις τιμές. Και όταν δεν ανεβάζουν τις τιμές εμφανώς, ρίχνουν τα μεροκάματα και τους μισθούς, παρατείνουν το συνολικό εργάσιμο χρόνο, ανεβάζουν την εκμετάλλευση και επομένως κερδίζουν. Το κριτήριο ΔΕΝ είναι οι ονομαστικές τιμές των προϊόντων. Οταν π.χ. ανεβαίνει η παραγωγικότητα, άρα μειώνεται το κόστος, οι τιμές δεν πέφτουν. Το τι είναι ακριβό και φτηνό εξαρτάται από την αγοραστική ικανότητα, δηλαδή από το λαϊκό εισόδημα και από το ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.

Ανοίγουμε μέτωπο προς τον ουτοπικό και αποπροσανατολιστικό χαρακτήρα της οπορτουνιστικής πρότασης (ΣΥΝ, ΓΣΕΕ, στελέχη ΠΑΣΟΚ, κ.λπ.) που καλεί σε συσπείρωση διάσωσης του δημόσιου χαρακτήρα των πρώην ΔΕΚΟ, μέσα στο πλαίσιο της καπιταλιστικής απελευθέρωσης. Τονίζουμε ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις της συγκεκριμένης πρότασης λειτουργούν με γνώμονα την κερδοφορία τους τόσο σε βάρος του λαϊκού καταναλωτή όσο και για την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων τους.

Γενικότερα, η οπορτουνιστική αντίληψη με τη δυνατότητα ρυθμιστικής παρέμβασης στην καπιταλιστική αγορά - που να ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες - δημιουργεί αυταπάτες ότι η ταξική πάλη μπορεί να αναχαιτίσει την τάση εξέλιξης του συστήματος, που καθορίζεται από το νόμο του καπιταλιστικού κέρδους.

Καλούμε τους εργαζόμενους σε αγωνιστική συσπείρωση με άξονες:

• Οχι στο πλαίσιο «απελευθέρωσης» της ΕΕ.
• Οχι στην ιδιωτικοποίηση.
• Ενιαίοι αποκλειστικά κρατικοί φορείς σε όλους τους τομείς στρατηγικής σημασίας (ενέργεια, μεταφορές κλπ.), οι οποίοι θα αποτελούν λαϊκή περιουσία και θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες, όπως η σταθερή - πλήρης απασχόληση, η ασφάλεια των εργαζομένων, η προστασία του περιβάλλοντος, η κατοχύρωση της επικοινωνίας, της μεταφοράς, της ενέργειας ως κοινωνικών αγαθών και όχι ως εμπορευμάτων, η φτηνή και γρήγορη πρόσβαση του λαϊκού καταναλωτή στις σχετικές υπηρεσίες, κλπ.

Η πολιτική επιλογή για τη διαχείριση της παραγωγής - διανομής στην ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τις μεταφορές είναι ζήτημα ταξικό. Συγκρούονται δύο πολιτικές. Η μια υπηρετεί το κεφάλαιο. Η άλλη, για να υπηρετήσει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, προϋποθέτει ανατροπές στο συσχετισμό δυνάμεων σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Υπερασπιζόμαστε τον ενιαίο χαρακτήρα των προαναφερομένων αξόνων και αναδεικνύουμε την ανάγκη να διαμορφωθεί άμεσα πόλος συσπείρωσης των εργαζομένων σε αυτή τη βάση και σε κάθε συγκεκριμένο τομέα, εξειδικεύοντας τη γραμμή συσπείρωσης, π.χ. στις αερομεταφορές με αίτημα τον ενιαίο αποκλειστικά κρατικό αερομεταφορέα, στον οποίο θα ανήκει το σύνολο των λειτουργιών και των υποδομών των αερομεταφορών και θα διασφαλίζει φτηνή, γρήγορη και ασφαλή χρήση των μεταφορών, πλήρη - σταθερή απασχόληση, εξοικονόμηση ενέργειας, προστασία του περιβάλλοντος.

Ταυτόχρονα, στην ίδια βάση και με αφορμή την εναντίωση στο νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ, καλούμε σε συντονισμό τις δυνάμεις του λαϊκού κινήματος, αξιοποιώντας το γενικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, καθώς και ιδιαίτερες αιχμές - κρίκους σχετικά με τις επιπτώσεις της «απελευθέρωσης», π.χ. εργασιακές σχέσεις, τιμολόγια οικιακής χρήσης, κλπ.

Η προσπάθεια οικοδόμησης του αγωνιστικού πόλου σε κάθε κλάδο και του συντονισμού αποτελεί το γόνιμο έδαφος για να προβάλουμε τους σκοπούς και τα κίνητρα μιας οικονομίας που κινείται με στόχο τη σχεδιασμένη και διευρυμένη ανάπτυξη της λαϊκής ευημερίας και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

Η σχεδιασμένη κομματική παρέμβαση για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, με τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων αναδεικνύει και τους πολιτικούς όρους που μπορούν να διασφαλίζουν τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών στο σύνολό τους(π.χ. η καπιταλιστική επιχείρηση αερομεταφορών δεν μπορεί να διασφαλίζει ταυτόχρονα, συνδυασμένα και την ασφάλεια των πτήσεων και το φθηνό εισιτήριο). Στο επίκεντρο του προβληματισμού του λαού, πρέπει να βρεθεί το στρατηγικό ερώτημα σχετικά με τις αλλαγές στον κοινωνικό - πολιτικό συσχετισμό, ώστε να ξεδιπλώσουμε το περιεχόμενο της διεξόδου που προτείνουμε (κοινωνικοποίηση βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, αποκλειστικά κρατικοί φορείς στους στρατηγικούς τομείς που συνεργάζονται αρμονικά, κεντρικός σχεδιασμός, εργατικός έλεγχος, κλπ.) ως αναγκαιότητα για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι ως συνθηματολογική αναφορά.

Αναδεικνύουμε την αναγκαιότητα αποδέσμευσης της κοινωνικής παραγωγής - διανομής από την κυριαρχία των μονοπωλίων, την αναγκαιότητα της λαϊκής εξουσίας, για να υπάρξει σχεδιασμένη ανάπτυξη των μεταφορών, των επικοινωνιών, του τομέα της ενέργειας που θα ανταποκρίνεται στον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας και της παραγωγής.

* Κείμενο του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ που πρωτοδημοσιεύτηκε στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση τεύχος 6 του 2005.