Με κύριο εργαλείο τον τεχνητό διαχωρισμό μεταξύ «δεξιών» από τη μία και «δημοκρατικών δυνάμεων» από την άλλη, με την αξιοποίηση «αντιδεξιών συνδρόμων» της μετεμφυλιακής περιόδου, αξιοποιώντας και αδυναμίες στην εκτίμηση του ΚΚΕ για την άνοδο του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1970 και την κατάχτηση της διακυβέρνησης το 1980, συσκοτίστηκε η ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, η προώθηση καπιταλιστικών εκσυγχρονισμών, η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, η μεγαλύτερη ενσωμάτωση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Το σοσιαλδημοκρατικό προφίλ του ΠΑΣΟΚ παράγει και αναπαράγει τις πιέσεις προς το ΚΚΕ για ενσωμάτωση, για μετατροπή του σε εξάρτημα της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του συστήματος.

• Στην πολιτική του ΚΚΕ ενάντια στην ΕΕ. Η αντίθεση του Κόμματος στην ένταξη της χώρας μας αρχικά στην ΕΟΚ και στη συνέχεια στην ΕΕ, αναδεικνύοντας τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα τους, χαρακτηρίστηκε ως δογματική θέση απομόνωσης της χώρας μας από τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό το επιχείρημα έχει ως στόχο να καλλιεργήσει την ιδεολογική τρομοκρατία ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος έξω από την ΕΕ, ότι ο δρόμος αυτός είναι κοινό συμφέρον για εργαζόμενους και κεφαλαιοκράτες, γι' αυτό συμφωνούσαν εργαζόμενοι άλλων κρατών ότι η προοπτική της ΕΕ είναι ανεπίστρεπτη. Η ζωή γρήγορα αποκάλυψε το ψευδές αυτών των επιχειρημάτων και σήμερα δεν έχουν τον ίδιο βαθμό πειστικότητας όπως πριν 5-10 χρόνια. Ωστόσο, παραμένει η επίδραση των διλημμάτων περί απομόνωσης, κυρίως από την επίδραση των σύγχρονων οπορτουνιστών της «νέας αριστεράς». Ορισμένες φορές μάλιστα προβάλλεται και σαν αντεθνική θέση, δεδομένου ότι η βαθύτερη ένταξη της χώρας στην ΕΕ αποτελεί «εθνικό στόχο» για το ελληνικό κεφάλαιο, στόχος ο οποίος επιδιώκεται να υιοθετείται ως τέτοιος από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας μας. Πλάι στην επίσημη αστική άποψη προβάλλονται και οι απόψεις διαφόρων οπορτουνιστικών δυνάμεων, που αντιμετωπίζουν την ΕΕ και γενικότερα τις λεγόμενες καπιταλιστικές ολοκληρώσεις σαν μια αντικειμενική διαδικασία στην εξέλιξη του καπιταλισμού. Αυτές οι οπορτουνιστικές θέσεις ενισχύουν τα αστικά ιδεολογήματα, που προβάλλουν τα συμφέροντα των Ελλήνων μεγαλοβιομήχανων και τραπεζιτών ως «εθνικά» συμφέροντα.
• Στην πολιτική συμμαχιών, την πολιτική για το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο. Η προσπάθεια του Κόμματος για συγκέντρωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή με στόχους τη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία, η δυνατότητα η πολιτική του Μετώπου να απεγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις από την πολιτική των αστικών κομμάτων, το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν εντάσσεται σε σχέδια εναλλακτικών εκδοχών διαχείρισης του συστήματος προκαλούν την ανησυχία και την αντίδραση της άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκφραστών. Η επίθεση για απομονωμένο ΚΚΕ, που αρνείται τις συμμαχίες, συνοδεύεται και με συγκεκριμένα μέτρα. Τέτοια μέτρα αφορούν στην προσπάθεια με διάφορες αφορμές να προβοκάρουν την πολιτική συμμαχιών του Κόμματος, να πιέσουν κομματικές δυνάμεις για υποχωρήσεις στο όνομα τοπικών ιδιαιτεροτήτων και ιδιομορφιών (χαρακτηριστικές είναι τέτοιου είδους προσπάθειες στις τοπικές εκλογές, σε αρχαιρεσίες, κλπ.). Σημαντικό «εργαλείο» σε αυτή την προσπάθεια αποτελεί η τακτική του οπορτουνισμού που με όχημα την «ενότητα της αριστεράς» αποτελεί βασικό φορέα της επίθεσης απέναντι στην πολιτική συμμαχιών του Κόμματος.
• Στη στάση του ΚΚΕ απέναντι στη στρατηγική του κεφαλαίου, όπως εκφράζεται με την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

• Στις προσπάθειές του για την ενίσχυση του ταξικού ρεύματος στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μέσα από το ΠΑΜΕ. Η επιλογή αυτή χαρακτηρίζεται διασπαστική τακτική, επαναστατικός τυχοδιωκτισμός, επαναστατική γυμναστική. Το ΚΚΕ χαρακτηρίζεται για άλλη μια φορά ως υποκινητής των «κοινωνικών εντάσεων», όπως χαρακτηρίζονται οι αγώνες. Εδώ βρίσκεται και η ουσία της αστικής επίθεσης: Η προσπάθεια παρεμπόδισης των ταξικών αγώνων, η διατήρηση του λεγόμενου κλίματος «κοινωνικής συνεργασίας», δηλαδή συνεργασίας μεταξύ της εργατικής και της αστικής τάξης. Ομως, η αστική τάξη «θυμάται» τη συνεργασία όταν πρόκειται για θυσίες και όχι όταν καρπώνεται τον ιδρώτα των εργαζομένων και τον μετατρέπει σε κέρδη. Η αντιπαράθεση με τις συμβιβασμένες δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, η ενδυνάμωση των ταξικών δυνάμεων που εκφράζονται στο ΠΑΜΕ είναι όρος ώστε να προωθείται η χειραφέτηση της εργατικής τάξης από την κυρίαρχη πολιτική, να απεγκλωβίζονται δυνάμεις από το συμβιβασμό και την ενσωμάτωση. Φοβίζει η δυνατότητα διαμόρφωσης ενός ισχυρού ρεύματος αντεπίθεσης στη σημερινή επιθετικότητα του κεφαλαίου, που θα βάζει βάσεις για την αγωνιστική συμμαχία της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, για την οικοδόμηση του Μετώπου, του οποίου η εργατική τάξη και το ταξικό της κίνημα θα πρέπει να αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά.
• Στη στάση του απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Η παρέμβαση και η συμβολή του ΚΚΕ στο αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό κίνημα χαρακτηρίζεται επικίνδυνη γιατί εκθέτει την Ελλάδα στους συμμάχους της, δηλαδή στους ιμπεριαλιστές, γιατί έτσι βάζει σε κίνδυνο τα «εθνικά θέματα», το ενδεχόμενο απομόνωσης της Ελλάδας, κλπ. Ηδη αναφερθήκαμε στα κριτήρια με τα οποία αντιμετωπίζει το ΚΚΕ τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, απορρίπτοντας τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα και δικαιολογίες. Η αποκάλυψη από το ΚΚΕ του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του πολέμου έχει συμβάλει ώστε σημαντικά τμήματα του ελληνικού λαού και της νεολαίας να αντιστέκονται στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Οι πραγματικοί κίνδυνοι για τον ελληνικό, όπως και για κάθε λαό, προέρχονται από την εμπλοκή της χώρας σε παλιές και νέες εστίες πολέμου, ιδιαίτερα στην κρίσιμη περιοχή του τόξου Κασπία - Βόσπορος - Αιγαίο - Μέση Ανατολή.
• Στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού, στην προβολή της ρεαλιστικότητας και αναγκαιότητάς του σήμερα. Το ΚΚΕ κατηγορείται ως απολογητής αυταρχικών και αντιδημοκρατικών αποτυχημένων καθεστώτων που κατέρρευσαν, ως υποστηρικτής μιας ουτοπίας που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Γι' αυτό χαρακτηρίζεται ως κόμμα συντηρητικό, προσηλωμένο σε παρωχημένα μοντέλα. Αν ιστορικά απορρίφθηκε η προοπτική του σοσιαλισμού τότε γιατί υπάρχει τόση πάλη εναντίον του; Η καπιταλιστική εξουσία δεν έδειξε το ίδιο μένος στην πραγματικά παρωχημένη φεουδαρχία και στα κατάλοιπά της στις κοινωνικές σχέσεις και τους θεσμούς. Και βεβαίως ούτε οι αστοί αλλά ούτε οι συμβιβασμένοι οπορτουνιστές ενδιαφέρονται για την αποκόμιση πείρας από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα, τη διαμόρφωση θεωρίας από τη σκοπιά του επιστημονικού κομμουνισμού. Το ΚΚΕ δεν περιορίζεται σε μια ανώδυνη αντικαπιταλιστική κριτική, αλλά προβάλλει την αναγκαιότητα και τη ρεαλιστικότητα με βάση σύγχρονα στοιχεία και αναλύσεις για τη δυνατότητα της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της αναγκαιότητας για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, την αναγκαιότητα η εργατική τάξη να κυριεύσει την εξουσία. Με βάση την ανάλυση ότι η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ:

ΤΟ «ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ» ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ.

Το «αντικομουνιστικό μνημόνιο», που εγκρίθηκε με ισχνή πλειοψηφία από την Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης το Γενάρη του 2006, αποκάλυψε μια επεξεργασμένη ευέλικτη γραμμή καταδίκης όχι γενικά της κομμουνιστικής ιδεολογίας, αλλά μιας ολόκληρης περιόδου στην ιστορία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, στην οποία κρίθηκε το «ποιος ποιον», κρίθηκε η ταξική πάλη προς όφελος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Το ζήτημα προφανώς ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει με το «αντικομουνιστικό μνημόνιο». Υπήρξαν και παλιότερες προσπάθειες. Ηδη σε ορισμένα κράτη στη Βαλτική και στην Κεντρική Ευρώπη ο αντικομμουνισμός εκδηλώνεται ως κύρια κατεύθυνση της κρατικής πολιτικής. Η επίθεση φαίνεται να στρέφεται στο παρελθόν, στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, στην ιστορία του σοσιαλισμού του 20ού αιώνα και ειδικότερα στα πρώτα πενήντα χρόνια του, όμως χτυπάει το παρόν για να καθορίσει το μέλλον.

Είναι σε γνώση των επιτελείων του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, του σύγχρονου καπιταλισμού ότι οι εσωτερικές κοινωνικές αντιθέσεις αλλά και οι ενδοϊμπεριαλιστικές θα οξύνονται.

Υπάρχουν δείγματα αφύπνισης με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, διαμορφώνονται αντικειμενικά οι δυνατότητες το κομμουνιστικό κίνημα να κερδίσει έδαφος μέσα στην εργατική τάξη, στο λαό και κυρίως στη νεολαία.

Η αστική τάξη, συσσωρεύοντας χρόνια πολιτικής πείρας, δεν εφησυχάζει ούτε από το σημερινό αρνητικό - για τους λαούς - συσχετισμό δύναμης ούτε από την κρίση του κομμουνιστικού κινήματος σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η ενίσχυση του αντικομμουνισμού είναι επιλογή στρατηγικής σημασίας για τη διεθνή τάξη του κεφαλαίου και δεν αφορά μόνο σε κάποιες λεγόμενες «ακραίες» φωνές ούτε μόνο όσους ανοιχτά εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της αντικομμουνιστικής εκστρατείας.

Ο ίδιος ο Μπους έδωσε το στίγμα λέγοντας ότι το πρόβλημα σήμερα δεν είναι τόσο η τρομοκρατία αλλά η ριζοσπαστική ιδεολογία.

Χρειάζεται εδώ να τονίσουμε τον ειδικό και καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν τα κόμματα του διεθνούς και ιδιαίτερα του ευρωπαϊκού οπορτουνισμού, τα οποία μνημονεύονται στο κείμενο του Συμβουλίου της Ευρώπης ως κόμματα που έχουν συμβάλει στη θεμελίωση της αστικής δημοκρατίας στην Ευρώπη. Πριν από το αντικομμουνιστικό μνημόνιο είχαν ανοιχτά απορρίψει όλη την ιστορία του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, καταδικάζοντας τα «εγκλήματα του σταλινισμού», είχαν αποκηρύξει την επαναστατική βία και την ταξική πάλη. Παρά τις πρόσφατες τοποθετήσεις τους ενάντια στο μνημόνιο, επί της ουσίας έχουν ρίξει πολύ νερό στο μύλο του αντικομμουνισμού, έχουν συμβάλει με καθοριστικό τρόπο στη διαμόρφωση αντικομμουνιστικής ατμόσφαιρας στις χώρες τους. Η καταδίκη του μνημονίου από αυτές τις δυνάμεις είναι τακτική επιλογή, γιατί αλλιώς δε θα μπορούσαν να παίξουν το ρόλο τους ως οπορτουνιστών μέσα στο εργατικό κίνημα. Ασκούν κριτική στο μνημόνιο, τονίζοντας ότι αποτελεί στρέβλωση και παρέκκλιση από τη δημοκρατία και ταυτόχρονα δηλώνουν ότι η κριτική τους δε συνεπάγεται ταύτισή τους με τα «εγκλήματα» του «σταλινισμού» και του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Σε αυτές τις συνθήκες έχει ιδιαίτερη σημασία η διαπίστωση του ΚΚΕ ότι το αντικομουνιστικό μνημόνιο στοχεύει στο να παρθούν μέτρα για το μέλλον.

Ας δούμε ορισμένες πλευρές του τι ακριβώς σημαίνει αυτό.

Αυτή η εξέλιξη δίνει άμεσα τη δυνατότητα στις αστικές τάξεις των χωρών της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, της πρώην ΕΣΣΔ, να χτυπήσουν το κομμουνιστικό κίνημα σε αυτές τις χώρες, που ήδη αντιμετωπίζει δυσκολίες και απαγορεύσεις και γενικά δε βρίσκεται στην καλύτερη κατάσταση.

Ακόμα και τα μικρά ημιπαράνομα ΚΚ θεωρούνται επικίνδυνα για τη σταθεροποίηση του καπιταλισμού σε αυτές τις χώρες, σε συνθήκες που περνά σε νέα φάση η επίθεση στα δικαιώματα στα πλαίσια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προωθούνται. Αυτό αφορά ιδιαίτερα σε αυτά τα κράτη που πρόσφατα εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αποδεικνύοντας ότι η ένταξη όχι μόνο δεν μπόρεσε να φέρει περισσότερη «δημοκρατία», αλλά, αντίθετα, ενίσχυσε τα αντιδραστικά στοιχεία στο πολιτικό σύστημα. Ανησυχούν για τις εμφανιζόμενες λαϊκές αντιδράσεις και το λεγόμενο «ρεύμα νοσταλγίας» για το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα που αναπτύσσεται σε αυτές τις χώρες. Επίσης, όπου δεν είναι εύκολο το ανοιχτό χτύπημα των ΚΚ, χρησιμοποιούνται μορφές πίεσης και τρομοκρατίας σε συνδυασμό με μορφές ενσωμάτωσης, αξιοποιώντας την τακτική του μαστιγίου και του καρότου για προσαρμογή των ΚΚ στο αστικό πολιτικό σύστημα. Πιέζουν για ανοιχτές δηλώσεις και πράξεις που θα απορρίπτουν το παρελθόν, θα αναθεωρούν τις θεμελιακές αρχές της κομμουνιστικής ιδεολογίας, την ταξική πάλη, την επανάσταση, τη δικτατορία του προλεταριάτου, κλπ.

Ακόμη αξιοποιείται ο οικονομικός αποκλεισμός σε κράτη όπου τα ΚΚ βρίσκονται στην εξουσία και παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, όπως Κούβα. Προετοιμάζουν ιδεολογικά νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αφού το πρόσχημα της τρομοκρατίας δεν πείθει πια, τη μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική διείσδυση σε ορισμένες από αυτές τις χώρες, στις οποίες υπάρχουν και αναπτύσσονται και καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Ενισχύονται αντικειμενικά τα αναθεωρητικά και οπορτουνιστικά ρεύματα στο διεθνές κίνημα, ειδικά στη Δυτική Ευρώπη, οι δεξιές οπορτουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα που εκφράζονται στο ΚΕΑ, οι δυνάμεις του «αριστερού» αντικομμουνισμού (τροτσκιστές, αναρχοαυτόνομοι), που μπορούν να αποτελέσουν ανώδυνο και εύκολα ελεγχόμενο κανάλι διοχέτευσης της όποιας κοινωνικής δυσαρέσκειας και δύναμη προβοκαρίσματος και χτυπήματος του εργατικού κινήματος.

Ο μαζικός χαρακτήρας που πήρε η καταδίκη του μνημονίου στη χώρα μας είχε σημαντική επίδραση στη διαμόρφωση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο κινήματος ενάντια στον αντικομμουνισμό, που έπαιξε σημαντικό ρόλο ώστε η υπερψήφιση του μνημονίου να μην κατοχυρωθεί τυπικά.

Αλλωστε, το κομμουνιστικό κίνημα έχει ανάλογη τέτοια πείρα από την περίοδο του Μεσοπολέμου και μετεμφυλιακά στην Ελλάδα.

Η ετοιμότητά μας να αντιπαρατεθούμε με αυτές τις προσπάθειες θα κριθεί από την ολόπλευρη πολιτική-ιδεολογική, οργανωτική ισχυροποίηση του ΚΚΕ, ως αναγκαίου όρου για την οικοδόμηση του Μετώπου και την ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού αγώνα, που μπορεί κάτω από προϋποθέσεις να οδηγήσει στην κατάχτηση της λαϊκής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

(Το άρθρο βασίζεται σε κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ)