Το συγκεκριμένο περιστατικό έχει τυπική και πραγματική ουσία. Τυπική από την άποψη ότι το αστικό Κοινοβούλιο αποκαλούμενο και ως «ναός της δημοκρατίας» συχνά «βεβηλώνεται» από τους ίδιους τους λειτουργούς του, δηλαδή τους βουλευτές των αστικών κομμάτων, από τα ίδια αυτά τα κόμματα. Στην προκειμένη περίπτωση η απουσία τους είχε συνειδητό χαρακτήρα, γιατί δεν ήθελαν να εκτεθούν μπροστά στο λαό για την επιλογή τους. Μια επιλογή που έχει σχέση με την αποφασιστική συρρίκνωση αυτής της δημοκρατίας που υπηρετούν, αφού αυτό κάνει ο τρομονόμος. Και βεβαίως προκειμένου να το επιτύχουν «βεβήλωσαν» τον κατ' εξοχήν αστικό θεσμό τον οποίο οι ίδιοι είναι ταγμένοι να υπηρετούν, ο οποίος υποτίθεται υπηρετεί με τη σειρά του τη δημοκρατία.
Αλλά στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι η τυπική καταπάτηση των αρχών του θεσμού του Κοινοβουλίου από τους αντιπροσώπους του «έθνους». Αλλά ότι και αυτό το γεγονός αποκαλύπτει πως οι εκλεγμένοι από το λαό αντιπρόσωποι διαχειρίζονται τις δημόσιες υποθέσεις, κατά πώς οι ίδιοι νομίζουν, ή πιο σωστά κατά πώς η κυρίαρχη τάξη προστάζει, χωρίς να δίνουν καν λόγο σ' αυτούς που τους εξέλεξαν, στην κοινωνική πλειοψηφία, παρά μόνο σ' αυτούς τα συμφέροντα των οποίων υπηρετούν, στην ισχνή κοινωνική μειοψηφία.
Ας προσεγγίσουμε λοιπόν την πραγματική ουσία της αστικής δημοκρατίας. Δημοκρατία, (προέρχεται από τη λειτουργία της αρχαίας Αθηναϊκής κοινωνίας), σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξης, σημαίνει ότι «κρατεί ο δήμος», δηλαδή εξουσιάζει ο λαός. Βεβαίως η συγκεκριμένη κοινωνία ήταν δουλοκτητική και οι δούλοι δεν είχαν δικαιώματα, αφού αποτελούσαν ατομική ιδιοκτησία των δουλοκτητών, άρα ήταν μέρος των τότε μέσων παραγωγής, εργαλεία δηλαδή και δε λογαριάζονταν ως μέλη της κοινωνίας. Σήμερα βεβαίως η εργατική τάξη είναι ελεύθερη να διαπραγματεύεται την πώληση της εργατικής της δύναμης για να ζήσει, αφού δεν έχει καμιά ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής. Η ελευθερία της φτάνει ως τη σύναψη συμφωνίας με τους καπιταλιστές, για το πόσο χρόνο, με πιο μεροκάματο και κάτω από ποιες συνθήκες θα δουλεύει, για να καρπώνεται τη δουλιά της ο καπιταλιστής.
Το αστικό Σύνταγμα υποτίθεται ότι κατοχυρώνει θεμελιακά την αρχή ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό και ασκούνται από το λαό». Οτι όλοι οι πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αλλά κατοχυρώνει ταυτόχρονα ως «ιερή και απαραβίαστη» την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η ατομική ιδιοκτησία όμως είναι δικαίωμα και προνόμιο μόνο της αστικής τάξης, μιας ισχνής μειοψηφίας της κοινωνίας, σε σχέση με την τεράστια λαϊκή πλειοψηφία.
Δημοκρατία στον καπιταλισμό σημαίνει την ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης πάνω στο λαό. Η αστική τάξη την εμφανίζει σαν σύστημα κρατικής εξουσίας και πολιτικής διακυβέρνησης, ταξικά ουδέτερη και καθολική για ολόκληρη την κοινωνία.
Η συγκάλυψη της ταξικής ουσίας και του περιεχόμενου της αστικής δημοκρατίας στηρίζεται στην αληθοφάνεια της τυπικής ισότητας όλων των μελών της καπιταλιστικής κοινωνίας, και των καπιταλιστών και των εργατών, που εμφανίζεται απέναντι στο κράτος και τους θεσμούς του. «... η αστική δημοκρατία υποσχόταν παντού και πάντα την ισότητα των πολιτών, ανεξάρτητα από φύλο, θρήσκευμα, φυλή, εθνικότητα, αλλά πουθενά δεν την εφάρμοσε και, λόγω της κυριαρχίας του καπιταλισμού, ούτε μπορούσε να την εφαρμόσει...». (Λένιν, Απαντα, τ. 37, σελ. 500).
Στη Βουλή, την επιφορτισμένη με το νομοθετικό έργο, τον έλεγχο της κυβέρνησης, υπάρχει και δρα η αντιπολίτευση, άρα εκφράζονται όλες οι πολιτικές απόψεις οργανωμένα, η κυβέρνηση ελέγχεται διά των αντιπροσώπων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία και συμβάλλουν και στο νομοθετικό έργο. Ετσι αφ' ενός καλλιεργείται η αυταπάτη ότι στη λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο λαός συμμετέχει ελεύθερα στην πολιτική μέσω της ανάδειξης των οργάνων εξουσίας, που φαίνεται να λειτουργούν «δημοκρατικά», αφ' ετέρου η πραγματική λαϊκή κοινωνικοπολιτική δράση με τις πολύμορφες κινητοποιήσεις, θεωρείται εχθρός της «δημοκρατίας».
«Το αστικό Κοινοβούλιο, ακόμη και το πιο δημοκρατικό στην πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία, εφόσον διατηρείται η ιδιοκτησία των καπιταλιστών και η εξουσία τους, είναι μια μηχανή για την καταστολή των εκατομμυρίων εργαζομένων από μια χούφτα εκμεταλλευτές». (Λένιν Απαντα, τ. 37, σελ. 457).
Επομένως και οι βουλευτές των αστικών κομμάτων δεν έχουν κανένα ηθικό πρόβλημα να ευτελίζουν το αστικό Κοινοβούλιο, το οποίο θεωρούν ως τον κατ' εξοχήν θεσμό της δημοκρατίας τους, επειδή γνωρίζουν καλύτερα απ' όλους ότι αυτή η δημοκρατία είναι των λίγων πάνω στους πολλούς και γιατί απλούστατα από τη φύση του το Κοινοβούλιο είναι θεσμός της κυριαρχίας της τάξης τους πάνω στο λαό.