Κριτήριο, λοιπόν, για το χαρακτήρα ενός κόμματος είναι το πρόγραμμά του και η πολιτική του πρακτική. «Για να μπούμε στο νόημα της πάλης των κομμάτων, δεν πρέπει να πιστεύουμε τα λόγια, μα να μελετάμε την πραγματική ιστορία των κομμάτων, να εξετάζουμε όχι τόσο εκείνα που λένε τα κόμματα για τον εαυτό τους, αλλά εκείνο που κάνουν, να εξετάζουμε πώς ενεργούν κατά τη λύση των διάφορων πολιτικών ζητημάτων που θίγουν τα ζωτικά συμφέροντα των διάφορων τάξεων της κοινωνίας».²

Το σπουδαιότερο ζήτημα που καθορίζει το επαναστατικό περιεχόμενο του προγράμματος του κομμουνιστικού κόμματος είναι ο προσδιορισμός του χαρακτήρα της επανάστασης, δηλαδή η απάντηση στο ερώτημα «ποια αντίθεση θα λύσει η επερχόμενη κοινωνική επανάσταση, ποια τάξη θα πάρει την εξουσία». Με βάση αυτήν την εκτίμηση, το ΚΚ διαμορφώνει τη γραμμή για τη συγκέντρωση των κοινωνικών δυνάμεων (κινητήριες δυνάμεις) που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την επανάσταση.

Χωρίς την επιστημονική, με βάση τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, τοποθέτηση του ζητήματος δεν μπορεί το κομμουνιστικό κόμμα να έχει επαναστατική πολιτική, να απαντάει σωστά στα ζητήματα της ταξικής πάλης.

Η πολιτική αποτελεί ανώτερη μορφή της ταξικής πάλης. Η υλιστική αντίληψη της Ιστορίας αποδεικνύει ότι οι πολιτικές σχέσεις είναι ταξικές σχέσεις, συνιστούν τη βασική μορφή κοινωνικής δραστηριότητας με επίκεντρο τη διατήρηση ή την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Ο Λένιν σημείωνε πως «η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας».³ Δηλαδή, εκφράζει με γενικό τρόπο ταξικά συμφέροντα που συγκροτούνται στην οικονομική βάση της κοινωνίας και κυρίως στις σχέσεις παραγωγής. Στην πολιτική πάλη εκδηλώνονται τα πιο ουσιαστικά, τα πιο αποφασιστικής σημασίας οικονομικά συμφέροντα. Η σχέση πολιτικής και οικονομίας είναι διαλεκτική.⁴ Με τον όρο κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός οι Μαρξ - Ενγκελς αντιμετωπίζουν την κοινωνία ενιαία, ξεχωρίζοντας όμως τον καθοριστικό ρόλο των οικονομικών σχέσεων στη διαμόρφωση του πολιτικού, νομικού, ιδεολογικού εποικοδομήματος που στηρίζεται πάνω τους.

Η εμφάνιση του μαρξισμού, η συνένωσή του με το εργατικό κίνημα και η διαμόρφωση του επαναστατικού εργατικού κόμματος, έδωσε τη δυνατότητα στην εργατική τάξη να ορθωθεί ως πραγματικά ανεξάρτητη πολιτική δύναμη. Εφερε την πάλη της εργατικής τάξης σε ανώτερο επίπεδο, της έδωσε ολοκληρωμένο περιεχόμενο ως πάλη για την εργατική εξουσία. Οπως σημείωνε ο Λένιν: «Σε μια κοινωνία που βασίζεται στο χωρισμό σε τάξεις, η πάλη ανάμεσα στις εχθρικές τάξεις, αναπόφευκτα, σε ορισμένη βαθμίδα της ανάπτυξής της, γίνεται πολιτική πάλη. Η πιο ολοκληρωμένη, πλήρης και διαμορφωμένη έκφραση της πολιτικής πάλης των τάξεων είναι η πάλη των κομμάτων».⁵

Σύμφωνα με τον Μαρξ, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης στον καπιταλισμό οδηγεί νομοτελειακά στην κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου.⁶

Η πολιτική των ΚΚ πρέπει να είναι επιστημονικά βασισμένη στους αντικειμενικούς νόμους που καθορίζουν τις σχέσεις ανάμεσα στις τάξεις στη δεδομένη βαθμίδα ανάπτυξης της κοινωνίας, νόμους που αποκάλυψε ο μαρξισμός. Ο Λένιν υπογράμμιζε τον επιστημονικό χαρακτήρα της πολιτικής και τις προϋποθέσεις του: «Η επιστήμη απαιτεί πρώτο, να παίρνεις υπόψη σου την πείρα των άλλων χωρών, ιδιαίτερα αν οι άλλες χώρες, που είναι επίσης καπιταλιστικές, δοκιμάζουν ή δοκίμασαν τελευταία μια παρόμοια πείρα. Δεύτερο, να παίρνεις υπόψη όλες τις δυνάμεις, τις ομάδες τα κόμματα, τις τάξεις, τις μάζες που δρουν μέσα σε μια δοσμένη χώρα και όχι να καθορίζεις την πολιτική με βάση μονάχα τις επιθυμίες και τις αντιλήψεις, το βαθμό της συνειδητότητας και της διάθεσης για αγώνα μιας μόνο ομάδας ή ενός μόνο κόμματος».⁷

Η θεωρία για τη στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος βασίζεται στην υλιστική αντίληψη για την Ιστορία, στη μαρξιστική πολιτική οικονομία, στον επιστημονικό κομμουνισμό, του οποίου αποτελεί και τμήμα.

Ο επιστημονικός κομμουνισμός είναι η θεωρητική βάση της στρατηγικής και της τακτικής των κομμουνιστικών κομμάτων. Ο Ενγκελς καθόρισε την ιστορική αποστολή του επιστημονικού κομμουνισμού ως εξής: «Καθήκον της θεωρητικής έκφρασης του προλεταριακού κινήματος, του επιστημονικού σοσιαλισμού, είναι να εξερευνήσει τους επιστημονικούς όρους και επομένως την ίδια τη φύση αυτής της κοσμοαπελευθερωτικής πράξης, που έτσι να κάνει συνείδηση στην προορισμένη για δράση και σήμερα καταπιεζόμενη τάξη, τους όρους και τη φύση της δράσης της».⁸

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

(Κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τ. 34, σελ. 200.

2. Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τ. 21, σελ. 287.

3. Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τ. 42, σελ. 278 - 279.

4. Ο Λένιν έλεγε επίσης ότι η πολιτική είναι: «σχέση ανάμεσα στις τάξεις» προσδιόριζε ότι το περιεχόμενό της είναι: «η συμμετοχή στις υποθέσεις του κράτους, η κατεύθυνση του κράτους, ο καθορισμός των μορφών των καθηκόντων, του περιεχομένου, της δραστηριότητας του κράτους».

5. Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τ. 12, σελ. 137.

6. Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς, «Διαλεχτά Εργα», τ. 2, σελ. 530.

7. Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τ. 41, σελ. 65.

8. Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς, «Διαλεχτά Εργα», τ. 2, σελ. 172.