Δεν υπάρχει καπιταλιστική χώρα στον κόσμο που να μην παίζει το χαρτί της εθνικής διαίρεσης των εργατών, να μη διατηρεί στο οπλοστάσιό της τη δηλητηριώδη ιδεολογία του εθνικισμού, όπλα τα οποία χρησιμοποιεί ευρέως η αστική ιδεολογία, προκειμένου να δημιουργήσει προσκόμματα και να εμποδίσει την ταξική - πολιτική ενότητα της εργατικής τάξης. Το μοναδικό λαμπρό ιστορικό παράδειγμα επίλυσης του εθνικού προβλήματος, πάνω στη βάση της ενότητας και όχι της διαίρεσης των λαών, αποτελεί η συγκρότηση της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ). Ενωση, η οποία στηρίχτηκε πάνω στη βάση της ουσιαστικής ισοτιμίας των Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, μέσω της δημιουργίας όλων των υλικών προϋποθέσεων, που επέτρεπαν σε κάθε λαό, μικρό ή μεγάλο, κάθε εθνότητα και μειονότητα, να έχει τη δυνατότητα να διατηρεί και να αναπτύσσει τη γλώσσα της, τα πολιτιστικά της χαρακτηριστικά, τις ιστορικές της αναφορές και, πάνω απ' όλα, συμμετέχοντας ισότιμα στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, να απολαμβάνει ισότιμα τα αποτελέσματά της, να ευημερεί. Για να αποδειχθεί και διά της εις άτοπον απαγωγής ότι το πρόβλημα του εθνικισμού, που δηλητηριάζει τους λαούς, μπορεί να αντιμετωπιστεί και να λυθεί ουσιαστικά μόνο μέσα από το ιστορικό ξεπέρασμα του καπιταλισμού, της μήτρας που γεννάει και τον εθνικισμό. Τρανταχτή απόδειξη, αφού βλέπουμε ότι ο εθνικισμός άρχισε να αναπτύσσεται έντονα, υποδαυλίζοντας αντιθέσεις, στις χώρες που ανατράπηκε ο σοσιαλισμός.

Είναι αυτονόητο, επομένως, ότι για το ταξικό εργατικό κίνημα της χώρας οι όποιες ιδιαιτερότητες των εργατών δεν είναι δυνατό να αποτελούν εμπόδιο για την ταξική τους ενότητα. Το θέμα για το εργατικό κίνημα δεν είναι αν οι εργάτες είναι χριστιανοί, μουσουλμάνοι, άθεοι, αν είναι Ελληνες, Αλβανοί, Πακιστανοί, Ινδοί, ή Φιλιππινέζοι. Το θέμα είναι ότι όλοι τους αποτελούν σήμερα το εργαζόμενο, παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής επικράτειας, την υπερεργασία των οποίων ιδιοποιείται η τάξη των κεφαλαιοκρατών. Και κανείς δε ρωτάει, αν ο επιχειρηματίας στον οποίο εργάζονται ο χριστιανός ή ο μουσουλμάνος εργάτης, είναι και ο ίδιος χριστιανός ή μουσουλμάνος, Ελληνας, Αγγλος ή Αμερικανός. Οταν, πλέον, περάσουμε στο χώρο της αστικής τάξης, οι διαιρέσεις αυτές αίρονται αυτομάτως. Το μόνο που απομένει είναι το χρώμα και η θρησκεία της αυτοαξιοποιούμενης αξίας, του κεφαλαίου...

Με την οπτική αυτή ματιά, βλέπει το ταξικό εργατικό κίνημα και τις σχέσεις του με τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, και από τη σκοπιά αυτή, η αντιμετώπιση της υποψηφιότητας της Γκιουλ Καραχασάν, από τις λαϊκές δυνάμεις, δεν μπορεί να γίνεται με κριτήριο ότι ανήκει στη μειονότητα, αλλά ότι είναι στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ενός κόμματος του αστικού συστήματος που υπηρετεί το κεφάλαιο, επομένως έχει αντιλαϊκή πολιτική.

Από την ίδια ταξική σκοπιά, θα πρέπει να δούμε και το παιχνίδι που παίζουν με τις μειονότητες, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες τις βαλκανικές χώρες, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (κυρίως οι ΗΠΑ). Μετά το μακέλεμα των λαών της Γιουγκοσλαβίας και του Ιράκ, είναι δύσκολο οι Αμερικανοί και Δυτικοευρωπαίοι να πείσουν το μέσο πολίτη μιας χώρας ότι τους έπιασε ο πόνος για τη μειονότητα της Θράκης, ή τις μειονότητες που ζουν σε άλλες βαλκανικές χώρες. Ομως, επιμένουν και δεν είναι τυχαίο ότι κάθε χρόνο το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ συντάσσει εκθέσεις, με τις οποίες διαπιστώνει παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της μειονότητας. Το ίδιο παιγνίδι παίζει φυσικά και η τουρκική κυβέρνηση, αλλά και διάφορα περίεργα παρατηρητήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Κύριος οίδε από πού κρατά η σκουφιά τους... Φυσικά, κανείς από αυτούς δεν ενδιαφέρεται για τη λύση των όποιων προβλημάτων αντιμετωπίζει η μειονότητα της Θράκης. Απλώς, χρησιμοποιούν τα προβλήματα της μειονότητας, για να οξύνουν αντιθέσεις, να διαιρούν τους εργαζόμενους, να δημιουργούν εντάσεις. Που μπορεί να εξελίσσονται ενίοτε σε επικίνδυνες καταστάσεις, με δεδομένους τους ανταγωνισμούς ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής δράσης.