Η πρωτεύουσα της Γαλλίας, το κυριότερο οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο της χώρας, αλλά και ένα από τα ωραιότερα και γοητευτικότερα μέρη του πλανήτη μας είναι το Παρίσι, που βρίσκεται στη συμβολή του Σηκουάνα και των παραποτάμων του, του Μάρνη και του Ουάζ. Η πόλη του Φωτός, των τεχνών, της κουλτούρας αλλά και της Γαλλικής Επανάστασης. Πόλη που μαζί με όλη τη χώρα έδωσε το μαχητικό της μήνυμα στις αρχές με τις κινητοποιήσεις και την αντίσταση που προέβαλε για την κατάργηση του γνωστού μεσαιωνικού συμβολαίου ...Πρώτης Απασχόλησης. Και ποιος από μας δεν επιθυμεί να βρίσκεται στο Παρίσι τούτες τις μέρες;

Μια πόλη όπου όλες οι αντιθέσεις συνυπάρχουν αρμονικά. Η ζωγραφική, ο κινηματογράφος, το θέατρο και η μουσική. Ο κοσμικός κύριος, ο απλός νοικοκύρης, ο άνθρωπος των Γραμμάτων, ο μποέμ καλλιτέχνης αλλά και ο κλοσάρ, (ο άστεγος αλήτης), ζουν και διασχίζουν τους ίδιους δρόμους χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον. Φυσικά, μιλάμε για τον κέντρο της πόλης, γιατί στα περίχωρα ζουν κάτω από τραγικές συνθήκες εξαθλιωμένοι οικονομικοί μετανάστες, αθέατοι άνθρωποι για τον τουρίστα. Ετσι δε θα βρεθούμε εκεί σήμερα - αν και θα έπρεπε. Θα παραμείνουμε στην πανέμορφη καρδιά του Παρισιού, που όμως στα αλήθεια είναι πολύ μεγάλη. Απέραντη.

Χωρισμένο το Παρίσι από τον Σηκουάνα στα δύο, επιτρέπει στον επισκέπτη να γνωρίσει τους θησαυρούς του Λούβρου, της Νοτρ Νταμ (Notre Dame), το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, αλλά ταυτόχρονα να επισκεφτεί τα καμπαρέ της Πλας Πιγκάλ, το Καρτιέ Λατέν και τα περιβόητα καφέ Ντε Μαγκό και Φλορ, το Μέγαρο των Απομάχων(1671-76), το οποίο οδηγεί στην ομώνυμη πλατεία. Τι να πρωτοδείς, τι να πρωτοχαρείς στο Παρίσι; Το Πάνθεον, τον Κεραμεικό, τη στήλη Βαντόμ, το ανάγλυφο της «Μασσαλιώτιδας», το μνημείο της Αντίστασης στο Μον Μαλεριέν, τον τάφο του Αγνωστου Στρατιώτη; Τα «γκραν μπουλβάρ» με τα ακριβά μαγαζιά, τα καφέ και τα μπιστρό, τα περιβόητα Σαμπς Ελιζέ, που αρχίζουν από την Πλας ντε λα Κονκόρντ (Πλατεία Ομόνοιας) και καταλήγουν στην Αψίδα του Θριάμβου;

Μια πόλη γοητευτική, ενδιαφέρουσα αλλά και ιδιόμορφη. Τα επιβλητικά μνημειακά αρχιτεκτονικά συγκροτήματα, τα αναγεννησιακά και κλασικά κτίρια, τα πάρκα και τα γλυπτά μνημεία, οι κεντρικές πλατείες, οι ανοιχτοί χώροι, τα γκραν μπουλβάρ γειτονεύουν με τις μικρές γραφικές προκυμαίες, τα στενά μεσαιωνικά σοκάκια αλλά και με τους μοντέρνους ουρανοξύστες. Στο Παρίσι υπάρχουν πολλά αρχιτεκτονικά συγκροτήματα. Ανάμεσά τους το Δικαστικό Μέγαρο που χτίστηκε το 1783 στο χώρο του βασιλικού κάστρου και περιλαμβάνει την Κονσιερζερί του 14ου αιώνα, τον Πύργο του Ρολογιού και τον καθεδρικό ναό της Νοτρ Νταμ.

Παρίσι: Πόλη λαμπερή και ...πολύτιμη, που την ακρίβεια της τη νιώθεις ακόμα και στα υπαίθρια βιβλιοπωλεία της αριστερής όχθης του Σηκουάνα. Το Παρίσι διαθέτει πάνω από εκατό μουσεία και επειδή ο χρόνος του ταξιδιώτη είναι περιορισμένος, διαλέγει το Λούβρο, που είναι τόσο μεγάλο, έχει τόση ποικιλία, τόσες αίθουσες, που και εκεί, αλίμονο, μια γεύση μόνο θα πάρει. Οι γυάλινες πυραμίδες του Ι. Ε. Πέι, παρ' όλο που είναι μοντέρνες και παράταιρες, τελικά δένουν αρμονικά με το υπόλοιπο σύμπλεγμα κτιρίων. Η «Νίκη της Σαμοθράκης», που βρέθηκε στη Σαμοθράκη το 1863, στέκει περήφανη στην είσοδο, ενώ κοντά της στέκεται η υπέροχη «Αφροδίτη της Μήλου». Και οι δυο μαρμάρινες γυναίκες περιμένουν, νοσταλγικά και στωικά την επιστροφή τους στην πατρίδα. Εκτός από τα αρχαιοελληνικά αγάλματα, ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να θαυμάσει όχι μόνο το αινιγματικό χαμόγελο της «Μόνα Λίζα», αλλά και τα άλλα σημαντικά έργα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, όπως την «Παναγία με το Βρέφος και την «Αγία Αννα» και «Αγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής», καθώς και τους εξαιρετικούς πίνακες του Ντελακρουά, «Η σφαγή της Χίου» και ο «Θάνατος του Σαρδανάπαλου». Επίσης, στην πρώην Αίθουσα Τελετών περιέχονται τα σημαντικότερα δείγματα της ιταλικής ζωγραφικής (17ος - 18ος αιώνας), όπου κυριαρχεί ο Βερονέζε, ο Καραβάτζιο και ο Τιτσιάνο.

Οποιος αντέχει, κάνει έναν περίπατο στο παλιό Μαρέν. Η ποσότητα των ιστορικών και αρχιτεκτονικών μνημείων του Παρισιού είναι τέτοια, που - αλίμονο - χρειάζεται τουλάχιστον περισσότερο από ένα χρόνο και βάλε, για να δει όλα τα μουσεία, τα ιδιωτικά μέγαρα, τις πλατείες και τα υπόλοιπα αξιοθέατα της περιοχής. Καλά λοιπόν θα κάνει και εδώ να επιλέξει ένα, και αυτό είναι το μουσείο Πικάσο. Να σκεφτεί κανείς ότι το Μέγαρο Σαλέ, όπου στεγάζεται το μουσείο, χτίστηκε το 1656 και κατά καιρούς άλλαζε χέρια και χρήσεις. Εκτός από πρεσβεία της Βενετίας, λειτούργησε και ως σχολείο, στο οποίο μαθήτευσε ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ! Τα ίχνη του ιστορικού Μονπαρνάς ακολούθησαν μεγάλοι καλλιτέχνες, όπως ο συνθέτης Ερίκ Σατί, ο ποιητής Πολ Βερλέν και ο Αρτούρ Ρεμπό, ο ντε Κίρικο, ο Μοντιλιάνι και ο Χεμινγουέι. Αλλά με το Παρίσι δεν τελειώνεις έτσι. Αλλά πού χώρος, πού χρόνος για να το χορτάσεις.

Η νεαρή Αριάδνη δε θα έχανε, φυσικά, την ευκαιρία. Αποφάσισε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και να πετάξει με τη βοήθεια του μαγικού καναπέ της γιαγιάς στη Σκοτία και την Ιρλανδία. Εκεί ο καναπές τής ζήτησε ως καύσιμα επιστροφής την περίεργη πέτρα, τις τρεις ιρλανδικές ευχές και το μενταγιόν της κοπέλας που αγνόησε τη μοίρα μέσα από τον καθρέφτη. Στην αναζήτηση αυτή, η Αριάδνη θα ερωτευτεί, θα περάσει μια βραδιά φαντασμάτων, θα ζητήσει τη βοήθεια ενός μοντέρνου «ξωτικού» και θα ζήσει τη δική της περιπέτεια στα πέτρινα δρομάκια του Εδιμβούργου, μαθαίνοντας για τους θρύλους του Βορρά. Ολ' αυτά, αλλά και άλλα πολλά, συμβαίνουν στο ευφάνταστο και καλογραμμένο βιβλίο της Βικτωρίας Μπάντη: «Ο Μαγικός καναπές» που κυκλοφορεί από τα «Ελληνικά Γράμματα».

«Στα λεξικά των ιατρικών όρων θα έπρεπε να προστεθεί και μια άλλη αρρώστια η "Χαλεπίτιδα". Είναι δε αγιάτρευτη, όχι λόγω μη ανακαλύψεως του ειδικού φαρμάκου, αλλά για άλλους ανίατους λόγους...», μας πληροφορεί ο Στρατής Φιλιππότης στο νέο βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις του με τον απλό τίτλο: «Χαλεπάς». Και, εμείς προσθέτουμε, πως φαίνεται ότι δεν είναι μόνο ανίατη, γιατί είναι πια φανερό, ο εκδότης πάσχει από τη νόσο «Χαλεπίτιδα», αλλά και μεταδοτική. Απόδειξη τρανή είναι ότι η στήλη ακόμα μια φορά ασχολείται με την εξαιρετική καλλιτεχνική μορφή του Γιαννούλη Χαλεπά και δε νομίζει ότι θα είναι και η τελευταία. Στον καλαίσθητο αυτό τόμο περιέχονται τα Μελετήματα των ιστορικών: Γιάννη Βλαχογιάννη, Διονύσιου Κόκκινου, αλλά και συγγραφέων, όπως των Στρατή Δούκα, Αλέκου Λιδωρίκη, Στρατή Μυριβήλη, Ι. Μ Παναγιωτόπουλου, αλλά και ζωγράφων και τεχνοκριτικών. Επίσης, το βιβλίο κοσμείται από σπάνιες και ανέκδοτες φωτογραφίες από την ιδιωτική και δημόσια ζωή του καλλιτέχνη. Σημειώνουμε ότι η επιλογή και επιμέλεια των κειμένων έγινε από τον ίδιο τον Στρατή Φιλιππότη, ενώ η μακέτα του εξωφύλλου σχεδιάστηκε από τον Γιώργη Βαρλάμο.