«Προκειμένου να αποσπάσουνε δηλώσεις μετανοίας και αποκήρυξης του Κ.Κ.Ε. από τους κρατούμενους στη Μακρόνησο, η Ασφάλεια, αλλά και κάποιοι συγγενείς των κρατουμένων, χρησιμοποιήσανε κάθε ανέντιμο μέσο. Υποχρεώνανε γυναίκες να γράφουνε στους κρατούμενους άντρες τους ότι θα τους εγκαταλείψουν αν δεν κάνουνε δήλωση για να γυρίσουνε στο σπίτι τους. Σε έναν γιατρό κρατούμενο έγραψε η γυναίκα του ότι η δεκαεφτάχρονη κόρη τους έχει καρκίνο και ότι μόλις προφταίνει να τη βρει ζωντανή αν γυρίσει αμέσως. Ο γιατρός κλαίγοντας πήγε στους χωροφύλακες και υπόγραψε δήλωση, αλλά μόλις έφτασε στο σπίτι του, του είπανε ότι του είχανε γράψει ψέματα. Οπως έγραψε σε φίλο του, συγκρατούμενό του στη Μακρόνησο, αγανακτισμένος έφυγε από το σπίτι του και χώρισε τη γυναίκα του για το παιχνίδι που του έπαιξε».

Στο νέο του βιβλίο «Η Περιπέτεια» (εκδ. «ΕΝΤΟΣ»), που δε θα αφήσει ασυγκίνητο κανένα, ο αρχιτέκτονας Φοίβος Τσέκερης ολοκληρώνει τη διήγηση της ζωής του. Βαριά τραυματισμένος στα γεγονότα του Δεκέμβρη 1944, νοσηλεύεται στο νοσοκομείο όπου χειρουργεί ο καθηγητής Πέτρος Κόκκαλης. Αλλά η ζωή του Τσέκερη αλλάζει στο χειρότερο, όταν διώκεται ο μεγάλος χειρουργός και η ομάδα του και αναλαμβάνουν οι «λύκοι» που διψούν για αίμα... Η συνέχεια είναι εξίσου δραματική. Εξορίζεται στο Μούδρο της Λήμνου και στη συνέχεια στην καταραμένη Μακρόνησο. Η υγεία του ομαλοποιείται όταν μετά από χρόνια εγχειρείται στο νοσοκομείο της Μόσχας Τσε Κα Μπε, «κόσμημα» της Σοβιετικής Ενωσης. Το κλείσιμο του βιβλίου είναι διαφωτιστικό: Παρουσιάζει κεντρικές - αντιστασιακές στιγμές των Βασίλη Ρώτα, Νίκου Τερζόγλου - «Πύραυλου» και την παρασημοφόρηση του συγγραφέα από το Δήμο Αθήνας για τη δράση του. Από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφορεί και το βιβλίο του «Εδώ Πολυτεχνείο, Στα Χρόνια της Κατοχής».

«Πάσχα στο χωριό και Χριστούγεννα στην πόλη», λέει ο θυμόσοφος λαός μας, και τι καλύτερο, μέρες που έρχονται τώρα, να «πεταχτούμε» με την ευκαιρία και του οβελία μέχρι τον πανέμορφο Λαύκο.

Η ολόδροση αύρα του Παγασητικού και το μελτεμάκι του Αιγαίου σμίγουν εκεί πάνω στα 350 μέτρα υψόμετρο και στα περίπου 60.000 στρέμματα γης του. Σε αυτό το πεδίο «αγώνα» των ανέμων ο Λαύκος αποτελεί μία όαση δροσιάς, ειδικά τους θερινούς μήνες, στο πανέμορφο βουνό των Κενταύρων.

Κτισμένος αμφιθεατρικά στην κορυφογραμμή του νότιου Πηλίου το αρχοντοχώρι του Λαύκου απέχει από το Βόλο 48 χλμ. μέσω του Μετοχίου (αφού περάσουμε την Αργαλαστή) και 57 χλμ. μέσω Χόρτου και Μηλίνας (για όσους θέλουν να πάνε παραλιακά). Μέσα από μία απείρου κάλλους ελικοειδή διαδρομή ανάμεσα στους απέραντους ελαιώνες και την οργιώδη θαμνοειδή βλάστηση γεμάτη μεθυστικά αρώματα και με φόντο τους τιρκουάζ χρωματισμούς της θάλασσας του Παγασητικού, μας υποδέχονται τα πρώτα πετρόχτιστα σπίτια του χωριού. Κατευθυνόμαστε στην πλατεία και εκεί, αφού παρκάρουμε το αυτοκίνητο, το «ξεχνάμε» μέχρι το τέλος των διακοπών μας, αφού δεν επιτρέπεται η κυκλοφορία οιουδήποτε τροχοφόρου μέσα στο χωριό.

Ο Λαύκος κτίστηκε περίπου τον 15ο με 16ο αιώνα, δηλαδή κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας. Πολλά λέγονται για την προέλευση του ονόματός του. Αλλοι ότι προέρχεται από τις πολλές λεύκες που έχει το χωριό, άλλοι λένε από το όνομα κάποιου οικιστή ονόματι Γλαύκος ή Λάσκος ή Λαύκος, άλλοι λένε από το επίθετο γλαυκός που σημαίνει καθαρός και άλλοι τέλος, από το όνομα της πόλης Λάδη που προϋπήρχε στα χρόνια της Φραγκοκρατίας στην περιοχή. Διαλέγετε και παίρνετε...

Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας το χωριό γνώρισε μεγάλη οικονομική άνθηση κυρίως από τη γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία και την παραγωγή μεταξιού. Από τα πρώτα χωριά που απελευθερώθηκαν στη Θεσσαλία, με «τίμημα» τη σφαγή και πυρπόληση του χωριού.

Με πλούσια παράδοση στα Γράμματα και στις Τέχνες, οι Λαυκιώτες διέπρεψαν και συνεχίζουν να διαπρέπουν στον πολιτισμό σε όλους τους τομείς. Λαυκιώτης ήταν ο παγκοσμίου φήμης συνθέτης και κιθαρίστας Δημήτρης Φάμπας, Λαυκιώτης είναι επίσης και ο γνωστός ζωγράφος και γλύπτης Θανάσης Φάμπας.

Πρώτη στάση στο χωριό για καφεδάκι ή, για τους πιο θεριακλήδες, για κανένα τσιπουράκι, ή και για άλλους καμιά ΕΨΑ στην πλακόστρωτη με πηλιορείτικη πέτρα πλατεία, με τα παραδοσιακά εστιατόρια και καφενεδάκια και να δεσπόζει η εκκλησία της Γέννησης της Θεοτόκου με το ξυλόγλυπτο τέμπλο. Σκέτη μούρλια να είσαι κάτω από τα πελώρια σκιερά πλατάνια. Στο βάθος της πλατείας μάς «υποδέχεται» το Φάμπειο Μουσείο, προς τιμήν του σύγχρονου καλλιτέχνη Θ. Φάμπα, το οποίο στεγάζεται στο παλιό σχολείο του χωριού. Μέσα στο κτίριο λειτουργεί μόνιμη έκθεση ζωγραφικής του καλλιτέχνη και τον προαύλιο χώρο κοσμούν μόνιμα γλυπτά έργα του ιδίου, όλα δωρεά του καλλιτέχνη.

Ακριβώς από κάτω, στο υπόγειο του κτιρίου, λειτουργεί το Λαογραφικό Μουσείο μαζί με τη δανειστική βιβλιοθήκη του συλλόγου «Η ΔΡΑΣΗ».

Αφού περάσουμε από τον παραδοσιακό ξυλόφουρνο του κ. Δροσίτη να πάρουμε το ζεστό ζεστό κουλουράκι μας, κατηφορίζοντας προς τα κάτω, ανάμεσα από αριστουργήματα, παραδοσιακής αρχιτεκτονικής κτίσματα, φτάνουμε στο Μουσείο Ραδιοφώνου «Αντώνης Ταβάνης». Στεγασμένο σε αρχοντικό του 1890 που παραχώρησε η γνωστή Λαυκιώτισσα ζωγράφος Μάγδα Καραστάθη, το μουσείο αυτό είναι μοναδικό στο είδος, για τα ελληνικά δεδομένα. Σ' αυτό στεγάζεται μόνιμη έκθεση από τη συλλογή ραδιοφώνων από όλον τον κόσμο που δώρισε ο Γερμανός επιστήμονας Wilfried Shoeps. Μια ξενάγηση από τον υπεύθυνο του μουσείου, τον Στάθη Σφονδυλιά, θα σας μείνει αξέχαστη. Στο μουσείο έχει δοθεί τιμής ένεκεν το όνομα του εξαίρετου και αείμνηστου γλύπτη Αντώνη Ταβάνη, ο οποίος έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του εδώ στο Λαύκο. Ο,τι και να πούμε για αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο και καλλιτέχνη είναι λίγο. Μεγάλος οραματιστής, αφού εγκαταστάθηκε στο χωριό και σε συνεργασία με τα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου «Η ΔΡΑΣΗ», έδωσαν όλοι μαζί μια τεράστια καλλιτεχνική ώθηση, καθιστώντας το Λαύκο το κέντρο στα πολιτιστικά δρώμενα όλης της περιοχής.

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε τις «Μέρες κιθάρας», σημαντικότατο καλλιτεχνικό γεγονός το οποίο οργανώνεται κάθε καλοκαίρι και στο οποίο γίνονται σεμινάρια και συναυλίες κλασσικής κιθάρας, με προσκεκλημένους διεθνούς φήμης κιθαρίστες και συνθέτες από όλον τον κόσμο. «Ψυχή» αυτής της προσπάθειας είναι η παγκοσμίου φήμης συνθέτης και κιθαρίστρια Εύα Φάμπα, χάρις στην οποία αλλά και στα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού, το φεστιβάλ αυτό αποτελεί το γεγονός της χρονιάς.

Περιττό να αναφέρουμε τις πάμπολλες περιοδικές εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας.

Στα βόρεια του χωριού και μετά από μια μικρή διαδρομή σε χωματόδρομο μέσα στο δάσος, βρίσκουμε το μοναστήρι του Αγ. Αθανασίου. Χαρακτηρισμένο ως διατηρητέο μνημείο, βρίσκεται μέσα σε μια πευκόφυτη ρεματιά. Χτισμένο περί τα 1795, αποτελεί δείγμα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και διακοσμείται με λαϊκά ανάγλυφα του γλύπτη Μίλιου, αλλά έχει και πολλά παλαιοχριστιανικά κατάλοιπα.

Το χωριό είναι ιδανικό για περιπάτους και για πεζοπορία μέσα στο δάσος. Οποια εποχή και να το επισκεφθείτε, η φύση φροντίζει και σας προβάλλει εικόνες απείρου κάλλους, διαφορετικές κάθε φορά. Μια πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων εκτοξεύει τις αισθήσεις στο «κόκκινο».

Οι διάφοροι οικισμοί του χωριού βρέχονται είτε από το Αιγαίο, είτε από τον Παγασητικό. Στις ακτές του Αιγαίου μπορούμε να πάμε στο πανέμορφο Μικρό με τις χρυσαφένιες του αμμουδιές και με το βαθυγάλανο της θάλασσάς του. Απαραίτητη στάση για ολόφρεσκο ψάρι στα ταβερνάκια του. Λίγο πιο πέρα η παραλία της Χοντρής Αμμου με τα παραδοσιακά ψαράδικα σπιτάκια του.

Από την άλλη μεριά του Παγασητικού ξεδιπλώνονται σε μια έκταση αρκετών χιλιομέτρων ατέλειωτες παρθένες παραλίες με τους οικισμούς του Αγ. Ανδρέα, των Κουκουλέικων και του Μαραθιά με τα πολλά φυσικά λιμανάκια, ιδανικοί τόποι για κάθε είδους θαλασσινή δραστηριότητα.

Μια καλή ιδέα για όσους διαθέτουν κάποιο φουσκωτό ή μπορούν και να νοικιάσουν κάποιο βαρκάκι, είναι να επισκεφθούν από τη Μηλίνα τα αντικρινά νησάκια Αλατά και Προσούδα, καθώς επίσης και τον ορμίσκο του Βαλτουδίου. Αξίζει τον κόπο.

Α, παραλίγο να το ξεχάσω, μην παραλείψετε και μια επίσκεψη στο Τρίκερι, για ένα προσκύνημα στον τόπο εξορίας και μαρτυρίου χιλιάδων κομμουνιστριών στα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν τον εμφύλιο.

Βέβαια, δεσπόζουσα θέση κατέχει η ξελογιάστρα Μηλίνα, η οποία απέχει περί τα 7 χλμ. από το χωριό. Η διαδρομή καταπληκτική μέσα από το φιδίσιο δρόμο και πάντα μπροστά σου το απέραντο γαλάζιο. Οι τρόποι πρόσβασης πολλοί. Είτε με το αυτοκίνητο είτε, γι' αυτούς που τους αρέσει η πεζοπορία, μέσα από ένα μονοπάτι σε μια ρεματιά καλυμμένη από οργιώδη βλάστηση, σκέτη «ζούγκλα». Και βέβαια, για τους πιο «extrem» υπάρχει και η λύση του ποδηλάτου, αν αντέχετε τις ανηφόρες, αλλά μπορείτε να κάνετε υπομονή γιατί η ανηφόρα φέρνει και κατηφόρα (ανεβαίνει; κατεβαίνει, όπως έλεγε και o αείμνηστος Θανάσης μας).

Η φιλοξενία των κατοίκων συνδυασμένη με την απλόχερη φύση (γιατί κακά τα ψέμματα, πρέπει να είχε πολλά κέφια ο δημιουργός), το απόλυτο ταίριασμα βουνού και θάλασσας, τις εξαίσιες γεύσεις να χαϊδεύουν τον ουρανίσκο και αυτή η πανδαισία χρωμάτων και ήχων, κάνουν τον Λαύκο ιδανικό τόπο για να περάσει κανείς είτε τις διακοπές του καλοκαιριού, είτε για ολιγοήμερες αποδράσεις όλες τις εποχές του χρόνου.

Μερικές από τις δημιουργίες ενός 38χρονου, που χρειάστηκε 6 χρόνια για να χτίσει μια ολόκληρη πόλη από οδοντογλυφίδες. Χρησιμοποίησε 6 εκατομμύρια οδοντογλυφίδες και 170 λίτρα κόλλα. Η κατασκευή κάθε κτιρίου χρειάζεται μέχρι και 6 μήνες! Εργάζεται στο Μουσείο Επιστημών και Τεχνολογίας της Νέας Υόρκης.