Πολλοί γονείς αναρωτιούνται, βλέποντας το παιδί τους να μεγαλώνει, πόσο τελικά θα ψηλώσει. Αν θα πάρει το ύψος του πατέρα ή της μητέρας ή άλλων συγγενών. Οι παράγοντες που επηρεάζουν το ύψος του παιδιού είναι μεν κληρονομικοί, υπάρχουν όμως και άλλοι, που εξίσου επηρεάζουν το ύψος.

Η διατροφή είναι ένας από αυτούς. Το ασβέστιο, η κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων, οι πρωτεΐνες (κρέας, ψάρι και αυγό) δε θα πρέπει να λείπουν από το εβδομαδιαίο διαιτολόγιο του παιδιού. Στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, η μητέρα πρέπει να προσέξει τη διατροφή της, να μην καπνίζει, πίνει ή χρησιμοποιεί ναρκωτικές ουσίες, ή ψυχοφάρμακα, γιατί το παιδί θα γεννηθεί πολύ κοντύτερο από την ίδια.

Η άσκηση βοηθά το παιδί να φτάσει στο μέγιστο ύψος. Με την άσκηση, αυξάνεται ο μεταβολισμός και η ροή του αίματος, μέσω του οποίου μεταφέρονται όλα τα θρεπτικά συστατικά, που είναι απαραίτητα για την επιμήκυνση των οστών. Μπάσκετ, κολύμπι, τρέξιμο, ενόργανη και τα βάρη, είναι μερικά από τα αθλήματα που βοηθούν στην αύξηση του ύψους.

Τι πρέπει να προσέξουμε:

Από το 3ο έτος ξεκινάμε να προσέχουμε το ύψος του παιδιού μας, παίρνοντας υπόψη, παράλληλα, το βάρος και την περίμετρο του κεφαλιού. Υπάρχουν συγκεκριμένοι δείκτες, που αποδεικνύουν την ανάπτυξη του παιδιού και θα πρέπει κάθε δύο μήνες να ελέγχονται.

Από το 3ο έτος και μέχρι την εφηβεία, μετράμε το ύψος μια φορά το χρόνο, μαζί με τους δείκτες περίμετρος κεφαλής και βάρος. Αν προκύψει οποιαδήποτε μεταβολή, συμβουλευτείτε τον παιδίατρο.

Στην εφηβεία, το ύψος ελέγχεται κάθε 6 μήνες, γιατί η ανάπτυξη τρέχει με γρήγορους ρυθμούς. Τα αγόρια από 11-13 ετών μπορεί να πάρουν 25 εκατοστά, ενώ τα κορίτσια από 9-12 έχουν ήδη πάρει 22 εκατοστά. Η ανάπτυξη μπορούμε να πούμε ότι έχει ολοκληρωθεί στην ηλικία των 20 χρόνων για τα αγόρια και 2 χρόνια μετά την έναρξη της περιόδου για τα κορίτσια. Μια ακτινογραφία καρπού βοηθά το γιατρό να διαπιστώσει την οστική ηλικία, κατά πόσο, δηλαδή, έχουν ωριμάσει τα οστά. Με την εξέταση αυτή, μπορούμε να μάθουμε, αν το παιδί έχει περιθώρια να ψηλώσει κι άλλο.

Υπάρχει επίσης ένας τύπος, που καθορίζει το ύψος του παιδιού, αν όλα βαίνουν καλώς με την ανάπτυξή του: Υψος μητέρας + ύψος πατέρα / 2 + 6,5 cm για τα αγόρια και ύψος μητέρας + ύψος πατέρα / 2 - 6,5 cm για τα κορίτσια.

Ενας τρόπος για να λατρέψεις τη χώρα σου, την Ελλάδα, είναι να της πεις για μερικές μέρες «αντίο». Ενας ακόμα λόγος να εκτιμήσεις τις ομορφιές της χώρας σου, είναι πρώτα να εκτιμήσεις τις ομορφιές άλλων χωρών. Κι αν ακόμα πληγωθείς είναι για να αντιληφθείς τις τεράστιες δυνατότητές της και την τύχη που πραγματικά της άξιζε αν είχε πέσει σε καλύτερα χέρια.

Ο δρόμος της δύσης, ο δρόμος του βορρά στα σχέδιά σου. Η γνώση πέλαγος ατελείωτο κι ο άνθρωπος πάντα διψασμένος. Πώς να καταπραΰνεις τη δίψα σου, καταβροχθίζοντας χιλιόμετρα πράσινης γης πάνω σ' ένα λεωφορείο.

Το Stranford είναι δύο ώρες έξω απ' το Λονδίνο και είναι χαράς ευαγγέλιο. Το ταξίδι στον επαρχιακό δρόμο μέσα σε καταπράσινα λιβάδια και μικρά πεντακάθαρα χωριά που κρατούν ανάμεσα στους αιώνες ανόθευτο το χρώμα και τις παραδόσεις τους.

Προτιμήσαμε στο Stranford, για να γνωρίσουμε τον τόπο που έζησε και δημιούργησε ο μεγάλος (ο μεγαλύτερος ίσως ποιητής) Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Δε θα ακούσεις το μονόλογο του Αμλετ, ούτε την καταχθόνια σκέψη του Ριχάρδου του 3ου. Θα δεις όμως το σπίτι που γεννήθηκε, το σπίτι που έζησε όταν παντρεύτηκε και δημιούργησε. Παραμένουν ανέγγιχτα κειμήλια για την καλλιέργεια της θύμησης των περαστικών.

Πανέμορφη πόλη, πάνω στο πλωτό ήσυχο ποτάμι, τα παλιά καλοδιατηρημένα ιστορικά αρχοντικά της και την πλούσια αγορά.

Εμείς προχωράμε για τη Χάι Λαντ. Τη βόρεια χώρα των βρετανικών νησιών, τη Σκοτία με κύριο προσανατολισμό το Εδιμβούργο.

Η διαδρομή όταν ξεφεύγεις από τη μονότονη εθνική οδό και μπαίνεις στους μικρούς τοπικούς δρόμους είναι εκπληκτική. Ο δρόμος σκοτεινιάζει απ' τους πανύψηλους κορμούς των δέντρων και το πυκνό τους φύλλωμα σκεπάζει τον ήλιο. Μέσα από τις ανταύγιες και ξέφωτα κλαδιών αφήνεις το μάτι σου να χάνεται σ' απέραντα καταπράσινα λιβάδια, με σχήματα γεωμετρικά όπου βόσκουν αμέριμνα χιλιάδες αρνιά και γελάδια. Και ω τι τύχη! Η Σκοτία έχει ήλιο εκείνη τη μέρα. Το Εδιμβούργο έχει ήλιο και η θερμοκρασία αγγίζει τους 22 βαθμούς. Οι Σκοτσέζοι, το ίδιο και οι Αγγλοι, το ίδιο και οι Ιρλανδοί πετάνε τα ρούχα τους και ξαπλώνουν τα κάτασπρα πλαδαρά κορμιά τους στο πλούσιο γρασίδι, του οποιουδήποτε από τα πάμπολλα πάρκα, να απολαύσουν τη ζεστασιά και τη γλυκύτητα αυτού του θείου δώρου που λέγεται ήλιος (ενώ, εμείς...). Το Εδιμβούργο των 450 χιλ. κατοίκων είναι η παλιά ιστορική πρωτεύουσα της Σκοτίας και της Μαρίας Στιούαρτ.

Εμβλημα του Εδιμβούργου το παλιό κάστρο χτισμένο ψηλά στο λόφο. Ομορφη πόλη με πολύ χρώμα. Γκρίζα βαριά βορινή, σωστά ρυμοτομημένη, σου δίνει την εντύπωση πως είναι βαθιά βυθισμένη στις παραδόσεις της.

Τα αξιοθέατα λίγα. Το Βασιλικό Σκοτικό Μουσείο και η Εθνική Πινακοθήκη. Ο καθεδρικός ναός του Σεντ Τζιαζ και το παλάτι Χολορόουντ. Τα μνημεία του Σκοτ, του Νέλσον και τον Ανταμ Σμιθ, μεγάλου οικονομολόγου και πολιτικού. Το κέντρο της πόλης είναι η Πρίνσες Στριτ, με την πολλή κίνηση και τα μεγάλα καταστήματα τη μέρα. Τη νύχτα όμως. Η νύχτα στο Εδιμβούργο είναι θλιβερή. Πάνω στον κεντρικό δρόμο, απέναντι από τους γυαλιστερούς θυρεούς και τα βασιλικά οικόσημα, η μοναξιά των ανθρώπων, η φτώχεια και η κακομοιριά αποκαλύπτει την απεραντοσύνη της. Ναι... πάνω στον κεντρικό δρόμο. Ναι... πάνω στα παγκάκια. Ναι... πάνω στο γρασίδι του πλαϊνού πάρκου. Ναι... πλάι στη χορτασιά και τη φαινομενική ευημερία, κατεβαίνει να πλαγιάσει η μιζέρια και η αθλιότητα. Οι πολλοί μοναχικοί και άστεγοι άνθρωποι. Στρώνουν όπου βρουν τα σλίπινγκ μπαγκ τους, τις κουβερτούλες τους και κουλουριάζονται. Κοιμούνται συντροφευμένοι από ένα ή και δύο σκυλιά που κουρνιάζουν στο πλάι τους.

Ενα φαινόμενο φρικτό και άθλιο (ευτυχώς στη χώρα μας ακόμα δεν υπάρχει). Μια μαχαιριά στον παραμορφωμένο κορμό του καπιταλιστικού συστήματος που ακόμη δε βρήκε τρόπους να λύσει τέτοια προβλήματα. Και η νεολαία; Πώς περνά και πώς γλεντά; Τ' απόβραδο μ' ένα πλαστικό ποτήρι μπίρας στα διάφορα στέκια, στεκόμενοι όρθιοι κουβεντιάζοντας ή χαζεύοντας. Ο δρόμος σε λίγο θα γεμίσει από πεταμένα λαδερά χαρτιά, από πλαστικά κουτιά και κονσερβοκούτια. Ναι... μέσα στο κέντρο του Εδιμβούργου.

Το έκτο αστυνομικό μυθιστόρημα του John Maddox Roberts «Ο Θάνατος του εκατόνταρχου», σε μετάφραση Τιτίνας Σπερελάκη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Περίπλους». Οσοι έχουν διαβάσει τα πέντε προηγούμενα « Εν Ονόματι της Συγκλήτου και του Λαού της Ρώμης», «Εφτά φόνοι στο Φόρουμ», «Η Γυναίκα του Καίσαρα», «Φόνος στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας» και «Σατουρνάλια και αίμα», ξέρουν περίπου περί τίνος πρόκειται. Μα, θα έπρεπε να πάρουν μια ιδέα και εκείνοι που δεν έχουν διαβάσει τον Ρόμπερτς και έτσι δε γνωρίζουν τις τρομακτικές ικανότητες του Δέκιου, του ανθρώπου που έχει με επιτυχία διαλευκάνει μια σειρά από εγκλήματα. Η ιστορία εκτυλίσσεται στα 58 π.Χ. στη Ρώμη. Ο Βίνιος, ο πιο απάνθρωπος εκατόνταρχος του στρατεύματος, δολοφονείται. Ποιος το έκανε ουδείς γνωρίζει, ούτε η κεφαλή του κράτους, ο Καίσαρας δεν έχει την παραμικρή υπόνοια. Ενα είναι σίγουρο, πως ο μόνος, που μπορεί να βρει και να αποκαλύψει τον ένοχο, είναι ο Δέκιος. Γι' αυτό το λόγο ο Καίσαρας θα ζητήσει τη βοήθειά του.

Ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας Νόρμαν Μέιλερ αναρωτιέται δημόσια: «Γιατί κάνουμε αυτόν τον πόλεμο;» (εκδόσεις «Ωκεανίδα») σε μετάφραση Τάκη Θεοδωρόπουλου. Θα διαβάσουμε αμέσως το μικρό σε μέγεθος βιβλίο αλλά ανοίγουμε τυχαία στη σελίδα 56 και διαβάζουμε:

«...Εν τω μεταξύ η πολεμική ατζέντα του Μπους προκαλούσε αντιδράσεις φρίκης σ' όλον τον κόσμο. Η ιστοσελίδα της ευρωπαϊκής έκδοσης του περιοδικού Time έκανε μια σφυγμομέτρηση: "Ποια χώρα αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη το 2003;". Ενα δείγμα από 318.000 απαντήσεις έδωσε τα εξής αποτελέσματα: Βόρειος Κορέα 7%, Ιράκ 8%, Ηνωμένες Πολιτείες 84%.

Οπως το τοποθέτησε ο Τζον Λε Καρέ στους Times του Λονδίνου: "Η Αμερική έχει μπει σε μια από τις περιόδους της ιστορικής τρέλας, όμως από όσες θυμάμαι αυτή είναι η χειρότερη".

Η διατύπωση του Χάροντ Πίντερ δεν είναι πλέον τόσο εκλεπτυσμένη: ..."Σήμερα η αμερικανική κυβέρνηση είναι ένα άγριο ζώο που διψάει για αίμα. Το λεξιλόγιό της αποτελείται αποκλειστικά από βόμβες. Το ξέρουμε ότι πολλοί Αμερικανοί έχουν τρομοκρατηθεί από τη στάση της κυβέρνησής τους, όμως είναι ανήμποροι να αντιδράσουν..."».

Στο τέλος της παραγράφου ο Νόρμαν Μέιλερ σημειώνει: «Σύμφωνα με το Reuter, στις 15 Φεβρουαρίου περισσότεροι από 4.000.000 άνθρωποι, από την Μπανγκόκ ως τις Βρυξέλλες κι από την Καμπέρα ως την Καλκούτα... ξεχύθηκαν στους δρόμους για να ξεμπροστιάσουν τον Μπους σαν αιμοδιψή πολεμοκάπηλο».

Περιττεύει η γνώμη μας, αφήνουμε τους ίδιους τους Αμερικανούς να φρικιούν με την πολιτική της ηγεσίας τους. Εμείς απλώς αναρωτιόμαστε εάν είναι τάχα μόνον η σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ και ο Πρόεδρός της που βιάζουν την παγκόσμια ειρήνη ή μήπως αυτό συνέβη και επί Προεδρίας Κλίντον (με λεξιλόγιο πιο.. ανθρώπινο και ρομαντικό) όταν ισοπέδωναν το Βελιγράδι;

Ακόμη ηχούν στα αυτιά μου τα λόγια εκείνου του ανεκδιήγητου Σέι (Γραφείο Τύπου) μετά από κάθε βομβαρδισμό, που δήλωνε: «We bombed them in good faith...», τουτέστιν: «Τους βομβαρδίσαμε καλή τη πίστει». Φαίνεται ότι το μόνο που αλλάζει είναι το λεξιλόγιο. Με τον σημερινό Πρόεδρο των ΗΠΑ οι λέξεις συνάδουν με τις πράξεις... Το βιβλίο όμως του Νόρμαν Μέιλερ αξίζει να το διαβάσουμε.