Θυμάστε εκείνο το υπέροχο βιβλίο για το οποίο μιλούσαμε πριν από ένα χρόνο περίπου; Για τη «Μικρή Μπιζού» του Πάτρικ Μοντιανό; Ημουν σίγουρη ότι δεν το έχετε ξεχάσει. Σήμερα έχουμε μπροστά μας ένα άλλο βιβλίο του ίδιου του συγγραφέα στο οποίο αναφέρεται για την πρώτη συνάντησή με τη Μικρή Μπιζού, τότε όταν ακόμα εκείνη ήταν μικρό κοριτσάκι. Το κολέγιο Βαλβέρ, στα περίχωρα του Παρισιού, έχει για οικοτρόφους «καλά παιδιά». Παιδιά εγκαταλειμμένα από τις οικογένειές τους -ανθρώπους πλούσιους ή κατεστραμμένους, άστατους, κοσμοπολίτες, ύποπτους. Εδώ, στο νέο βιβλίο του Μοντιανό «Ηταν όλοι τους τόσο καλά παιδιά...» συναντούμε για πρώτη φορά και τη μικρή Μπιζού, που κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις «ΠΟΛΙΣ»

Τα παιδιά αυτά στο σχολείο Βαλβέρ κάνουν τις σπουδές τους, πλέκουν φιλίες μεταξύ τους και με τους καθηγητές τους, τύπους συνήθως γραφικούς. Επειτα η ζωή τα σκορπίζει.

Τα χρόνια περνούν. Είκοσι στη σειρά - τότε ήταν που οι αναγνώστες γνώρισαν τη Μικρή Μπιζού. Χάρη στην καταπληκτική μνήμη του και στην περιέργειά του, ο αφηγητής ζωντανεύει την παλιά ατμόσφαιρα, διεξάγοντας συνάμα ένα είδος έρευνας για την τύχη των παλιών συμμαθητών του.

Οι αναμνήσεις σμίγουν ασταμάτητα με το παρόν, στην πορεία μιας πραγματικότητας γεμάτης όνειρα και νοσταλγία. Τα πρόσωπα της ιστορίας προβάλλουν μέσα από τη σκιά και συντροφεύουν τον αναγνώστη σαν οικεία φαντάσματα, συχνά μελαγχολικά και δυστυχή, χαμένα στη δίνη του χρόνου και της ζωής, αιχμάλωτα πάντα της παιδικής τους ηλικίας αιχμαλωτίζουν τον αναγνώστη. Ενα βιβλίο τρυφερό, συγκινητικό που μιλά για όλα τα «καλά παιδιά» που έχουν εγκαταλειφθεί σε «καλά» σχολεία. Ενα εξαιρετικό βιβλίο.

Δε νοσταλγείς μονάχα συγκεκριμένες στιγμές, ανθρώπους, τόπους. Νοσταλγείς και μυρωδιές αλλά και φαγητά. Το πρωί σηκώθηκα με μια παράξενη αίσθηση μιας παράλειψης. Ξαφνικά αναρωτήθηκα πόσα χρόνια έχω να φάω κότα Μιλανέζα. Πολλά, ίσως από την εποχή που ήμουνα στο Μιλάνο και ματαίως τη ζητούσα αλλά φευ, οι Μιλανέζοι αγνοούσαν την ύπαρξή της. Μάλλον η Μιλανέζα δεν έχει πάει ποτέ στο Μιλάνο, γεννήθηκε, βαφτίστηκε και βασιλεύει στην Ελλάδα. Πώς γίνεται αυτό, ιδέα δεν έχω. Για εκείνο που σίγουρη είμαι, είναι πως μου αρέσει, και πως παχαίνει δεν παχαίνει, θα τη φτιάξω αμέσως. Θα καθαρίσω μια κότα, θα την καψαλίσω και θα τη βάλω σε μια βαθιά κατσαρόλα με αρκετό νερό και λίγο χονδρό αλάτι για να πάρει βράση. Θα την ξαφρίσω και θα ρίξω μέσα δυο κρεμμύδια, τρία καρότα, λίγη ρίζα σέλινο, αλάτι, πιπέρι. Θα την αφήσω να σιγοβράσει μέχρι να μείνει όσο ζουμί χρειάζεται για να γίνει το πιλάφι. Οταν βράσει, τη βγάζω, την τεμαχίζω, σουρώνω το ζουμί και το χωρίζω. Ενάμισι φλιτζάνι για τη σάλτσα και δυόμισι φλιτζάνια για πιλάφι. (Ενα φλιτζάνι ρύζι θα μου χρειαστεί). Επειτα, θα βάλω το βούτυρο σε μια κατσαρολίτσα για να λιώσει. Θα προσθέσω τέσσερις κουταλιές αλεύρι και θα τα ανακατεύω σιγά έτσι ώστε να διαλυθεί σωστά. Θα ρίξω το ζουμί και το γάλα. Ναι είναι καυτά. Και πάλι θα ανακατεύω μέχρι να πήξει η σάλτσα. Θα τη βγάλω από τη φωτιά, θα προσθέσω τρεις κουταλιές βούτυρο και δυο κρόκους αυγών πολύ καλά χτυπημένους, και θα φορμάρω το ρύζι. Θα το βάλω σε μια στρογγυλή πιατέλα και θα το πασπαλίσω με ένα φλιτζάνι τυρί παρμεζάνα τριμμένη. Μετά θα τα περιλούσω με τη σάλτσα και θα γεμίσω το άνοιγμα της φόρμας στο κέντρο με σάλτσα, κομμάτια από την κότα και πολύ τυρί. Κάντε μου τη χάρη, ελάτε να τη δοκιμάσετε. Προσωπικά προτιμώ να ξαπλώσω. Κουράστηκα για να ικανοποιήσω την επιθυμία μου, τόσο πολύ που δεν επιθυμώ τίποτε πια....

Το τρομερό παιδί των γαλλικών Γραμμάτων, ο συγγραφέας του «Ζερμινάλ» και του «Κατηγορώ», ο Εμίλ Ζολά αγαπούσε με πάθος τη ζωγραφική και τους ζωγράφους. Επιστήθιος φίλος του Σεζάν και ένθερμος υποστηρικτής των εμπρεσιονιστών, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καθιέρωση των νέων καλλιτεχνικών τάσεων της εποχής του. Ενθουσιώδης και προκλητικός, ασχολήθηκε επαγγελματικά με την τεχνοκριτική επί τριάντα χρόνια, γράφοντας μερικά από τα γοητευτικότερα κείμενα για την τέχνη του ώριμου 19ου αιώνα. Τα άρθρα του που θα διαβάσουμε στο βιβλίο Εμίλ Ζολά «Κείμενα για τέχνη» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Printa», θα μας μεταφέρουν στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που επικρατούσε στους κύκλους της ευρωπαϊκής διανόησης.

«Μισώ τους ανίκανους και τους τιποτένιους, με ενοχλούν. Με αρρωσταίνουν, μου σπάνε τα νεύρα. Τίποτε δεν είναι πιο εξοργιστικό από αυτά τα ζώα που πάνε κουνιστά σαν τις χήνες, με μάτια γλαρά και το στόμα μισάνοιχτο. Σε όλη μου τη ζωή δεν κατάφερα να κάνω δυο βήματα χωρίς να συναντήσω τρεις βλαμμένους, κι αυτό με κάνει ράκος. Πλημμύρισε η πόλη από δαύτους, γέμισε το πλήθος χαζοβιόληδες που σε σταματούν στο δρόμο για να σου ξεράσουν κατάμουτρα τη μετριότητά τους. Περπατούν, μιλούν και όλα τους τα καμώματα, η φωνή τους, οι κινήσεις, με προσβάλλουν τόσο πολύ, που θα προτιμούσα όπως λέει και ο Σταντάλ, να μιλάω με καθάρματα παρά με τέτοιους κρετίνους...» (σελ. 34). Δεν ξέρω ποιους είχε στο νου του ο Ζολά όταν έγραφε αυτές τις αράδες, αλλά καθώς τις διαβάζω εμένα μου έρχονται στα μάτια πολλοί κρετίνοι, που συναντώ στο δρόμο. Διαβάστε το. Αξίζει.

Προς το τέλος της δεκαετίας του '80, υλοποιήθηκε μια πρωτότυπη - για τα ελληνικά δεδομένα - ιδέα. Οι εργαζόμενοι στην «Τυποεκδοτική» να βρουν το δικό τους χώρο ξεκούρασης, που να καλύπτει την ανάγκη και το δικαίωμα των διακοπών με χαμηλό κόστος.

Ετσι, ίδρυσαν τον ΠΑΤΟΥΣΥ (Παραθεριστικός Τουριστικός Συνεταιρισμός). Μέλη του συνεταιρισμού, συγγενείς, φίλοι και σύντροφοι, δόθηκαν στην υπόθεση αυτή και κατόρθωσαν έπειτα από λίγα μόλις χρόνια, με πολύ προσωπική δουλιά και μεράκι, η ιδέα να υλοποιηθεί και το κάμπινγκ να στηθεί και να βελτιώνεται συνεχώς.

Το σημείο είναι αμφιθεατρικό, 40 στρέμματα περίπου, πάνω στη θάλασσα και δίπλα στην παραλία του Αχλαδιού της Εύβοιας. Οι συνεχείς δεντροφυτεύσεις, με τη βοήθεια των νερών που απλόχερα η φύση προσφέρει στο σημείο, έχουν μετατρέψει την άλλοτε καμένη γη, σε έναν επίγειο παράδεισο! Πλατάνια, πεύκα, λεύκες, ευκάλυπτοι, κυπαρίσσια, μουριές, θάμνοι, τριανταφυλλιές και άλλα πολλά φυτά και δέντρα - που ομολογουμένως δε γνωρίζω τις ονομασίες τους - προσφέρουν ομορφιά και τον απαραίτητο για τους ζεστούς μήνες του καλοκαιριού παχύ ίσκιο τους, ενισχύοντας τη δροσιστική ατμόσφαιρα.

Ακόμα και οι ντόπιοι κάτοικοι του Αχλαδιού, αλλά και της Αγίας Αννας, που συνορεύουν, «παραδέχονται» ότι το σημείο όπου βρίσκεται το κάμπινγκ του ΠΑΤΟΥΣΥ είναι το πιο δροσερό στην περιοχή!

Στο κάμπινγκ υπάρχουν 11 μικρά σπιτάκια, που μπορούν να φιλοξενήσουν από 4 άτομα. Ενα δωμάτιο, τουαλέτα και ψυγειάκι. Μια ευρύχωρη γκαρσονιέρα. Χτίστηκαν με σκοπό να εξυπηρετήσουν τους συνεταιριστές, που θα ήταν δύσκολο να μείνουν σε σκηνές, όπως, για παράδειγμα, οικογένειες με μικρά παιδιά. Ωστόσο, σ' αυτά μπορούν να μείνουν και οι φίλοι επισκέπτες, σε περίπτωση που κάποια από αυτά είναι άδεια, σε πολύ χαμηλή τιμή. Οι χρεώσεις για όποιους μείνουν σε σκηνή είναι επίσης χαμηλές.

Στο κάμπινγκ υπάρχει ένα γήπεδο μπάσκετ, το οποίο «μετατρέπεται» σε γήπεδο ποδοσφαίρου, αλλά και βόλεϊ, στήνοντας το κατάλληλο φιλέ! Για τα μικρότερα παιδιά, εκτός από τις θαλάσσιες τρέλες, η παιδική χαρά θα τους χαρίσει στιγμές διασκέδασης και κεφιού.

Γενικά, όλος ο χώρος είναι η χαρά του παιδιού, αλλά και του γονιού. Γιατί μικροί και μεγάλοι νιώθουν ασφάλεια, μια που ο χώρος είναι περιφραγμένος, δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα και τα παιδιά, που δημιουργούν παρέες, προσέχουν το ένα το άλλο και ξέγνοιαστα χαίρονται τις διακοπές τους.

Βέβαια, οι κίνδυνοι της φύσης πάντα υπάρχουν, γι' αυτό οι μεγάλοι καλό θα είναι να συμβουλεύουν τα παιδιά γι' αυτούς και να έχουν το νου τους.

Για τους έφηβους, υπάρχει το κιόσκι που έχει δημιουργηθεί σε ένα ψηλότερο επίπεδο και θα τους κρατήσει «μακριά από τους μεγάλους» να πουν τα δικά τους, να ακούσουν τις μουσικές τους και να μιλήσουν στη «δική τους γλώσσα».

Για τους ενήλικες, υπάρχει η καντίνα ή αλλιώς το μπαρ, όπου το πρωί απολαμβάνουν τον καφέ με θέα το μπλε του Αιγαίου και απέναντι τις ακτές της Σκοπέλου. Κατά το μεσημεράκι, το τσιπουράκι, ή το ούζο με τον απαραίτητο μεζέ και η βαρελίσια μπίρα, κυριαρχούν! Μουσική, κουβεντούλα και όταν ανάψουν τα κέφια, χορός, είναι τα συνήθη δρώμενα!

Εκτός από κολύμπι, τάβλι, σκάκι και χαρτάκι, που είναι τα αγαπημένα «σπορ» για κάποιους, για κάποιους άλλους είναι το ψάρεμα με βάρκα (όλο και κάποιος φίλος του είδους έχει), ψαροντούφεκο, περπάτημα, ή μάζεμα ρίγανης!

Αλλά και για όσους επιθυμούν τη συντροφιά ενός βιβλίου, τη ρομαντζάδα ή, τέλος πάντων, την ησυχία, πάντα θα βρουν το χώρο που θα τους τα προσφέρει. Οι τυχεροί έχουν απολαύσει το «χορό» των δελφινιών, που σχετικά συχνά επισκέπτονται τις παραλίες της περιοχής ή ακόμα και τις σπάνιες θαλάσσιες φώκιες, που κι εκείνες εμφανίζονται πού και πού, για τη βόλτα τους ή για να γεννήσουν τα μικρά τους σε ασφαλή σημεία.

Στο κάμπινγκ υπάρχει κοινόχρηστη κουζίνα, όπου μπορεί όποιος επιθυμεί να μαγειρέψει, αρκεί να έχει φέρει μαζί του τα απαραίτητα «σύνεργα», δηλαδή κατσαρολικά κλπ. Υπάρχουν «προσωπικά ντουλαπάκια» για να φυλάσσονται τα της κουζίνας και ψυγεία για τα τρόφιμα.

Για τους μερακλήδες διατίθενται και ψησταριές για μπριζολίτσες, παϊδάκια ή ψάρια στα κάρβουνα.

Για όσους δεν επιθυμούν να μπουν στη διαδικασία του μαγειρέματος, λειτουργεί και μαγειρείο, από το οποίο μπορούν να παραλάβουν και να γευτούν καθημερινά σπιτικά και νόστιμα φαγητά, σε χορταστικές μερίδες, μεσημέρι - βράδυ.

Βέβαια, υπάρχει κανονισμός λειτουργίας του κάμπινγκ, που καλό θα είναι να τον ζητήσετε για να ενημερωθείτε σχετικά και υπεύθυνος για τη λειτουργία του, στον οποίο απευθύνεστε για ό,τι προκύψει (τηλέφωνο συνεννόησης: 22270/51100).

Ξεχάστε, λοιπόν, τα σιδερωμένα ρούχα, τα καλά παπούτσια και τα καλοχτενισμένα μαλλιά και ξεκινήστε για μερικές μέρες ή έστω για ένα Σαββατοκύριακο χαλάρωσης και ξεκούρασης σε ένα πολύ ωραίο μέρος, που προσφέρει σχεδόν τα πάντα για τους φίλους αυτού του είδους των διακοπών. Επισκεφτείτε το κάμπινγκ του ΠΑΤΟΥΣΥ.

Για να φτάσετε στην περιοχή, πηγαίνετε από τη Χαλκίδα και ακολουθείτε τις ταμπέλες προς Βόρεια Εύβοια και Αγία Αννα.

Μόλις φτάσετε, ξεδιψάστε από το κρύο νερό της πηγής και ξαποστάστε κάτω από έναν πλάτανο. Τα υπόλοιπα θα είναι εύκολα!

Καλά να περάσετε.

ΥΓ: Δεν πρόκειται για διαφημιστικό κείμενο. Η γράφουσα περνάει μέρος των διακοπών της τα τελευταία χρόνια, ακόμα και τότε που δεν είχε ακόμη αποκτήσει παιδιά, αλλά και τώρα, γι' αυτό και σας το συνιστά ανεπιφύλακτα!