Τέσσερις νεκρούς εργάτες θρήνησε τη βδομάδα που πέρασε η εργατική τάξη. Δύο στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, έναν στη Λευκόπετρα Ημαθίας και τον τέταρτο στον Αλίαρτο Βοιωτίας. Αποτέλεσμα της διαρκώς εντεινόμενης εργοδοτικής ασυδοσίας στους χώρους δουλιάς, που έχουν μετατραπεί σε κολαστήρια και παγίδες θανάτου. Αυτό μαρτυρούν οι 35 νεκροί εργάτες από τις αρχές του 2004 (σύμφωνα μόνο με τα στοιχεία του «Ρ») και οι σχεδόν 650 νεκροί εργάτες από τις αρχές του 2000.

Τους θανάτους αυτούς και τους χιλιάδες τραυματισμούς εργατών, το μεγάλο κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι, τους βαφτίζουν «εργατικά ατυχήματα», για να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους. Ομως, η πραγματικότητα είναι ότι δεν είναι ατυχήματα, αλλά εγκλήματα των εργοδοτών και της εκάστοτε κυβέρνησης, που ενισχύει την ασυδοσία τους για την αύξηση των κερδών τους. Για την εργοδοσία, κάθε μέτρο ασφάλειας που δεν παίρνει σημαίνει εξοικονόμηση χρημάτων, αδιαφορώντας για το αν η έλλειψη έχει ως αποτέλεσμα το σακάτεμα ή το θάνατο εργατών. Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού, της ταξικής εκμετάλλευσης, στο αποκορύφωμά της. Ενας διαρκής πόλεμος κατά των εργατών μέσα στους χώρους δουλιάς. Από τη μεριά τους, οι εκάστοτε κυβερνήσεις - της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ - θεσμοθετούν νόμους και διατάγματα, που οι εργοδότες τα χρησιμοποιούν για να εντατικοποιήσουν ακόμα περισσότερο την εργασία, εκμεταλλευόμενοι κάθε ικμάδα δύναμης των εργατών, με αποτέλεσμα να εξαντλούνται σωματικά και πνευματικά και να κάνουν εύκολα το λάθος, που μπορεί να πληρώσουν με τη ζωή τους.

Απέναντι και σ' αυτήν την κατάσταση, τα όργανα του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού αρέσκονται να οργανώνουν ημερίδες και να βγάζουν ανακοινώσεις, αλλά και να δηλώνουν μονίμως απόντες από κάθε αγωνιστική δράση, πολύ περισσότερο να εναντιώνονται σ' αυτήν, μέσω της τακτικής του «κοινωνικού εταιρισμού», τον οποίο πραγματοποιούν, στηρίζοντας, έτσι, αυτήν την πολιτική. Είναι, λοιπόν, αναγκαίο να γίνει κατανοητό ότι το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί ούτε στα στημένα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου», ούτε από κάποιους άλλους εκτός από τους ίδιους τους εργάτες. Μόνον οι ίδιοι μπορούν να παλέψουν για την υπεράσπιση της ζωής τους και της σωματικής ακεραιότητάς τους. Αναπτύσσοντας την ταξική πάλη ενάντια στο καθεστώς της εκμετάλλευσής τους.

Και αυτήν ακριβώς την αναγκαιότητα προσπαθούν να αναδείξουν, μέσα από την καθημερινή τους δράση, οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις: Οτι μόνο με την οργάνωση και ένταση του αγώνα οι εργάτες μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Και ότι για την αποτελεσματικότητα αυτής της πάλης βασικό κριτήριο είναι να θέτει ως όρο την ανατροπή του συνόλου της αντεργατικής πολιτικής και των φορέων της, που γεννά τη βαρβαρότητα και την εξαθλίωση.