Η ηλικία δεν παίζει ρόλο. Κάποιοι είναι νεαροί, κάποιοι είναι ηλικιωμένοι. Αλλοι εργάζονται, άλλοι σπουδάζουν, άλλοι έχουν βγει στη σύνταξη. Είναι και άνδρες και γυναίκες. Ολοι τους, όμως, είναι ή ήταν εργαζόμενοι. Το κύριο κίνητρο είναι το «μοίρασμα εξόδων». Σε δεύτερο επίπεδο, εκφράζεται, με διακριτικότητα και αξιοπρέπεια, η μοναξιά. Σε άλλες περιπτώσεις, «αχνοφαίνονται» και οι δύο παραπάνω λόγοι. Αναζητούν συγκάτοικο μέσω αγγελίας. Είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν τον προσωπικό τους χώρο και - έως ένα βαθμό - τη ζωή τους με κάποιον άγνωστο, με την προσδοκία και την ελπίδα ότι θα αποδειχτεί «καλός άνθρωπος», «φυσιολογικός» αν μη τι άλλο. Προφανώς, και τα δύο κίνητρα, οικονομικά ή συναισθηματικά, είναι πολύ ισχυρά.

Δεν είναι τόσο λίγοι αυτοί οι άνθρωποι, ούτε τίποτα ακραίες περιπτώσεις, μάλλον πρόκειται για ανθρώπους σαν αυτούς που όλοι γνωρίζουμε. Απ' όσα τουλάχιστον μπορεί να διακρίνει κανείς διαβάζοντας τις αγγελίες:

«ΑΝΔΡΑΣ ζητεί κύριο, χαμηλών τόνων, 52 - 67 ετών, για συγκατοίκηση, σε δυάρι 60 τ.μ., για μοίρασμα εξόδων, περιοχή Πειραιάς, λιμάνι». «ΕΛΛΗΝΙΔΑ ζητεί συγκατοίκηση με φοιτήτρια, μη καπνίστρια, για μοίρασμα εξόδων, διατίθεται διαμέρισμα στο Γαλάτσι». «ΖΗΤΕΙΤΑΙ συγκάτοικος νέος, σε διαμέρισμα ρετιρέ στο Πεδίον Αρεως, ακόμα και για μικρό διάστημα». «ΚΟΠΕΛΑ εργαζόμενη, μη καπνίστρια, ζητείται ως συγκάτοικος για μοίρασμα εξόδων, ηλεκτρικός σταθμός Νέου Φαλήρου». «ΚΥΡΙΑ ζητεί συγκατοίκηση με κυρία 55 - 70 ετών, για μοίρασμα εξόδων». «ΚΥΡΙΑ σοβαρή, υγιής, ζητεί κυρία, ομιλούσα Ελληνικά, για συγκατοίκηση, Ελληνίδα ή αλλοδαπή, χωρίς έξοδα ενοικίου, περιοχή πλατεία Αμερικής». «ΚΥΡΙΑ ώριμης ηλικίας ζητεί συγκάτοικο κυρία, στην περιοχή Γλυφάδας, με συμμετοχή 250 ευρώ ενοίκιο ανά μήνα». «ΝΕΟΣ ζητεί νέο συγκάτοικο, για τριάρι 85 τ.μ., στην Κυψέλη, για μοίρασμα εξόδων».

Ισως το φαινόμενο της αναζήτησης συγκάτοικου μέσω αγγελίας να απαντιέται πιο συχνά σε φοιτητές και σπουδαστές. Είναι κάτι που συνέβαινε από παλιά και είχε την «εξήγησή» του. Μα, όταν άνθρωποι ηλικιωμένοι, ή νέοι εργαζόμενοι ψάχνουν να μείνουν με έναν άγνωστο, προκειμένου να μοιράζονται τα έξοδα γιατί διαφορετικά «δε βγαίνουν», μιλάμε για ένα φαινόμενο που προσφέρεται για πολλά συμπεράσματα. Είναι ένα φαινόμενο της εποχής που ζούμε, η οποία συνταράσσεται από πολλές και εξωφρενικές αντιφάσεις. Μια τέτοια αντίφαση είναι και τούτη.

Αρκεί να σκεφτούμε το εξής: Ποιοι είναι όλοι αυτοί, που δεν μπορούν ούτε ένα σπίτι να συντηρήσουν μόνοι τους; Είναι άνθρωποι που είναι στην παραγωγή, συνταξιούχοι που έχουν δουλέψει σκληρά σε όλη τους τη ζωή, ή άλλοι ηλικιωμένοι, που έκαναν αιματηρές οικονομίες για να εξασφαλίσουν ένα σπίτι για τα παιδιά τους και τώρα αυτοί είναι «στο ενοίκιο», δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα ούτε ένα σπίτι να νοικιάσουν. Να τους ανήκει, ούτε λόγος. Παράλληλα, η παραγωγικότητα της εργασίας, η τεράστια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, οι υλικές δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα επιτρέπουν τη φθηνή - ή και δωρεάν σε κάποιες περιπτώσεις - στέγαση όλων των ανθρώπων της δουλειάς και των οικογενειών τους. Ομως, και η στέγη στον καπιταλισμό είναι εμπόρευμα. Και, μάλιστα, ένας από τους πολύ κερδοφόρους για τα μονοπώλια και τις κατασκευαστικές εταιρείες κλάδος της παραγωγής. Τα κέρδη δεν μπορούν να παραμεριστούν για χάρη των ανθρώπινων αναγκών. Γι' αυτό πρέπει να ανατραπούν.