«Η Συμμετοχική Δημοκρατία θα απελευθερώσει δημιουργικές δυνάμεις που σήμερα δε βρίσκουν τρόπο να εκφραστούν και πρέπει να εκφραστούν. Να πάρω ένα παράδειγμα. Ενας σύλλογος γονέων μαζί με μια ομάδα καθηγητών, με την ενεργή συμμετοχή μαθητών, την υποστήριξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να μπορούν να δημιουργήσουν ένα δικό τους σχολείο, το οποίο θα επιδοτείται απ' το κράτος, αλλά του οποίου το πρόγραμμα, οι εκπαιδευτικές κατευθύνσεις, η φιλοσοφία σχεδιάζονται συλλογικά απ' τους συμμετέχοντες γονείς και καθηγητές, ακόμα και απ' τους ίδιους τους μαθητές, μέσα σε ένα πλαίσιο γενικών στόχων που θα θέτει η πολιτεία».

Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Γ. Α. Παπανδρέου από πρόσφατη ομιλία του. Μέσα σε μια φράση συμπυκνώνει όλη τη λογική του για να ξεμπερδεύει με ό,τι είχαμε μάθει να αποκαλούμε δημόσιο σύστημα παιδείας. Το σχέδιο της «αποκέντρωσης» της εκπαίδευσης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση - δηλαδή της μείωσης της χρηματοδότησης της παιδείας απ' το κράτος - είναι σταθερή επιδίωξη του ΠΑΣΟΚ και το πρακτικό αποτέλεσμα είναι χρόνο με το χρόνο η Τοπική Αυτοδιοίκηση να αναζητεί τρόπους για να πληρώσει τα αυτονόητα, με αποτέλεσμα τα βάρη να γυρίζουν και πάλι στους εργαζόμενους.

Το σχέδιο του ΠΑΣΟΚ της «νέας εποχής» του Γ. Παπανδρέου προχωράει ακόμα παραπέρα. Εισάγει ένα ακόμα πιο ταξικό σχολείο, που θα λειτουργεί ανάλογα με τις δυνατότητες κάθε περιοχής, χωρίς ενιαίο πανελλαδικά πρόγραμμα, με το κράτος να το «επιδοτεί». Οι γονείς, που ήδη βλέπουν τις επιπτώσεις της πολιτικής στην παιδεία, μπορούν να καταλάβουν πόσο επικίνδυνη για το δικαίωμα στη μόρφωση είναι μια τέτοια προοπτική, όσο «σύγχρονη» και «προοδευτική» κι αν παρουσιάζεται. Σηματοδοτεί την κατάργηση της ισότιμης και ενιαίας εξασφάλισης των πόρων λειτουργίας κάθε σχολείου και ανοίγει το δρόμο για σχολεία πολλών ταχυτήτων, ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες των γονιών και των δήμων, υψώνοντας περισσότερους φραγμούς ακόμα και στη στοιχειώδη εκπαίδευση.

Οι δυνάμεις που μπορεί να «απελευθερώσει» η «συμμετοχική δημοκρατία» στην παιδεία, δεν είναι παρά οι δυνάμεις της αγοράς και οι βάρβαροι νόμοι της. Και θα είναι οι μόνες που μπορούν να ωφεληθούν από τέτοια σχέδια. Ο λαός δεν έχει να περιμένει κανένα καλό από ένα τέτοιο μοντέλο. Ούτε φυσικά από το ίδιας ρότας μοντέλο της ΝΔ. Δεν είναι αυτές οι ανάγκες της εκπαίδευσης σήμερα, η οποία καλείται να υπηρετήσει σκοπούς ξένους και εχθρικούς προς τη μεγάλη πλειοψηφία των συντελεστών της: την πλήρη συμμόρφωσή τους στις ανάγκες και στις κάλπικες αξίες της αγοράς, την εξοικείωσή τους με τις νέες ανθρωποφάγες συνθήκες απασχόλησης και ζωής. Τέτοια μέτρα όπως αυτό το «αθώο» παράδειγμα του Γ. Παπανδρέου έρχονται μετά τις εκλογές. Στο χέρι του λαού είναι να αποτρέψει και να διεκδικήσει πιο δυναμικά την παιδεία των αναγκών του.