Η ώρα των διακοπών έφτασε και παρόλο που, θεωρητικά, πρόκειται για ένα διάστημα ξεκούρασης και ...απόδρασης από όλα τα προβλήματα, η χαρά μετατρέπεται σε «κόλαση», από τη στιγμή κιόλας που ξεκινούν οι ...έρευνες για τον προορισμό των διακοπών και τη διαμονή. Και αυτό καθώς οι διακοπές πληρώνονται αδρά, με αποτέλεσμα η λαϊκή οικογένεια να μην μπορεί να αντεπεξέλθει στα υπέρογκα έξοδα ακόμα και για μια βδομάδα ξεκούρασης.

Στοιχεία δείχνουν ότι το 46% των Ελλήνων δεν μπορεί να ...αποδράσει ούτε για μία μέρα. Με μεικτό κατώτερο μισθό και επίδομα να φτάνει μόλις τα 1.007,87 ευρώ, οι διακοπές θεωρούνται άπιαστο όνειρο. Πόσο μάλλον αν σκεφτούμε ότι - σύμφωνα με στοιχεία της ΓΣΕΕ - οι εργαζόμενοι που αμείβονται με τα κατώτερα όρια ανέρχονται στις 250.000. Στους πιο ...τυχερούς εντάσσονται το 1,5 εκατομμύριο Ελληνες που θα αποδράσουν μόλις για μία βδομάδα όταν πριν από πέντε χρόνια ο αριθμός αυτός έφτανε τις 700.000.

Παράλληλα, εκτός όλων των άλλων που αυξάνονται καθημερινά, αυξάνεται το κόστος των καλοκαιρινών διακοπών κατά 10%, όπως αναφέρουν το ΙΝΚΑ και η Γενική Ομοσπονδία Καταναλωτών Ελλάδας (ΙΝΚΑ - ΓΟΚΕ). Σε αυτό το ποσοστό εντάσσονται η μετακίνηση και η διαμονή. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ότι για να κάνει διακοπές κάποιος στις Κυκλάδες, πρέπει να πληρώσει για ένα δίκλινο δωμάτιο κατά μέσο όρο 60 ευρώ τη βραδιά και για ένα τετράκλινο 80 ευρώ, σε ξενοδοχείο Γ' Κατηγορίας. Στη Ρόδο, δύο άτομα πρέπει να πληρώσουν για οκτώ διανυκτερεύσεις 1.200 ευρώ. Ετσι, γίνονται περισσότεροι εκείνοι που αποφασίζουν να περάσουν ολόκληρο ή μέρος του μήνα διακοπών σε ιδιόκτητο, συγγενικό ή φιλικό σπίτι (7 στους 10 σύμφωνα με το ΙΝΚΑ), έχοντας να πληρώσουν τα έξοδα διαβίωσης.

Με βάση τα στοιχεία αυτά, επιβεβαιώνονται και οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ για την τουριστική ανάπτυξη, σύμφωνα με τις οποίες το μοντέλο που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως προηγούμενα και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αγνοεί εντελώς το δικαίωμα της λαϊκής οικογένειας στις διακοπές και τον τουρισμό.

Το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει πως το δικαίωμα για δωρεάν διακοπές των εργαζομένων είναι στοιχειώδες. Στόχος πρέπει να είναι η τουριστική ανάπτυξη να ενταχθεί στο πλαίσιο μιας γενικότερης ισορροπημένης οικονομικής ανάπτυξης, με επίκεντρο τις ανάγκες των εργαζομένων και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους. Η προσέγγιση αυτή αντιπαρατίθεται με τα υποβαθμισμένα προγράμματα του «κοινωνικού τουρισμού», που υλοποιούνται ως επίφαση του ενδιαφέροντος των κυβερνήσεων για την κοινωνική διάσταση του τουρισμού.

Την ίδια στιγμή, οι κυβερνήσεις ακολουθούν την πρακτική του δήθεν ενδιαφέροντος για τα ...τουριστικά δικαιώματα του λαού, όταν επιβάλλουν συνθήκες έλλειψης ελεύθερου χρόνου, μέσω των «ελαστικών» ωραρίων, αύξησης της ακρίβειας και της περαιτέρω εμπορευματοποίησης της Υγείας και της Παιδείας.