Εάν ισχύει ο στίχος του ποιητή πως «οι μέρες της νεότητάς μας είναι οι ένδοξες μέρες της ζωής μας», τότε το μόνο βέβαιο είναι πως 20 και πλέον εκατομμύρια παιδιά του σήμερα, αύριο θα 'χουν να θυμούνται μόνο «ένδοξη» δυστυχία, «ένδοξη» σκληρότητα και εκμετάλλευση. Είναι τα προσφυγόπουλα ανά τον κόσμο, τα αθώα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και συγκρούσεων, τα παιδιά, για τα οποία, με ελαφρά συνείδηση, οι ιθύνοντες αυτού του βάρβαρου κόσμου «γιόρτασαν» προχτές, Παγκόσμια Μέρα των Προσφύγων.

Η προχτεσινή επέτειος, ωστόσο, ανέδειξε κι ένα άλλο ζήτημα, που προκαλεί πολύ μεγαλύτερο σοκ, πολύ περισσότερη οργή απ' ό,τι οι ανατριχιαστικοί αριθμοί της προσφυγιάς σε παιδιά ηλικίας κάτω των 18 ετών. Πρόκειται για τη λεγόμενη «αναγκαστική στρατολόγηση», που γίνεται μέσα στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Υπολογίζεται ότι σήμερα περίπου 300.000 παιδιά και έφηβοι παγκοσμίως εξαναγκάζονται (από ποιους;) να υπηρετούν ως στρατιώτες και να συμμετέχουν σε ορισμένους απ' τους χειρότερους πολέμους (σε ποιους, δε διευκρινίστηκε). Αναφέρθηκε ωστόσο, ως παράδειγμα, ο εμφύλιος πόλεμος στη Σιέρα Λεόνε, όπου στρατιώτες έφηβοι αρκετές φορές εξαναγκάζονταν να σκοτώνουν ή να ακρωτηριάζουν τους ίδιους τους γονείς τους(!) και τους γείτονές τους, συμμετέχοντας σε μακάβριες μυητικές τελετές. Παράλληλα, στρατολογούνται ακόμα και κορίτσια πρόσφυγες - ο αριθμός τους δεν ειπώθηκε καν - όχι για να χειρίζονται όπλα, αλλά για να προσφέρουν σεξουαλικές υπηρεσίες σε δεκάδες άνδρες στρατιώτες! Πολλά απ' αυτά τα κορίτσια αντιμετωπίζουν - πέρα απ' όλα τα άλλα - σοβαρούς κινδύνους να μολυνθούν (εάν δεν έχουν ήδη μολυνθεί) από Εϊτζ. Δηλαδή, στρατολογούνται για τη χρησιμοποίησή τους σε πολέμους για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.

«Μου έδωσαν όπλο. Με εκπαίδευσαν. Πήρα ναρκωτικά. Σκότωσα πολλούς πολίτες. Πόλεμος ήταν...». Ετσι ψυχρά, αδιάφορα και μονότονα - σαν κάτι να 'χει σαρώσει την ψυχή και το μυαλό του - ένα αγόρι από προσφυγικό καταυλισμό, μόλις στην εφηβεία, μιλά για τις «εμπειρίες» του. Οταν τον ρωτούν τι θα ήθελε να κάνει τώρα, που βρίσκεται σε «ασφαλή χέρια» (δηλαδή σ' ένα κέντρο αποκατάστασης) απαντά και παγώνει ακόμα περισσότερο όσους τον ακούν: «Να καταταγώ στο στρατό. Μόνο εκεί ξέρω τι πρέπει να κάνω»!

Πρόκειται σαφώς για ένα τεράστιο θέμα, που μπορεί να πάρει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις εάν ξεσκεπαστούν ποιοι κρύβονται πίσω απ' αυτές τις μεθοδευμένες στρατολογήσεις. Η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ μιλά για παιδιά που καταφέρνουν να αποδράσουν από ζώνες πολέμου, αλλά τελικά δεν ξεφεύγουν απ' το «πεπρωμένο» τους και αναγκάζονται να στρατολογηθούν εκ νέου. Μιλά για στρατιωτικοποιημένους προσφυγικούς καταυλισμούς, για στρατολόγηση εφήβων προσφύγων εκτός συνόρων, αφού χιλιάδες παιδιά έχουν στρατολογηθεί ακόμη και από προσφυγικές κοινότητες σε «ασφαλείς» χώρες της Ευρώπης. Αν αυτό δεν είναι υποκρισία από έναν οργανισμό ταγμένο να υπηρετεί τους «ισχυρούς», τότε τι είναι; Γιατί καλές οι διαπιστώσεις, αλλά στο «διά ταύτα» αδιέξοδο. Είναι και αυτός ένας παράγοντας, που πρέπει να γίνεται υπόθεση αντίστασης - αντεπίθεσης των λαών ενάντια στον καπιταλισμό.

Οσο για τις υπαρκτές συνέπειες - πέρα απ' τις τραυματικές εμπειρίες αυτών των παιδιών, που δύσκολο έως ακατόρθωτο είναι να ξεπεραστούν - τα νούμερα συγκλονίζουν: Τα τελευταία 10 χρόνια περισσότερα από δύο εκατομμύρια παιδιά έχουν βρει το θάνατο εξαιτίας των συγκρούσεων, ενώ έξι εκατομμύρια έχουν ακρωτηριαστεί. Τόση φρίκη αδύνατο να χωρέσει σε ανθρώπινο νου...