Δεν αρκούν οι διαπιστώσεις για να προστατέψουν τη ζωή των εργαζομένων και τη σωματική τους ακεραιότητα από την εργοδοτική ασυδοσία. Το πρόβλημα τού διαρκούς κινδύνου που παραμονεύει κάθε στιγμή στους χώρους δουλιάς και που τους έχει μετατρέψει σε σύγχρονα κρεματόρια, δεν μπορεί να λυθεί με εξαγγελίες μέτρων - που ποτέ δεν υλοποιούνται, συγγνώμες και συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων, όπως έκανε ο κ. Τζιόλας, υφυπουργός Εργασίας στην απάντηση που έδωσε την περασμένη Τρίτη στη Βουλή, σε Επίκαιρη Ερώτηση του ΚΚΕ.

Η καταγραφή των δολοφονηθέντων ή σακάτηδων εργατών, η ανάδειξη των τεράστιων ελλείψεων που παρουσιάζουν οι αρμόδιοι κρατικοί μηχανισμοί και που οφείλονται σε συνειδητή πολιτική επιλογή της κυβέρνησης, φωτίζουν ορισμένες όψεις του προβλήματος και αναδεικνύουν ως ένα βαθμό τις διαστάσεις του. Ομως από μόνα τους δε φθάνουν για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στη ρίζα. Και, φυσικά, αποτελεί μέγιστη αυταπάτη να περιμένει κανείς να γίνει αυτό από την εργοδοσία ή από τους πολιτικούς της εκφραστές - εντός και εκτός κυβέρνησης - που φροντίζουν να την αβαντάρουν και προστρέχουν να εκτελέσουν κάθε επιθυμία της. Ούτε βεβαίως το πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί από τη Δικαιοσύνη. Αυτή, αφ' ενός, έρχεται κατόπιν εορτής, μετά το έγκλημα δηλαδή, αφ' ετέρου, δε θα φτάσει ποτέ στην αιτία, δηλαδή στο κέρδος.

Αυτό πρέπει και μπορούν να το κάνουν μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Να συνειδητοποιήσουν κατ' αρχάς ότι το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται και πολύ περισσότερο δε λύνεται μέσω της ταξικής συνεργασίας, στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου». Γιατί η ίδια η φύση του προβλήματος είναι ταξική. Εχει να κάνει με τις διαφορετικές και αντίθετες ανάγκες και κατ' επέκταση διαφορετικά και αντίθετα συμφέροντα εργοδοτών και εργαζομένων. Ο εργοδότης αντιμετωπίζει τη λήψη μέτρων ασφάλειας και υγιεινής ως κόστος που μειώνει τα κέρδη, επομένως αν τα εφαρμόσει μειώνονται τα κέρδη του σε σχέση με τους άλλους εργοδότες, τους ανταγωνιστές του. Ο εργάτης ως πρωταρχικό παράγοντα που θα του σώσει τη ζωή την ώρα της δουλιάς. Είναι λοιπόν αναγκαίο να γίνει κατανοητό ότι μόνο οι εργάτες είναι αυτοί που μπορούν να περιφρουρήσουν τα δικαιώματά τους και να προστατεύουν τη ζωή τους.

Και αυτό μεταφράζεται σε καθημερινό αγώνα στους χώρους δουλιάς. Ενας αγώνας που δεν είναι καθόλου εύκολος. Απαιτεί τη συνειδητοποίηση των αιτιών του προβλήματος από τους εργάτες. Οι ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος με την καθημερινή τους παρουσία στους χώρους δουλιάς, αυτό πασχίζουν. Οχι μόνο να καταγγείλουν στις Επιθεωρήσεις Εργασίας και να τιμωρηθούν - αν τιμωρηθούν - οι υπεύθυνοι. Αλλά αναδεικνύουν την ταξική φύση του προβλήματος και ότι μόνο η οργάνωση των εργαζομένων και η ανάπτυξη του αγώνα τους μπορεί να ορθώσει φραγμούς στην ασυδοσία των εργοδοτών. Με μία προϋπόθεση. Οτι η αποτελεσματικότητα της πάλης αυτής θα κριθεί από το αν θέσει ή όχι ως βασικό της στόχος την ανατροπή αυτής της πολιτικής που συντελεί στην αναπαραγωγή αυτών των βάρβαρων συνθηκών εργασίας. Γιατί ακόμα και αν ο εισαγγελέας τιμωρήσει τους υπεύθυνους για το συγκεκριμένο θανατηφόρο ατύχημα στη ΔΕΗ Μεγαλόπολης, είναι σίγουρο ότι σε αυτή ή σε κάποια άλλη επιχείρηση θα ξανασυμβεί. Δε φτάνει λοιπόν απλώς η εργατική τάξη να δίνει επιμέρους αγώνες δίνοντας προσωρινές λύσεις. Η οριστική του λύση βρίσκεται στο ξερίζωμα των αιτιών του. Στην κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.