Εδώ και χρόνια οι πρωτοπόρες δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, που παλεύουν για τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, επιμένουν να λένε ότι ανεργία και καπιταλισμός πάνε μαζί. Πως αυτή η «αρρώστια» δε γιατρεύεται στα όριά του. Πως ο χαρακτήρας γενικότερα της πολιτικής που ασκούνε οι κυβερνήσεις της χώρας είναι βαθιά αντεργατικός και αντιλαϊκός. Γι' αυτό και επιμένουν να λένε ότι ο καπιταλισμός δεν παίρνει μπαλώματα, μόνο ανατρέπεται.

Τότε βγαίνουν κάποιοι άλλοι, φιλεργατικοί υποτίθεται, που σου λένε: «Αυτά είναι παλιές ιστορίες. Αναχρονισμοί και γραφικότητες. Μπορούμε όλοι μαζί, κεφάλαιο και εργαζόμενοι να συνεργαστούμε και να βρούμε λύση στα προβλήματά μας». Και στο καπάκι σου παρουσιάζουνε στοιχεία, μελέτες, έρευνες για να σου αποδείξουνε του λόγου το αληθές. Μόνο που τα στοιχεία αυτά αφορούν στο δέντρο και όχι στο δάσος.

Προχτές, ανακοινώθηκαν από τον ΟΑΕΔ στοιχεία για την αγορά εργασίας και για τη χρονική περίοδο 1992-2002. Ακόμα και με τα εργαλεία συλλογής και μέτρησης των στοιχείων που χρησιμοποιήθηκαν (για τα οποία σηκώνει πολύ συζήτηση σχετικά με την επιστημονική τους ορθότητα) έγινε φανερό ότι οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης και των συμμάχων της, πως ασκεί κοινωνική πολιτική, ήταν «μια τρύπα στο νερό». Και πρόκειται για στοιχεία που δεν αναφέρονται σε ένα τρίμηνο ή σε ένα χρόνο, αλλά σε μια ολόκληρη δεκαετία. Χρόνος αρκετός για ασφαλή συμπεράσματα.

Η ανεργία στα χρόνια αυτά αυξήθηκε τόσο σε ποσοστό όσο και σε απόλυτους αριθμούς. Οι άνεργοι, σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ, από 348.878 (8,66% επί του εργατικού δυναμικού) το 1992 έφθασαν σε 420.107 (9,62%) το 2002. Οι μακροχρόνια άνεργοι (δηλαδή, άνεργοι για πάνω από 12 μήνες) από 172.098 (49,4% επί του συνόλου των ανέργων) αυξήθηκαν σε 229.840 (54,7%). Την ίδια στιγμή διαπιστώνεται ότι οι ευέλικτες μορφές εργασίας γίνονται όλο και πιο διαδεδομένες.

Ακόμα, μεγάλο ενδιαφέρον έχει ότι την ίδια περίοδο, που η ανεργία αυξάνεται, η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης έχει σε αυτά τα δέκα χρόνια ξεκληρίσει 182 χιλιάδες αγρότες και έχει μειώσει τον αριθμό των αυτοαπασχολούμενων χωρίς προσωπικό κατά 81 χιλιάδες. Ενώ οι μισθωτοί αυξήθηκαν κατά 440 χιλιάδες. Μια μικρή απόδειξη για την προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων. Για την καταστροφή των μικρών επιχειρηματιών και των φτωχών αγροτών. Μήπως δεν το 'χε πει αυτό ο Μαρξ πριν περίπου 140 χρόνια;

Ολα αυτά δε γίνονται όταν στα οκτώ από τα δέκα αυτά χρόνια τη χώρα κυβερνά η σοσιαλδημοκρατία. Και καλά η νεοφιλελεύθερη πλευρά, όμως εσείς κύριοι σοσιαλδημοκράτες, με το αστραφτερό χαμόγελο και τις όμορφες λέξεις, ακόμα επιμένετε ότι μπορείτε να βρείτε λύσεις για τα προβλήματα των εργαζομένων και του λαού; Οτι ασκείτε πολιτική για μείωση της ανεργίας;

Πάντως ακόμα και αν δεχτούμε το αγνό των προθέσεών σας ουτοπικοί και ξεπερασμένοι δεν είναι αυτοί που καλούν σε αγώνα για την ανατροπή του σάπιου συστήματος που υπηρετείτε, αλλά εσείς και όλα όσα πρεσβεύετε, που χρόνια τώρα χρησιμοποιούνται από το μεγάλο κεφάλαιο για να κάνει τη δουλιά του. Τελικά, για τους εργαζόμενους και τους λαούς το μόνο «ρεαλιστικό και εφικτό» είναι η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη για το σοσιαλισμό.