Στην πρώτη περίπτωση ο ναυτεργάτης συνδικαλιστής βρέθηκε δέσμιος τρομοκρατικής δίωξης μετά από μήνυση ναυτιλιακού πράκτορα. Του επιβλήθηκαν απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, υποχρέωση εμφάνισης στο αστυνομικό τμήμα κάθε μήνα και καταβολή εγγύησης 500 χιλιάδων δραχμών. Κι όλα αυτά γιατί, ως συνδικαλιστής της Ενωσης Κατωτέρων Πληρωμάτων Μηχανής «Ο ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ», συμπαραστάθηκε σε δύο συναδέλφους του, ο ένας εκ των οποίων ζητούσε τα χρήματα που είχε δώσει στον ναυτιλιακό πράκτορα, τα οποία έπρεπε αυτός να του επιστρέψει και δεν το 'κανε.

Οι περιοριστικοί όροι επιβλήθηκαν στον συνδικαλιστή, παρότι ο μοναδικός μάρτυρας του μηνυτή όχι μόνο δεν επιβεβαίωσε τα καταγγελλόμενά του, αλλά κατέθεσε ότι ο ναυτιλιακός πράκτορας τού υποσχέθηκε εργασία προκειμένου να καταθέσει ότι ο Γ. Μανουσογιαννάκης τον απείλησε και τον χτύπησε μέσα στο γραφείο του.

Οι δικαστικές αρχές, «ενεργώντας στα πλαίσια του νόμου», έδωσαν το μήνυμα πριν ακόμα ψηφιστεί ο «τρομονόμος». Στόχος ήταν να τρομοκρατηθούν οι εργαζόμενοι, να τους αποτρέψουν από την προάσπιση των δικαιωμάτων τους, να αποτρέψουν όσους συνδικαλιστές υπερασπίζονται και διεκδικούν τα συμφέροντα των συναδέλφων τους να κάνουν πράξη αυτό για το οποίο εκλέγονται στα σωματεία.

Στη δεύτερη περίπτωση οι εργαζόμενοι του ΠΙΚΠΑ διαδήλωσαν υπό ασφυκτική αστυνομική «προστασία». Οταν έφτασαν, μάλιστα, στο υπουργείο Υγείας, οχήματα της ΕΛ.ΑΣ τούς εμπόδισαν να πλησιάσουν. Υλοποίησαν, δηλαδή, αυτό που αναφέρει το νομοσχέδιο που έχει καταρτίσει η κυβέρνηση με στόχο το χτύπημα των διαδηλώσεων. Φυσικά, αυτό το περιστατικό δεν είναι το μόνο. Αλλωστε, τα τελευταία χρόνια αυτή η αστυνομική πρακτική είναι συνηθισμένη. Με το νομοσχέδιο θα κατοχυρωθεί και θεσμικά.

Τα παραπάνω αυταρχικά μέτρα δείχνουν πού το «πάει» η κυβέρνηση. Ανοίγουν κι άλλο το δρόμο της πλήρους αυθαιρεσίας από την εργοδοσία και τους μηχανισμούς του κράτους, που στέκονται άγρυπνοι φρουροί της κατεστημένης τάξης. Αλλωστε, τα τελευταία χρόνια στους εργασιακούς χώρους η δημοκρατία περνά διαρκή περίοδο εκπτώσεων. Δεν είναι λίγες οι φορές που εργαζόμενοι δεν μπορούν, πλέον, να ασκήσουν ούτε στοιχειώδη συνδικαλιστικά δικαιώματα. Η εργοδοτική τρομοκρατία και ο κίνδυνος της απόλυσης, η κήρυξη σχεδόν κάθε απεργίας από τα δικαστήρια ως παράνομης και καταχρηστικής, η παρακολούθηση συνδικαλιστικών δραστηριοτήτων έχουν διαμορφώσει ένα ασφυκτικό κλίμα για τους εργαζόμενους.

Τα παραπάνω από μόνα τους είναι, στην ουσία, «τα παιδιά» του «τρομονόμου» που θα κατατεθεί στη Βουλή. Ενός νόμου που θα επεκτείνει τις παρακολουθήσεις των επικοινωνιών, των ιδιωτικών χώρων με όλα τα σύγχρονα μέσα, ενώ διευκολύνει παραπέρα τη συλλογική επεξεργασία και αξιοποίηση προσωπικών δεδομένων από τις αρχές. Δίνει τη δυνατότητα κατασκευής ενόχων μέσω της δυνατότητας ανώνυμης κατάθεσης μαρτύρων. Περιορίζει το θεσμό των ορκωτών δικαστηρίων, καθιερώνει την υποχρεωτική λήψη γενετικού υλικού και «ανοίγει παράθυρο» για τη συστηματική συλλογή τέτοιων στοιχείων και την αξιοποίησή τους για άλλους σκοπούς. Νομιμοποιεί τη δράση των κρατικών προβοκατόρων και τον «εισοδισμό» πρακτόρων.

Φαίνεται ότι η άρχουσα τάξη χρειάζεται με κάθε τρόπο να περιορίσει τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών. Να εμποδίσει την οργανωμένη έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας που προκαλούν τα αντιλαϊκά μέτρα που επιβάλλονται στο λαό. Να μεταβάλει τον πολίτη από κοινωνικά ενεργό και δραστήριο, σε φοβισμένο άτομο, που κλεισμένο στους τέσσερις τοίχους του «κλουβιού» της πολυκατοικίας του, μόνο και χωρίς διέξοδο, θα καταναλώνει τα «ενημερωτικά σκουπίδια» που θα τον «ταΐζουν» τα ελεγχόμενα ΜΜΕ. Φαίνεται ακόμη ότι η ενεργός συμμετοχή της ελληνικής ολιγαρχίας στην υλοποίηση των σχεδίων της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων στα Βαλκάνια απαιτεί το λαό υποταγμένο, προκειμένου να γίνεται θυσία στα κανόνια του «διαίρει και βασίλευε».

Γι' αυτό, εκτός από την αντίσταση για να μην περάσει ο «τρομονόμος», χρειάζεται ο οργανωμένος παλλαϊκός αγώνας για τη διεύρυνση των λαϊκών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και της ανεμπόδιστης αγωνιστικής δράσης.