Η πρωτοβουλία του Συντονιστικού Αγώνα Σχολείων της Αθήνας να καλέσει σε κοινή σύσκεψη τα εργατικά συνδικάτα, που έμπρακτα στηρίζουν τον αγώνα τους, είναι ένα θετικό βήμα για τον απαραίτητο παραπέρα συντονισμό δράσης, που απαιτείται σήμερα, για να αναπτυχθεί ένα πλατύ κίνημα, που θα συμβάλει στη διεκδίκηση μιας πραγματικά λαϊκής Παιδείας. Κοντά στους μαθητές, δηλώνοντας την αμέριστη συμπαράστασή τους, βρέθηκαν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι και οι οικοδόμοι, οι εμποροϋπάλληλοι και οι λιθογράφοι, οι εργάτες δήμου και οι κλωστοϋφαντουργοί, εκπρόσωποι του αγωνιστικού κινήματος γονέων, αγωνιστές φοιτητές. Ετσι πρέπει να γίνεται. Η υπόθεση της μόρφωσης είναι, πρώτα και κύρια, υπόθεση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Ιδιαίτερα σήμερα, που η πολιτική της ΝΔ, «πατώντας» στις «παρακαταθήκες» της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, δείχνει ότι η επίθεση στο λαϊκό δικαίωμα, στη μόρφωση, θα βαθύνει. Διά γυμνού οφθαλμού φαίνεται ότι η λαϊκή οικογένεια νιώθει ασήκωτο το βάρος της εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης σε όλα τα επίπεδα, από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο. Φαίνεται από το γεγονός της υποχρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό, της έλλειψης υποδομής σε κτίρια, σε εποπτικό υλικό, από τις ιδιωτικές δαπάνες για ξένες γλώσσες, αθλητισμό, άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες. Αυτό, όμως, που αρχίζει να συνειδητοποιείται όλο και περισσότερο είναι ότι αυτή η κατάσταση βαδίζει χέρι - χέρι με την υποβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου των νέων, με το ίδιο το περιεχόμενο της γνώσης. Η ΝΔ, με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ, εμβαθύνει στον προσανατολισμό μιας Παιδείας πλήρως προσαρμοσμένης στις ανάγκες της αγοράς, που σημαίνει διατήρηση του διπλού σχολικού δικτύου σε λύκειο και τεχνική εκπαίδευση, διατήρηση του αντιεπιστημονικού διαχωρισμού σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Ταυτόχρονα, τόσο η Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση («ολοήμερο» χωρίς καμία παιδαγωγική ουσία, ταξική κατηγοριοποίηση των σχολείων με αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου), όσο και η προώθηση πιο γοργά των ιδιωτικών πανεπιστημίων δίνουν το στίγμα που θα ακολουθηθεί.

Η πορεία είναι ήδη προδιαγεγραμμένη. Και ο υποτιθέμενος διάλογος θα κινηθεί στη λογική, που εξυπηρετεί το κεφάλαιο, στη «στενωπό» που επιτάσσει η Συμφωνία της ΕΕ της Λισαβόνας, για τη δημιουργία «πιο ανταγωνιστικής οικονομίας», μέσω και της εκπαίδευσης, στον ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Αυτός ο μονόδρομος για την πλουτοκρατία είναι αδιέξοδο, που πρέπει να απορριφτεί και με την πάλη να ανατραπεί από τα λαϊκά στρώματα. Οι ανάγκες τους για ουσιαστική μόρφωση των παιδιών των εργατών, των μικρομεσαίων της πόλης και του χωριού, δε χωράνε στα στενά πλαίσια της εμπορευματοποιημένης Παιδείας, της μαζικής παραγωγής των αυριανών μισοκαταρτισμένων απασχολήσιμων και των λίγων «μορφωμένων». Χρειάζεται, επομένως, να ανέβει η πάλη, να βαθύνει το διεκδικητικό πλαίσιο, βάζοντας επί τάπητος τη ριζική αλλαγή που απαιτείται, ώστε και η Παιδεία να εξυπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα. Ο δρόμος του συντονισμού και της αντεπίθεσης είναι, επομένως, ο δικός μας μονόδρομος και το βήμα που έγινε είναι ελπιδοφόρο.