Οι προτεραιότητες της ΕΕ και σ' αυτόν τον τομέα υπάγονται στη γενικότερη λογική της «ανταγωνιστικότερης Ευρώπης», που χαράχτηκε στη Σύνοδο της Λισαβόνας το 2000. Μαζί με την ευρεία επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, χτύπημα της κοινωνικής ασφάλισης, ανέβασμα των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και επέκταση της μερικής απασχόλησης, πλασαρίστηκαν και η «κοινωνία της γνώσης», η «διά βίου κατάρτιση», ως οι λύσεις για το πρόβλημα της ανεργίας, της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Η χρήση νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση παρουσιάζεται ως η κοσμογονία - ενώ είναι αυτονόητη εξέλιξη - κυρίως, όμως επιχειρεί να συσκοτίσει τη σκληρή πραγματικότητα της παιδείας και της μόρφωσης που αφανίζεται, σε μια εκπαίδευση που σε όλες της τις βαθμίδες όλο και περισσότερο εμπορευματοποιείται. Αυτό το διαπιστώνουν τα λαϊκά στρώματα από την πρώτη στιγμή που το παιδί θα πατήσει το πόδι του στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο που αντί να μορφώνει, εξοντώνει τους μαθητές με τον εξεταστικό γολγοθά και τα χαράτσια της παραπαιδείας μέχρι την ανύπαρκτη φοιτητική μέριμνα που χρυσοπληρώνεται. Η ίδια η εκπαιδευτική κοινότητα βλέπει παρά τα όσα βαρύγδουπα των κυβερνητικών και ευρωενωσιακών διακηρύξεων, ότι ακυρώνεται ο παιδαγωγικός ρόλος της εκπαίδευσης. Ούτε σωστά και ολοκληρωμένα παιδαγωγικά καταρτίζονται οι λειτουργοί της εκπαίδευσης αλλά και μπαίνουν στη μέγκενη «αξιολογήσεων» και «κρίσεων», που μόνο σκοπό έχουν να τους κάνουν πειθήνια όργανα της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής ή τουλάχιστον ανεκτικούς και υποταγμένους σε αυτή. Οι μαθητές φλομώνονται με πολλές φορές ανούσιες και ασύνδετες γνώσεις και βλέπουν τα καλύτερά τους χρόνια να ξοδεύονται σε ένα αδιέξοδο ανταγωνισμό που τους απωθεί από τη γνώση και τη δημιουργική ζωή ενώ πολλαπλασιάζονται οι νέοι και νέες που αποβάλλονται από το ταξικό επιλεκτικό εκπαιδευτικό σύστημα. Αν σε αυτά προστεθούν τα χρόνια προβλήματα υλικοτεχνικής υποδομής, απότοκο της υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης, καθώς και οι δρομολογούμενες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και στην ανώτατη εκπαίδευση που οδηγούν στην υποβάθμιση σπουδών και πτυχίων και στη μετατόπιση της ουσιαστικής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στα μεταπτυχιακά για τους λίγους (βλέπε συνθήκες Μπολόνια και Πράγας), η κατάσταση δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού.

Η λαϊκή απάντηση στη σύνοδο των υπουργών Παιδείας της ΕΕ στη χώρα μας το Μάρτη, πρέπει να αποτελέσει σταθμό για την ανάταση του κινήματος παιδείας, ενταγμένο στη γενικότερη λαϊκή πάλη ενάντια στην ΕΕ. Οι δυνάμεις και της εκπαίδευσης πρέπει να συμβάλλουν αποφασιστικά ώστε να αποκαλυφτεί ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της ΕΕ. Η κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, όλα δείχνουν ότι θα χειροτερεύσει. Γι' αυτό τώρα πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες. Με την πρωτοπόρα δουλιά των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών, χρειάζεται νέες δυνάμεις να πειστούν και να συνειδητοποιήσουν ότι για να αναστραφεί η κατάσταση πρέπει να «βάλουν πλάτη». Στην προμετωπίδα των διεκδικήσεων και των αγώνων που αντικειμενικά θα έρθουν, χρειάζεται να μπουν πιο αποφασιστικά οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.