Περίπου 300 εργαζόμενοι που απασχολούνται στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» βρέθηκαν αυτές τις μέρες στους δρόμους, για να διατρανώσουν το δικαίωμά τους στη σταθερή δουλιά, επισημαίνοντας, ταυτόχρονα, ότι με την κατάτμηση των υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας, ουσιαστικά αυτές υποβαθμίζονται, ενώ με τα συγκεκριμένα προγράμματα κινδυνεύουν να μην παρέχονται.

Με όχημα τους δήμους και με πρόσχημα την υπαρκτή ανάγκη για δουλιά, η κυβέρνηση στήνει έναν ολόκληρο μηχανισμό προεκλογικής χειραγώγησης των εργαζομένων, μοιράζοντας την ανεργία, αλλά και υποσχέσεις για ανανέωση των συμβάσεων εργασίας. Παράλληλα, αναθέτει κρίσιμους κοινωνικούς τομείς στην αρμοδιότητα των δήμων, χωρίς να διασφαλίζει τους απαραίτητους πόρους, μετακυλίοντας έτσι τις ευθύνες και το κόστος λειτουργίας τους στους ίδιους τους δημότες, μέσω της αύξησης των δημοτικών τελών. Συμπαραστάτης της κυβέρνησης σε αυτή την πολιτική είναι οι δημοτικές αρχές, στην πλειοψηφία των οποίων βρίσκονται δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, ή και συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ, οι οποίοι έχουν αναλάβει τη διαχείριση αυτής της πολιτικής και εκμεταλλεύονται την ανάγκη των εργαζομένων για δουλιά, προς άγραν ψήφων.

Στην κατεύθυνση αυτή, η κυβέρνηση με νομοθετική ρύθμιση, μέσα στο Φλεβάρη, παρέτεινε τη λειτουργία του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» μέχρι τα τέλη του 2004, χωρίς, ωστόσο, να διασφαλίσει τη χρηματοδότησή του. Αυτή θα προσδιοριστεί με εγκύκλιο του υπουργείου Εσωτερικών, όμως θεωρείται βέβαιο πως θα είναι πολύ χαμηλότερη από τις πραγματικές ανάγκες, όπως ήδη γίνεται με μια σειρά άλλων αρμοδιοτήτων (κρατικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί, Δημοτική Αστυνομία, κλπ.) που ανατέθηκαν στην Αυτοδιοίκηση και τώρα οι δήμοι καλούνται να ασκήσουν με αυτοχρηματοδότηση.

Η λογική της λειτουργίας του συγκεκριμένου προγράμματος - το οποίο αρχικά χρηματοδοτούνταν από τα υπουργεία Υγείας και Εσωτερικών, για να φτάσει να λειτουργεί με έξοδα των δήμων και μόνο - είναι σαφής: Μεταφορά του κόστους των κοινωνικών υπηρεσιών στους δήμους, οι οποίοι με τη σειρά τους θα το μεταφέρουν στους δημότες, επιβάλλοντας νέους φόρους.

Επίσης, η μερική απασχόληση γενικεύεται ως μορφή εργασιακών σχέσεων, σε κοινωνικές υπηρεσίες που έχουν αναλάβει οι δήμοι. Η «Βοήθεια στο Σπίτι» είναι μια από τις υπηρεσίες που θα ασκείται με μερικώς απασχολούμενους, διαιωνίζοντας έτσι την ομηρία των εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι, από την πλευρά τους, ζητούν να σταματήσει ο εμπαιγμός τόσο των ίδιων όσο και των χιλιάδων ηλικιωμένων που εξυπηρετούν. Ζητούν να συσταθούν εδώ και τώρα οργανικές θέσεις τακτικού προσωπικού στους δήμους και να καταληφθούν από τους ήδη απασχολούμενους στο πρόγραμμα. Απαιτούν, επίσης, την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων και την καταβολή των δεδουλευμένων στους απλήρωτους, τα οποία, σε ορισμένες περιπτώσεις, φτάνουν και τα 2,5 χρόνια.

Θυμίζουμε πως οι εργαζόμενοι στο πρόγραμμα αμείβονται με 150.000 έως 220.000 δραχμές και είναι ασφαλισμένοι στο ΤΕΒΕ, σαν ελεύθεροι επαγγελματίες, ενώ πολλές φορές εξαναγκάζονται να εκτελούν και άλλες εργασίες.

Είναι γεγονός ότι μ' αυτή την πολιτική και το πρόβλημα της ανεργίας διαιωνίζεται, όπως και η ομηρία των εργαζομένων, που εξαρτώνται ολοκληρωτικά από την όποια ρουσφετολογική πολιτική για μισό μεροκάματο, και αυτό λειψό, και μάλιστα με μεγάλες καθυστερήσεις στις πληρωμές. Το ίδιο ισχύει και για τους εργαζόμενους σε όλα τα ανάλογα προγράμματα, όπως π.χ. οι σχολικοί φύλακες, ή με τους εργαζόμενους σε άλλους τομείς των δήμων που μένουν απλήρωτοι, κινδυνεύοντας να χάσουν και τη δουλιά τους, όπως πρόσφατα οι συμβασιούχοι στο Δήμο Περιστερίου. Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα ένα μόνο μπορούν να αντιτάξουν. Την ενωμένη οργανωμένη κοινωνικοπολιτική πάλη για τα δίκαια αιτήματά τους. Καταδικάζοντας, ταυτόχρονα, αυτήν την πολιτική και τις δυνάμεις που την εφαρμόζουν. Μόνο στα πλαίσια της λαϊκής οικονομίας θα λυθούν οριστικά αυτά τα προβλήματα. Αυτή την πολιτική πρέπει να διεκδικούν.