Ο εγκλωβισμός εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών στην παρανομία είναι σκόπιμος. Οπως το ίδιο σκόπιμη είναι και η ακόμα πιο συχνή για τον αλλοδαπό εργάτη αγωνία, η ακόμα πιο συχνή απειλή για το μεροκάματο, το πολύ χαμηλότερο από αυτό που προβλέπουν οι συλλογικές συμβάσεις, για τη δουλιά χωρίς ασφάλιση, χωρίς μέτρα υγιεινής, για το σακάτεμα μες στο γιαπί ή στο εργοστάσιο. Μια σκοπιμότητα που δε θίγει τον κάθε μετανάστη ως μέτοικο απλώς, αλλά τον μετανάστη εργάτη. Γι' αυτό και είναι υπόθεση ολόκληρης της εργατικής τάξης.

Η εργοδοτική τρομοκρατία και η ταξική εκμετάλλευση, η κρατική αυθαιρεσία και οι μηχανισμοί καταστολής, η υγεία και η μόρφωση, που εξελίσσονται σε προνόμια για όσους έχουν να πληρώσουν, θίγουν γενικά την εργατιά. Οπως και η αντίσταση του κάθε εργάτη - όποιο κι αν είναι το χρώμα, η φυλή ή η γλώσσα του - στη διάσπαση της τάξης του, η περιφρούρηση των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων μετρούν βήματα μπροστά στην πάλη όλων των εργαζομένων.

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι, απλά και μόνο, η διεκδίκηση «ίσων δικαιωμάτων για τους μετανάστες». Αποτελεσματική και ουσιαστική αντεπίθεση θα είναι μόνον η ταξική συστράτευση, η ταξική πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Μαύροι, κίτρινοι και λευκοί εργάτες έναν εχθρό έχουν: Τον ιμπεριαλισμό. Η κυρίαρχη τάξη ομολογεί απ' τη μεριά της, εδώ και καιρό, απροσχημάτιστα, αυτό που την ενδιαφέρει, κι αυτό που σχεδιάζει: 20 εκατομμύρια είναι - λέει - τα εργατικά χέρια, που χρειάζεται η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων στην Ευρώπη, για την περίοδο 2010-2030. Και συνεχίζει: Η είσοδος των μεταναστών στην Ελλάδα θα γίνεται βάσει ειδικής λίστας, που θα προσδιορίζει τις κάθε φορά ανάγκες των επιχειρήσεων (σ.σ. σε φτηνό και εύκολα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό - αυτό δεν το λένε, το πράττουν).

Το Διήμερο για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, που για πέμπτη συνεχή χρονιά οργανώνουν οι κομμουνιστές στο πάρκο του «Φιξ» στα Πατήσια, αυτήν ακριβώς την αναγκαιότητα φέρνει στο προσκήνιο: Την αναγκαιότητα να κάτσει ο κάθε εργάτης, όποια κι αν είναι η πατρίδα του, μαζί με τον διπλανό του να κουβεντιάσουν γιατί «δεν πάει άλλο», ποιος είναι αυτός που κερδίζει από τα αδιέξοδά τους, και ποιος θα χάσει από την κοινή τους ανυποχώρητη πάλη. Από την ενωμένη και ολομέτωπη σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές τους...